19 Dec 2013 00:26 door nijntje4
Ik ben vanmiddag zo ongeveer ontploft (niet tegen de bewuste persoon maar toch) na de zoveelste afwijzing na een gesprek van vorige week. Ik had echt goede hoop, het was echt mijn baan, alles klopte, ik had mij goed voorbereid, had inside info, gesprek was vlot, open, kon mezelf zijn (daar heb ik weleens moeite mee). En ik moest notabene zelf bellen want ik hoorde maar niks, en ze hadden nog geen tijd gehad om af te bellen... dan vind ik al belachelijk, je hebt ook tijd om de 3 gelukkigen te bellen. En de reden: ik kwam te timide en terughoudend over. Dingen die ik heel vaak hoor en mn hele leven al hoor en waar ik keihard aan werk en tegen vecht. Dit gesprek was juist mn beste gesprek. Ze vonden het wel een leuk gesprek maar ze zoeken iemand die actief vragen stelt (deed ik) omdat het een pittig bedrijf is. Kortom, ze moeten wat zeggen maar het hakt er flink in. Ze weten notabene niks van mij als persoon.
Mn zelfvertrouwen is dus nu weer 0 terwijl ie juist omhoog zou moeten. Hoe kun je na honderden sollicitaties en tientallen brieven nog moed houden. Ik zit nu al anderhalf jaar thuis en ik zie het soms gewoon niet gebeuren dat ik weer aan het werk kom. Wat moet ik in hemelsnaam nog doen, ik heb alle wegen gehad, ik heb het idee dat ik niks meer voor mezelf doe, het is alleen nog moeten, moeten, denken, piekeren, zorgen maken en mezelf verdedigen. Plus al dat gezeik over de uitkeringen in de politiek. Echt mensen hebben geen idee. Ik zit ook absoluut niet goed in mijn vel. De emmer liep even flink over vandaag, gelukkig kwam het er allemaal uit.
Ik moest het even kwijt. (niet quoten)