28 Dec 2016 10:26 door Bliss
Ik heb getwijfeld of ik dit topic wel zou openen, maar ik ben toch benieuwd naar ervaringen van anderen. Mijn vriend heeft een dochter van zes uit een eerdere relatie en ik ben dus 'stiefmoeder' (dat woord gebruik ik nooit en ik noem haar eigenlijk ook nooit m'n stiefdochter, maar gewoon de dochter van m'n vriend). Sinds drie maanden wonen we samen en dat gaat heel goed, maar ik merk dat ik soms best wel moeite heb met het stiefmoederschap. Het zit hem vooral in het feit dat ik nooit weet waar ik aan toe ben met haar. De ene keer is ze hartstikke leuk en gezellig en de andere keer kan het echt een draak zijn. Steeds uitproberen (niet alleen mij, maar ook m'n vriend), moeilijk doen om niks. Zo moest ze laatst bij ons douchen en krijste de hele buurt bij elkaar omdat ze niet wilde. Of ze moet haar jas ophangen van m'n vriend, dat wil ze niet en maakt daar één groot drama van. Ik merk bij mezelf dat ik, als zulke dingen een paar keer achter elkaar gebeuren (zoals in de afgelopen anderhalve week), het lastig vind om steeds weer objectief te blijven en niet te blijven hangen in het negatieve. Mijn vriend heeft ook moeite met haar gedrag soms, maar hij zet zich er makkelijker overheen. Logisch ook, want het is z'n dochter. Voor mij is dat toch anders. Ik vind ook dat m'n vriend haar soms te veel ruimte geeft en niet consequent (genoeg) is, maar ik ben een beetje zoekende naar in welke mate ik me hiermee kan bemoeien en wat mijn rol in het geheel is. Ik heb natuurlijk wel veel ervaring met kinderen als leerkracht en weet gewoon dat consequent zijn op de langere termijn het beste werkt. M'n vriend heeft alleen niet altijd zin in gezeur of conflicten en is dan sneller geneigd toe te geven.
Uiteraard snap ik dat het voor haar ook heel erg wennen is dat ik er ineens altijd ben en dat ze daarom misschien wel regelmatig negatieve aandacht vraagt (want dat is ook aandacht). Ik probeer daar ook rekening mee te houden en als ze er is, ga ik soms ook wat voor mezelf doen, zodat zij tijd met haar vader heeft. Ze is er om het weekend en ik plan afspraken met vriendinnen vaak juist in die weekenden om deze reden. Maar ik merk nu dat ik er soms gewoon een beetje tegen opzie dat ze komt, omdat ik ook heel erg m'n rust nodig heb thuis en ik van tevoren dan al bang ben dat het weer gezeur gaat worden. Nu weet ik van mezelf dat ik goed kan doemdenken, dus ik moet ook weer even uit deze negatieve spiraal zien te komen (waar ik sowieso al in zat de laatste tijd, los hiervan - dat speelt vast ook mee).
Ik ben gewoon benieuwd hoe andere stiefmoeders dit ervaren. Ik zal er even een vragenlijstje van maken:
- Hoeveel stiefkinderen heb je?
- Hoe oud zijn ze?
- Hoe vaak zijn ze bij jullie thuis?
- Hoe is je band met je stiefkind(eren)?
- In hoeverre bemoei jij je met de opvoeding?
- Zitten jij en je partner op één lijn wat de opvoeding betreft?
Niet quoten a.u.b. (op de vragenlijst na uiteraard).
❤ 7 juni 2018