Vervelende situatie.

Ik zou er zelf absoluut niet over in discussie gaan. Ik zou naar de verjaardag gaan, en dan begin van de avond (bijvoorbeeld 7 uur) weer naar huis gaan. Hij weet dat je ver weg woont, dus als hij slim is weet hij ook dat je op tijd weg bent. Jammer voor hem dan, toch?

Ja zoiets zou ik dan sowieso wel moeten doen, al heb ik dan nog weer een probleem hoe ik op t station kom daar. Maar goed, het gaat me nog niet eens om die verjaardag an sich; dit is gewoon de druppel die de emmer doet overlopen. Ik ben er gewoon klaar mee dat er nooit rekening met mij wordt gehouden of begrip voor me wordt opgebracht. Ik heb daar gewoon geen zin meer in. Ik krijg altijd maar het idee dat ik niet goed genoeg ben voor hem. Heb net mn zusje nog ff gesproken en mijn overwegingen verteld, maar die werd wederom kwaad. Ik ben dinsdag jarig en zou uit eten gaan met haar en mn moeder, maar ik acht de kans vrij groot dat ze niet eens meer komt. Bluh wat een kutzooi allemaal, ik zit alleen maar te janken en heb knallende koppijn door het hele gedoe.

Allereerst, wat ontzettend rot voor je! Ik begrijp je maar al te goed, heb zelf een zelfde soort relatie met mijn ouders en ben er regelmatig zo verdrietig om.
Wat mij helpt is geen verwachtingen meer van ze hebben, aangezien die toch steeds weer tot teleurstelling leiden. Dat is wel erg moeilijk soms, maar eigenlijk wacht je nu steeds bij een droge bron op water.
Sinds ik me dat realiseer lukt me het beter met mijn ouders om te gaan. Ook helpt het om uit de discussie/ emotie te blijven in gesprekken. Alles wat oppervlakkig en zakelijk te houden zeg maar.
Misschien dat jij hier ook 'succes' mee hebt.

Ah lieve Bliss, knuffel!

Ik weet niet of ik het contact zou verbreken. Het klinkt eigenlijk een beetje zoals mijn gezinssituatie, er wordt weinig aan mij gedacht, mijn gezinsleden zijn vooral met zichzelf bezig en ik heb jarenlang me zo teleurgesteld gevoeld elke keer. Telkens viel er wel iets voor waardoor ik dacht: nou ze geven echt geen barst om me. Mijn ouders die niet op mijn verjaardag kwamen omdat ze liever gingen zeilen, mijn zusje die niet op mijn diploma-uitreiking kwam. Mijn moeder die een paar maanden na A's overlijden zat te klagen dat zij erg depressief was maar mij niets vroeg. Er was elke keer wel iets.

Ik ben op een gegeven moment gestopt met dingen te verwachten, dingen die ik normaal vind maar die zij blijkbaar niet normaal vinden. Dingen waardoor ik steeds teleurgesteld en erg verdrietig van raakte. Weliswaar terecht hoor vond ik, maar uiteindelijk was ik de gene die er het meeste last van had.
Nu heb ik gewoon iets meer afstand, ik verwacht niet veel en heel vaak merk ik nu dat het daardoor zelfs mee valt. De momenten dat ze wél aan mij denken vallen meer op daardoor en de momenten dat ze weer alleen met zichzelf bezig zijn kan ik meestal mijn schouders er over ophalen.

Ik heb het idee dat jouw verwachtingen vooral te hoog liggen, dat klinkt stom, alsof het jouw fout is, maar zo bedoel ik het dus niet. Jij verwacht iets en raakt steeds teleurgesteld, dat betekend dat je te veel verwacht, zo veel kun je blijkbaar niet van je vader en zusje verwachten. Je zou kunnen proberen je verwachtingen een heel erg groot stuk terug te schroeven in de hoop zo het contact te kunnen behouden. Stop met ruzie maken over dingen waar ze toch niets van snappen, de enige die hier last van heeft ben jij. En hoe, je bent helemaal overstuur.

Mij heeft het erg geholpen, ik heb redelijk contact met mijn familie en ik heb echt nooit meer ruzie met ze. Terwijl we voorheen gewoon altijd over alles ruzie hadden. Maar ik ben dus gewoon gestopt dingen van ze te verwachten die ze toch niet gaan doen. Daarnaast geef ik ze ook niet meer zo veel. Ik deel weinig met mijn ouders over mijn gevoelens, ik doe geen dingen waar ik geen zin in heb omdat ik weet dat ze het ook niet terug zullen doen. Ook zo zorg ik dat ik niet te veel van ze verwacht. Eigenlijk heb ik gewoon een stap achteruit gezet en beschouw ik nu alles wat meer van een afstand. Ik vind het een verademing. Hoewel ik ook merk dat als ik mensen verhalen vertel over mijn ouders en zusje ze het soms echt absurd vinden. Maar ik wil ze ook niet kwijt, ze zijn mijn familie en ze kunnen blijkbaar niet anders. Dan liever zo dan helemaal niet.

Hopelijk heb je hier wat aan lieve Bliss!!

Wat jij schrijft pompoen is precies wat ik bedoel!

Ja ik zag daarna dat je vlak voor mij hetzelfde gepost had.

Bliss mag ik jou een pm sturen met wat vragen over chronische vermoeidheid?

Vervelend zeg Bliss, herken bepaalde gevoelens er wel uit. Ik heb hetzelfde als Pompoen gedaan met wat hulp van buitenaf, mijn verwachtingen lagen blijkbaar te hoog en nu heb ik mezelf anders opgesteld en wat meer afstand zeg maar. Op dit moment voelt dit stukken beter.

Thanks voor jullie reacties! Misschien heb ik inderdaad te hoge verwachtingen, ik weet het niet. Bij vriendschappen heb ik dat ook wel eens gemerkt en dan werd ik alleen maar teleurgesteld. Maar is het voor mn pa dan echt te veel gevraagd om eens wat rekening met mij te houden? Hij heeft weer teruggemaild en wil zondag alleen hierheen komen ipv met zn vriendin en dan e.e.a. uitpraten. Ik weet het niet, dat is ook niet voor het eerst en ook in deze mail legt ie het probleem voornamelijk bij mij neer. Hij steekt nooit de hand in eigen boezem. Maar goed, misschien moet ik t maar doen zondag, een laatste poging ofzo.
Mn zusje appte ook nog dat ze er niet tussen wil zitten. Ze snapt het toch niet, dus ik ga het verder ook maar niet met haar bespreken. In elk geval komt ze wel gewoon op mn verjaardag en dan hoop ik dat we het gewoon gezellig kunnen hebben met mn moeder (die zich hier overigens ook vreselijk druk om maakt en het liefst mn zusje en vader meteen op wil bellen, maar ik heb haar op het hart gedrukt dat niet te doen!).

Ja hoor, dat mag! Heb jij dat al eerder eens gedaan trouwens of was dat iemand anders?
Edit: oh nee dat was idd iemand anders.

Ik heb in dezelfde situatie gezeten, zelfs 2 jaar mijn vader niet gesproken. Inmiddels wel weer contact, maar me wel er neer bijgelegd dat ik op sommige vlakke gewoon niets hoef te verwachten. Soms doe je het onbewust wel, maar het scheelt in hele hoop als het gaat om een strijd ervan maken en steeds teleurgesteld worden.

Als je zusje er niet tussen wil zitten, moet ze ook niet richting jou partij voor je vader kiezen, dan moet ze zich er gewoon echt niet mee bemoeien.

Ja daar heb je ook weer een punt, Susan. Maar goed, mn zusje en ik, dat is ook al heel lang een lastig verhaal. Haat-liefdeverhouding noem ik het altijd maar. Om de lieve vrede te bewaren, ga ik maar proberen met haar niet verder in discussie te gaan.

Lastige situatie. Maar even praktisch: als je rond 19u/20u uur weg zou gaan op zijn verjaardag moet het toch wel te doen zijn? Misschien kun je er een keer goed met je vader over praten, wat jij van hem verwacht, dat jij het bijvoorbeeld leuk vind als hij een keer in de twee maanden langs komt (ik zeg maar wat). En ook dat je het gevoel hebt dat je niks voor hem betekent, waarschijnlijk zegt hij dan dat dat niet zo is. Misschien kan hij het moeilijk uiten maar dan kun je in ieder geval wel in je achterhoofd houden dat ook al toont hij het niet dat hij het wel zo voelt. En dan idd misschien je verwachtingen bijstellen. Ik denk dat jullie allebei ook nog al standvastig zijn (en misschien zelfs wel op elkaar lijken?) dat jullie steeds in zo'n heftige discussie terecht komen, dat lijkt me erg vervelend. Misschien kun je ook iets verzinnen dat je de discussie uit de weg blijft, dat kost denk ik het meeste energie en laait weer van allerlei gevoelens op waardoor je vader en jij waarschijnlijk nog meer nare dingen tegen elkaar gaan zeggen.

Wat ontzettend rot zeg, Bliss.
Ik herken voornamelijk het onbegrip van een vader over chronische vermoeidheid, ik heb ook een aandoening waar dat onderdeel van is. De afgelopen jaren heb ik behandelingen gehad waar ook mijn ouders dicht bij betrokken werden en toen realiseerde ik me pas dat mijn vader mij echt niet begreep al die jaren. Hij weet niet wat het is om er mee te moeten leven en hij kan zich er dus ook niet in verplaatsen. Het is puur onvermogen van hem om het te begrijpen en dus begripvol mee om te gaan richting jou. Mijn vader heeft inmiddels veel geleerd en staat nu open om naar mij te luisteren en respect te hebben voor mijn manier van omgaan met dingen/het leven. Andersom heb ik nu ook begrip voor zijn onvermogen en hebben we het er nu open over. Dat geeft voor allebei veel rust.

Ik heb geen reacties van anderen gelezen, ga alleen even reageren hoe ik het heb gedaan.
In mijn depressieve periode heb ik ook totaal geen begrip gehad van mijn vader, alleen maar meer push dat ik weer een normaal leven moest gaan leiden. Het was echt alsof hij zich ervoor schaamde. Na leugens van zijn kant meer en meer die mij ontzettend kwetsten heb ik besloten het contact te verbreken. De eerste maanden waren zwaar en de eerste keren dat ik hem bij mijn zus zag ook, maar ik ben er zo'n anders mens door geworden! Niet meer voortdurend bang om te falen, niet op mijn tenen lopen en vooral zelf groeien en zelf beslissingen maken. Best decision ever.

Overigens doen we nu normaal tegen elkaar, alsof we vage kennissen zijn met gefeliciteerd en hoi en doei, en verder is alles wat we extra doen gewoon prettig maar zijn er totaal geen verwachtingen. Voor mij in ieder geval heel veel meer rust!

Verwacht je vader ook dat je daadwerkelijk tot het eind van het feest blijft? Ik neem aan dat hij weet dat je nog terug moet reizen en dat je dus op tijd weer weg gaat. Is het eigenlijk niet gewoon dat je baalt dat je niet de hele avond kan blijven en dat je vader had moeten begrijpen dat je dat wel wil en dus het feest op een andere dag zou moeten geven? Ik snap dat je de hele avond wil blijven, maar dat gaat niet en het lijkt me dat je vader dat wel moet snappen.

Wat betreft het onbegrip van hem over je chronische vermoeidheid, kun je misschien proberen te accepteren dat hij dat dus niet begrijpt? Mensen in het algemeen vinden het sowieso moeilijk om dingen te begrijpen/geloven als ze iets niet aan iemand kunnen zien. Ik heb ook dingen waar mijn vader niks van snapt maar ik verwacht ook niet dat hij dat snapt omdat hij gewoon niet weet hoe het is. Zijn logica en inlevingsmanier werkt gewoon anders dan de mijne. Ik weet dus dat ik van hem op dat gebied niks kan verwachten maar dat hoeft van mij ook niet. Als ik mijn verhaal kwijt moet ga ik naar andere mensen. We hebben het er gewoon niet over en hij weet denk ik niet eens meer waar ik mee worstel.

Ik vraag me af of je jullie relatie niet te veel onder druk zet omdat je bepaalde dingen van hem verwacht die wellicht voor hem gewoon niet mogelijk zijn en omdat bepaalde dingen niet gaan zoals jij wilt dat ze gaan.

Ik weet natuurlijk niet wat voor verwijten hij gemaild heeft en wat er allemaal al in het verleden is voorgevallen tussen jullie, maar op basis van je verhaal hier zou ik het echt zonde vinden om het contact te verbreken. Jij bent een ander persoon dan je vader, jij zult hem op bepaalde punten niet begrijpen en hij jou niet. Ik denk dat je voor jezelf moet bepalen in hoeverre het voor jou belangrijk is dat hij je wel of niet begrijpt op die punten. Ik denk dat zolang jij begrip wilt op punten van je vader en hij die niet kan geven of jij het onbegrip niet kan/wil accepteren, je je ook nooit goed genoeg zal voelen voor hem.

Ik hoop dat jullie gesprek morgen goed verloopt met van beide kanten de intentie om dit uit te spreken en een soort van op te lossen. Mocht je vader in allerlei verwijten naar jou toe vervallen, probeer je dan niet mee te laten slepen daarin want dat zal het gesprek sowieso geen goed doen.

Sterkte morgen!

*

Ik had dit topic nog niet eerder gelezen. Wat naar voor je Bliss. Kiek zegt wel hele wijze dingen. Hopelijk is het gesprek gisteren goed gegaan!

Ik begrijp het probleem niet zo. Mijn vader woont ook ver weg met zijn vriendin en die viert zijn verjaardag gewoon op de manier waarop hij het wil vieren hoor. Ook op zondagavond als dat zo uitkomt. Hij heeft een grote sociale kring, veel familie en vrienden en hij kan dan niet zijn totale feest aanpassen voor mij, omdat wij ver weg wonen. Ik vind dat persoonlijk ook niet nodig. Als het nog een half jaar duurt, dan zou ik persoonlijk op mijn werk nu al aangeven of je die maandag vrij kan hebben. En als dat niet kan, kun je toch ook bijvoorbeeld zaterdag al gaan, daar blijven slapen en dan zondagmiddag helpen met alle voorbereidingen en dan zondagavond na het eten weer naar huis gaan? Zo doe ik dat vaak bij mijn vader!

Dus nee, ik begrijp eerlijk gezegd niet zo goed waar je je druk om maakt. Het is natuurlijk vervelend dat je het gevoel hebt dat je vader jou niet belangrijk vindt. Maar op basis van de dingen die je verteld, zou ik dat persoonlijk niet concluderen. Ik vind het eerder wat egocentrisch om te denken dat je vader zijn feest moet aanpassen alleen maar omdat jij ver weg woont! Het is fijn 65e verjaardag en hij zou dat moeten kunnen vieren op de manier die bij hem past, die hem het beste schikt. Niet alles draait om jou! Als je met alle 40 of weet ik het 60 gasten rekening zou moeten houden, dan zou je nooit een feest kunnen geven, want iedereen heeft weer andere wensen! De ene vindt 12 uur 's middags een fijne tijd, de ander begint het liefst om 10 uur 's avonds pas. Tsja.....

Ik vind zondagavond ook geen logische avond, opzich werken de meeste mensen op maandag namelijk. Dus een zaterdagavond of zondag overdag had ik logischer gevonden, dus snap Bliss daarin prima.

Maar niet alles gaat zoals jij het graag wilt, niet de hele wereld draait om jou. In mijn familie is zondagmiddag/avond een heel normale avond om een feestje te vieren. Ja ok, mensen moeten de volgende dag weer werken, maar je kan toch prima rond 3/4 uur naar een verjaardag, daar lekker wat borrelen, een hapje eten en dan rond een uur of 9 a 10 weer weg? Dan lig je gewoon nog op tijd op bed en kun je de volgende dag weer prima werken. Met een reistijd van 3 uur zou ik gewoon wat eerder weggaan, maar dan nog kun je om 3 uur er zijn, om 6 uur wat eten nog even wat blijven hangen, om 7 uur weggaan (ben je er 4 uur geweest!!) en dan om 10 uur thuis zijn.

Nogmaals: ik zie echt het probleem niet!

De hele wereld draait ook niet om haar vader, toch houdt zij er wel rekening mee als hij liever wil lunchen dan wil avondeten op zondag omdat hij ook op tijd terug moet.

Ook ik snap het probleem niet. Je verwacht tot serieus niet dat anderen rekening houden met jouw wensen qua tijden voor feestjes?