Ik heb een goede band met mijn vader. Zie hem wekelijks en spreek, is dit nu via telefoon of whatsapp, hem dagelijks.
Mijn vader is mijn alles. Komt ook omdat mijn ouders gescheiden zijn en ik altijd bij mijn vader heb gewoond.
Mijn zus woont in het zuiden van het land en die ziet hij niet veel, maar spreekt hij ook weinig.
Nu ik zwanger ben probeer ik mijn vader er zoveel mogelijk bij te betrekken, ook omdat hij dit van mijn zus op afstand mee maakte. Gelukkig ziet hij deze kleinkinderen straks vaker dan de anderen.

Band met schoonouders is ook super goed. Mijn schoonmoeder is een top mens en deel veel met haar, dit omdat ik met vragen niet bij mijn eigen moeder kom.
Ben nu zo'n 8/9 jaar met mijn moeder gebroken en vind het prima zo.
Nog wel aan gedacht om een geboortekaartje straks te sturen, maar weet niet wat ik daar mee wil bereiken, dus dat ga ik niet doen.

Ik ben een ouder verloren. Mijn band was voor die tijd niet slecht maar kon ook beter! Ik was een echte puber, zette me af tegen mijn ouders en vond het lastig om om te gaan met de situatie, thuis was het gespannen. Toen ik ging samenwonen kon ik wat afstand nemen maar ik bleef moeite houden met de situatie en wist niet goed wat ik kon doen, of beter gezegd ik wilde graag helpen maar de hulp die nodig was lag bij lange na niet in mijn vermogen. Dat zorgde voor wrijving, vooral ontstaan uit verdriet en onmacht. En toen stierf mijn moeder... Onze band is denk ik nooit zo geweest zoals zij graag gewild had en ook ik had het wel anders gewild Daar was de situatie echter niet naar en het heeft ook geen zin om te denken 'Had ik maar dit...', ik ben er van overtuigd dat wij beide hebben gedaan wat in onze mogelijkheden lag.

De band met mijn vader is hierdoor wel veel sterker geworden, evenals die met mijn broertje. Ik vind het wel lastig dat ik geen vrouwelijk, direct familielid heb om mijn verhaal bij te doen. Een zus heb ik niet en mijn moeder dus ook niet meer. Buiten het feit dat ik haar als persoon mis, mis ik dat soms ook erg. Als ik ergens mee zit en dat met mijn vader of broertje bespreek dan krijg ik praktische antwoorden en moet ik "er niet in blijven hangen"; neeeehee, ik blijf niet hangen maar wil gewoon mijn verhaal kwijt, een luisterend oor, arm om me heen en iemand die een kopje thee zet en zegt dat het inderdaad klote is! Volgens mij snappen mannen dat niet zo goed, zij in ieder geval niet

Ik moet eerlijk zeggen dat ik altijd wel een beetje kriegelig wordt van opmerkingen als 'ik weet niet hoe ik dan verder moet'' enzo Ten eerste hoort de dood bij het leven en weten we maar een ding zeker in het leven en dat is dat we doodgaan. Ten tweede heb je weinig keus, je zult wel door moeten! Het leven gaat hoe dan ook door, hoe vreemd dat op dat moment ook lijkt. Het is niet makkelijk maar het is gewoon zo. Zelfs als je besluit met je hoofd onder de dekens te blijven liggen het eerste halfjaar dan zul je er nog uit moeten om naar de wc te gaan en boodschappen te doen...

Oh en ja, ik denk nog ieder dag aan mijn moeder maar 9 van de 10 keer wel positief! Het is meer als 5 jaar geleden. Verdriet heb ik er natuurlijk ook nog over maar het wordt een ander soort verdriet vind ik, kan niet zo goed omschrijven ook. Sterf- en verjaardag blijven lastig maar het grote verdriet overvalt me meestal op hele andere, onbenullige momenten.

Ik heb nauwelijks een band met m'n ouders. M'n moeder is al zo'n 15 jaar psychiatrisch patiënt en probeert ons van de ene ellende in de andere mee te slepen. Iets leuks doen is met haar niet mogelijk, dat loopt altijd op de meest verschrikkelijke manieren uit de hand. En m'n vader had liever geen kinderen gehad. Als ik zelf geen contact zou ik hem zo jaren niet spreken, alles moet vanuit mij komen. Ik heb daarom geen verwachtingen van hem. Hij speelt geen rol in mijn leven.

Hier zit overigens een jarenlange geschiedenis achter waarin ik eerst heb geprobeerd mijn beide ouders te helpen, daarna me jarenlang eenzaam en gekwetst heb gevoeld, en nu al een jaar of 6 geen band en geen emotie meer voel. Het zijn voor mij twee mensen die toevallig familie zijn maar verder geen enkele rol in mijn leven spelen.

Ik heb altijd een goede band gehad met mijn ouders. Een hele fijne jeugd gehad. Mijn moeder is nu alweer bijna 13 jaar geleden overleden. En sindsdien is de band met mijn vader (en broer) alleen maar hechter geworden. Ik zie mijn vader zeker 2x in de week. Ook de band tussen mijn vriend en hem is heel goed. Woon op 5 minuten fietsen afstand van 'm en daar ben ik heel blij om!

De band tussen mij en mijn ouders is echt enorm goed. Vroeger hadden we altijd al een goede band; ik was een mama's kindje, maar was ook altijd aan het dollen met mijn papa. Toen ik ziek werd is er een hoop spanning ontstaan, maar we kwamen er altijd weer uit en daardoor is onze band zo sterk geworden dat het zelfs een beetje eng is. En dan eng in de zin van 'wat moet ik zonder ze?'. Ik red me wel; ik kan goed voor mezelf zorgen en doe dat ook al jaren, maar ik kan zo goed met ze! Wat natuurlijk alleen maar heel erg fijn is, ik koester het

Wat praat je lief over je ouders, Razz, mooi om te lezen. Vertel je ze dat ook wel eens in het echt? Zo nee, misschien een tip om eens te doen. Ik denk dat menig ouder het heel fijn zou vinden om dat te horen.

De band met mijn ouders was altijd super goed. Ik kon altijd alles met ze bespreken. Nachtenlang heb ik met m'n vader zitten praten, over alles wat me bezig hielt. Ik kon met m'n vader echt diepe gesprekken hebben, dat was zo fijn.
Inmiddels kan dat al zo'n 4 jaar niet meer. Hij is psychotisch geworden en dat is nooit meer over gegaan. Hij vergeet nog net niet m'n verjaardag, maar voor de rest interesseert mijn leven hem helemaal niet meer. Zijn empathie is volledig verdwenen.
Het contact met m'n moeder is nog wel heel goed. Ik kan niet echt heel diepe gesprekken met haar voeren, niet zoals toen met m'n vader. Mijn moeder is daar het type niet naar. Maar ik kan wel alles tegen haar zeggen. Ik hoef me nooit ergens voor te schamen en ik kan altijd zeggen wat ik denk, heel fijn is dat.

Heel goed. Ik kom er regelmatig, we staan voor elkaar klaar, ik ga met hen wel eens bijv op zondag samen doen, of ze vragen mij mee naar de stad als ze wat nodig hebben etc.
Nee we hebben een hele goede band.

Er is met mij teveel gebeurt om mijn moeder nog te kunnen vertrouwen. Mijn moeder dwingt mij bijna om contact te hebben en dat vind ik erg vervelend.
Met mijn vader kan ik soms wel en soms niet goed overweg. Als hij teveel gedronken heeft, dan wordt hij erg vervelend. Dan spreek ik hem zo een paar weken of maanden niet.

Ik heb mijn vader verloren en mijn vader was echt mijn alles. We konden lezen en schrijven met elkaar, waren in alles maatjes, al zo lang als ik me kon herinneren. Nu 3,5 jaar na zijn overlijden gaat het wel beter met me, al heeft de manier waarop hij is overleden me enorm getraumatiseerd en daar ben ik nog voor in therapie. Ook vanwege het schuldgevoel ed.
Toen mijn vader overleed bleef ik achter met mijn moeder en zusje. Mijn moeder is niet echt een moeder maar meer een zus of vriendin, omgaan met haar is soms een enorme strijd en ik moet haar soms dingen leren die ik vanzelfsprekend vind. Mijn zusje is tegenwoordig echt mijn beste vriendin, maar ik moet soms ook een soort moeder voor haar zijn. En naar mate ze ouder geworden is, zij ook een beetje voor mij.

Kortom: ik vind het allemaal helemaal niet makkelijk.

Ik heb een heel sterke band met zowel mijn moeder als mijn vader. Onze band is alleen maar sterker geworden nu ik zelf volwassen ben en ook al jaren periodes voor mijn moeder zorg. Ik zie mijn ouders nu meer als gewone mensen, met hun eigen leven, goede en minder sterke punten. Neem hen ook niks meer kwalijk, onze band is gelijkwaardig geworden.

Dankjewel. Eigenlijk vertel ik ze het niet in woorden maar ik laat het wel merken. Maar misschien moet ik ze dat wel eens een keer zeggen ja.

Wat heftig van je vader Jans. Dat lijkt me echt heel pijnlijk om mee te maken zo.

O ik wil er ook nier over nadenken dat ze er over een tijdje niet meer gaan zijn..nee vreselijk!

Hele hechte band, met m'n moeder nog een beetje meer, maar dat komt omdat wij elkaar gewoon meer zien en spreken. Ik hou enorm van m'n ouders, ben altijd een beetje bang ze kwijt te raken. Vind t soms ook wel moeilijk dat we ruim 100 km bij elkaar vandaan wonen..

De band met mijn ouders is heel goed. Ik kan altijd bij ze terecht, ze staan altijd voor mij klaar. Ik kan niet zeggen dat de band zo bijzonder is dat mijn moeders mijn beste vriendin is bijvoorbeeld, maar dat hoeft ook niet.
Ik moet er echt niet aan denken dat ze er op een gegeven moment niet meer zullen zijn. Van die gedachte kan ik echt in paniek raken.

-

Slecht. Met mijn moeder heb ik 8 jaar geen contact gehad. Dit is later van mij uit hersteld maar we zullen nooit een moeder dochter band hebben. Ik was immers niet gewenst voor haar en het verschil tussen mij en mijn zus is te zichtbaar.

Mijn vader ben ik verloren. Hij is omgebouwd tot vrouw en zo enorm in een ander persoon veranderd, dat ik mijn echte vader helemaal kwijt ben. Hij leeft nog wel maar ik ben totaal vervreemd van hem/haar. Naar gevoel wat me zeker heel verdrietig maakt.

De band met mijn ouders is heel goed. We zien elkaar niet dagelijks, ook niet wekelijks, maar ik bel wel minstens een keer per week met mijn moeder En ik ben gewoon gek op ze en kijk er enorm tegen op ze ooit te moeten verliezen.

De band met mijn ouders is heel goed, altijd al geweest. We zien elkaar niet iedere week, maar bellen wel een paar keer per week met elkaar. De band is alleen maar nog hechter geworden sinds mijn moeder ongeneeslijk ziek is en ik word misselijk bij de gedachte dat ik haar straks veel te vroeg al moet gaan missen

Ik heb een goede band met mn ouders, maar zou wel beter kunnen. Ik zie ze vrij veel, helpen me waar nodig, staan altijd voor me klaar (vooral nu te merken). Maar toch kan ik ook vaak botsen met mn moeder.
En t echte praten over gevoel etc is er ook niet. ik hou van jou zeggen we niet, en van die 'sentimentele' cadeautjes met tekst wordt ook miet gedaan. hoop dat ik dat wel kan doen met mn dochter tzt

Sinds ik uit huis ben, nu ruim 4 jaar, is de band beter geworden. Als in, we bellen regelmatig en met mijn vader WhatsApp ik bijna dagelijks. Met hem was de band sowieso al beter door zelfde karakter en interesses, met mijn moeder bots ik (nog steeds) best regelmatig. Maar het is niet zo dat ik alles met ze deel of zo, daarvoor is er toch te veel gebeurd. Wel oppervlakkig en zo, maar niet heel diepgaand. Dat is eerder andersom, dat mijn moeder haar hart bij mij uitstort...

Het is ook gauw te lang om bij ze te zijn. 1 nachtje is prima, maar een heel weekend al teveel eigenlijk. Dan komen er irritaties, mede doordat je je weer aan 'regels' moet houden.

Met mijn vader behalve een bloedband geen band. Al 15 jaar geen contact.

Met mijn moeder een relatief goede band, veel beter dan toen ik nog thuiswoonde. We lijken qua karakter heel erg op elkaar waardoor we ook niet te lang op elkaars lip kunnen zitten maar het ook heel goed met elkaar kunnen vinden.

Slecht. Met mijn vader had ik een hele goede band. Maar helaas is hij overleden. Mijn moeder heeft een psychische stoornis en heeft daardoor totaal geen interesse in anderen. Ze heeft totaal geen interesse in ons. En ze is alleen maar blij met de mensen om haar heen die haar helpen. Als je een keer niet kunt als ze iets vraagt scheld ze je de hoed vol. Haar "vrienden" zijn nu de mensen van de thuiszorg omdat ze verder niemand heeft.