Vreselijk. Kortgeleden overleed de opa van mijn vriendin, haar jongste was toen 7 maanden en die van haar nichtje ietsje ouder. Dat waren dus zijn kleinkinderen. Hij was zo stapelden op zijn kleinkinderen dat ze ervoor gekozen hebben om de kleinste kinderen er ook gewoon bij te laten zijn. Toen ze te veel geluid begonnen te maken is er iemand met ze naar buiten gegaan. Misschien is zoiets een optie.

Heel veel sterkte de komende tijd.

Allereerst heel veel sterkte, wat naar zeg!

Ik persoonlijk zou mijn kindje thuis laten. Hij heeft er zelf niets aan om daar te zijn, hij zal het zich later toch niet kunnen herinneren. En voor jezelf is het misschien ook alleen maar lastig, je moet hem dan toch in de gaten houden terwijl je ook hele andere dingen aan je hoofd hebt.
Maar ik denk dat het vooral heel belangrijk is dat je doet wat jij zelf prettig vindt. Als het voor jou heel fijn voelt om hem mee te nemen zou ik het gewoon doen. Hij hoeft toch ook helemaal niet stil te zijn/te zitten? Het geeft wel een wat luchtigere noot aan de dag als er zo'n kereltje rondhobbelt..

Sterkte. Ik zou haar thuislaten, mensen zijn droevig en dat ka een enorme indruk maken op zo'n kleintje.Ik zou haar er voor beschermen en dus niet mee nemen.

...

Allereerst sterkte..

Ik zou sowieso kijken naar wat JIJ wilt, en daarbij gekeken naar hoe het kindje is. Ik zou de mijne niet mee hoeven nemen, die kan niet stil zitten en als ze haar zin niet krijgt huilt ze met harde stem. Daar zou ik me ongemakkelijk bij voelen.
Hoewel t ook afhankelijk is van de directe omgeving. Mss vinden ze t wel helemaal niet erg, omdat die er gewoon bij hoort (en accepteren dat jonge kindjes huilen en niet stil zitten).
Of evt een vriendin op de achtergrond hebben dat als het echt niet gaat zij met het kindje naar buiten gaat

Allereerst sterkte in deze moeilijke tijd.

Ik zou je kindje niet meenemen. Kleine kinderen/baby's hebben er zelf nog niks aan, zijn hoogstens verward/verdrietig door alle verdrietige mensen om zich heen en kunnen niet begrijpen wat er aan de hand is. Voor jezelf lijkt het me ook niet prettig, je bent dan meer met je kind bezig, dan met de dienst van je moeder, je eigen verdriet en de verwerking van dit alles. Daarnaast kunnen kleine kinderen de dienst verstoren en dat vind ik ook niet passend bij zo'n gelegenheid als een crematie. Het lijkt me dus voor niemand goed als je kindje erbij is.

Allereerst heel veel sterkte.

Ik zou hem juist wel meenemen, kinderen maken het soms net wat 'luchtiger' en ik zou het persoonlijk enorm fijn vinden om mijn kind bij me te hebben.
Ik vind het idee van Elsa ook slim, mocht het echt niet gaan dat iemand hem dan meeneemt.

Moet een crematie luchtig zijn dan?

Moet jij overal meteen zo irritant op reageren?

Ik denk dat het gros vd mensen dat heel fijn zou vinden ja.

Ik heb mijn dochter van toen net twee niet meegenomen naar de begrafenis van me oma. Een vriendin heeft haar opt kdv
Opgehaald tijdens het condoleren en gebracht. Misschien een optie om je kindje er tijdens het condoleren bij te zijn?

Kleine kinderen kunnen de sfeer soms net iets minder beladen maken, het kan de spanning iets afbreken. Dat hoeft niks af te doen aan de 'ernst' van de crematieplechtigheid denk ik.
Maar als je je er zorgen om maakt of je kindje wel de hele tijd rustig kan blijven en niet gaat huilen/schreeuwen, is het misschien een beter idee om oppas te regelen of inderdaad te regelen dat iemand hem mee kan nemen.

Dat is toch niet handig tijdens het condoleren? Waar moet je je kind dan laten als je zelf handen staat te schudden en emo bent?

Daar heb je gelijk in. In dit geval zou ik er voor kiezen de kleine thuis te laten.

Een crematie of begrafenis is een moment waarop afscheid kan worden genomen van de overledene. Mensen die de overledene goed hebben gekend staan stil bij het leven van die persoon, houden toespraken en er is mogelijkheid elkaar te steunen en te condoleren. Een uur of twee is er ruimte voor de verwerking van het verdriet, vaak zie je dat mensen huilen, elkaar omhelzen, maar ook wordt er soms gelachen om de mooie momenten uit iemands leven en is er dankbaarheid.

Een kleine baby kan de aandacht naar zich toetrekken, kan gaan huilen, gaan schreeuwen, of juist gaan lachen. Mensen reageren daar vanzelf op, maar weet je, heel even draait het niet om de baby. Het draait om het overlijden van een dierbare. Ik vind het zelf dus niet passend. Zou zelf graag een moment willen hebben om mijn moeder te herdenken en ook uit respect naar de andere nabestaanden, nu eens niet de aandacht naar mijn kind laten gaan, maar naar degene die is overleden.

Ik ben het trouwens eens met Nougat. Mijn neefjes waren ook niet bij de begrafenis van mijn vader. De oudsten niet omdat zij heel gevoelig zijn en mijn broer vond dat niet geschikt. De jongste niet omdat het nog een baby was en dan weet je het gewoon niet. Om een back-up 'in de zaal' te hebben, klinkt goed. Maar in de praktijk is het ook gewoon een verstoring van de dienst.

Ik had het echt niet leuk gevonden als er een baby was gaan janken tijdens de dienst van m`n vader. En dan kan je zeggen; tsja het is nog maar een baby, die doen dat soms. Daarom juist, dan zoek je een andere oplossing.

Allereerst heel veel sterkte! Wat enorm verdrietig! Ik zou doen waar jij je prettig bij voelt en evt een oppas meenemen, in het geval je de kleine graag mee wil.

Je zou ook een goede vriendin kunnen vragen bijvoorbeeld lekker te gaan wandelen met je kindje tijdens de dienst en dan na afloop dat ze er wel even bij is, maar dat jij even niet de hoofdverantwoordelijke bent. Als je eigen moeder is overleden, denk ik dat het verstandig is, dat je even de volle aandacht hebt voor het verlies van je moeder.

Ik ben het eigenlijk met Nougat eens.
Toen mijn oma overleed nam mijn nichtje haar baby mee en dat zorgde wel voor wat luchtigheid. Maar ze nam hem niet mee met de begrafenis en daar ben ik wel blij om. De baby heeft er niets aan, jij hebt wel wat andere dingen aan je hoofd en andere mensen storen zich er misschien ook aan als het kind in het gebed of iets anders ineens begin te huilen.
Persoonlijk zal ik het niet zo prettig vinden als ik heel verdrietig ben om een overlijden en er begint ineens een baby tijdens de dienst te huilen of te brabbelen.

Maar heel veel sterkte in ieder geval!

Wat verschrikkelijk Sterkte!

Ik zou je zoontje niet meenemen, hij is nog zo jong dat hij dat allemaal nog niet beseft en voor jou misschien wel fijn om rustig afscheid te kunnen nemen van je moeder zonder dat je constant je zoontje in de gaten moet houden/moet vermaken.

Als kinderen ouder zijn zou ik ze juist wel meenemen, maar nu op deze leeftijd zie ik daar het nut nog niet van in.

Ik weet niet wat er precies met je moeder is, maar als ze nog bij en aanspreekbaar is, zou ik haar vragen of zij graag zou willen dat je kindje erbij is. Als zij het niet nodig vind, dan zou ik hem thuis laten. Maar als zij het een fijner idee vind dat haar kleinkind er ook bij is, zou ik hem meenemen.

Heel erg veel sterkte.

Sterkte!

R was 14 maanden toen mijn oma overleed, hij is niet meegeweest naar de crematie. Het is een kleine grappenmaker die niet stil zit, ongepast gedrag op een crematie. Zijn nichtje van 4 maanden was wel mee, met backup die weg zou lopen als ze zou huilen.

Allereerst heel veel sterkte, Ingrid.

Ik zou hem wel meenemen, maar wel een back-up bij de hand houden voor als hij lastig wordt (schoonmoeder ofzo). Zodat die persoon een eindje kan gaan wandelen tot de dienst gedaan is. Maar misschien moet je inderdaad doen wat Annemie zegt, als je moeder nog helder is, en haar vragen hoe zij hier zelf over denkt?

Sorry hoor, maar ik zou mijn moeder niet met dit soort futiliteiten lastigvallen op haar sterfbed.

Ik denk dat je niet teveel rekening moet houden met andere mensen. Kijk, als het een crematie is van de moeder van je beste vriendin, DAN houd je rekening met wat je vriendin en haar familie wil. Maar dit gaat om TO's eigen moeder. Het is haar naaste familie en ik vind daarom dat zij zelf de keuze mag maken of het luchtig of niet is als er een baby door de dienst heen huilt. Je hoeft dan als dochter van de overledene geen rekening te houden met de buurvrouw van je zus die dat misschien vervelend vindt.

Verder kun je denk ik zelf het beste peilen of je moeder hierover wilt praten of niet. Mijn moeder is altijd heel erg open over haar wensen, dus ik zou haar nu alles kunnen vragen en als ze NU op haar sterfbed zou liggen zou ik dit soort dingen met haar kunnen bespreken (afhankelijk van haar toestand natuurlijk). Maar als je weet dat jouw moeder het lastig vind om over dergelijke zaken te praten, dan zou ik haar hier zeker niet mee lastig vallen.