09 Jul 2014 00:09 door M-G
Niet... Ik heb tot (volgens mij) mijn 20ste altijd geroepen dat ik geen kinderen wilde. Dat veranderde daarna in misschien ooit, toen veranderde dat een aantal jaren later in: na mijn 30ste en toen ik 26 en een paar maand was, vroeg ik mij al een tijdje af waarom ik mij tegen liet houden door de praktische zaken. Die zaken waar ik destijds aan dacht zouden voorlopig niet veranderen en toch wilde ik graag een kindje met mijn vriend. We of eigenlijk ik (want mijn vriend wilde al vanaf dat ik 16 was kinderen) besloten om voor een kindje te gaan. Wat ook heel erg meespeelde was dat mijn moeder op dat moment niet ziek meer was en dat zij de kanker op dat moment overwonnen had. (de keren dat wij (eigenlijk ik) er echt over na dachten lag zij te vechten voor haar leven en dat was op dat moment veel belangrijker voor ons) Daardoor durfde ik het aan, ik wilde namelijk niet zoiets moois meemaken terwijl mijn moeder zo ernstig ziek was, het moest toch iets "moois" zijn. Ik wilde dat zij dit volledig mee kon maken en kon beleven. Achteraf gezien was ook dat een "flut" reden want uiteindelijk heeft ze onze zoon nooit gezien. Ik wil hier eigenlijk alleen maar mee zeggen, laat je door dit soort redenen niet tegen houden want je weet nooit hoe het leven gaat lopen en ondertussen hebben wij een pracht van een zoon die ik nooit en te nimmer had willen missen!.