Hoe bang ben jij dat je partner vreemdgaat? En zou het jou zelf kunnen overkomen dat je een keer, al dan niet in dronken toestand, een scheve schaats rijdt?

Ik merk aan mezelf dat ik best wel 'bang' ben voor vreemdgaan. Ik vertrouw potentiële partners niet snel, al geef ik dat natuurlijk niet gauw toe - aangezien het natuurlijk makkelijk zou kunnen worden opgevat als jaloersheid. Dit laatste is echter niet echt het geval, het zijn meer de mensen in mijn omgeving die voor dit beeld hebben gezorgd. Ik moet er wel bij zeggen dat het vooral gaat om mensen die nog met één been in het studentenleven staan en dan op een dronken avond zoenen met andere vrouwen dan hun vriendin - of andere vrouwen oneerbare voorstellen doen. De vriendinnetjes van deze mannen denken overigens dat ze een ontzettend lieve en trouwe vriend hebben. Hier word ik zó bang van. Hoe bestaat het toch dat dit zo gaat? Ik merk echt aan mezelf dat ik m'n hart hierdoor minder makkelijk open stel, bang om letterlijk verneukt te worden.
Misschien is het later anders, als iedereen (even heel generaliserend gezegd) een koophuis, twee kinderen en een labrador heeft en zijn of haar wilde haren kwijt is. Maar dan nog: met zo'n druk en vooral verantwoordelijk leven ligt de verleiding natuurlijk ook op de loer.

Ik ben hier misschien heel negatief en pessimistisch in hoor, dat kan. Hoe denken jullie hierover? Vertrouwen jullie je vriend/man ten volste of denken jullie dat er altijd een geringe kans is dat hij uit de bocht vliegt? En jijzelf? Kun jij jezelf makkelijk in toom houden?


Ben hier erg benieuwd naar!