De eerste keer was ik gespannen omdat ik ingeleid werd en niet wist wat ik kon verwachten.
De tweede en derde keer keek ik er naar uit. En nadat het gebeurd was had ik er een soort heimwee naar, zulke mooie ervaringen.

Bij de eerste ging ik er heel open in en had ik echt zo iets van ik zie wel, kan me er wel druk overmaken maar dat heeft geen zin. Het was me heel erg meegevallen, ik ben thuis bevallen in minder dan 10 uurtjes en 20 min persen, 3 kleine hechtingen. Ik keek heel positief op terug.
Bij de tweede wist ik natuurlijk wat me te wachten stond en was wel iets gespannen maar ik wist ook veel meer wat ik wel wilde en niet wilde. Ik ben in 4 uurtjes bevallen en 2 min geperst, geen hechtingen en weer thuis.

Nu bij de derde keer zie ik er niet tegenop, ik wil nu graag weer thuis bevallen en wil graag in een bad bevallen.

Echt het komt goed! Vertrouw in je lichaam. De horrorverhalen moet je negeren nu, er zijn ook zoveel mooie en fijne bevallingen.

Ik ben vrij neutraal de bevalling in gegaan met gedachte: we zien het wel en vroeg of laat kómt er een einde aan de pijn. ;)

Het is me op zich wel meegevallen, het deed natuurlijk wel echt veel pijn, maar al vrij snel na het begin van de bevalling raakte ik behoorlijk in mezelf gekeerd en 'zen'. Had voor zowel tijdens de weeën als de pauzes ertussen een soort mantra dat toen ter plekke in me opkwam en daar ben ik de uren tot het persen heel goed mee doorgekomen. En tijdens het persen was ik gewoon heel gefocust bezig te 'gehoorzamen' aan de verloskundige.

Ik hoop over een tijdje weer zo 'prettig' te mogen bevallen.

En ik hoop dat de angst bij jou niet te veel gaat overheersen. Misschien is dit ook zo'n cliché waar je een hekel aan hebt, maar je lichaam is er op gebouwd om dit te doen en ook geestelijk ben je waarschijnlijk sterker dan je denkt. Het gaat zoals het gaat, met een beetje geluk lukt het je zelf om je daarop aan te passen en zo niet, is er een boel medische kennis om je er toch doorheen te loodsen.

Veel vrouwen hebben denk ik wel een soort angst naar de bevalling toe, probeer het wat op je af te laten komen en desnoods eens met je verloskundige over je angst te praten.

Ben benieuwd hoe jullie de bevalling in gingen? Met angst? Helemaal niet? Of neutraal? Ik probeerde er neutraal in te gaan. Het was mijn eerste bevalling en vond het wel fijn en geruststellend dat deze in het ziekenhuis was.
Of de gedachte die jullie bij de bevalling hadden klopte? De bevalling was minder pijnlijk, dan dat ik me had voorgesteld. Het moment dat de baby daadwerkelijk op mijn buik werd gelegd was veel mooier dan ik mij had voorgesteld.
Viel het mee of viel het tegen? Het viel mij erg mee, kan er gelukkig ook met een goed gevoel op terug kijken.
Nog andere dingen die je wil vertellen? Er zijn je zo veel vrouwen voor geweest, dus ook jij kan het!

/

Bij de eerste heb ik alles over me heen laten komen. Ik ging neutraal de bevalling in en liet het gebeuren.

Het ging erg snel. Om 13:00 uur hele lichte krampen, vanaf 18:00 uur pijnlijke weeen en om 20:22 uur is hij geboren. Achteraf een totaalruptuut maar geen last van gehad en ik kijk echt goed terug op de eerste bevalling.

Bij de tweede ging ik er nu misschien te relaxed in waardoor het tijdens de bevalling erg tegenviel. Het ging nu nog veel sneller 3 cm om 7 uur en om half 10 is hij geboren en een kleine knip. Voelde me na de bevalling meteen prima. Maar deze bevalling vond ik veel heftiger qua pijn.

Mijn mening is dat je alles het beste over jezelf geen kan laten komen en dat je alle opties openlaat. Je kan nu bijvoorbeeld wel een beeld schetsen dat je persee in zhuis wil bevallen en met bepaalde houding en pijnstilling terwijl op het moment zelf je misschien thuis wilt blijven en iets heel anders wilt.

Ik wilde bij de eerste in zhuis en baarkruk. Dat werd thuis en in bed. Baarkruk vond ik toen verschrikkelijk.

Misschien een idee om je te verdiepen in hypnobirthing? Ik heb er veel goede verhalen over gehoord!

Even wat antwoorden op je vragen:

Ben benieuwd hoe jullie de bevalling in gingen? Met angst? Helemaal niet? Of neutraal?
De eerste bevalling ging ik neutraal in. Ik wist dat het pijn ging doen, maar ik wist ook dat ik best wel wat kan hebben. Toen het eenmaal begon gierde de adrenaline zo door mijn lijf, ik dacht meteen 'dit ga ik even doen!'.

Of de gedachte die jullie bij de bevalling hadden klopte?
Ja, het deed pijn en ik kon het goed opvangen. Ik had alleen nooit gedacht dat het ook zo'n prachtige en emotionele ervaring zou zijn. Het moment dat je kindje op je borst gelegd wordt... Echt niet te overtreffen!

Viel het mee of viel het tegen?
De eerste bevalling viel me 1000% mee. De tweede viel me erg tegen, omdat ik het erg geromantiseerd had na de eerste en dacht dat het weer hetzelfde zou gaan.

Nog andere dingen die je wil vertellen?
Lijkt me heel naar om zo bang te zijn voor de bevalling! Ik zou wel echt proberen om een manier te vinden om je angsten enigszins onder controle te krijgen, hoe relaxter jij de bevalling in gaat hoe makkelijker je lijf de hormonen aan maakt.

Wat een herkenning Gijs dat van de tweede bevalling.

Vooral tijdens de eerste zwangerschap ben ik wel flink bang voor de bevalling geweest met vlagen. Vooral angst voor het onbekende denk ik, en erg bang dat het ondraaglijk zou zijn en dat ik het niet zou kunnen (al is er nog nooit eentje blijven zitten zeggen ze dan vaak, maar toch). Naarmate de bevalling dichterbij kwam werd de angst steeds minder en ging ik er juist soort van naar uitkijken.

Ik moet eerlijk zeggen, de pijn viel me tijdens beide bevallingen vies tegen. Met name de tweede, toen had ik een weeenstorm van twee uur en dat was bijna ondraaglijk op dat moment. Maar achteraf gezien vind ik het toch juist weer meevallen, aangezien ik bij beide zonder noemenswaardige complicaties bevallen ben. En op het moment dat je in die pijn zit, weet je ook niet hoe lang het nog gaat duren en dat maakte het voor mij ook wel erger. Bijvoorbeeld tijdens de tweede bevalling, die weeenstorm was echt enorm heftig en ik heb nog nooit zo'n pijn gehad. Met vlagen dacht ik dat ik dood zou gaan als dit bijvoorbeeld een hele dag moest duren. Maar uiteindelijk duurde het maar twee uur en toen was hij er al, en dat was ook wel vol te houden.

Hier dus geen volledig positief verhaal, want het deed echt veel pijn, maar ik kijk er zeker positief op terug en al met al is het me toch meegevallen. Om nog maar even aan te geven dat het toch te doen is, na de eerste is er hier een tweede gekomen en om de bevalling zou ik het ook nu niet laten om nog een kindje te krijgen. Al komt dat er niet om andere redenen, maar om de bevalling zou ik het dus niet laten.

Misschien is hypnobirthing iets voor je? Daar heb ik al veel positiefs over gehoord. En vertrouwen proberen te hebben in je eigen lichaam. Heel cliché, maar als er niks raars aan de hand is dan is je lichaam echt prima in staat om een kindje te baren. Al kan dat heel veel pijn doen, maar dat gaat over (die gedachte heb ik me vooral de tweede keer aan vast proberen te houden). En in het geval dat er complicaties zijn en het niet lukt, dan is er altijd nog medisch personeel dat kan ingrijpen zodat je kindje op welke manier dan ook geboren kan worden.

Ik was niet bang voor de bevalling. Het is mij achteraf ook erg meegevallen. Tuurlijk was het heel
Pijnlijk, maar dat was ik zo weer vergeten.

Ik was helemaal niet bang voor de bevalling. Het viel me niet tegen op zich. Vond mezelf op 1 moment een mietje. Dat was bij het beginnen van de persweeen. De verloskundige zegt dat het vaak het moment is dat vrouwen het even niet zien zitten. Ik heb een goede bevalling gehad zonder complicaties.

Ik hoop dat de tweede bevalling me nu niet juist gaat tegenvallen nu ik die verhalen lees. Maar bang ben ik niet. Heb je je angst met de verloskundige besproken?

Ik ben niet bang, ik heb zoiets van het moet er toch uit. Vraag me af of het vanavond/vannacht gaat gebeuren, want ik had net tijdens het eten even buikpijn en het zeurt nu wat erger dan normaal heb ik het idee...

Voor ik zwanger was leek me de bevalling doodeng.
Tijdens m'n zwangerschap heb ik de bevalling heel erg genegeerd. Als ik er aan dacht raakte ik in paniek.
Toen het zover was, was ik super kalm en ontspannen. Ik vond het erg meevallen.
Ging neutraal het ziekenhuis in. Dacht alleen maar; ze moet eruit. Zo snel mogelijk

Voordat ik zwanger was, had ik er nachtmerries over. En toen was ik zwanger.. en kwam het relax-hormoon tot me
Nee, ik ben niet bang geweest. Ik kon wel heel plastisch over bepaalde problemen nadenken (zoals een te smal bekken of het niet doorzetten van weeën), maar dat veroorzaakte geen beklemmende angst, zoals ik die vóór mijn zwangerschap kende. En toen de bevalling begonnen was, had ik echt totaal geen angst of zenuwen. Ik dacht alleen maar: 'fuck, ik ben jarig vandaag, nu moet ik mijn ouders en schoonouders afbellen en da weten ze dat 't begonnen is, maar jeah, eindelijk is het zo ver!'

En achteraf viel het me mee. Het was gemakkelijker dan ik dacht. De ontsluitingsweeën vond ik zwaar (zoals verwacht), maar het persen vond ik een piece of cake en ik had er echt vertrouwen in. Ik was heel helder en vastbesloten deze klus te klaren.

Ik zie absoluut niet op tegen een tweede bevalling.

Spannend Linnie! Toi toi toi!

Ik zie het nu met vertrouwen tegemoet.

Eerst was ik er heel bang voor, nu ik de cursus hypnobirthing doe met mijn vriend heb ik er heel veel vertrouwen in en kijk ik er naar uit.
Ik heb het gevoel van controle terug gekregen en daarmee weer mijn vertrouwen.

Dus als ik je een advies mag geven, doe een cursus hypnobirthing met je vriend/man!

Voor de bevalling van F had ik geen angst. Ik stond er heel neutraal in en heb vanaf het begin geroepen dat ik overtijd zou lopen. Dat werd ook de waarheid, ik ben met 41,5 ingeleid. De volgende ochtend, met 41,6 dus, had ik volledige ontsluiting en persweeën. Na een half uur persen bleek dat F te groot was en mijn bekken smal. Ik heb toen alsnog een keizersnede gehad. Vanaf het inleiden tot aan het persen heb ik uiteraard wel pijn gehad, maar ik wist een dag later al niet meer hoeveel pijn

Dit keer heb ik toch wel wat angst. Met name voor herhaling van bovenstaand verhaal. Ik heb dit al met de vk besproken, zij heeft me goed gerust weten te stellen, gelukkig. Ik wordt sowieso met 36 weken overgedragen aan de gyn en moet in het ziekenhuis bevallen. Ik zal echo's krijgen om te bepalen of deze baby ook groot geschat wordt en als dat het geval is, zal er een keizersnede gepland worden. Op dit moment gaat mijn voorkeur daar ook naar uit, dit zal ik tzt ook aangeven bij de gyn.

Ik was er niet zo bang voor, alleen toen het eenmaal zo ver was vond ik het wel een heel eng idee om te moeten persen. Dat vond ik gewoon een heel raar idee.

Ik ging er bij de eerste vrij rustig in, het overviel me ook enorm en ik heb amper beseft dat ik aan het bevallen was. Ik was tijdens de zwangerschap wel heel bang dat ik erg zou inscheuren of een knip zou krijgen. Ik heb tijdens het persen een verdoving gevraagd voor het geval ze gingen knippen en die hebben ze braaf gezet. Uiteindelijk heb ik van die bevalling een jaar lang nachtmerries en flashblacks gehad.

Nu ga ik binnen 3 dagen bevallen van nummer 2 en ben ik eigenlijk erg bang en vind het enorm spannend. Ik wordt nu ingeleid en ga mijn angst wel bespreken, hopelijk kan ik er dan iets rustiger ingaan.

Ik ging er de eerste keer heel rustig in, ik zie wel hoe of wat dacht ik toen. Toen die bevalling me echt zo 300% meeviel was ik de tweede keer wel wat huiverig er voor, en dan vooral voor het feit dat ik het de eerste keer allemaal zo mee vond vallen. Maar ook de tweede keer viel me erg mee allemaal. Maar toen hielp mijn 'mantra' ook enorm. Ik zei steeds tegen mezelf; Hierna hoef ik nooit meer te bevallen, dit is de allerlaatste keer',

Ik ben de eerste keer met keizersnee bevallen, maar wist dit pas een aantal dagen van te voren. Heb het heel in het begin van de zwangerschap wel spannend gevonden, maar dat kwam ook door een niet al te tactvolle schoonzus. Achter af geen enkele wee gehad.
Met de tweede geen angst gehad, ook al had ik totaal geen idee wat er zou komen of hoe ik er op zou reageren. Nu achteraf ben ik van mening dat ik liever beval dan dat ik een verstandskies laat trekken. Dan heb je echt op een andere manier pijn, en daar krijg je niks voor terug.

Toen ik zwanger was van de eerste was ik heel erg bang.
Toen ik die dag ging bevallen was er geen angst meer, alleen maar blijdschap en gezonde spanning.
Ik wilde naar dat ene ziekenhuis omdat ze daar remifentanil hadden, uiteindelijk heb ik dat helemaal niet gekregen en daarna raakte ik een beetje in paniek omdat ik dat niet gekregen had

Bij de tweede bevalling was ik een beetje gespannen omdat mijn vliezen werden gebroken en ik wist niet wat ik daardoor precies kon verwachten. Uiteindelijk is dit ook gewoon heel erg goed gegaan en kijk ik terug op beide bevallingen met een grote lach. Vind het jammer dat ik niet nog een keer mag

Ik was totaal niet bang bij de eerste, helaas viel het tegen, ik heb 10 uur lang en weeën storm gehad. Ik lag de heletijd alleen met mijn vriend. Ik had thuis ook al 17 uur weeën gehad en na 27 uur mocht ik persen. Hierbij is op mijn baarmoeder mond geduwd omdat ik een randje had. Dit deed gruwelijk veel pijn en het resultaat na een uur was niks. Ik kreeg een keizersnee.

Toch wilde ik het bij de tweede weer proberen maar wel zonder medische ingrepen. Nadat ik bleef steken met de ontsluiting kreeg ik weer een keizersnee.

De tweede ging hier wel beter en ik was snel op de been.

Wat er bij de oudste gebeurd is had ik van te voren niet bedacht dus het viel tegen.

De eerste bevalling was ik bang. De tweede niet; ik had mij erg goed voorbereid, had een 'plan' en wist goed wat ik wilde.