Pompoen schreef:Ik zal als eerste even reageren op mijn eigen berichtje.
Waar ik last van heb is dus dat ik heel snel dingen oppik. Vorige week was ik in de zaal van het revalidatiecentrum aan het trainen en een van mijn vaste therapeuten (fysio) stond ergens en keek naar een andere therapeut en patient die in gesprek waren. Ze keek even mijn kant uit en ik schrok enorm, ik vroeg me echt af wat er in vredesnaam met haar aan de hand was. Maar vervolgens deed ze heel vrolijk en ik kom daar ook pas een aantal weken dus durfde het niet te checken.
Er was ook een andere patiënt en die nam verschrikkelijk veel ‘ruimte’ in, ik kon haar gewoon niet negeren, ze straalde zo veel negativiteit uit. Terwijl ze eigenlijk niet echt negatief deed, het was alles er omheen. Ik had dus eigenlijk geen hele fijne training.

Ik heb gisteren even alleen gesproken met die therapeut omdat ze zoveel onrust bij me voelde en toen vertelde ik dat ik daar ook last van had en toen checkte ik het, ze bleek die dag dus inderdaad een rotdag te hebben gehad.

Ik ben ook totaal op als ik op een drukke verjaardag ben geweest, naar een festival of een evenement met veel mensen. Terwijl ik het wel leuk vindt en gezellig, alleen eigenlijk is het dan toch veel te veel en veel te druk.

Ik heb ook erg last van geluiden, die doen me gewoon bijna fysiek pijn. Aanraking is me ook vaak te veel, onverwachtse aanrakingen vind ik een hel. Dan spring ik echt op. Maar ook als mijn man me spontaan komt knuffelen wil ik soms het liefst verdwijnen omdat ik het helemaal niet prettig vind.

Als ik moe ben, helaas is dat nogal vaak, vandaar het revalidatietraject, dan wordt alles erger. Als ik dan in de supermarkt sta zie ik alles, hoor ik alles en kan ik absoluut niet meer denken of kiezen. Alsof elk pak hagelslag en elke komkommer naar me schreeuwt: “Joehoe, hier ben ik, mij moet je hebben”.

Pompoen schreef:Ha fijn herkenning!

Ik werk niet, ik vond werken heel leuk, maar ik ging volledig in het rood qua reserves. Ik merk ook dat ik heel veel tijd voor mezelf nodig heb om dingen te doen waar ik zelf blij van wordt. Lekker naaien, lekker naar buiten, lekker rommelen in de moestuin maar vooral, lekker helemaal alleen thuis zijn, in mijn eigen omgeving maar dan zonder alle input.

Mijn man is tegenovergesteld, die zoekt prikkels, zit altijd te wiebelen en te tikken, wil het liefst altijd muziek aan. Ik word gek als de muziek aanstaat en er wordt ook gepraat. Wel een lastige combi, al vinden we steeds meer manieren waarop het wel lukt. Hij luistert veel met zijn oortjes in, ik heb een eigen plekje beneden in het souterrain etc.

Ben wel gezegend met een druk gezin, de oudste is ook een prikkelzoeker, ze maakt voortdurend geluidjes, ik kan daar vooral aan het einde van de dag echt niet meer tegen. Mijn middelste is zelf heel gevoelig maar momenteel vooral ook erg druk en vervelend. Hij heeft net weer buisjes gekregen maar heeft de neiging om heel hard en hoog continu dezelfde geluiden te herhalen. Nou dan kan ik dus echt bijna in huilen uitbarsten. Vooral omdat hij expres doorgaat. Terwijl ik weet dat hij mij helemaal geen pijn wil doen, maar hij is altijd op zoek naar de grenzen.

Ik vind het heel lastig om mijn eigen grenzen inderdaad aan te geven en ook hoe ik dit het beste vorm kan geven in het gezin. Als ik wegloop om even tot rust te komen zit mijn man alleen met drie kinderen. Dat kan best wel regelmatig, maar ik kan het niet eindeloos en altijd doen. Ik heb wel eens gedacht aan oordopjes, maar ik vind het niet zo prettig, het kriebelt in mijn oren en ik versta niks meer goed waardoor ik geen normale gesprekken kan voeren en steeds de dopjes in en uit aan het doen ben.

Flo schreef:Of ga je dan over het algemeen drukte echt uit de weg?
Grappig, ik ben eens wat gaan googelen en ik kan wel heel veel plaatsen. Schoolreisjes vond ik vroeger wel vreselijk trouwens. Ik wilde ze niet missen maar kon daar zó zenuwachtig voor zijn.

Flo schreef:Ik kan drukte trouwens wel echt opzoeken. Afgelopen weekend bijvoorbeeld drie dagen een festival gehad en dar kan ik echt van genieten, maar dan ben ik de dag erna echt stuk en de hele week nog vermoeid. Hoort dat dan ook bij hoogsensitief zijn? Of ga je dan over het algemeen drukte echt uit de weg?

Olifant schreef:...van de hakken van de buurvrouw op het laminaat tot de muziek die de buurman soms draaide. Om nog maar te zwijgen over de zomeravonden dat de achterburen tot laat buiten zaten en ik me dood ergerde aan hun praten en lachen. Maar goed, dat is nu gelukkig verleden tijd.