Toen ik de oproep voor de rubriek zwangerschap en kinderen zag wilde ik eigenlijk meteen een stukje schrijven over moeilijk zwanger worden.

Het moeilijk zwanger worden is “helaas” een druk bezocht topic op het ZMY-forum. Zelf lees (en schrijf) ik al een tijdje mee en je komt de meest uiteenlopende verhalen tegen.
De laatste tijd probeer ik weer wat meer mee te schrijven, maar ik heb toch al wel wat periodes gehad waarin ik het toch een beetje lastig vond. Dan wilde ik het allemaal even van me afzetten, iets was helaas lastig is als je zo’n grote wens hebt.

Ons verhaal in het kort. Wij zijn een getrouwd stel van 30 en 27 jaar oud. Inmiddels zijn we tien jaar samen waarvan vier getrouwd. Begin vorig jaar hebben wij besloten met de pil te stoppen vanwege onze kinderwens. Maand na maand en test na test verder, kwam er geen ongesteldheid. Na een bezoek aan de huisarts werd ik meteen doorgestuurd, want dit was niet goed. Conclusie: een “lichte” vorm van PCOS. Voornamelijk last van te veel eiblaasjes.
Je wordt naar huis gestuurd met allemaal boekjes met verschillende scenario's en hoe om te gaan met de emotionele achtbaan waarin je terecht komt samen.
Ineens ga je dan die medische molen in, iets wat je wel kent van horen zeggen maar nu zit je er samen ineens middenin.

Waar ik achteraf blij om ben is dat wij zo snel naar de huisarts zijn gestapt en meteen serieus genomen werd. Ik raad iedereen dan ook aan dat als het niet goed voelt echt die stap naar de huisarts te zetten. Laat je niet te makkelijk wegsturen en vraag gewoon een afspraak bij een gynaecoloog aan.

Een korte uitleg van PCOS:
Polycysteus-ovariumsyndroom (PCOS) is een aantal samenhangende afwijkingen, waarbij vaak (kleine) cysten in de eierstokken aanwezig zijn. De afwijkingen worden waarschijnlijk veroorzaakt door, en of gaan gepaard met hormonale afwijkingen.
Hierdoor ontwikkelen zich in de eierstokken (ovarium) meerdere (poly) cystes. De eicellen groeien niet of onregelmatig, waardoor er geen of onregelmatig een eisprong optreedt en vrouwen onregelmatig of niet menstrueren. Doordat de eisprong onregelmatig of geheel niet plaatsvindt zijn deze vrouwen verminderd vruchtbaar. Een hormoonbehandeling kan dit verhelpen.
Naar schatting heeft ongeveer tien tot vijftien procent van de vrouwen PCOS
De stappen die wij hebben geprobeerd nav het bezoek aan de gynaecoloog:
Stap 1: Clomid, dit medicijn wekt een eisprong op. Dit probeer je 3 keer (verschillende dosis) helaas deed dit niks bij mij.
Stap 2: Gonal-F en Ovitrelle, met de Gonal F zorg je ervoor dat je eitjes gaan groeien. Dit dien je bij jezelf toe door middel van een spuit. De 1e keer is het heel raar om jezelf te moeten prikken. Daarna had ik er zelf weinig moeite mee. Indien je het echt lastig vind kun je eventueel ook je partner het laten doen. Als nav echo’s blijkt dat er een eitje groot genoeg is mag je de ovitrelle spuit zetten. Die zorgt voor een eisprong. Helaas werkte ook dit bij mij niet. Door mijn teveel aan eiblaasjes werden er bij mij heel veel eitjes groot en werden de risico’s om door te gaan ook te groot.
Stap 3: LEO-ingreep. Bij een LEO-ingreep branden ze door middel van een kijkoperatie wat gaatjes in de eierstokken waarmee een aantal eiblaasjes zal verdwijnen. Vrouwen die een teveel aan eiblaasjes hebben kunnen hier veel baat bij hebben.
Zo kan Clomid of hormonen eerst niks met je doen en na zo’n ingreep ineens wel. Het komt zelfs voor dat vrouwen ineens weer een goede eigen cyclus hebben na zo’n ingreep.
Bovenstaande stappen zijn natuurlijk niet in een paar weken gedaan. Hier gaan maanden (soms jaren) overheen. Maanden waarin wij toch vaak weer negatief nieuws kregen, dat soms maar lastig te verkroppen was. Maar nu is ook voor ons toch een lichtpuntje gekomen: de Clomid blijkt na de LEO-ingreep wel aan te slaan. Dit betekent dat we nu na anderhalf jaar echt een kans hebben om zwanger te raken. Eindelijk een positieve wending in deze moeilijke tijd.
We kunnen zelfs op de normale manier zwanger raken en hoeven tot op heden ook nog geen IUI. (bij IUI wordt het zaad van de man rechstreeks bij de vrouw ingespoten).

Zoals ik al zei, lees je in het topic de meest uiteenlopende verhalen en die van mij valt bij sommige verhalen misschien nog wel mee. Als je in de medische molen zit, loop je vaak wel tegen dezelfde bijwerkingen aan. Je hormonen die alle kanten op gaan (ben ik nou blij of verdrietig?), de opvliegers (jeetje het lijkt wel of ik in de overgang ben!), de verplichte seks (ineens moet het en wel nu direct), maar ook de opmerkingen en vragen van mensen uit je omgeving: wanneer gaan jullie aan kinderen beginnen? Voor iemand die in de medische molen zit kan dit zo’n ontzettend pijnlijke vraag zijn. Maar ook het verdriet als je weer een tegenslag krijgt; want hoe ga je daar nu mee om en hoe zorg je dat je niet in een negatieve spiraal blijft hangen?

Dit is iets waar ik veel last van heb gehad. Ik kon me soms dagen rot voelen. Dan had ik geen zin om te praten, te werken of gezellig af te spreken en dat zijn juist dingen die je wel moet doen.
Wat ik zelf het moeilijkst vind is de controle. Het feit dat mijn lichaam niet doet wat het moet doen en ik daar geen controle op heb vind ik heel lastig. Waarom werkt het niet gewoon? Wanneer is het ons nou eens gegund?
Uiteindelijke probeer ik stukje bij beetje me erbij neer te leggen en te geloven dat onze tijd ook nog wel komt.

Iets wat ik de afgelopen tijd zeker wel geleerd heb, is dat je gewoon lekker je ding moet doen, zoek lekker afleiding door gezellige dingen te doen met je vriendinnen. Plan toch dat reisje waar je zo’n zin in hebt en het allerbelangrijkste: praat erover; voornamelijk met je partner maar ook met andere mensen die je dierbaar zijn. Misschien is het niet iets wat je deelt met de hele wereld, maar erover praten helpt wel! Wij hebben redelijk snel verteld aan onze omgeving dat we bezig zijn en dat het wat moeilijk gaat.
Als je dan een mindere dag hebt begrijpen zij dat ook. Ook al merk ik dat mijn omgeving het soms ook wel eens lastig vind. Vooral als iemand bijvoorbeeld zelf zwanger is of ook wil stoppen met de pil. Je merkt toch dat mensen dat lastig vinden om te vertellen.
Naast het praten met je omgeving kan ook het delen van je ervaringen op bijvoorbeeld een forum je helpen.
Ook zijn er op veel zwangerschapswebsites informatie te vinden over moeilijk zwanger worden.

Ik wil niet zo zeer heel veel zeggen met mijn verhaal. Ik vind het gewoon heel fijn dat ik met jullie op dit forum mijn verhaal kan delen. Ik wil ook graag iedereen die moeite heeft met zwanger worden een hart onder de riem steken. Die meiden wil ik een dikke knuffel geven en veel succes wensen. Het is niet makkelijk maar onze tijd die komt er ook wel. Ik hoop dat er snel heel veel zwangeren uit het moeilijk zwanger raken topic komen.
Ook hoop ik dat als er meiden zijn die twijfelen of ze naar de dokter moeten gaan of vragen hebben over dit onderwerp met dit topic een beetje geholpen zijn.

Voor ons is het nu afwachten of de Clomid echt aan gaat slaan en we hiermee zwanger kunnen raken. Wij nemen nu dan ook even plaats op het wachtbankje en hopen dat voor ons die ooievaar heel snel komt

Uiteraard zijn er meiden die al in verdere trajecten zoals IVF e.d. zitten. Hier kan ik niks over vertellen maar misschien zijn er mensen die nav dit topic ook hun verhaal of weg kwijt willen.

Liefs, Marina