04 Aug 2014 18:21
Re: Kinderen en relatie
Het eerste half jaar na de komst van Siem was voor ons als stel wel erg wennen.
En vooral de moeheid, dat hebben wij beide echt onderschat. Zo moe hadden we ons nog nooit gevoeld.
Van te voren denk je ongeveer te weten wat een kind gaat doen met jezelf en je relatie, maar puntje bij paaltje is het toch anders.
Van te voren had ik ook gedacht dat het zo lekker kneuterig zou zijn, wij met ons drietjes samen na de geboorte. Dat viel ook tegen. Of er zat kraamvisite of de een sliep en de ander sliep daarna even bij.
We hebben best even diep gezeten in die tijd qua relatie.
Maar na het half jaar ging het steeds wat beter en na een jaar was het weer als vanouds. We kregen na een half jaar weer meer slaap en dat scheelde al echt zoveel. En vanaf de tijd dat Siem al vanaf een uur of 19:00 uur sliep vond ik ook fijn, toen kregen we de avond weer voor onszelf.
Wel maken we vaak gewoon tijd voor elkaar. Zo gaan we minstens 1 keer per jaar samen een weekend weg. En we gaan zo'n 2-3 keer samen uit eten per jaar of naar de bios. Of gewoon eens een middagje niets doen samen, ergens wandelen of het huis eens goed schoonmaken
Maar we halen ook veel voldoening uit uitstapjes met ons drietjes. Daar genieten we ook van, maar ik wil niet altijd alles met een kind erbij doen. Soms is even samen weg heel erg fijn en goed.
Ik zie de eerste jaren van een kind echt als een investering. Want het blijft niet zo vermoeiend allemaal. Ik vind het nu met Siem allemaal al zo makkelijk. Straks beginnen we weer 'overnieuw' en daar zie ik soms wel even tegenop, maar dan bedenk ik me: na een jaar word het beter. En ik kan mijn kind, en straks zusje, echt niet meer wegdenken uit mijn leven. Je haalt er ook heel veel liefde uit zo'n minimens.
En ooit, krijg je vanzelf weer meer vrijheid terug. Ze gaan ook ooit hun eigen gang en daarna het huis uit. Tuurlijk blijf je verantwoordelijk etc, maar nu geen kinderen willen omdat je dan je vrijheid kwijt raakt vind ik best een vage reden.
Mijn man's tante is bewust kinderloos gebleven en nu is ze 65 en heeft ze spijt. Ze beseft nu dat ze ook gewoon alleen oud gaat worden. En dat vind ik best sneu voor haar dat ze er nu spijt van heeft. Maar haar man was heel stellig, die wou absoluut geen kinderen en zij koos voor haar man.
En vooral de moeheid, dat hebben wij beide echt onderschat. Zo moe hadden we ons nog nooit gevoeld.
Van te voren denk je ongeveer te weten wat een kind gaat doen met jezelf en je relatie, maar puntje bij paaltje is het toch anders.
Van te voren had ik ook gedacht dat het zo lekker kneuterig zou zijn, wij met ons drietjes samen na de geboorte. Dat viel ook tegen. Of er zat kraamvisite of de een sliep en de ander sliep daarna even bij.
We hebben best even diep gezeten in die tijd qua relatie.
Maar na het half jaar ging het steeds wat beter en na een jaar was het weer als vanouds. We kregen na een half jaar weer meer slaap en dat scheelde al echt zoveel. En vanaf de tijd dat Siem al vanaf een uur of 19:00 uur sliep vond ik ook fijn, toen kregen we de avond weer voor onszelf.
Wel maken we vaak gewoon tijd voor elkaar. Zo gaan we minstens 1 keer per jaar samen een weekend weg. En we gaan zo'n 2-3 keer samen uit eten per jaar of naar de bios. Of gewoon eens een middagje niets doen samen, ergens wandelen of het huis eens goed schoonmaken
Maar we halen ook veel voldoening uit uitstapjes met ons drietjes. Daar genieten we ook van, maar ik wil niet altijd alles met een kind erbij doen. Soms is even samen weg heel erg fijn en goed. Ik zie de eerste jaren van een kind echt als een investering. Want het blijft niet zo vermoeiend allemaal. Ik vind het nu met Siem allemaal al zo makkelijk. Straks beginnen we weer 'overnieuw' en daar zie ik soms wel even tegenop, maar dan bedenk ik me: na een jaar word het beter. En ik kan mijn kind, en straks zusje, echt niet meer wegdenken uit mijn leven. Je haalt er ook heel veel liefde uit zo'n minimens.
En ooit, krijg je vanzelf weer meer vrijheid terug. Ze gaan ook ooit hun eigen gang en daarna het huis uit. Tuurlijk blijf je verantwoordelijk etc, maar nu geen kinderen willen omdat je dan je vrijheid kwijt raakt vind ik best een vage reden.
Mijn man's tante is bewust kinderloos gebleven en nu is ze 65 en heeft ze spijt. Ze beseft nu dat ze ook gewoon alleen oud gaat worden. En dat vind ik best sneu voor haar dat ze er nu spijt van heeft. Maar haar man was heel stellig, die wou absoluut geen kinderen en zij koos voor haar man.