12 Sep 2013 16:10 door Pompoen
Het enige wat ik doe wat in mijn ogen een soort van opvoeding is is dat ik L. vertel dat hij maar lekker moet gaan slapen en dat ik au zeg als hij me pijn doet. Niet hard of boos, maar ik zeg wel au want het dóet gewoon pijn en dat wil ik hem wel vertellen. Overigens zonder een verwijt want hij probeert natuurlijk gewoon uit wat hij allemaal kan doen.
Kortom, ik merk dat hij nu hij tegen de 6 maanden loopt dingen doet waarvan ik soms denk, hmm, liever niet. Mopperen voor het slapen gaan bijvoorbeeld en kopstoten geven en knijpen en krabben. Echt opvoeden doe ik niet, ik doe wat werkt en ik praat tegen hem. Nu snapt hij er nog niks van, over 3 maanden snapt hij er misschien meer van. Ik zeg geen nee dat mag niet of dat soort dingen, eigenlijk ben ik alleen maar bezig om een soort oorzaak-gevolg verbindingen te maken (hij doet me pijn en ik zeg au), oordelen snapt hij écht nog niet.
Ik denk ook dat je een kindje van die leeftijd die D. heeft niet echt op die manier iets kan aanwennen. Hij leert al dat hij niet bij elke kik word opgepakt doordat je gewoon je ding doet (koken, naar de wc gaan etc.). Hij leert er niet van als je hem laat liggen huilen terwijl jij er naast staat want dat snapt hij gewoon allemaal nog niet. Dat snapt L. ook nog niet, die brult soms omdat hij honger heeft en die snapt echt niet dat ik dan weg loop om een flesje voor hem te maken, hij brult gewoon door tot hij dat felbegeerde flesje heeft. Hij leert daar nu ook nog niets van, hij is gewoon enorm verdrietig, boos en gefrustreerd dat hij honger heeft maar nog niet gelijk wat krijgt.