Eens.

Ik laat me niet vrijwillig afkraken door dat oude fossiel. Ik heb wel wat beters te doen en ik weet zeker dat ik er geen spijt van zal hebben als ze dood is.
De rest van de familie zie ik ook maar 2 keer per jaar (bij oma) en ik heb ook geen behoefte om iets van hun leven te weten. Ik heb ze wel op whatssap maar daar spreek ik ze alleen als er iets met m'n ouders is.

TO: Als je zelf niet investeert in je familie, waarom verwacht je dan van hen dat ze jou wel overal bij betrekken? Je kan zelf toch ook de telefoon pakken, op visite gaan, belangstellende vragen stellen, eens een kaartje sturen, etc?

Ik heb nog 1 opa, die zie ik niet zoveel, hij woont 2 uur rijden van me af. Ik zie hem zo'n 4x per jaar, denk ik, op verjaardagen, met kerst, dat soort gelegenheden. Het scheelt dat mijn opa een enorme familie heeft, mijn moeder komt uit een gezin van 8 kinderen en die hebben allemaal ook veel kinderen gekregen. Het is dus niet zo dat mijn opa aan het verpieteren is in een verzorgingstehuis. Ik heb totaal geen schuldgevoel dat ik hem niet zo vaak zie, het is goed zo.

De oma van mijn man woont bij ons in de stad en die zie ik daarentegen iedere week. Het is een schat van een vrouw en ze woont op 10 minuten van ons af. Zo doet iedereen toch wat hij/zij kan? Mijn zus zit bijvoorbeeld weer wekelijks bij onze opa, omdat zij daar in de buurt woont.

Hoi!

Erg bedankt voor jullie uitgebreide reacties! Ik was hierdoor niet afgeschrikt, hoor ;) Had alleen even niet de tijd om te reageren.

Door jullie reacties is mijn kijk op het onderwerp wel enigszins bijgesteld. Het ligt natuurlijk ook grotendeels aan mezelf dat ik dingen mis en me een buitenstaander voel. Je kunt inderdaad niet verwachten dat je over alles op de hoogte gesteld wordt als je jezelf weinig laat zien. Ben nogal bescheiden van mezelf en zit momenteel niet echt lekker in mijn vel. En ik voel me om de een of andere reden al snel teveel als ik zelf contact zoek, zeker als ik dat meerdere keren moet doen. Mijn ervaring met hen is dat ze (als ik degene ben die initiatief neem) wel reageren, maar dat het dan daarna toch een soort eenrichtingsverkeer vanuit mij blijft. En daar heb ik dan snel genoeg van en trek ik me weer terug.
Dus ik weet niet zo goed hoe ik dat moet doorbreken. Heb een beetje het gevoel dat niemand van hen echt een klik met mij heeft ofzo.

Maar ja, in ieder geval moet ik me vaker laten zien en ik denk dat ik toch maar een Facebook account aanmaak; alleen voor familie.

Groetjes

Ik herken dat wel Zonnebloem, het gevoel je teveel te voelen, of, in mijn geval, zelfs het gevoel dat ik me opdring, wat me er dan van weerhoudt contact te zoeken.

Ik heb geen opa's en oma's meer. Van vaders kant was oma wel de bindende factor, en nu ze er niet meer is, zien we elkaar bijna nooit meer. Maar daarom vind ik tegenwoordig facebook zo ideaal. Ik heb al mijn neven en nichten (en veel ooms en tantes) op facebook zodat ik ze toch nog een beetje kan volgen en zo nodig contact kan opnemen.

Van moeders kant heb ik geen contact met neven en nichten, dat komt door een hele oude ruzie in de familie waardoor bepaalde contacten verbroken zijn. Het is al zo lang geleden dat ik ze op straat niet eens meer zou herkennen, ben ik bang.

Toen mijn oma's en opa nog leefden ging ik veel liever naar opa en oma van moeders kant. Ook al zijn ze in 1999/2004 overleden, nog mis ik ze zo nu en dan.

Oma van vaders kant had ik veel minder mee. Ik ging daar wel naartoe, en zeker toen ze de laatste jaren van haar leven in een verzorgingshuis woonde bij mij in het dorp, maar het voelde meer als een verplichting.

Ik denk dat het voor jou idd een goed idee is een Facebook account aan te maken en alleen je familie toe te voegen.