Welkom terug Rejoy!

ik vond het de eerste maanden met de 2e wel best zwaar, dat kwam vooral doordat L. moeilijk sliep, eigenlijk alleen bij mij. daardoor en door de bv had ik het gevoel weinig tijd te hebben voor T. en het huishouden.

nu zijn het 2 best wel makkelijke kinderen. T. loopt altijd wel netjes mee naar/in de supermarkt, maar dat zal L. tzt wel minder netjes doen ;) L. kan heel goed zelf spelen. er is een tijd geweest dat T. continu boos werd als L. wat van hem af pakte, maar momenteel gaat dat erg goed. er zijn wel dagen die lang duren, maar ik vind het (nu, ze zijn 14 mnd en ruim 3) niet zwaar.

*twijfel twijfel of wij nog zo graag een tweede willen

Star en ig nore, hopelijk gaat het bij jullie snel beter. Lijkt mij erg zwaar.

Over dat in de regen lopen. Die knop moet bij mij ook om. Laatst moest ik met zoontje van station naar huis lopen en het regende echt mega hard. Ik vloeken in mezelf, flink balen en wachten tot er een bus kwam. Een zoon vond het wel grappig, hield zijn handjes in de lucht om de regen te voelen. Ik ga ook regen laarzen en een regenjas voor hem kopen! Het hoeft idd geen reden te zijn om binnen te blijven.

Door de regen lopen is leuk, maar hier vinden de kinderen het nog leuker om er met de loopfiets doorheen te gaan of doorheen te fietsen. Ze hebben allebei een regenbroek die ze aankrijgen als we in de regen naar buiten gaan. We gaan dan ook wel eens naar de speeltuin, kunnen ze ook gewoon op alle speeltoestellen zonder dat hun kleren heel vies worden.

Ik vind het fijn, maar soms wel moeilijk omdat ze zo compleet anders zijn om op te voeden. Bij hem gaat gewoon alles anders dan bij haar. Dat vind ik wel eens zwaar, aan de andere kant ben ik ook niet anders gewend, ik weet niet hoe het is om een gezin te hebben met twee kinderen die zich allebei normaal ontwikkelen.

Susan ik kan me voorstellen dat dat het best complex maakt , gezien zijn autisme. Maar wat je zegt , je bent een andere manier ook niet gewend. Al kun je je daar natuurlijk wel een voorstelling van maken, waardoor je het toch als vervelend, minder leuk , pittig o.i.d. kan ervaren.

Nou ja, het is niet altijd makkelijk. Ook niet voor de kinderen zelf trouwens.

Ik vind het dubbel met twee kinderen. Aan de ene kant is het echt heel erg genieten hier. De oudste kan al veel zelf, kan zichzelf ook goed vermaken, is lief voor haar broertje. Kan ook samen met mij leuk spelen of erop uit. De jongste is super makkelijk, huilt weinig, kan zichzelf ook best al even vermaken in de box, is bijna altijd vrolijk. Dat is dus allemaal positief en ook echt ontzettend leuk.

Aan de andere kant vind ik het wel erg druk, je bent echt de hele dag bezig met brood smeren, straks fruit en groente aan de jongste aanbieden, luiers verschonen, oudste af en toe vermaken, jongste af en toe vermaken en ga zo maar door. De nachten zijn ruk hier (jongste komt momenteel wel 3x per nacht en oudste spookt ook af en toe). En eer dat ik de deur uit ben met twee kinderen, duurt wel even voordat we allemaal aangekleed zijn en ik alle spullen verzameld heb. Om over het huishouden maar niet te spreken, ik heb het idee dat het een constante puinhoop is en ik altijd achter de feiten aanloop. En dan mijn vriend nog die soms erg 'handige' opmerkingen maakt door zich bijvoorbeeld af te vragen wat ik de hele dag dan heb gedaan als het huishouden niet op orde is.

Dat huishouden probeer ik nu wat meer los te laten, zolang het schoon is mag het af en toe best een beetje rommelig zijn vind ik als het zo uitkomt. Ik vind de kinderen in elk geval belangrijker dan het huishouden, in de zin dat ik niet het huishouden ga doen terwijl de kinderen mij harder kunnen gebruiken op bepaalde momenten.

Kort samengevat: ik ben helemaal happy met mijn twee kanjers, maar tegelijkertijd ook doodmoe en we leven soms in een enorme chaos

Dit dus. Ik vind dat ook het zwaarste. Zwaarder dan van 1 naar 2 kinderen, die overgang was niet groot. Het feit dat ze allebei een andere opvoeding nodig hebben vind ik wel zwaar.

Inderdaad, toen zij er net was en hij net twee was, wisten we nog niet dat er iets aan de hand was, behalve dat hij laat was met praten. Die periode was uiteraard wel pittig omdat je gewoon veel moet doen met een peuter en een baby, maar als ik erop terugkijk was het wel veel minder gecompliceerd, het was gewoon een standaard situatie die miljoenen moeders meemaken als ze een tweede kind krijgen. Nu moet ik toch veel meer schakelen tussen die twee belevingswerelden. Het scheelt wel dat Yrsa het nu beter begint te begrijpen.

We hebben gelukkig vrij makkelijke kinderen, alleen de middelste heeft een wat pittiger karakter. De twee oudsten spelen redelijk goed samen, al maken ze best vaak ruzie om speelgoed, maar dat zal overal wel eens gebeuren. De jongste is echt heel gemakkelijk, ze sliep al snel door en is ook overdag erg rustig. Ze slaapt nog veel en als ze wakker is, vermaakt ze zich prima in de box. Dus al met al valt het hier allemaal reuze mee.

Maar toch zijn er vaak dagen dat ik het gevoel heb de hele dag alleen maar bezig te zijn met zorgen voor de kinderen. Verschonen, voeden, eten maken, in bad doen, voor de zoveelste keer schone kleren aan, telkens opnieuw zand uit hun schoenen kloppen en maar weer een keer met de stofzuiger door het huis. Je hebt er gewoon een dagtaak aan en dat vind ik vaak echt vermoeiend. Als ik merk dat dat gevoel me begint op te breken, probeer ik ze een (mid)dagje uit te besteden om even wat meer tijd voor mezelf te hebben. Dan kan ik er daarna weer tegen.

Ik werk thuis en heb daardoor het grootste deel van de tijd de kinderen om me heen. Heel fijn, maar soms ook heel vermoeiend.

Ik werk ook thuis, maar ik kan meestal echt niet werken als de kinderen er zijn. Hooguit wat kleine dingetjes, of wat informatie opzoeken of zo.

Nee, ik ook niet echt hoor. Ik werk meestal 's ochtends vroeg voordat iedereen wakker is, dan 's middags als de jongsten slapen en de oudste nog op school is (nu even niet dus, ze heeft nog vakantie) en dan 's avonds weer als ze allemaal naar bed zijn. Af en toe gaat de middelste een dagje naar mijn moeder of mijn schoonouders en dan kan ik een hele dag werken (van de jongste heb ik op dit moment geen 'last', zij zorgt er alleen voor dat ik regelmatig even pauze neem ). Al met al kom ik dan uit op 30 tot 40 uur per week, nu in de vakantie dus wat minder.

Maar doordat ik thuis werk, hebben we geen opvang nodig en breng ik dus relatief veel tijd door met de kinderen, zeker op de dagen dat mijn man naar zijn werk is. Gelukkig werkt hij sinds de geboorte van de jongste wat minder buitenshuis, dus kunnen we het allemaal wat beter verdelen.

Susan, fijn dat Yrsa beter begint te begrijpen dat haar broer soms een andere opvoeding nodig heeft. Ook knap van haar, volgens mij is het ook een heel wijs meisje.

Ja, ik lees haar vaak voor uit een boekje over een jongetje met autisme, daardoor begrijpt ze hem naar mijn gevoel echt beter. Vandaag ging ze toen ze allebei al in bed lagen nog speciaal naar hem toe om te zeggen: 'Ezra, jij hebt autisme.' Hij vond het niet erg, hij zat haar vrolijk toe te lachen met zijn nieuwe voortandjes.

Aaah dat klinkt echt heel schattig. Van beide, ook hoe Esra reageerde. En echt, voor haar leeftijd vind ik dat ze er echt goed mee omgaat, heel knap.

Wat ik wel echt mis is een brusjesgroep voor zulke jonge kinderen. Zij zou er echt wel behoefte aan hebben om leeftijdsgenootjes te kennen die ook een broer of zus hebben die merkbaar anders is, hoeft niet per se autisme te zijn natuurlijk. Bij vriendjes en vriendinnetjes thuis ziet ze over het algemeen toch iets anders.

Ik vond van 1 naar 2 kinderen gaan een stuk gemakkelijker dan van 0 naar 1 kindje.
Ik ben veel relaxter geworden en dingen gaan zoals ze gaan, dochter was gelukkig ook wel wat gemakkelijker dan zoon dat maakte het natuurlijk ook wat fijner allemaal.
En nu ze ouder zijn vind ik het heel leuk, ze spelen grotendeels goed samen en het zijn gewoon leuke makkelijke kinderen met af en toe een fase of een bui waarin ze stront vervelend zijn.
De momenten waarin ik het heel zwaar vind is als ze ziek zijn beide en meestal wordt 1 van ons dan ook nog ziek of als ik zelf niet fit ben.
Ik ben heel benieuwd hoe het straks zal gaan met de derde, maar ik maak me daar niet echt heel druk over.
Lekker in de doek bij me en dan kan ik genoeg doen

Ik denk dat het natuurlijk aan je kinderen ligt, of je makkelijke kindjes hebt of niet, maar ook aan hoe makkelijk je dingen los kan laten, als dingen niet gaan zoals je graag had gewild.

Zijn er van zijn opvang geen kindjes met broertjes/zusjes waar je is mee af kan spreken?

Dit inderdaad. Bij de oudste zat ik overal bovenop, bij de tweede was dat al een stuk minder dus het zal straks als de derde wat groter is nog wel meer zijn. Dat moet ook wel want je kan niet continu met 3 kinderen tegelijk bezig zijn. Ik ben veeeel relaxter geworden. Wat ons ook is opgevallen is dat onze oudste 2 een stuk zelfstandiger zijn geworden sinds de jongste er is en dat ze elkaar helpen.

Ik vond de overgang van 0 naar 1 heel heftig, van 1 naar 2 veel makkelijker en van 2 naar 3 een eitje tot nu toe.

In het begin vond ik het erg wennen. Aangezien ik fulltime thuis ben bij de meiden was N. mijn volledige aandacht gewend. Ook bij oma of opa en oma hoefde ze het vrijwel nooit te delen. Dit was voor haar heel erg wennen en heeft wel een flink aantal driftbuien gekost. Maar toen dat eenmaal achter de rug was werd het steeds makkelijker. Sinds een aantal weken slaapt F. nog maar één keer per dag, tegelijk met N. Dat maakt alles al veel makkelijker, en ze kan nu ook mee op de fiets (heb geen rijbewijs). Nu scheelt het wel dat F. eigenlijk al sinds het begin de makkelijkste baby ooit is en altijd vrolijk. Hadden we nog een N. gekregen dan had ik het veel zwaarder gevonden.

Van 0 naar 1 was echt zo gemakkelijk, en vooral echt genieten, van 1 naar 2 echter vond ik echt een enorme verandering.. Maar goed mijn tweede huilde ook veel meer en mijn oudste toen van net twee heeft een heel pittig karakter en die had ook echt heel vaak een driftbui enzo, pas na een jaar ging alles veel gemakkelijker en werd t echt genieten, de oudste werd makkelijker en de jongste ging ook beter.
Ik ben ook heel benieuwd hoe het straks zal gaan, maar ik zie er ondanks dat helemaal niet tegenop, kijk er juist naar uit.
De oudste zit al op school en de jongste is een heel makkelijk en lief kind.

Zeg mensen, dit geeft echt hoop, hoor