Dat valt zwaar, kat overleden
Nog nooit eerder ben ik een huisdier verloren. Maar ow, wat valt het me zwaar.
Geheel onverwachts is ze vannacht op haar lievelingsplekje op het derde kussen tussen ons in gestorven. Ze heeft maar ongeveer zeven jaar mogen worden.
Het was zo'n lieverd. Ze zou nooit iemand kwaad doen, zelfs als je haar pijn zou doen niet. Het was een arme goedzak. Ze was zo graag bij ons. Soms werden we er moe van. Ze liep maar achter ons aan. Waren we in de keuken, dan was zij daar ook. Zat mijn vriend in de werkkamer achter zijn computer, dan lag D op de stoel naast hem. Je kon je niet omdraaien in bed of ze had alweer de helft van je kussen ingepikt.
En nu? Leegte. Heel wel leegte. Maar o zoveel mooie herinneringen. Ze heeft maar een kleine vijf jaar van haar leven bij ons mogen zijn, samen met haar dochter die nu alleen verder moet. Onze grootste nachtmerrie. Wat D met ons had heeft de andere kat met haar moeder. Naar ons toe is ze best wel schuw, maar ze is verliefd op haar moeder. Arm beest. Ze heeft het aangevoeld dat haar moeder overleed, want ze kwam kijken. Alleen mijn vriend werd wakker dus ze durfde niet naar haar moeder te gaan.
Ze ligt nu op de badkamervloer, de kleine gaat er veel naar toe en huilt voor de badkamerdeur en daarbinnen. Arm beestje. Zonder haar lieve moeder..