Mooie vraag! Ik ga er even goed over nadenken, want mijn eerste gedachte is dat ik nooit echt iets heb op moeten offeren. Ik heb natuurlijk wel mijn vrijheid opgeofferd voor een relatie en later nog meer vrijheid voor een kindje. Maar dat voelde niet als een offer omdat ik het zelf graag wilde.

Het grootste offer heb ik als kind gebracht en had ik zelf geen keuze in. Thuisland, vader, zus, grootouders etc. achtergelaten voor het geluk van mijn moeder en haar nieuwe man (en in hun hoofd ook voor mijn geluk - is achteraf misschien ook wel echt zo, zeker weten zul je het nooit).

Als volwassene weet ik het zo niet. Het hele moederschap hangt naast geluk ook van kleine en grote offers aan elkaar, maar zoals Teun zegt, daar kies je bewust voor.

Mijn eerste reactie was ook niks. Maar nu ik er over na denk is het een offer geweest om vanuit mijn home town te verhuizen naar een dorp in Brabant zodat mijn vriend dichter bij zijn werk en familie woont. Ik hoop dat ik er snel wen...

Hmm, daar ga ik eens even over nadenken. Mijn eerste reactie is dat ik het brengen van offers helemaal niet zo positief zie, en ook niet perse denk dat iedereen of veel mensen dat doen. Sommige mensen wel, die zich bijvoorbeeld met hart en ziel inzetten voor leed van anderen. Maar ikzelf? Ik doe weleens iets voor een ander, maar vergeet mezelf daarbij niet. En ik geloof ook niet dat ik, als ik iets voor een ander zou doen, dat graag als offer zou willen zien. Je creëert daarmee namelijk ongelijkwaardigheid en afstand.

Ik heb een heleboel vriendinnen opgegeven voor mijn man. Iedereen zei dat hij toch niet z'n relatie voor mij zou verlaten en dat ik niet steeds op hem moest wachten. Deed ik toch, pakte goed uit Zonde van die vriendinnen.

Ik denk toch wel het opgeven van mijn studie Criminologie (door de komst van tweeling) aan de universiteit waar ik keihard naartoe heb gewerkt (kom van het vbo) en wat ik echt heel graag wilde doen.
Het was geen doen dus ik moest stoppen en daar ben ik echt wel heel erg ziek van geweest. Toch ben ik heel blij dat ik daardoor wel alles van mijn tweeling heb kunnen mee maken. De eerste jaren vliegen al zo snel voorbij, helemaal met twee tegelijk. Ondanks dat ik er altijd was heb ik nog het gevoel dat ik veel van ze heb gemist omdat de focus niet op 1 kind lag.

Chaos, wil je je studie ooit weer oppakken?

Pf geen idee, ik vind offer wel echt een groot woord! ik heb wel dingen opgegeven, natuurlijk, maar dat doet iedereen wel eens.

Als ik iets zou moeten noemen, wat in de buurt komt van een 'offer', dan denk ik aan een stukje onbezorgheid en een stukje jeugd. Mijn ouders zijn allebei echt rampzalig met geld en ik heb al snel moeten bijspringen. Eerst door maximaal bij te lenen tijdens m'n studie en daarna door fulltime te werken en bizar veel kostgeld te betalen.

Later heb ik een 'offer' gebracht, door mijn broertje in de weekenden in huis te nemen, toen mijn vader een beroerte kreeg. M'n broertje had een slechte band met zijn moeder en woonde een flink eindje van onze vader vandaan, dus namen m'n vriend en ik hem in huis van vrijdag t/m maandag. We hebben onze privacy en snoepkasten opgeofferd. En onze rust. En een stukje vrijheid in de financiën.

Ik weet ook niet of het echt een offer is, uiteindelijk is het kiezen voor mijn eigen geluk. Maar toch voelt het opgeven van 'werk' wel als een soort offer. Ik ben inmiddels afgekeurd, kort gezegd omdat ik herhaaldelijk depressief bleef worden doordat ik oa. De druk van werken niet aan kon. Nu ben ik gelukkiger dan ooit tevoren, maar het werken op zich mis ik nog altijd enorm. Ondanks wat het me bracht...

Nee, ik heb geen offers gebracht. Ik heb heus weleens iets gedaan voor een ander, omdat het klonk als het enige juiste, maar ik zie dat niet als offer.

Oké, offer heeft misschien een negatieve connotatie. Maar ik bedoel inderdaad je eigen wensen wegcijferen om een ander te dienen, onbaatzuchtigheid.

Ik vraag me dus af of ik dat ooit gedaan heb. Het moederschap komt er wel bij in de buurt. Maar als ik iets voor een ander doe, zorg ik vaak dat ik er zelf niet slechter van word. Ik zou wel wat meer mezelf willen kunnen wegcijferen, in de gevallen dat het nodig is.

Als het op m'n vader aankomt, cijfer ik mezelf en m'n gevoelens weg. Daar krijg ik echt heel weinig voor terug. Ja, zijn dankbaarheid maar soms zou ik eigenlijk helemaal niks meer met 'm te maken willen hebben, dus ook niet met zijn dankbaarheid.

Ik zou het heel graag willen, ik ben mij alleen nog heel erg aan het afvragen in hoeverre het nog zin heeft. En of ik mij daar niet beter dmv boeken/internet in kan verdiepen voor mijn interesse ipv een "dure" studie. Ik ben inmiddels 32 en het gaat al met al toch zo'n 10.000 kosten en tegen de tijd dat ik klaar ben is er denk ik weinig werk voor mij te vinden, gezien mijn leeftijd en ervaring en ik weet niet zo goed of ik daarin iets voor mijzelf kan/wil beginnen. Kan zijn dat ik dus een andere richting op ga. Ik ga in elk geval eerst een tijdje werken (in de bouw) als we straks verhuisd zijn en als dat goed bevalt/verdiend er deeltijds naast studeren als de jongste op school zit en anders misschien voltijd.

Ik vind 'offer' wel erg zwaar klinken, maar ik ben voor de liefde verhuisd naar een stad waar ik niks en niemand kende. Nu 7 jaar later nog steeds erg blij mee dat ik toentertijd die keuze heb gemaakt!

Ik zit er ook steeds over na te denken. Ik denk ook een verhuizing naar deze kant van 't land voor de liefde, al is dat niet helemaal eerlijk want ik was zelf zo zwervende. Woonde al jaren niet meer in de buurt van m'n ouders.
Wel was ik vlak voordat ik een relatie kreeg toch nog wel erg bezig met plannen maken om weer naar het buitenland te gaan en te kijken of ik geen PhD in Amerika kon doen. Door m'n relatie met een man die gebonden zit aan een familiebedrijf hier zal dat er nooit van komen. Maar eigenlijk zie ik het niet als een offer. Meer als een keuze in het leven, een bepaald pad wat ik ben gaan bewandelen. Het had een andere kant op kunnen gaan en nu is het deze kant op gegaan en ben daar ook dolgelukkig mee. Dus een offer zou ik het niet willen noemen.

Wat ik bijvoorbeeld wel een offer vind is dat mijn moeder destijds heeft gekozen om met de kinderen (wij dus) in het noorden te blijven toen m'n vader een baan kreeg in het zuiden. Ze heeft gekozen voor onze stabiliteit, ondanks dat dat eigenlijk het begin van het einde van het huwelijk was.
En daarna toen haar eigen kinderen groter werden en ze weer wilde/kon gaan werken, heeft ze de zorg van haar twee stiefkinderen op zich genomen en is voor hen blijven zorgen en thuis gebleven omdat ze hen dezelfde zorg wilde geven als haar eigen kinderen. Daardoor is ze nu zodanig lang uit de running dat ze geen baan in haar vakgebied meer kan krijgen maar kleine oppas- en winkelbaantjes heeft.
Daar heb ik altijd veel respect voor.

Geel, geheel offtopic. Ik zag dat ze (freelance) schrijvers zoeken voor Ouders van Nu. Misschien iets voor jou? Of was jij dat niet?

Als het zo wordt gesteld als in jouw laatste post, Geel, dan heb ik alles opgeofferd om mijn vriend weer gezond te proberen te maken. Dat is niet gelukt, maar de wens was er en de opoffering ook. Maar ik vind dat meer menselijk dan echt een opoffering.

Ik heb geen idee eigenlijk. Het druist een beetje in tegen mijn natuurlijke denkwijze te denken in opofferingen. Ik denk dat alles wat ik bewust heb gedaan, ik gedaan heb met een reden. Die reden maakt, dat het voor mij geen offer zal zijn geweest.

Marin, of mss is het juist een offer dat bevrijdend heeft gewerkt.

Claire, bedankt voor de tip zeg! Dat ben ik idd.

Welke bedoel je Geel?

Het grootste offer dat ik ooit gebracht heb is de verzorging van mijn moeder. Zij werd ziek toen ik in het 2e jaar van een studie zat. Ik ben toen gestopt en heb haar fulltime verzorgd. Van wassen tot koken en van administratie tot chauffeur. Ze kon niet alleen blijven omdat ze een gevaar voor zichzelf was. Ik heb toen een woning naast haar gekregen van de woningstichting waar ze van huurde en was zo 24/7 in de buurt. Mijn zusje was inwonend en deed de nachten en ging overdag naar school. In die tijd had ik geen sociaal leven, geen leuke dingen in het vooruitzicht en verloor tot op 1 vriendin al mijn vrienden. Het was een lange en zware periode, die 10 jaar geduurd heeft maar ik zou het zo weer doen. ik vind het heel vanzelfsprekend maar achteraf gezien heb ik toch wel een stuk van mijn leven weggegeven.

O sorry, m'n aandacht werd afgeleid. Ik bedoelde dat je je man achterna 'moest'.

Ik ben naar een andere provincie verhuisd voor mijn man. Daardoor woon ik nu meer dan een halfuur van mijn ouders, mijn vriendinnen, mijn jeugdherinneringen en vertrouwde woonomgeving af. Dat is vaak toch nét even een drempeltje te ver. Op de fiets stappen en een kop koffie gaan drinken is er niet bij. Maar om dat offer te noemen gaat me eigenlijk te ver.

Een ander offer: mijn baan in Almere opzeggen om dichter bij huis (zie bovenstaand punt, wéér voor manlief) te kunnen werken. In Almere had ik het ontzettend naar mijn zin en mijn nieuwe baan was echt klote.. Dat was een jaar overleven, waarna ik gelukkig overgeplaatst kon worden naar mijn huidige baan. Waar ik nu op het punt sta weer een groot offer te doen..
to be continued.