Welkom op Zeg maar Yes!

Waar het Yesforum stopte gaan wij door. Meld je nu ook aan en klets mee! Om deel te nemen aan een discussie op het forum moet je jezelf registreren. Hier kun je kletsen over alles wat je bezig houdt. Je kunt een discussie starten of reageren op andere topics. Wanneer je een nieuw topic opent, zorg er dan voor dat je dit in de juiste pijler doet, anders heb je kans dat deze door een van de burgemeesters wordt verplaatst. Zorg er ook voor dat je je aan de regels houdt. Deze kun je teruglezen in de Moderatortopics. Vragen of klachten over een topic? Stel of meld deze dan in het moderatortopic van de desbetreffende pijler of via de button met het uitroepteken in het topic zelf. Daarnaast kun je de burgemeesters ook een PM of een mail sturen naar het mailadres: zegmaaryes@gmail.com. Veel forumplezier!  


Ik durf niet!

<<

Artemis

Bericht 16 Sep 2013 11:39

Ik durf niet!

Ik zit in een traject om te kijken of er bij mij sprake is van ADHD. Tot nu toe niets bijzonders.

Behalve dan dat bij het volgende gesprek mijn ouders aanwezig moeten zijn. En ik heb ze nooit verteld dat ik dat traject inga, dat ik überhaupt klachten heb, of iets in die richting.

Mijn man gaat gewoon mee, maar ze moeten info uit je jeugd hebben. Nu weet ik zelf natuurlijk best veel, maar dat is niet objectief.

Vanmorgen belde ik mijn vader om het toch te melden, maar ik klapte gewoon dicht, zo stom.
En waarom ik het niet durf? Omdat ze het niet gaan snappen, je bent óf normaal óf je spoort niet, tot nu toe val ik onder normaal :dance:
Mijn broertje liep ook bij een psych met wat klachten, oa angsten, en die kreeg dan allerlei 'adviezen' van mijn ouders als 'ja, je moet ook geen tv kijken s avonds, en als je nu eens stopt met alcohol drinken, en als je nu eens gewoon er niet over nadenkt?' Mijn ouders zijn superlief, ik heb ook best een goede band met ze, ik zie ze wekelijks, maar ze maken zich ook ernstig snel zorgen. Als ik iets heb, al is het klein, dan ligt mijn moeder direct wakker. Ik mijn baan kwijt? Dan slaat ze aan het piekeren.

Als het niet praktisch is dan is het niet echt met ze te bespreken, en dat doe ik dus ook al jaren niet meer. Ze weten heus dat ik wat verstrooid ben, dat mijn schoolcarriere een drama is, ze wijten dat aan 'niet goed opletten' en in hun ogen ben ik al snel wat laks en lui omdat dingen vaak niet lukken. Ik verwacht een commentaar van 'ja, maar je mankeert toch niets? Als jij nu gewoon eens wat beter je best doet... Gewoon een beetje opletten en je aandacht erbij houden' zoiets... Met de beste bedoelingen hoor, maar helpen doet het niet.

En dan te bedenken dat mijn scriptie gaat over het betrekken van familie bij behandeling binnen de GGz, omdat dat zo belangrijk is :laughcry: ik krijg het niet eens voor elkaar mijn eigen ouders te vertellen dat ik misschien ADHD heb.
Bij mijn zoon zijn ook al eens verdenkingen geuit, door artsen en zijn juffen, als ik dat met ze bespreek is het al ' nee hoor, niets mee aan de hand, hij is nog jong en wij merken nooit iets aan hem, maak je niet druk' en uitleggen dat zoonlief thuis en op school echt anders doet dan op visite bij opa en oma heeft dan geen zin..

Maar goed, zonder gesprek met mijn ouders wordt een diagnose stellen lastig bij mij. Dus ik zit even vast...
En ik moet het ook gewoon even kwijt, ik pieker er al weken over.
<<

Anoniem57

Bericht 16 Sep 2013 11:43

Re: Ik durf niet!

Ik kan er weinig zinvols over zeggen, alleen dat ik je angst herken en als ik mijn ouders daar ook bij zou moeten betrekken, houdt het voor mij al op. Bij ons is en was de noemer altijd al ´doe maar normaal, dan doe je al gek genoeg´. Als mijn ouders vroeger beter hadden opgelet, dan hadden ze me al jaren eerder bij een psycholoog neer moeten zetten, nu is die stap gewoon té groot.

Sterkte!
<<

Anoniem205

Bericht 16 Sep 2013 11:45

Re: Ik durf niet!

Jij, als stoere vrouw! Het lukt je echt wel hoor! Misschien in kleine stapjes doem? Of juist in 1 keer. Of niet uitleggen maar zeggen 'joh, kan j die-en-die dag vrijhouden. Ik moet ergens heen en jij moet mee. Laat het de psychologen/artsen dan maar uitleggn. Misschien dat het dan wel tot ze door dringt?

Succes iig! You can do it!!
<<

Artemis

Bericht 16 Sep 2013 11:49

Re: Ik durf niet!

Stom hè? Ik bepreek álles, met iedereen, ik ben helemaal niet bang of verlegen of angstig, ik ben heel open en ik schaam me zelden.

Maar dit, dit vind ik echt doodeng. Bibberende knietjes eng.
Ik ben het goede kind, die ene waar ze zich nooit zorgen over hoeven maken, die het wel redt. Als ze een beetje hadden opgelet hadden ze zo rond mijn 13e wel gemerkt dat dat niet helemaal klopt, maar goed, dat doen ze dus niet.
Want dat zijn ze niet gewend.

Oh en die afspraak is donderdag :nopompom:
<<

Anoniem57

Bericht 16 Sep 2013 11:51

Re: Ik durf niet!

Of ze staken hun kop in het zand omdat dat makkelijker was.
Ik ben juist altijd het zorgenkindje geweest, en ik ben huiverig ze nog meer zorgen te geven.
Met mijn vader heb ik helemaal geen contact meer, letterlijk zijn laatste woorden tegen mij waren ´jij zorgt toch alleen maar voor problemen´. En oddly enough is dat het enige wat ik me nog uit dat gesprek herinner maar ik vergeet het nooit meer.
<<

Anoniem122

Bericht 16 Sep 2013 11:51

Re: Ik durf niet!

Heel herkenbaar! Mij thuis is het precies hetzelfde, over persoonlijke shit en gevoelens wordt niet gepraat. Toen ik hetzelfde traject in ging paar jaar geleden wilde ik het eerst ook niet vertellen. Maarja omdat ik dus ook weinig nog herinner van vroeger, moest ik wel.
Uiteindelijk heb ik het mijn moeder verteld, die heeft het weer aan mijn vader verteld :P Heb het gewoon heel oppervlakkig gehouden en het echt op mijn studie gegooid, dat ik me daarom wilde laten testen.
Ik zou het toch proberen als ik jou was, desnoods via een e-mailtje ofzo?

Ik moest overigens ook oude schoolrapporten mee nemen van de basisschool, om zo een completer beeld te krijgen van hoe ik als kind was.
<<

Anoniem103

Bericht 16 Sep 2013 11:54

Re: Ik durf niet!

Probeer nu meteen te bellen. Hoe langer je er over na blijft denken hoe groter en enger het wordt. Als ze komen met de argumenten die je in je openingspost noemt zou ik daar verder niet op ingaan maar gewoon vragen of ze ondanks hun bedenkingen toch met je mee willen donderdag omdat het voor jou belangrijk is. Succes!
<<

Artemis

Bericht 16 Sep 2013 11:56

Re: Ik durf niet!

Vooral omdat ik bang ben dat de nuance mist, ik heb dan misschien wel ADHD, maar ik functioneer heel prima, red mezelf en het is meer een bevestiging dan dat ik heel diep in de ellende zit en niet weet hoe eruit te komen.
Maar in de ogen van mijn ouders kan dat niet, als je psychisch ziek bent, dan is er écht iets mis met je. Daar wordt niet over gesproken.
Over niet tastbare dingen sowieso niet. Tante met kanker overleden? Wordt niets over gezegd. Moeder voelt zich ellendig omdat mijn oma is overleden? Wordt niets over gezegd, je merkt er niets aan. Oom met ptss vanwege heftige oorlogssituaties? Wordt niet naar gevraagd. Tante met een angststoornis en kanker? De kanker wordt tot in den treure besproken, over de angststoornis hoor je niets. En áls er al iets gezegd wordt over dergelijke dingen is het fluisterend.

En dan moet ik gaan vertellen dat ik óók niet spoor. :dance:
<<

Pompoen

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 7281

Geregistreerd: 31 Aug 2013 22:04

Bericht 16 Sep 2013 11:59

Re: Ik durf niet!

Mijn ouders hoefden niet mee, ze moesten alleen vragenlijsten invullen.
Maar verder vond ik dat ook al behoorlijk kut...
<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 16 Sep 2013 12:01

Re: Ik durf niet!

Mijn ouders hoefden ook niet mee. Ik kan me ook niet herinneren dat zij vragenlijsten hebben ingevuld.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
<<

Artemis

Bericht 16 Sep 2013 12:05

Re: Ik durf niet!

Ik weet van mijn eigen werk dat er daar ook geen diagnose ADHD wordt gesteld zonder info uit de jeugd. Ik heb zelf 2 maanden geleden nog een client proberen de overtuigen dat hij echt echt echt zijn ouders mee moest nemen, anders konden we niet verder.

Bepaalde kenmerken moeten aanwezig zijn voor het 12e levensjaar om die diagnose te kunnen stellen.
<<

Anoniem91

Bericht 16 Sep 2013 12:26

Re: Ik durf niet!

Ik vond het ook een beetje spannend om mijn moeder mee te vragen, uiteindelijk wel gedaan en was achteraf ook blij dat ik het heb gedaan. Ik wil je succes wensen.
<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 16 Sep 2013 12:34

Re: Ik durf niet!

Artemis schreef:Ik weet van mijn eigen werk dat er daar ook geen diagnose ADHD wordt gesteld zonder info uit de jeugd. Ik heb zelf 2 maanden geleden nog een client proberen de overtuigen dat hij echt echt echt zijn ouders mee moest nemen, anders konden we niet verder.

Bepaalde kenmerken moeten aanwezig zijn voor het 12e levensjaar om die diagnose te kunnen stellen.


Dat klopt, maar dat moest ik volgens mij gewoon zelf vertellen/invullen.

Hoe zit het dan trouwens als je geen ouders meer hebt, kun je dan nooit een diagnose ADHD krijgen, al heb je het overduidelijk wel? Of als je geen contact meer hebt met je ouders?
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
<<

Anoniem 42

Bericht 16 Sep 2013 12:37

Re: Ik durf niet!

Ik zou ook noohooit iemand uit mijn familie mee durven vragen bij zoiets. Heb een hele fijne, warme familie maar inderdaad: over zulke dingen worden niet gepraat en ze maken zich snel zorgen.

Kun je het heel luchtig houden bij je ouders zodat ze niet gelijk denken dat niet helemaal honderd bent? Bijvoorbeeld dat je merkt dat het niet lekker loopt met je scriptie en da er nog wat meer dingen net niet helemaal gaan volgens plan. En dat je daarom eens met een specialist (woord psycholoog vermijden) gaat praten om te kijken wat voor een praktische handvaten diegene je kan aanreiken?
<<

Artemis

Bericht 16 Sep 2013 13:50

Re: Ik durf niet!

Susan schreef:
Artemis schreef:Ik weet van mijn eigen werk dat er daar ook geen diagnose ADHD wordt gesteld zonder info uit de jeugd. Ik heb zelf 2 maanden geleden nog een client proberen de overtuigen dat hij echt echt echt zijn ouders mee moest nemen, anders konden we niet verder.

Bepaalde kenmerken moeten aanwezig zijn voor het 12e levensjaar om die diagnose te kunnen stellen.


Dat klopt, maar dat moest ik volgens mij gewoon zelf vertellen/invullen.

Hoe zit het dan trouwens als je geen ouders meer hebt, kun je dan nooit een diagnose ADHD krijgen, al heb je het overduidelijk wel? Of als je geen contact meer hebt met je ouders?

Dat kan wel, maar ze vragen dan of om broertje of zussen die info kunnen verstrekken. Sowieso om schoolrapporten en dergelijke. Of om een vriend/vriendin/oom/tante, iig iemand die je al je hele leven kent.

Is dat er allemaal niet dan is het afhankelijk van hoe betrouwbaar je eigen verhaal is.
<<

Moira

Gebruikers-avatar

Kwebbel

Berichten: 314

Geregistreerd: 01 Sep 2013 20:25

Bericht 16 Sep 2013 14:03

Re: Ik durf niet!

Mijn broer heeft autisme, dus weer iets anders. Maar hij moest dus van het ggz ook gegevens uit zijn jeugd hebben. Hiervoor hadden ze speciale boekjes die hij zelf en mijn ouders dan moesten invullen. Ging vanaf de babyperiode tot de tienerperiode en ook hele specifieke vragen (wanneer begon hij met lopen, praten, wat waren zijn hobby's, vriendjes op school etc). Mijn ouders hoefden niet mee op gesprek, alleen dus dat boekje invullen. Misschien dat ze zoiets ook voor jou hebben? Dan is het iets minder confronterend voor je ouders om dat in te vullen, dan dat ze naar een gesprek moeten.
<<

Anoniem29

Bericht 16 Sep 2013 16:14

Re: Ik durf niet!

Misschien is dit een hele dooie reactie hoor haha. Maar ADHD is toch helemaal niet erg om te hebben? Zouden je ouders je echt 'afstraffen' op het feit dat je dat misschien hebt? Jij blijft toch gewoon dezelfde dochter?

Misschien heb je het wel niet, en dan spoor je nog gewoon ;)

En als ze je gelijk allemaal vragen gaan stellen zou ik gewoon zeggen dat je ook nog niets duidelijk hebt en dat dat gesprek donderdag daar juist een bijdrage aan moet gaan leveren. Punt.
<<

SDL

Kletskop

Berichten: 906

Geregistreerd: 01 Sep 2013 07:27

Bericht 16 Sep 2013 18:01

Re: Ik durf niet!

Ik zou dat ook niet prettig vinden. Is het niet mogelijk om op een andere manier informatie van toen te achterhalen?
Rapporten oid waarin jouw gedrag beschreven staat?

Je geeft aan dat je ouders nu ook niet echt open staan voor het stellen van diagnoses dus waarom zouden ze tijdens zo'n gesprek wel op die manier naar jou kijken. Ik hoop niet dat als ze wel naar het gesprek gaan vervolgens doen of hun neus bloedt.
<<

Lilac

Gebruikers-avatar

Noob

Berichten: 114

Geregistreerd: 11 Sep 2013 14:11

Bericht 16 Sep 2013 18:15

Re: Ik durf niet!

Lijkt me erg lastig. Ik heb destijds mijn moeder gevraagd, die is toen alleen naar de afspraak gegaan. Ik mocht er niet bij zijn, in verband met het mogelijk beïnvloeden van haar antwoorden op de vragen die de psychiater stelde.
Ze vond het wel wat ongemakkelijk, want ook zij heeft moeite met het feit dat haar dochter psychisch wat mankeert.

Conclusie was wel ADD/neigend aan ADHD. Maar gut ja, ik heb tegenwoordig een waslijst aan labels en kan zo'n beetje de halve DSM afvinken.
De bevestiging dat je een pyschische aandoening hebt kan je wel wat rust geven, ook al ervaar je de symptomen niet als een last.

Je krijgt vaak genoeg informatie om de dingen waar je wel tegen aanloopt toe te passen in je dagelijks leven.

Ik zou gewoon proberen om het te zeggen zoals het is, dan maar met bibberknietjes. Gewoon kort en simpel houden en zeggen dat je het erg zou waarderen, ook al snappen ze het misschien niet.
Afbeelding
<<

Anoniem66

Bericht 16 Sep 2013 20:00

Re: Ik durf niet!

Bij mij vroegen ze ook om informatie van mijn ouders, maar ik zei dat ik niet wilde dat mijn ouders langs kwamen omdat ik het te persoonlijk vond. Was ook goed. Het hoeft niet als je het niet wilt.
<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 16 Sep 2013 20:05

Re: Ik durf niet!

Ik kan me trouwens ook voorstellen dat de informatie van ouders juist niet betrouwbaar is, bijvoorbeeld als je ouders mensen zijn die een diagnose als ADHD pure onzin vinden. Die zullen alles eerder wegwuiven, zo van: 'Natuurlijk was ze wel eens haar spullen kwijt, maar ja, welk kind nou niet, dat is toch niet abnormaal?' en: 'Nee, ze was gewoon een lekker levendig kind, niks om je zorgen om te maken.'
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
<<

Zora

Gebruikers-avatar

Forumfossiel

Berichten: 17342

Geregistreerd: 31 Aug 2013 19:24

Bericht 16 Sep 2013 20:34

Re: Ik durf niet!

Susan schreef:Ik kan me trouwens ook voorstellen dat de informatie van ouders juist niet betrouwbaar is, bijvoorbeeld als je ouders mensen zijn die een diagnose als ADHD pure onzin vinden. Die zullen alles eerder wegwuiven, zo van: 'Natuurlijk was ze wel eens haar spullen kwijt, maar ja, welk kind nou niet, dat is toch niet abnormaal?' en: 'Nee, ze was gewoon een lekker levendig kind, niks om je zorgen om te maken.'


Er zullen vast veel mensen zijn die zo vertellen idd maar het is dan natuurlijk aan de onderzoeker dit soort opmerkingen op waarde te schatten en in de juiste context te plaatsen :)
14 mei 2015 ♥ T- kleine held
13 februari 2018 ♥ M - klein feestje
<<

Anoniem122

Bericht 16 Sep 2013 20:42

Re: Ik durf niet!

Bij mij werd deze vragenlijst gebruikt:
http://www.psyq.nl/files/1263005/DIVA_2.pdf

Op die manier wordt er meer naar "feiten" gekeken, ipv waardeoordelen.
<<

Teun

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 8451

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:59

Bericht 17 Sep 2013 08:45

Re: Ik durf niet!

Bij mij moesten mijn ouders ook mee maar ik had daar toen weinig moeite mee. Ze zaten ook niet het hele gesprek er bij, alleen het stuk waarbij het ging over mijn jeugd. Ze hadden ook wat rapporten meegenomen, daar bleek ook hele waardevolle informatie in te staan.

Als je het echt niet wilt kun je het misschien daarmee doen? Met oude schoolrapporten, opmerkingen van je basisschoolleraren?

Veel succes!
♥ feb 2016
♥ ♥ juli 2018
<<

Artemis

Bericht 17 Sep 2013 09:14

Re: Ik durf niet!

Susan schreef:Ik kan me trouwens ook voorstellen dat de informatie van ouders juist niet betrouwbaar is, bijvoorbeeld als je ouders mensen zijn die een diagnose als ADHD pure onzin vinden. Die zullen alles eerder wegwuiven, zo van: 'Natuurlijk was ze wel eens haar spullen kwijt, maar ja, welk kind nou niet, dat is toch niet abnormaal?' en: 'Nee, ze was gewoon een lekker levendig kind, niks om je zorgen om te maken.'

Daar ben ik ook bang voor.

Ik heb besloten om ze niet mee te vragen. Ik ga er gewoon met mijn man naartoe, en ik zie wel waar het schip strandt.

Schoolrapporten kan ik niet bij helaas. Maar we zien wel.
Volgende

Terug naar Persoonlijk

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers