Na bijna een jaar aan mijn problemen en mezelf te hebben gewerkt... ben ik klaar. Ik had mezelf een jaar gegeven om er geheel bovenop te komen en volgens mijn huisarts en begeleider is dit nu het geval.

Vandaag vroeg ik nog of er misschien medicatie was voor mijn irreële angsten of mijn depressieve klachten, maar volgens de huisarts ben ik niet depressief (omdat ik continu ziek word van de medicatie) en komen mijn angsten voort uit het feit dat ik thuis zit en thuis blijf zitten. Ik moet eruit, dingen doen, werk zoeken, werk houden, leven. En volgens mij waren we al tot die conclusie gekomen in mijn vorige topic.

Wel is hij van mening dat ik misschien een buddy nodig ben, die mij bij de hand pakt of me in ieder geval voldoende malen een schop onder de kont geeft, omdat als ik het even niet weet wegzak in een slachtofferrol.

Ik ben klaar. Het probleem is opgelost. Ik moet leven. En dat is best eng als je dat gezegd wordt. Ook al wist ik dat wel.

Ik moet het gewoon even van me afschrijven. Misschien dat jullie nog tips hebben aanvullend op het andere topic of wat ik nu zeg. Ik vind het best eng om te realiseren dat ik mezelf een jaar heb gegeven om beter te worden en ik dat gewoon geflikt heb. Maar goed was zelf ook degene die de problemen heeft veroorzaakt, dus een schouderklopje voelt ook zo slecht. Nou ja...