Al sinds mijn 6e ofzo heb ik een beste vriendin, we groeiden samen op en verloren elkaar in onze tienerjaren nog weleens uit het oog, maar sinds het einde van onze tienerjaren zijn we weer onafscheidelijk. Al weet ik niet zozeer zeker dat we nog vriendinnen geworden waren als we elkaar niet al zolang kenden. We lijken gewoon niet zo op elkaar en om heel eerlijk te zijn, er is ook een beetje een niveauverschil. Geen probleem verder, maar hierdoor heb ik soms het idee dat zij denkt dat ze heel erg tegen mij op moet boksen, ofzo. Zo moet ik altijd horen hoeveel ze wel niet verdiend en hoeveel haar spullen wel niet gekost hebben. Maar goed, ze is ook wel heel erg gul en ze staat altijd voor me klaar.

Het enige echte twistpunt wat we al jaren hebben is gewoon haar hond. Het is van een bepaald ras wat gewoon echt niet luistert en echt moeilijk af te richten is. Nu heb ik zelf ook een hond dus ik begrijp wel dat een hond als je kind kan zijn, dus ik heb haar nooit ontzegd om die hond mee te nemen naar mij toe (we wonen 1,5 uur bij elkaar vandaan dus we logeren bij elkaar) ondanks dat dat beest echt mijn hele huis afgebroken heeft. Hij heeft meerdere malen op mijn ontzettend dure stoffen bank geplast, op mijn bed geplast, tegen mijn muren geplast, geblafd tot de buren kwamen klagen...ik heb echt veel gepikt wat dat betreft, omdat ze het zelf ook zo erg vond als dat gebeurde.

Nu was ik het weekend bij haar en we hebben echt ontzettende ruzie gehad. Mijn hond had ik thuisgelaten, want zij had nog een hond te logeren en ze ving er nog een op en anders werd het zo druk on huis. Daar kon ik wel inkomen. Nu was ze steeds heel stellig: de honden mochten niet in bed en niet op de bank. Dat roept ze iedere keer als ik kom met mijn hond. Van het moment dat ik daar aankom, lagen de honden op de bank en in bed. Ik heb niks gezegd, maar vermoedde al dat ze gewoon MIJN hond niet op de bank en in bed wilde hebben, omdat die vanwege ouderdom nog weleens een ongelukje heeft. Op zich logisch, ware het niet natuurlijk dat haar hond mijn hele huis al geterroriseerd heeft dus dat vond ik toch niet helemaal eerlijk. Nu kan ze ook nog weleens heel bot of kattig uit de hoek komen, dat weet ik en dat begrijp ik en 9 van de 10 keer kan ik dat laten gaan, maar nu werd ik lijp. En ik ben echt buitensporig boos geworden, dus in dat opzicht begrijp ik helemaal dat ze nu heel kwaad op mij is.
Dit gebeurde 's avonds en de volgende dag hebben we het geprobeerd het uit te praten, maar zij is van mening dat omdat je mijn hond wel kan vertellen niet op de bank te komen en die zal daar dus naar luisteren, en haar hond niet vanwege het ras, dat zij dus niet kan voorkomen dat hij dus op mijn spullen plast, maar dat ze dat dus bij mijn hond wil voorkomen. Ik vind dit gewoon echt enorm lullig. Ik moet dus maar alles van haar hond pikken omdat het aan het ras ligt? En omdat mijn hond wel luistert maar gewoon oud is en daarom incontinent is soms, mag hij bij haar dus helemaal niks. (Ik heb overigens wel luiers voor mijn hond maar dat mocht in haar ogen ook niet baten). We zijn nogal lullig uitelkaar gegaan, ik heb bijv gezegd dat ik pas weer kom als mijn hond dood is want zonder mijn hond kom ik niet meer.

Het is eigenlijk zo kinderachtig allemaal, maar de irritatie was bij mij zo hoog opgelopen....

Pfff. Ik weet niet zo goed wat ik nu moet doen eigenlijk. Ik heb al wel 100 keer sorry gezegd voor het feit dat ik zo tegen haar geschreeuwd heb, maar ze snapt volgens mij nog steeds mijn punt niet....