Ik hoor dat niet echt om me heen hoor, dat het alleen maar positief is. De moeders die ik ken vinden het allemaal af en toe gewoon kut. Ik heb er zelf (nog?) niet zoveel last van maar ik geniet wel onwijs van de rust als m'n zoontje even weg is.

Papa en ik waren daarstraks aan het vechten over wie welke dochter mocht meenemen. Haha. Julie is intensief en nuja, soms gewoon echt vervelend, en Louise is zó gemakkelijk. Soms breng ik Julie gewoon naar bed toe om wat tijd voor mezelf te hebben.

Dus ik vind het moederschap soms toch ook best kut.

Hmmm, ja ik vind het wel zwaar, maar niet in heel negatieve zin. Maar goed, mijn zoon zegt ook nog geen mama haha! Het is wel dat ik blij kan zijn dat mijn man thuis komt van het werk, zodat hij me even kan aflossen als zoon heel de dag heeft zitten mopperen en weinig heeft geslapen. En dat gaat dan om één dag in de week haha!

Ik mis het ook wel dat ik niet bij thuiskomst 'gewoon' op de bank kan ploffen maar er nog 1312 dingen moeten gebeuren.

De dingen waar ik het zwaar mee heb, liggen meer aan mijzelf dan het ouderschap. Het is alleen een druppel meer in mijn emmer.

Ik vind het vooral lastig dat je zoveel verantwoordelijkheden hebt als ouder zijnde, dat je moeilijk energie in je eigen (mentale) ontwikkeling kunt stoppen.

Ik vind het vaak zat heel zwaar en vooral voordat ze naar school gingen vond ik het lood en lood zwaar, meer door het gezeik wat ze onderling steeds hadden en de hele dagen maar agentje spelen en de grote mond en acties van mijn dochter. Gisteren na school was het ook alles behalve fijn thuis en dan haat ik het dat man de avond werkt. Maar vandaag gedragen ze zich tot nu toe weer voorbeeldig. Ik zag ook echt als een blok op tegen de zomervakantie toen ik eenmaal had geproefd van de rust in huis toen ze naar de basisschool gingen, weer 6 weken alleen met ze maar uiteindelijk was ik zo druk dat het maar twee weken leek.

Ondanks dat ik het vaak zwaar vind, zou ik nog steeds ook wel een vierde (en vijfde, zesde) kindje willen, maar als dat gebeurd kiezen we er wel bewust voor om dat pas te doen als de baby straks ook 3,5-4 jaar is en naar school zal gaan. Ik wil liever niet nog eens twee kinderen tegelijk hele dagen thuis.

Ik ben trouwens ook zn moeder die stond te juichen toen ze "eindelijk" naar de basisschool gingen. Ik had er totaal geen moeite mee.

Ik...

Wat een opluchting om te lezen

Ik vind het denk ik ook lastig omdat ik het alleen doe, allemaal. Er komt nooit iemand het van me overnemen

Maar wat lekker om dat eens zo schaamteloos te kunnen zeggen zonder dat de andere Bso-moeders me raar aankijken of zonder dat mijn schoonzus of nichtje verzuchten hoe práchtig het ook allemaal is met hun wondertjes...

Ik vind t heerlijk om een dagje voor mezelf te hebben, er zijn dagen of nachten die zwaarder zijn dan andere maar nee ik denk nooit waarom wilde ik kinderen of iets.

Ik meld me ook. Ook ik heb me regelmatig afgevraagd waarom ik dit ook alweer zo nodig wilde of waarom ik zo graag een tweede wilde. Op een gegeven moment vroeg ik me zelfs af of al die miskramen niet gewoon een teken waren dat ik het bij één kind had moeten laten.

Ik kijk ook altijd vol bewondering naar vrouwen die het allemaal 'gewoon' even doen: altijd zelf perfect gekleed en in de make-up de deur uit, kinderen altijd de kleren en de haren netjes, altijd een keurig opgeruimd huis. Mijn kinderen hebben regelmatig om 10 uur al een viltstiftstreep op hun neus, een melkvlek in hun kleren of wat dan ook en hun haren alsof ze net uit bed komen. Om nog maar te zwijgen over mijn huis, dat ziet er dan ook al weer uit alsof er zojuist een windhoos doorheen is geraasd.

Ach, er wordt hier in huis tenminste geleefd zullen we dan maar zeggen. De laatste weken krijg ik gelukkig wel ein-de-lijk wat meer rust in huis, omdat F. niet meer zoveel huilt. Maar toch vind ik het nog steeds loodzwaar op zijn tijd en zou ik het heerlijk vinden om weer voor één of twee dagen kinderloos te zijn. (Al mogen ze van mij daarna toch wel weer snel thuis komen, want dan heeft het me lang genoeg geduurd en wil ik ze, ondanks dat ik het soms flink zwaar vind, gewoon weer lekker zelf in hun bed stoppen).

Ik nog niet, maar begrijp het absoluut. Kinderen kunnen zuigen, zeuren en zagen.

Net als Gaia eigenlijk, ik heb alleen eigenlijk nooit een dagje voor mezelf, nou ja een aantal keren per jaar hooguit.
Ik ben altijd met ze omdat ik ook niet werk, en heel soms als we een dag hebben dat t niet lekker loopt denk ik wel eens, als ik nu aan t werk was geweest had ik ook even "rust" maar vaak is dat gevoel snel weer weg.

Ik. Zoals vandaag, gadverdamme! Dan begint het sochtends al. Ruben is sjago en niks is dan goed. Ookal sta ik met een onderbroek op mijn hoofd gekke bekken te trekken, het werkt niet. Mirthe heeft een schimmeltje down under dus die is sowieso sjago (logisch). We hebben Cars gekeken en dat ging redelijk. En we zijn een tijdje naar buiten geweest en mocht hij is de plassen springen. Vervolgens was hij kwaad omdat hij nat was.. Nu zit hij om bad en gaat hij zo naar bed.

En wat het dan toch is? Zelfs kietelaanvallen werkte niet..

Ik heb hier niks te zoeken, maar wil ff zeggen dat ik groot respect voor jullie heb. Vooral voor jou, RYW; een alleenstaande moeder met twee kinderen en een drukke baan... Het lijkt me keihard bikkelen en ik moet er persoonlijk niet aan denken, maar je flikt het toch mooi! En nu heb je natuurlijk je vriend die je kan steunen, dat mag ook wel eens (en doe me eens ff een leuke foto van jullie tweeën op de app )!

Hier gaan de kinderen regelmatig om naald 7 naar bed. Puur alleen omdat wij helemaal op zijn.
Dus Nee je bent niet de enige.

Ik heb veel van die meiden om me heen die doen alsof t allemaal leuk is. Maar dan tussen neus en lippen door zeggen ze ineens: ik ben blij dat ik 4 dagen per week kan werken anders zou ik echt gek worden. Ik ben dus thuisblijfmoeder de eerste twee jaar en ja, vooral het eerste jaar was echt grotendeels kut en zwaar. Ok, ik had er een zware postnatale depressie bovenop en PTSS én een tweeling maar ik geloof dat iedereen het wel of niet zwaar vindt op haar of zijn eigen manier (lees goed tussen de regels door om te zien hoe ik probeer niemand te generaliseren of op tenen te trappen).

Gelukkig heb ik een goede vriendin met een even oud kindje en wij zijn eerlijk tegen elkaar en daar heb ik veel steun aan.

Ohja, en dit mag je geloof ik ook niet zeggen: ik snák naar die twee ochtenden peuterspeelzaal die ze vanaf komende week als het goed gaat gaan draaien.

Soms, maar echt niet altijd.
Vandaag wel, ze huilt om het niks, zit in dozen, en heeft ontdekt dat ze de kasten open krijgt, dus ik loop er constant achterna of ben haar aan t troosten. Dan kan ik haar wel wat.. Maar haar ff wegbrengen kan ik dan ook weer niet

Ja ik vind het regelmatig wel zwaar. Er komt ook bij dat J. ook nog eens een beperking heeft waardoor we extra veel met haar bezig moeten zijn ivm stimuleren en oefenen. Als ik het los zou zien, zou ik het nog zwaar vinden. Nou zit ik dan ook al bijna een jaar vol zorgen en tegenslagen en ik merk als ik dan echt niet lekker in mijn vel zit, dat het me echt moeite kost om vrolijk te doen en activiteiten te ondernemen, al is het maar een boekje lezen of liedjes zingen, moet me er dan echt toe zetten. Voel me dan wel schuldig want als ik haar dan in mijn armen heb, dan merk ik wel hoe fijn het is/ hoeveel ik van haar houd en voel ik me rot dat het me moeite kost om me ergens toe te zetten. Ik doe alles wel, daar niet van, maar soms ben ik in mijn hoofd dan liever met iets anders bezig.

Ze kan de laatste tijd ook echt veel klagen om niets, dat vind ik eerlijk gezegd super irritant. Ook met eten is het vaak gedoe, zodra ze de kinderstoel ingaat is het huilen en klagen en laat ze het eten uit haar mond vallen.
Vaak denk ik ook lekker een dag vrij te zijn, om vervolgens alleen met haar bezig te zijn. Dan kom ik er 's avonds achter dat ik geen minuut heb stil gezeten. Ze is een lief en gevoelig meisje, maar wel een met pit die duidelijk weet wat ze wel en niet wil.

Niet afgelopen weekend maar het weekend daarvoor ging ze voor het eerst bij mij ouders logeren twee nachten. Een poos daarvoor heeft ze ook eens een nachtje bij mijn schoonouders geslapen. Maar nu ze twee nachten weg was, merkte ik dat ik het super heerlijk vond en ik proefde voor even weer de vrijheid van hoe het was voordat de baby er was.
Zeg eerlijk dat ik geen tijden zo'n fijn weekend heb gehad. Uiteraard was ik blij haar weer in mijn armen te sluiten en ben ik niet van plan dit elke week of maand te doen.

Ik twijfel daarom ook wel of er hier ooit wel een tweede komt. Afgezien van dat we natuurlijk moeten afwachten of mijn gezondheid dat toelaat en dat de omstandigheden er nu absoluut niet naar zijn, lijkt het me ook wel fijn als ze enig kind blijft. Heel diep van binnen wil ik wel, maar dan is puur voor mezelf om te ervaren hoe het is om een normale bevalling te hebben en een normale kraamtijd. Dat vind ik niet eerlijk tegenover het kindje, dus nee hier komt voorlopig geen tweede.

Ik kan alleen maar zeggen dat ik het met je eens ben.
Hier is het zwaar dat de meiden ook vaak met hun gezondheid kwakkelen en dat zijn dan niet de standaard griepjes.
Ze hebben dingen die niet veel voorkomen dat kost ook veel energie.

Ik vind het soms ook zwaar. Vooral omdat mijn man lange werkdagen maakt en ik nu een beetje zo wel op het laatst van mijn zwangerschap loop. Normaal heb ik wel wat meer geduld (al denk ik dan ook wel eens: ohhhhh ) Ik vind een driftige peuter echt niet altijd makkelijk. Scheelt nu wel dat hij tegenwoordig gewoon goed slaapt.

Maar... ik vind het wel heerlijk om hem iedere dag om mij heen te hebben. Ik geniet ook iedere dag van hem en ben blij dat ik hem gewoon iedere dag bij mij heb. Dat heeft niets met zwaarheid te maken of met een roze wolk.

Ik vind het ook zwaar. Vooral die kleine 'even tijd voor jezelf' momenten mis ik nu ontzettend. Ik hoop dat ik die wel iets krijg als S. volgende week start bij de basisschool. Ook merk ik aan mezelf dat ik mezelf soms niet goed kan uiten als hij vervelend is. Dan begin ik als een marktwijf te schreeuwen en later denk ik dan hoezo en waarom denk ik zo? Ook merk ik dat na de komst van T. mijn lontje echt heel kort is geworden. Ik sta soms te koken om niks. Deels denk ik wel door de vermoeidheid maar dan toch. Ik herken soms mezelf niet. Als ze ook nog een beide aan het zeuren en mopperen zijn loop ik soms als een kip zonder kop in huis met hartkloppingen. Pff af en toe

Absoluut!!

Ik vind het genieten hoor, ben apetrots op die mannetjes en heel verliefd op de kindjes.

Maar soms..... Dan wil ik rennen en rennen niet meer omkijken... Vandaag zo'n dag.
Mannetjes waren eigenlijk best lief, maar ik hoorde elke seconde 'mammaa, mama, maaaaaammmmaaa, mammm, mamma' De hele dag ben ik ze aan het entertainen. En juist vandaag wilde ik gewoon geen boterhammen maken, geen luiers verschonen, geen fruit klaarmaken maar gewoon simpelweg lekker mijn huis soppen, computeren en me-time...

En toch, ik zou niet zonder ze kunnen en willen... want al breng ik ze een uur weg om ff niks aan mijn hoofd te hebben kijk ik alweer op mijn horloge of het alweer tijd is om ze te halen.

Ja, ik vind het vaak enorm zwaar. Vooral de combinatie van een zorgen kind met erg veel revalidatie, het alleen moeten doen en mijn oudste dochter die soms enorm kan drammen. Tel daarbij mijn wisselende diensten en nachtdiensten bij op en je kan me soms echt opvegen.

Ik! Zie mijn topic van gisteren

Ik ook, wilde een tijd geleden nog een topic openen over dat ik het even allemaal niet meer zag zitten en echt tegen de zomervakantie op zag. Soms denk ik ook "ik kan helemaal geen kind opvoeden" en wil ik hem naar mn ouders brengen zodat zij die klus kunnen afmaken haha ;)