Zo hey wat een verhaal! Ik snap dat dat aan je knaagt en je daardoor misschien veel stress ervaart (bewust en onbewust) wat weer uitwerking op je weerstand kan hebben. Goed dat je je hier bewust van bent en iets in wil gaan veranderen!

Ik heb wat (of eigenlijk heel veel ) vragen:
- Heb jij broers of zussen?
- Hoe was de band met je ouders vroeger? (Of voor je T. kreeg?)
- Toen jij kind was, leefde ze toen op dezelfde manier?
- Is er een 'verklaring' voor de tekortkomingen (als ik ze zo mag noemen) van je ouders?
- Heb je met een van de twee toevallig een iets betere band?
- Wonen ze ver van je vandaan?
- Is er ooit een signaal vanuit hun gekomen nadat jij ze vorig jaar oktober voor het laatst gezien had?
- Wanneer jij ze uitnodigt, komen ze dan en vind je dat gezellig of ben je dan erg gespannen?
- Heb je hier weleens met iemand over gepraat?

Ik herken het verhaal, ik heb iets soortgelijks met m'n vader (gehad). Ik probeer later uitgebreider te reageren.

*weg*

Poe, geen excuus natuurlijk om geen interesse in je dochter te tonen maar er zijn wel wat factoren die de situatie wat kunnen bemoeilijken. Zorgen om gehandicapt zusje, thuiswonende kinderen, reisafstand. Wel fijn dat je hier met je zusjes over kunt praten, als meerdere kinderen er last van hebben wil ook wel zeggen dat het niet makkelijk is geweest. Als ze niet komen wanneer je ze uitnodigt, zeggen ze dan geen tijd te hebben of zo? Of reageren ze niet, komt er iets tussen? Ik denk dat de enige optie is om een weg te vinden hoe JIJ er mee om wil gaan want zij blijken niet te sturen. Geen verwachtingen hebben is moeilijk, dat is meer een gevoel dan verstand. Je wil je niet meer teleur laten stellen dus het is goed om je hiervoor te beschermen. Ze niet meer uitnodigen of iets vragen/verwachten. Je zou er zelf bijv. wel een keer (per jaar, of vaker) langs kunnen gaan zodat je ze nog wel ziet (geen idee of je dat wil). Dit bezoek kun je dan zelf sturen, weggaan als het je niet bevalt of gewoon maar heel even blijven. Daarnaast denk ik dat het heel menselijk is om je verdrietig te voelen wanneer je ouders je teleurstellen, dus ondanks dat het niet leuk is (en je je best kunt doen om het te voorkomen) mag het er soms misschien ook wel zijn. Je bent geen robot en het is ook gewoon pijnlijk.

En misschien fijn om hier hulp bij te hebben, iemand die je andere inzichten geeft, onpartijdig is of gewoon met je mee denkt. Succes Munk!

Wat een lastige situatie, Munk. Ik kan je niet echt een tip geven. Maar als ik je verhaal lees dan krijg ik het gevoel dat je ouders een hele lastige tijd hebben meegemaakt met je broertje en zusje. Misschien dat onder dit gedrag heel veel verdriet, angst of woede heerst. Kan de confrontatie met jou zoontje daar geen ondergrond aan hebben? Dat het te moeilijk vinden om kun kleinzoon te zien omdat ze dan met hun eigen verleden geconfronteerd worden?
Ik kan het natuurlijk helemaal verkeerd zien, probeer mij voor te stellen waar dit gedrag van je ouders vandaan komt. Waarom ze geen interesse in jou en je gezin tonen?

Misschien heel direct op de nam vragen hoe jij je voelt? Want kan jij het gevoel wat je nu hebt loslaten als je al het contact verbreekt met je ouders?

-

Jeetje, wat speelt er veel munk. Eerlijk gezegd denk ik dat wij -forummers- hier niet kundig genoeg voor zijn om goed over te adviseren. Het is complex en er komen hoofdverhalen tezamen, die weer een nieuw hoofdverhaal vormen. Ik vind het advies van de peuterjuf wel aardig bedoeld, maar niet gepast (tenzij je bevriend met haar bent).

Ik kan hier dus van alles adviseren, maar ik vermoed dat het beste advies is om hier professionele hulp bij te vragen. Hij/zij zal de situatie beter overzien dan jij of ik, plus dat het gevaar van projectie en/of alleen over eigen ervaringen vertellen, achterwege blijft. Ik wens je wel heel veel succes, want het is niet niets wat je omschrijft.

Dames het zat me vorige week erg hoog. Ondertussen heb ik het weer een beetje een plekje kunnen geven ook door een goed gesprek met mijn schoonzusje en zwager. Afgelopen dinsdag kwam ik met een longonsteking thuis te zitten en mijn moeder belde mij 's avonds op en hebben we wat heen en weer zitten keuvelen en dat is goed zo. Ik moet mijn verwachtingen gewoon bijstellen en een sprankeltje hoop er niet te veel bij voorstellen dan kan ik ook niet teleurgesteld raken.

Veel sterkte en beterschap gewenst iig!