29 Sep 2014 11:06 door Pompoen
@Petteflet
Ik vind dat ook echt heel verdrietig. Mijn deur staat voor ze open, de oudste heb ik onlangs wel gesproken die weet dat, maar het blijft ingewikkeld. Hun moeder is zo ontzettend dwars aan het doen met de erfenis, die kinderen hebben nog maar 1 ouder over en dat is zij. Om naar ons toe te komen moeten ze bijna 'kiezen' en dat kan dus gewoon niet. De oudste wil op zich wel langs komen, maar het is dus ingewikkeld en het moet stiekem. Hij heeft ook gewoon geen idee wat dat verder inhoud om een klein broertje te hebben, hij vind kleine kinderen niet leuk zegt hij. Helaas heeft hun moeder ze niet opgevoed met het idee dat een familieband waardevol kan zijn, ze heeft zelf geen contact meer met haar ouders en haar broer laat ze ook eigenlijk volledig links liggen, ze is ook nooit trouw aan andere contacten geweest en verwacht dat ook niet van de kinderen. Basale dingen als je best doen voor een ander of bijvoorbeeld zorgen dat je een cadeautje hebt voor een verjaardag zit er gewoon niet in.
Maar goed, het is nu eenmaal altijd ingewikkeld geweest. Mijn man koos openlijk de kant van de kinderen als die er waren en we ruzie hadden, ook als ik gewoon gelijk had. Hij voelde zich schuldig over de scheiding en wilde alleen maar leuk en fijn als ze er waren in de weekenden. Hij heeft nooit begrepen dat hij daarmee mijn relatie met de kinderen ondermijnde, naast dat hun moeder continue lelijke dingen over ons zei. Kortom, het is nooit echt koek en ei geweest. Ik heb in de loop der jaren wel redelijk goed contact met de oudste gekregen maar de jongste heeft ooit besloten mij niet aardig te vinden en is echt ongelofelijk koppig dus dat is nooit echt goed gekomen. Tot mijn grote verdriet.
Ik heb nu een nieuwe relatie met een man met dochtertje van 2,5, haar moeder is overleden en ik ben gewoon als de dood dat het straks weer zo gaat en dat wil ik echt niet. Het scheelt heel erg dat ze jong is en er geen andere ouder is denk ik. En ik ben inmiddels ook mama. Maar ik vind het wel lastig, ik voel voor haar niet hetzelfde als voor L., hoe kan het ook? Ik ken haar nog maar kort, ik heb haar niet zien opgroeien tot nu toe, ik weet niet hoe ze als baby was. En andersom is het bij haar natuurlijk papa voor en na, haar vader heeft vanaf haar geboorte voornamelijk voor haar gezorgd, haar moeder was eigenlijk daarvoor alleen maar ziek. Ze hebben echt een heel sterke band. L. heeft hem juist echt heel makkelijk geaccepteerd, kruipt tegen hem aan, geeft hem zoentjes is blij om hem te zien net als bij mij. Hij kiest wel voor mij als hij moet kiezen hoor, maar hij is ook goed. Maar bij zijn dochtertje heeft dat gewoon meer tijd nodig, die is ouder en ik ben gewoon haar papa niet, ze wil gewoon door papa getroost worden en bij papa zijn, niet bij mij.
Gelukkig begint het ook al wel makkelijker te gaan. Ze begint toenadering te zoeken en wil me af en toe ook een kusje geven of een knuffel voor het slapen gaan. En L. en L. (ja zijn dochter heet ook L.) zijn gek op elkaar, L. noemt hem 'mijn vriend' en zo. Zo lief.