Wat jammer dat het zo is gegaan, Whatever. Ik begrijp dat je op een punt komt dat je de balans gaat opmaken, of dat overweegt te gaan doen. Ik baseer me alleen op wat ik hier van je lees, maar ik vind ook dat jullie veel 'gedoe' hebben gehad in relatief korte tijd. De eerste tijd moet het vooral leuk zijn en als dat het vaker niet dan wel is, kost het je energie in plaats van dat je er energie van krijgt. En het kan natuurlijk he; dat jullie het niet voor elkaar blijken te zijn en dit sneller zichtbaar wordt doordat jullie beiden je eigen problemen hebben.

Ik wens je voor vanavond iig toch veel plezier!

Hè superstom Whatever (ik lijk nu die ene boer wel). Dit is inderdaad niet gewoon mogen aangeven wat jouw behoeften zijn, of iets ter sprake kunnen brengen, maar direct al een soort gedoe waar je niet in terecht wilt komen.
Ik geloof ook echt wel dat hij veel teveel hooi op zijn vork neemt, zeker omdat hij kennelijk ook nog de verplichting voelt om aan ieders wensen en vragen te voldoen. Wat ik wel heel kwalijk vind is dat zijn vriendin niet wordt meegenomen in dat stuk. Alsof hij zich bij jou 'veilig' genoeg voelt om tekort te schieten. En dat kan ik nu een heel positieve draai geven met dat gezwam over veiligheid maar ik vind dat eerlijk gezegd vooral gemakzucht, als in 'whatever vindt het toch wel goed'.

Ik ben van mening dat je juist in een relatie extra moeite voor elkaar zou moeten doen, daarom snap ik niet dat hij wél bereid is om energie in jan en alleman te steken, maar vervolgens het probleem bij jou neerlegt en doet alsof jij enorm grote eisen stelt. En ik snap goed dat dit je inmiddels aan het twijfelen brengt over de toekomst. Wat ik jammer vind, en zonde, want hij klonk echt als een hele lieve leuke man, maar ik ben het wel echt met jou eens, je moet jezelf op een gegeven moment wel vragen gaan stellen of dit is wat je wilt.
Tegelijk, als het vooral ligt aan zijn veel te drukke schema, dan is er ruimte, maar alleen als hij de bereidheid heeft om eerlijker naar zijn eigen aandeel en verantwoordelijkheid hierin te gaan kijken en op dit moment lijkt het er vooral op dat hij zo druk is met de pleaser te zijn dat hij de persoon die hij wat meer zou moeten pleasen totaal uit het oog aan het verliezen is. Ik vind het vooral echt heel kwalijk dat hij het dus wel erkent en herkent maar er vervolgens totaal niks mee doet. Dan heb ik daar wel vraagtekens bij.

Hoewel ik me ook wel bij Guattari aansluit, er zijn in jullie toch nog redelijk prille relatie al zoveel hobbels op de weg, misschien is dat ook wel gewoon een teken dat er iets moet veranderen.
Plus, ik denk meer aan jouw belang en gezien het traject waar jij nog in zit en het werk wat je nog aan jezelf wilt gaan besteden, heb je wel iemand nodig die 200% 'your back' heeft en die je extra steunt, en het lijkt erop dat hij de laatste tijd niet eens 10% kan bieden.

Heb je hier iets aan Whatever? https://www.businessinsider.nl/gretchen ... =true&r=US

Niet dat je niet boos en gefrustreerd mag zijn, maar het verklaart misschien waarom hij het zo open houdt en z'n afweging zo anders maakt dan jij.

Hm, ik lees nu pas je laatste alinea. Eerst ff lezen voordat ik reageer. Maar goed, misschien heb je er alsnog iets aan. Sterkte!

Ter aanvulling op de post van Quizzle, denk ik ook niet dat het haalbaar is dat hij er nu voor je is. Hij heeft zelf ook problemen en dan is er vaak geen ruimte om er voor de ander te zijn, zelfs als je dat beseft en het graag anders zou zien. Ik ben zelf van mening dat een relatie heel lastig wordt, zodra je beiden (tijdelijk) je niet goed voelt. Die ander zou dan de stabiele factor moeten zijn en dat is nu niet zo. Niemand heeft daar dan schuld aan, althans denk ik niet dat het constructief is om een schuldvraag te stellen.

In een relatie zullen er altijd mindere periodes zijn, maar als je beiden in een mindere periode zit en nog niet het fundament hebt van al jaren samen, lijkt me dit eerlijk gezegd niet lang meer goed gaan als stel. De energie die je nu in het 'wel laten werken tussen jullie' stopt, heb je volgens mij erg hard nodig voor je eigen/persoonlijke situatie. Bovendien is het niet de eerste keer dat je je afvraagt of dit nog wel kans van slagen heeft. Voor een jaar samen, klinkt dat niet hoopvol/goed/zoals het zou moeten zijn. Dit is wel heel hard werken om het leuk te hebben, binnen heel/te korte tijd. Maar goed, ik heb makkelijk praten als buitenstaander. Uiteindelijk is het aan jullie.

Wat G zegt hoor, ik bedoel inderdaad niet dat dat een schuldsituatie is, maar wel dat jij dat nu nodig hebt. En verdient.

Ik sluit me aan bij Guat en Quizzle. Het lijkt erop dat jullie allebei te veel in beslag worden genomen door jullie eigen problemen. In dit geval hebben die van jou er niet zo veel mee te maken, maar over all moet jij natuurlijk ook beter in je vel komen te zitten en dat lukt op deze manier niet. Ga lekker uit vanavond, even je zinnen verzetten, en maak daarna eens rustig de balans op voor jezelf. Sterkte!

...

Haha, ik had het ook niet zo opgevat dat je het had over 'wie heeft waaraan schuld?'. Het is meer in het algemeen dat een relatie die onder spanning staat, vaak wordt bekeken vanuit wie waaraan schuld heeft. Op het moment dat je beiden niet goed in je vel zit, is er wat mij betreft geen sprake van schuld. Je kunt dan hooguit dit benoemen als oorzaak, maar meer ook niet. Gebaseerd op wat ik lees zie ik de situatie niet snel veranderen en dat zou alleen nog maar meer discussie en onrust opleveren. Lijkt me voor beiden niet fijn.

Edit: ik lees nu dat je hebt gereageerd, Whatever. Het kan niet de bedoeling zijn dat je je rotter in dan zonder relatie voelt. Misschien heb je hier je antwoord al zelf gegeven.

Ik denk dat je heel erg de spijker op de kop slaat Quizzle, hij is heel lief en pleast iedereen en loopt zichzelf compleet voorbij (en heeft dat niet eens echt in de gaten ook niet echt heel goed als ik hem dat voorspiegel) en ergens onderaan bungel ik nog even. Wat een dubbel contrast is met ruim een half jaar geleden toen ik bovenaan zijn prioriteiten lijstje stond. En ok, dat kan allemaal. Maar ik mis en stukje zelfreflectie en aanpakken want die werksituatie speelt al zolang ik hem ken (en volgens zijn ex al jaren bijna sinds hij er werkt) en hij verandert niet echt adequaat dingen. En dat pleasen is natuurlijk helemaal persoonlijkheid en vind ik enerzijds ook heel mooie eigenschap maar niet als het op deze manier doorslaat.

En het is absoluut nog niet zo dat we meer slechte periodes dan goede periodes hebben, dan was ik al weg geweest, maar het wordt wel slechter en slechter ipv dat er verbetering in zit en ik heb dit in januari en in de herfst al aangekaart en ik verander dingen en hij nauwelijks (hij snauwt iets minder).

Ook nu is het niet zo dat ik in general alleen happier ben dan in deze relatie (dat vooral in periodes rond dit soort issues) maar de balans begint wel zo te worden dat ik me dat af ga vragen en hoe lang moet je dat blijven proberen als er niet echt concreet uitzocht op verbetering Is?

Mijn vriend en ik zijn 1,5 jaar bij elkaar en hebben nog nooit gesnauwd. Ja, eens ruzie gehad en flink gescholden maar er wordt niet zomaar gesnauwd. En ik denk dat ik er dan ook snel klaar mee zou zijn, en mijn vriend idem. Nog naast alle andere kleine issues die er dan zijn. En ik vind de kapper ook een belachelijk excuus om niet op stap te gaan. Hoe oud is hij, 80? Dan ga je met een brakke kop of op een andere dag, of naar een andere kapper.

Wat een lastige situatie, Whatever. Ik lees vaker berichten van je over de lieve kant naar anderen van jouw vriend en dat terwijl je niet snapt waarom hij zo doet naar jou. Alsof hij jou vergeten lijkt te zijn op sommige momenten. De oplossing heb ik niet en ik zou ook niet weten hoe het op te lossen is, maar ik heb ook zo'n lieve vriend. Heeft alles over voor anderen en vergeet me geregeld. Doet hij niet expres, maar hij is zo druk bezig iedereen gelukkig te maken, dat hij dat wat dichtbij hem staat compleet vergeet. Het gekke is, vooral als je mij kent, dat de situatie niet escaleert, maar ik het op een janken zet. Uit het niets of puur omdat er iets zieligs op tv is, waar ik normaal niet om zou huilen. Op de één of andere manier weet vriend dan dat hij over mijn grenzen gaat en stelt zijn prioriteiten bij. Gelukkig.

Ik denk dat je hieruit kunt afleiden dat hij anders is gaan prioriteren (een middenweg is er niet voor hem).

Ja precies dat is mijn conclusie dus ook 1) je hoeft niet per se naar de kapper, 2) je kunt ook op tijd naar huis of 3) ga even brak naar de kapper die 5 min verderop zit en slaap weer verder, kapster zijn allemaal vrienden (vandaar dat hij ook naar deze kapper gaat).

Conclusie is dus dat hij dat hele uitgaan met mijn vrienden niet zo belangrijk vond en dat vind ik echt heel jammer als je pas 1x 1 vriendin een keer gezien hebt een jaar geleden en deze gelegenheden blijkbaar niet vaak voorkomen en je weet dat ik het leuk zou vinden.

Maar dat vond hij flauw "en dan had ik gewoon gelijk duidrrlijk moeten zeggen dat ik wilde dat hij meeging". Dus. Blijkbaar gaat hij dan alleen mee als hij van mij moet ofzo. Naja dan niet, hij moet niks natuurlijk, dat was het punt niet. Ik ga toch ook uit interesse en omdat ik het leuk vind mee naar verjaardagen van zijn vrienden en bij zijn zus en de baby langs omdat ik mensen uit zijn leven interessant vind en wil leren kennen.

Dat punt hebben we dus nog steeds niet uitgesproken en wederzijds afgesloten. Wel dat hij snapt dat ik het belangrijk vond dat hij er was maar intrinsiek vanuit hem was het geloof ik niet boeiend...

Ik heb hem vandaag nog niet gesproken, ik ga lekker vanavond wat drinken en uit met groepje vrienden en morgen lunchen met een vriendin en komende dagen heel hard nadenken.

Ik voel me opeens een hele slechte vriendin. Mijn vriend en ik zijn al ruim twee jaar samen en ik ben nog nooit met hem meegegaan naar vrienden. Ik vind zijn vrienden niet interessant en zie mezelf niet bij hun op de bank zitten. Ze zijn de vrienden van mijn vriend en dat vind ik prima, maar ik hoef ze niet te leren kennen. En dat zelfs terwijl mijn vriend het liefste wil dat ik meega naar zijn vrienden.

Naja mijn vriend hoeft echt niet op de bank te komen zitten als ik met vriendinnen afspreek en ik ga niet mee als hij met vrienden voetbal kijkt, dat is heel iets anders.

Allen zoals vanavond als ik met drie vriendinnen van mij uit ga en twee meiden nemen hun vriendje mee en we gaan met een groepje dan zou dat wel leuk zijn als hij ook meegaat ja. Vooral omdat we andersom wel regelmatig naar vergelijkbare feestjes met zijn vrienden gaan. Of verjaardagen ofzo waar je dan samen heen gaat. Lijkt me vrij normale sociale interactie en interesse in elkaars leven en vrienden. Tuurlijk hoef jij niet mee bij zijn vriendenmiddagjes en als hij wil dat je zijn vrienden leert kennen moet hij je een keer meenemen naar een feestje of verjaardag ofzo.

Ja, als het allemaal stelletjes zijn dan snap ik het wel. Dan zou ik ook mijn eigen mening opzij zetten om mee te gaan. Zo gaan we binnenkort wel heel slecht kaarten met een vriend en zijn vriendin. Maar gewoon meegaan, omdat hij zijn vrienden mist? Nee, dan heb ik thuis nog genoeg te doen. Zoals tv kijken.

Dan zie je zijn vrienden toch gewoon? Af en toe zo'n afspraak met een ander koppel lijkt me ook geschikter dan aansluiten bij hem en een rits vrienden. Wat bedoel je dan met nog nooit mee geweest naar vrienden?

Ja, hoe leg ik dat eens uit. Mijn vriend gaat minstens drie keer in de week koffie drinken bij zijn vrienden. Een jong gezin met kind en hond, een wat ouder gezin met minstens acht kinderen en een alleenstaande man. Het zijn allemaal niet mijn type mensen. En dan ga ik ook gewoon echt niet mee. Niet om mijn vriend te pleasen, niet omdat ik mezelf er niet tussen vind passen. Maar vriend wil graag iets doen met andere stellen en heeft dus ook vrienden die net even anders zijn en waar ik op zich wel goed mee op kan schieten. En dan wil ik voor hem best wel een keer meegaan om te kaarten. Of dat ze bij ons op visite komen. Als het aan mijn vriend ligt zit het huis elke dag vol en daar ben ik niet het type voor en daar wil ik het type ook niet voor zijn.

Ik had het aanvankelijk getypt en voor het plaatsen heb ik het alsnog verwijderd. In die reactie wilde ik vragen of je ooit hebt gevraagd aan hem of hij behoefte heeft aan het leren kennen van jouw vrienden. Maar omdat je er zelf nog niets over had gezegd, wilde ik je niet op ideeën brengen. Ik vroeg me dit af, omdat ik een stel ken bij wie dit speelt. Hij voelt niet zo de behoefte om sociale interactie te hebben met haar vrienden en/of familie. Familie doet hij wel met bepaalde gelegenheden, maar na een aantal jaren zijn ze gestopt met hem bij haar vrienden te betrekken. Ze vond dat in het begin heel vervelend, maar ik heb haar toen gevraagd waarom: is dat omdat zij het echt leuk vond als hij met tegenzin erbij zit, of is dat omdat ze erop wordt bevraagd door haar vrienden? Het bleek het laatste te zijn; ze schaamde zich er enigszins voor dat hij geen behoefte had aan hen te leren kennen en dat zij dat omgekeerd juist wel leuk vond. Ze kon ervoor kiezen om daardoor ook niet meer met regelmaat mee te gaan naar zijn vrienden en/of familie, maar daar lag het probleem niet. Zij vond dit namelijk wel leuk. Uiteindelijk hebben ze dit dus van elkaar geaccepteerd en toen eenmaal duidelijk was dat hij amper tot niet meeging naar haar vrienden, werd er op den duur ook niet meer naar gevraagd.

Misschien kun jij je ook afvragen waarom dit voor jou belangrijk is. Ik denk namelijk dat het niet oprecht gezellig is, als hij het doet voor jou en het niet is omdat hij zelf die behoefte voelt. Ook al spreekt iemand dat niet uit; je voelt aan dat het niet vlot verloopt en dat is ook wel logisch, want hij had zich er liever aan onttrokken.

Ik zou willen dat ik dingen zoals jij ze verteld voor mezelf kon verwoorden, Guattari. Want zoiets speelt er bij ons ook en dat heeft mijn vriend volledig geaccepteerd. Hij wil niet dat ik me ongemakkelijk voel en hij wil niet dat hij de gezelligheid mist, omdat ik daar met een zure kop zit. Dus hij gaat alleen en maalt er niet meer over waarom ik niet meewil. Het is goed zo.

Wat vervelend dat het nu even zo is Whatever, ik weet je super blije verhalen van het begin nog!
Heb niet alles gelezen, maar wat hierboven ook gezegd wordt: als in een relatie iemand het even wat minder fijn heeft, hoop je dat de ander er voor je is. Maar als die ander ook niet lekker in z'n vel zit, is het gewoon lastig. Ik denk niet dat dit iets is wat expres gebeurd, maar wat zo loopt omdat je even genoeg hebt aan je eigen 'problemen'.
Wel heel jammer dat hij vanavond niet mee wil, maar misschien ook wel even goed om gewoon lekker zelf weg te gaan en even niet met hem bezig te zijn.

Dat hij zijn onzekerheden op jou projecteert zou ik wel in de gaten houden hoor. Destijds had ik het niet in de gaten, maar mijn ex was eentje die dat eigenlijk altijd deed. Waardoor hij mij klein hield en mij niet het gevoel gaf dat hij in mij geloofde. Het was zijn onzekerheid, maar blijkbaar kon hij er daardoor niet tegen als ik wel zou groeien.
Ik zeg echt niet dat dit nu bij jullie aan de orde is hoor, dit kan natuurlijk heel goed en tijdelijk iets zijn (dat hoop ik wel!), maar het is wel iets om een beetje in de gaten te houden denk ik.

Ik vind het storend omdat het voelt als een gebrek aan enthousiasme/interesse in mij en mijn leven. En misschien is dat ook wel een groter terugkerend iets dat nu hierbij concreet weer boven komt. Mijn vrienden zijn totaal niet pushy in het hem leren kennen, dat is allemaal heel ok en relaxt gelukkig. Ook omdat er dus niet heel veel neemjevriendjemee-momenten zijn (geweest).

Wat jij zegt heb ik hem gisteren gevraagd en dan zegt hij juist wel mijn vrienden te willen leren kennen en het jammer vindt dat dat zoveel minder is dan bij hem. Hij kent ze ook nog helemaal niet dus hij weet nog niet eens of hij ze wel leuk vindt of niet. Maar dan is het dus mijn schuld dat het niet zo vaak voorkomt dat er veel minder gelegenheden voor zijn (ok maar mijn sociale gelegenheden zij gewoon heel anders dan ze zijne en mijn vrienden veel meer verspreid door nederland ipv alle vrienden en familie in amsterdam en omgeving en ook familie/vrienden van elkaar - ik neem hem ook absioluut niet kwalijk dat hij ze nog niet gezien heeft of dat er zon groot verschil zit in frequentie en hoeveel we onderdeel van elkaar leven zijn), maar vervolgens grijpt hij zon moment dan dus ook absoluut niet aan.

Ach, ik weet het gewoon even niet. Ik ga er van de week wel weer verder over nadenken. :p

Jullie allemaal in ieder geval bedankt voor al jullie lieve meedenkende en meelevende reacties!

Maar dat is het feitelijk dan toch ook? Je kan er een mooi strikje omheen doen qua boodschap (dan doel ik op je vriend), maar ik zou kijken naar iemands acties en niet alleen naar woorden. Hij vindt jou leuk, lief, mooi en weet-ik-veel-wat-nog-meer, maar jouw eerste kring lijkt hij minder mee te hebben. Dat is in principe niet onoverkomelijk, maar het valt me wel op dat hij A zegt en B handelt (ja, graag wil ik ze leren kennen, maar nee het is onmogelijk om daar moeite voor te doen). Dit is misschien wel te kort door de bocht, maar ik vind hem ook niet meer zo leuk overkomen als ik eerlijk ben. Hij snauwt je af en van het jaar samen, vind ik het een magere score dat de helft daarvan heel fijn was en daarna aanzienlijk minder. Het is prima als je niet lekker in je vel zit, dat kan iedereen gebeuren. Als je echter niet in staat bent om dat bij jezelf te houden en dus niet af te reageren op je vriendin, zou ik daar al vrij snel geen trek meer in hebben. Nadenken over wat je wil is natuurlijk goed, maar ik zou ook vooral aanraden om het er samen over te hebben. Verwachtingen moeten uiteindelijk op dezelfde lijn liggen.