Ik vind 2 en 3 jaar pittig. Sorry De oudste is 7, en dat is weer heel anders, brutaal, altijd weerwoord enz. Denk dat elke leeftijd wel weer iets heeft.

Ik vond het eerste jaar heftig. Vind het nu veel leuker. Ja ook bij vlagen zwaar maar anders....ik kan met ze communiceren...

De leeftijd van mijn jongste vind ik nu erg irritant, hij zit aan alles wat niet mag, moet hem continu in de gaten houden. Hij is echt het tegenovergestelde van zijn broer, die zat nooit ergens aan.

Ik vind het ook wel lastig nu, maar een tijdje geleden lastiger. R. is heel ondernemend, zit overal aan en luistert alleen als ze daar zin in heeft. Sommige dan is ze dus extreem gezellig en sommige dagen echt een draakje. Ze ligt om de haverklap ergens te gillen op de grond, maar dat maakt me niet zoveel uit.

Het meest irritant vind ik het dat ze gewoon echt overal aan zit. In de woonkamer staat al niet zoveel meer, maar als we buiten spelen (in de tuin) en de deur staat open zit ze continue aan de wasmachine, vriezer, vuilnisbak en wasmand in de bijkeuken. En als ik me aankleed of boven probeer op te ruimen trekt ze daar alle kasten leeg. Ze weet héél goed dat het niet mag, maar ze vind het maar wat leuk om het toch te doen. En dan met een grote glimlach heel hard wegrennen. Dat vind ik wel lastig. Ik vind het dan vooral lastig om niet continue op haar te mopperen. Meestal ben ik er na een paar keer wat van zeggen wel klaar mee.

Ik had het ook die periode tussen een jaar en anderhalf jaar. Veel wakker in de nacht en niet willen slapen. Hoewel ze nu een echte peuterpuber is heb ik er nu minder moeite mee.

Tot nu toe vond ik het eerste jaar het lastigst. Voor de grap zeg ik wel eens dat als ik het eerste jaar zou kunnen overslaan ik direct weer zwanger zou willen worden....

Ik vond het tot nu toe denk ik het zwaarst toen hij net 1 was. We gingen toen ook verhuizen en hij had rond die tijd echt een soort dreumespuberteit.

Ondanks het alleen zijn heb ik het eerste jaar niet als zwaar ervaren.
Maar nu, niet weten of ik aan het huilen toe moet geven of moet negeren, omdat ik niet altijd weet wat t is.. Dingen doen die niet mag, maar waarvan ik niet weet hoe ermee om te gaan, omdat ze nog niet alles snapt. Dat vind ik op dit moment wel zwaar.
(Ik weet ook niet of t een fase zelf is, of t komt doordat we nu bij mn ouders zitten en ze daar dus ook wat hinder van heeft) maar nu bij mn ouders (en dus hulp) vind ik het zwaarder dan mn eerste jaar alleen

Ik vind niet een bepaalde leeftijd het lastigst, ze hebben periodes die wat moeilijker zijn maar dat is niet leeftijdsgebonden, dat was toen ze net een maand oud waren maar ook nu ze ouder zijn en dat zal straks ook nog zo zijn.

Ik zou huilen nooit negeren. Huilen is altijd met een reden, soms is die reden voor een ouder wat onbegrijpelijk ( huilen omdat het iets niet mag bijv.) maar voor een kind niet en als je dat negeert kan dat t nog erger maken.
Je kan haar troosten, haar emotie benoemen, bijvoorbeeld ik zie dat je verdrietig bent, ben je verdrietig omdat..? of ik zie dat je boos bent, ben je boos omdat...?
Daarnaast het niet mogen van dingen, haar duidelijk vertellen dat iets niet mag, haar weg halen uit de situatie en haar iets anders aanbieden. Wil ze ergens op klimmen wat te hoog is of niet mag, geef haar dan een krukje of maak een parcours van kussen, wil ze iets snoepen maar mag dat niet, geef haar dan iets wat ze wel mag, desnoods een beker water En zo kan je overal wel wat voor bedenken.

Van mn oudsten weet ik het niet meer maar bij de jongste was tussen 1 en anderhalf ook pittig. Hij heeft sindsdien af en toe een paar weken lopen dreinen maar niet zo erg. De fases hierna vond ik vooral bij mn oudste soms ook erg vermoeiend maar dat uitte zich meer in klieren en vervelend doen naar de andere twee toe.

De leeftijd van m'n dochter nu vind ik pittig. Ze is bijna 4 en af en toe echt een vreselijke draak. Ik hoop dat het door de verveling komt, dat ze toe is aan school. Dat hoop ik echt.
Als ik alleen met haar ben dan gaat het prima, maar als m'n zoon er gewoon bij is dan hebben ze constant bonje. Zoveel speelgoed, maar dan willen ze uiteraard allebei met hetzelfde speelgoed spelen bijv. En ze kan vreselijk theatraal doen, heel irritant.

Ik vind niet echt een leeftijd lastig maarecht niet leuk vind ik die eerste drie mnd. Ik vind drie- vier jaar een geweldige leeftijd, dat mogen ze voor mij erg lang blijven.

De eerste 6 maanden vanwege het huilen en daarna komt en gaat het met periodes. Zo dacht ik een week geleden nog nu breekt de peuterpubertijd aan (veel zeuren, niet luisteren, boos zijn, slaan, s nachts wakker worden) en sinds gister is hij weer de oude, dus was er toch iets anders. En die vervelende periodes komen en gaan, soms duurt het weken, soms dagen.

Ik kijk er wel naar uit wanneer hij meer kan praten, want daar liggen nu veel frustraties.

De eerste 4 maanden. Siem was een ontevreden, huilerige baby. Spuugde veel en hij had (achteraf gezien) last van zijn spieren in zijn nekje. Daardoor was aankleden echt niet fijn voor hem. Hij huilde niet de hele dag gelukkig maar merkte na de 4 maanden wel verschil. Hij was toen de hele dag gewoon een tevreden baby.

En de leeftijd van 1/1,5 jaar vond ik pittig. Overal aanzitten, hard weg rennen, geen angst kennen, driftbuien etc.

Ik vond de eerste 1.5 jaar zwaar. Al dat gehuil en geen idee hebben waarom.

Rond de 3 jaar. Overal waarom en heel de dag mamaaaa...en op een gegevent missen de uitdaging maar mogen ze nog niet naar school.

ik vond B's baby tijd echt een peulenschil. Ze kon zich zelf super goed vermaken, sliep al snel door en sliep ook redelijk uit.
Ze was een super makkelijk kind en vond alles en iedereen leuk en gezellig en vond alles best.

Sinds ze zo goed als 2 is, vind ik het echt een heel heel heeeeel stuk moeilijker. Ze slaapt slecht, droomt heftig, heeft enorme driftbuien en ik weet soms echt niet meer wat ik met der aan moet.

Precies dit

Bij mijn zoontje de babytijd omdat hij heel slecht sliep, nooit in z'n bedje sliep en als hij sliep lag hij boven op me. Met 22 maanden ging hij goed slapen en toen was het een stuk makkelijker.
Bij mijn dochter vind ik het nu wel erg pittig. Zij was als baby vrij makkelijk. Sliep ook niet geweldig 's nachts maar ze sliep in ieder geval overdag gewoon en ze sliep wel in haar eigen bedje. Nu is ze heel lief maar ook vaak driftig en brutaal. Als ze zo'n bui heeft weet ik op een gegeven moment niet maar wat ik met haar aan moet.

Ik vond de eerste weken echt heel lastig. Je kent je kindje nog helemaal niet en dan die huiluurtjes (vooral 's avonds)...

Ik vond de babytijd helemaal niet lastig.
Nu ze twee is vind ik het soms wel pittig, niet luisteren, gewoon haar eigen plan trekken, driftbuien, gillen midden op straat, veel dingen zelf willen doen die haar nog niet lukken waardoor ze weer boos wordt.
Maar aan de andre kant vind ik het nu ook heel gezellig, het gekwebbel de hele dag, ze kan steeds meer vertellen en wil ook de overal mee helpen.

Bij de oudste:
Moeilijkst: het eerste half jaar (huilen) en tussen 1,5 en 2,5 (peuterpuber)
Makkelijkst: tussen 2,5 en 3,5 (begrijpt alles, kun je goed mee overleggen en uitleggen)


Bij de jongste:
Moeilijkst: rond de 2 (peuterpuber, nog heftiger dan haar zus)
Makkelijkst: het eerste (half) jaar (voorbeeldbaby)