Nja, Dora geeft zelf aan dat het nog wel een jaar kan duren voordat ze samen gaan wonen, dus het is niet dat ze het GELIJK kan doen. Maar ik vind het ook (te) vroeg, vooral voor de kinderen. Eerst maar de rust terug vinden als moeder met je 2 dochters. Want jij bent misschien al verder qua proces omdat het al veel langer niet goed ging, maar dat zijn zij natuurlijk niet. Wel vind ik het heel fijn dat je de liefde en geluk weer terug hebt gevonden.

Jeetje, wat een reacties. Dora, ik begrijp je insteek van (even zwart wit geschetst) 'als ik gelukkig ben, zijn mijn kinderen dat ook. Van een ongelukkige moeder wordt het ook niet positiever', op zich wel. Maar ik leer van alle reacties die hier gegeven zijn, dat dit op langere termijn geen goed doet. En dat advies zou ik zéker meenemen in je plannen.

Het was te verwachten dat hier zo'n reacties op zouden komen. En ja ik ben het zeker met de meeste eens. Je kinderen zijn nog te jong om een eigen mening hierin te hebben maar vergeet niet wat voor een impact scheiden op een kind heeft. Mijn zoon was 1.5 en geloof mij, die impact is er en NOG steeds.

Dora om heel eerlijk te zijn krijg ik bijna het gevoel dat je jezelf niet eens de kans geeft om te rouwen. Het gedrag is herkenbaar namelijk. Meteen in iets nieuws storten zodat je niet aan je pijn hoeft. (hoeft niet zo te zijn maar benoem het wel) Geef jezelf en je kindjes de kans om een eigen bestaan op te bouwen. Jullie eigen ruimte, jullie domein. Dat daar uiteindelijk iemand bijkomt gun ik je van harte. Maar let goed op jezelf en daarbij ook nog op je kinderen. Zowel S als F hebben last van de scheiding en dan zijn zowel mijn partner als ik al ruim 8 jaar gescheiden.

Toen ik L leerde kennen hebben wij eerst nog 1,5 jaar een relatie opgebouwd. Vaak alleen en soms met de kinderen erbij. Rustig aan wennen aan elkaar. Pas na 1,5 jaar durfde we samen te gaan wonen. Ik ben oprecht blij dat ik na de scheiding (op losse scharrels na) 4 jaar met mijn mannetje heb gewoond. Wij 2 samen. Ik mis die tijd nog steeds, hoe gelukkig ik nu ook ben.

Mooie reactie, Exo. Ik denk dat Marin op de vorige pagina ook heel goede dingen schrijft. Beiden zonder te (ver)oordelen, prettig te zien dat het ook zo kan. Sterkte met de situatie, Dora.

Ik moet ook eerlijk zeggen dat het meer als een slap excuus klinkt dan. Ik begrijp deze uitspraak als je ongelukkig in een relatie zit maar volgens mij ben je hartstikke gelukkig en verliefd met je nieuwe partner.. ik kan me niet voorstellen dat je dan daadwerkelijk ongelukkig bent als je ergens alleen met je kinderen komt te wonen en je partner af en toe daarbij is in plaats van altijd.

Ik heb alle reacties gelezen.
En ja ik ga niet over 1 nacht ijs. En idd ik heb vandaag gereageerd op een appartement, ik sta voorlopig als 391ste van de 491 die gereageerd hadden op de lijst. Zo een krapte is er hier, dus het eventuele samenwonen gaat nog wel minimaal een jaar overheen.
Wbt rouw, wat ik al eerder schreef; het huwelijk was al jaren slecht, ik heb daar al jaren om gerouwd.

Jij wel, je kinderen nog niet.. (rouwen) daar doelden de meeste hier op volgens mij..

Oh, vergeten te typen...

Ik praat veel met de kinderen 2x per dag minimaal 20 minuten in de auto, dus dan kletsen/praten we veel. Daarin geven ze aan dat ze zich nu ook veel beter voelen omdat er geen spanning meer is. Ze zijn blij dat ik weer vrolijk en mezelf ben.
(Even heel kort samengevat, want ik ben ondertussen aan het koken)

Zal best dat ze dat zeggen maar dan kan het alsnog wel veel te snel gaan voor ze, zonder dat zij of jij dat nu beseffen.
Kinderen zijn heel goed in loyaal zijn en zeggen wat ze denken dat hun ouders willen horen.
De klap kan alsnog komen, vergeet dat niet.
En daarbij, ze zijn blij dat de spanning weg is en dat jij happy bent, maar dat zegt niks over hoe ze zich echt voelen er over dat je al zó snel weer deze stappen neemt.
Je kan ook happy zijn zonder je kinderen hier al aan bloot te stellen.
Bekijk eerst voor jezelf of deze relatie echt stand houdt. Dat weet je niet na een paar maanden.

Kinderen lijken misschien flexibel maar zijn ook snel beschadigd.

Je bent ons natuurlijk niks verplicht he, en je hoeft jezelf niet te verantwoorden hier. Ik denk alleen wel dat je alles door een heel roze bril ziet, en ik hoop niet dat je daar zelf te laat achter komt.

Maar als je nu 391ste eindigd hoe reeel is het dan dat je volgend jaar wel aan de beurt bent? Hier in de regio is het ook behoorlijk krap en als ik nu zou reageren op een eengezinswoning in een niet al te goede buurt eindig ik op plek 70 van de 150. En dat is met 2 jaar inschrijftijd. Voor het huis wat ik had voor ik ging samenwonen had ik 9,5 jaar inschrijftijd. En ik was daar op plek 5 geëindigd.

Ik vind het heel goed dat je niet boos reageert op alle confronterende en ook wel veroordelende reacties.

Het is super fijn dat jouw kinderen zich fijner voelen nu de spanning weg is. Realiseer je alleen wel dat ze door hun leeftijd nog niet goed in staat zijn tot zelfreflectie en zij hun gevoelens nog niet goed kunnen duiden. Het is heerlijk dat zij het gezellig vinden als jouw vriendin er is als zij er ook zijn. Het is reuze fijn als je van een gezin waarin veel spanning was, gaat naar een vrolijke moeder met een vrolijke vriendin, maar wanneer iedereen in 1 huis woont wordt het normaal en gaat iedereen zich onderling ook storen.
De kinderen hebben jou nooit meer voor zich alleen en moeten maar accepteren dat dat hun nieuwe gezinssituatie is.

Ik kan dit niet anders dan persoonlijk opnemen omdat ik meteen de pijn en eenzaamheid voel die ik voelde als kind omdat mijn moeder 'na al die jaren ook wel eens gelukkig wilde zijn'. Hoe vervelend ook, het is een intens egoïstisch besluit. Hoe dan ook.

Hier een samengesteld gezin, 5 jaar later. Wij waren ook relatief snel met samenwonen na 1,5 jr. Geen aanrader hoor. Het gaat nu goed trouwens, maar de twee processen 1) rouwen om het verbreken van je kerngezin en 2) je plek vinden in een nieuw gezin is iets wat allebei echt tijd nodig heeft. Als ik het over kon doen had ik absoluut langer gewacht. Ook al zeiden mijn kinderen al snel dat ze het leuk vonden. Neem je tijd Dora, jouw kinderen zijn jou daar dankbaar voor later.