Ja daar zou ik wel bang voor zijn, maar pleegouderschap is in principe doorgaans van tijdelijke aard. Het komt wel eens voor dat het definitie wordt hoor, maar over het algemeen ben jij gewoon verantwoordelijk over de praktische zaken voor het kind (de TLC zeg maar ) en heeft het kind daarnaast nog een voogd die het echte gezag heeft. Met een beetje mazzel/pech is er daarnaast ook nog een pleegzorgbegeleider/gezinsvoogd etc etc. Natuurlijk heb je dan nog steeds al die problemen 'in huis' maar ik merk iig op mijn werk dat driekwart van de problemen ondervangen kunnen worden door gewoon een beetje normaal samen te werken met z'n allen.

Problemen die het kind zelf heeft die het dan ook uit in jouw gezin zijn wel moeilijker natuurlijk. Ik denk dat je daar per geval naar moet kijken, ook wat voor kind je zelf wel en niet zou willen en kunnen helpen. Je weet van jezelf als het goed is het beste wat voor problematiek je aankunt. Maar goed, ik heb niet de illusie dat je alles kunt voorzien. Het gebeurt helaas nou eenmaal toch vaak dat een kind in meerdere pleeggezinnen heeft gezeten, en dat ligt dan echt niet (altijd) aan het gezin en hun pedagogische skills...

Ik zou het alleen willen als ikzelf geen kinderen had kunnen krijgen.

Ja hier heb ik (en mijn man ook) wel over nagedacht maar wij willen geen kind adopteren.

Ik heb de afgelopen jaren van redelijk dichtbij gezien wat voor een, grote, problemen een gezin heeft met twee geadopteerde kinderen, beide naar NL gekomen toen ze erg jong waren. Hun precieze leeftijd weet ik niet maar ze waren nog geen half jaar oud. De omstandigheden waarin/mee zij ter wereld zijn gekomen zullen daarbij ongetwijfeld meespelen en of iemand dan na 1 week, 1 maand of 1 jaar geadopteerd wordt lijkt me niet zoveel uitmaken, vroeg of laat komt dat blijkbaar toch naar voren. Al zal het voor een kind ongetwijfeld beter zijn om zsm uit een nare situatie gehaald te worden en zal er een grotere kans zijn dat de (latere) problematiek groter wordt als ze langer in een nare situatie zitten.

Overigens heb ik zelf nog nooit echt serieus over adoptie nagedacht. Niet zozeer omdat ik tegen adoptie ben of een andere reden heb om het niet te willen doen maar meer omdat ik überhaupt, nog, geen sterke kinderwens heb. Om dezelfde reden heb ik ook nog nooit over pleegkinderen nagedacht.

Ik vind het een moeilijk onderwerp en ik ben te weinig ingelezen om een theoretische beslissing te maken. Ik heb het wel altijd gezegd dat ik liever zou adopteren dan een medische molen in te gaan, maar dat is meer op grond van egoïstische redenen dan idealisme. En met idealisme bedoel ik niet dat het hier beter zou zijn, maar het ideaal om een ongewenst of ouderloos kind een warm, liefdevol huis te bieden.

Mijn vriend en ik hebben het daar ook wel eens over gehad. Ik heb adoptie ook altijd 'interessant' gevonden en het spookt ook altijd wel ergens door mijn hoofd. Ik heb mezelf er echter nog nooit heel erg ver in verdiept. Ik weet niet of dat ooit gaat komen of niet. Maar ik ben niet het type die er direct 'nee' tegen zegt.

Bij pleegzorg trouwens wel. Ik weet niet hoe het met leeftijdsverdeling zit, maar het lijkt mij veel moeilijker om een band op te bouwen met een puber die ineens bij je in huis komt. Dan een kindje van 2 maanden wat de rest van zijn jonge leven bij jou in huis blijft.

Het feit dat je weet dat je pleegkinderen binnen een periode van tijd weer weg zijn, spreekt mij ook echt niet aan.

Heb hetzelfde als jij, Marni. Ik vind een pleegkind in huis halen iets totaal anders dan een baby adopteren. Een pleegkind wil ik niet, maar de optie om een kind te adopteren heeft me altijd aangesproken.

Nee ik zou nooit een kind willen adopteren. Gewoon puur op gevoel en alles wat erom heen speelt. Wanneer ik geen kinderen had kunnen krijgen was het 'helaas' geweest maar kinderen adopteren zou geen optie zijn geweest voor mij. Dan had ik, op andere manieren, gelukkig geworden.

Ik zou niet willen adopteren. Ik vind de regels en het geld wat gemoeid gaat met adoptie echt heel erg krom. Elke gek die vruchtbaar is, kan maar kinderen maken. Maar als je wil adopteren moet je een berg geld hebben, getrouwd zijn en zelfs een medische keuring ondergaan.... Ook de grote kans op hechtingsproblematiek zou voor mij een issue zijn.

Het is weleens door mijn hoofd geschoten voor het geval kinderen krijgen op de natuurlijke manier niet zou werken maar het was voor mij geen optie. Het traject wat er aan vooraf gaat duurt lang, je wordt helemaal binnenste buiten gekeerd en je familie blijkbaar ook. Dat lijkt me zo intensief als er al een heel traject van onvruchtbaarheid aan vooraf is gegaan.
Bovendien moet je er een aardig bedrag voor neertellen en met mijn vliegangst zag ik het ook niet zitten om het kindje ergens ver weg op te halen.

Op zich vind ik dat niet onlogisch. Mensen hebben de mogelijkheden om zich voort te planten en ze hebben een zelfbeschikkingsrecht, dat zelfbeschikkingsrecht kan je niet zomaar worden afgenomen, dus het is logisch dat iedereen die vruchtbaar is kinderen kan maken. Je kunt niet zomaar ingrijpen in andermans lichaam en iemand dat recht afnemen. Bij adoptie gaat het om kinderen die er al zijn, kinderen die al door een ander op de wereld hebben gezet en daar hebben ze de mogelijkheid om selectief te zijn, omdat niemand op voorhand het recht heeft een van die kinderen bij zich te nemen en op te voeden. Ik zou het raar vinden als er helemaal niet kritisch naar adoptieouders wordt gekeken, puur omdat ook iedereen biologische ouder kan worden.

En dat het geld kost komt mede doordat er gewoon veel kosten bij komen kijken. Als je dat allemaal bij elkaar optelt dan kom je nou eenmaal op een flink bedrag. Een kind produceren kost niks, dat is nou eenmaal zo.

Ik vind het natuurlijk niey gek dat er regels zijn en dat het geld kost. Maar ik vind het wel raar dat er heel bekwame ongewenst kinderloze mensen zijn, en honderderden(misschien wel duizenden) kindjes daar in een prima liefedvol gezin zouden kunnen komrn. Maar dat dit niet mogelijk is omdat 1 van de 2 een jaartje te oud is, of dat ze de duizenden euro's niet op kunnen hoesten.

Ik vind dus vooral de hoeveelheid regels en het absurd hoge bedrag raar.

Ik snap op zich wel dat ze ergens een concrete grens stellen wat betreft het leeftijdsverschil, om te voorkomen dat iemand van 60 een baby adopteert bij wijze van spreken. Nou is dat natuurlijk overdreven, maar mensen gaan wel redeneren: als het met 35 kan, waarom dan niet met 38? En als het met 38 kan, waarom dan niet met 40? Et cetera, et cetera.

Een groot aantal andere regels wordt volgens mij voornamelijk bepaald door de landen zelf.

Dat er helemaal niets van de kosten vergoed wordt vind ik trouwens ook wel jammer. Dat er niet een mogelijkheid is dat mensen die niet de medische molen in willen, het geld dat niet voor vruchtbaarheidsbehandelingen wordt gebruikt voor dat doel kan worden gebruikt. Maar goed, dat zijn natuurlijk totaal andere potjes, dus dat zal praktisch wel niet haalbaar zijn.

Nee, nooit serieus. Voor ons is dit ook op meerdere vlakken geen optie (oa. gezondheid)

*

Nee nooit, maar dat komt meer door privé omstandigheden waardoor ik heel anders tegen geadopteerde kinderen aan ben gaan kijken.