Ik durf niet!
Behalve dan dat bij het volgende gesprek mijn ouders aanwezig moeten zijn. En ik heb ze nooit verteld dat ik dat traject inga, dat ik überhaupt klachten heb, of iets in die richting.
Mijn man gaat gewoon mee, maar ze moeten info uit je jeugd hebben. Nu weet ik zelf natuurlijk best veel, maar dat is niet objectief.
Vanmorgen belde ik mijn vader om het toch te melden, maar ik klapte gewoon dicht, zo stom.
En waarom ik het niet durf? Omdat ze het niet gaan snappen, je bent óf normaal óf je spoort niet, tot nu toe val ik onder normaal
Mijn broertje liep ook bij een psych met wat klachten, oa angsten, en die kreeg dan allerlei 'adviezen' van mijn ouders als 'ja, je moet ook geen tv kijken s avonds, en als je nu eens stopt met alcohol drinken, en als je nu eens gewoon er niet over nadenkt?' Mijn ouders zijn superlief, ik heb ook best een goede band met ze, ik zie ze wekelijks, maar ze maken zich ook ernstig snel zorgen. Als ik iets heb, al is het klein, dan ligt mijn moeder direct wakker. Ik mijn baan kwijt? Dan slaat ze aan het piekeren.
Als het niet praktisch is dan is het niet echt met ze te bespreken, en dat doe ik dus ook al jaren niet meer. Ze weten heus dat ik wat verstrooid ben, dat mijn schoolcarriere een drama is, ze wijten dat aan 'niet goed opletten' en in hun ogen ben ik al snel wat laks en lui omdat dingen vaak niet lukken. Ik verwacht een commentaar van 'ja, maar je mankeert toch niets? Als jij nu gewoon eens wat beter je best doet... Gewoon een beetje opletten en je aandacht erbij houden' zoiets... Met de beste bedoelingen hoor, maar helpen doet het niet.
En dan te bedenken dat mijn scriptie gaat over het betrekken van familie bij behandeling binnen de GGz, omdat dat zo belangrijk is ik krijg het niet eens voor elkaar mijn eigen ouders te vertellen dat ik misschien ADHD heb.
Bij mijn zoon zijn ook al eens verdenkingen geuit, door artsen en zijn juffen, als ik dat met ze bespreek is het al ' nee hoor, niets mee aan de hand, hij is nog jong en wij merken nooit iets aan hem, maak je niet druk' en uitleggen dat zoonlief thuis en op school echt anders doet dan op visite bij opa en oma heeft dan geen zin..
Maar goed, zonder gesprek met mijn ouders wordt een diagnose stellen lastig bij mij. Dus ik zit even vast...
En ik moet het ook gewoon even kwijt, ik pieker er al weken over.