Dit topic is vooral bedoeld om even van me af te schrijven, want ik merk dat ik er erg mee zit.

Een collega is vorige week maandag na weken buikpijn en veel aandringen van mijn collega's naar de dokter gegaan. Mijn collega is direct doorgestuurd naar het zh en accuur geopereerd aan een geperforeerde darm. Deze week zijn uitslagen binnengekomen en het blijkt kanker te zijn. Om het maar af te maken, is het al uitgezaaid naar nieren, lympfe en lever en is er niet veel meer aan te doen. Mijn collega is er eigenlijk al klaar mee (voordat de uitslagen binnen waren, lag de handdoek eigenlijk al in de ring), maar qua prognose is er nog niets van te zeggen of het om dagen, weken of maanden gaat. Maar goed, door de teneergeslagen indruk en het gebrek aan motivatie om verder te gaan, verwacht ik dat het eerder kort dan lang gaat duren.

Nu wil ik niet pretenderen dat ik een onwijze band met mijn collega heb, maar we delen onze liefde voor Engeland en we kunnen altijd leuk kletsen. Ik heb nooit het gevoel gehad dat mijn moeilijke klantverzoeken te veel waren, althans niet persoonlijk. Ik heb altijd een zeer prettig gevoel gehad in de omgang. Toen ik naar Londen ging, volgde mijn collega mijn blog en toen mijn zoon werd geboren, is er ook altijd veel interesse geweest.

En nu komt deze collega nooit meer terug op het werk. De ene dag werk je met elkaar, de andere dag is je collega terminaal en zul je hem niet meer zien (ik heb wel de mogelijkheid om mijn collega te bezoeken, maar ik vind het wat dubbel en vooral, ik wil me niet opdringen om in mijn behoefte te voorzien). Als ik het omdraai, vind ik het ook waanzinnig bizar en confronterend, het leven is zo kwetsbaar.

Ik merk dat ik in dat gevoel blijf hangen, ik vind het zo erg! Pffff...