09 Apr 2017 02:13 door Meg
Ik was eigenlijk direct weer op de been. Had best veel bloed verloren, dus voelde me wel een beetje dizzy, maar verder ging het prima. De artsassistent had ook een beste knip gezet met de nodige hechtingen, maar daar heb ik echt heel weinig last van gehad.
De eerste dag dat de kraamhulp kwam (ze kwam een dag later ivm ziekenhuisbevalling) was ik al gedoucht en wel beneden.
Eigenlijk was ik een beetje te enthousiast met op de been zijn en werd ik ook steeds door de kraamhulp, mijn man en familie teruggefloten om rustiger aan te doen. Ik zag alleen niet in waarom,
ik voelde me toch prima?
Ook visite was meteen welkom. Ik zat er echt op te wachten, wilde mijn meisje meteen aan goede vrienden/bekenden laten zien. De meeste kraambezoek ik dus ook al in de eerste drie weken geweest.
Achteraf denk ik dat ik idd wel heel veel wilde. Ik plaats van lekker genieten en/van vertroeteld worden wilde ik vooral veel zelf doen, maar ik had toen ook zoveel adrenaline (oid) in me.
Echt naar buiten met de kleine om te wandelen ging ik ook na een week. Iedere dag een stukje verder wandelen (dat heb ik dan weer wel aardig rustig opgebouwd). Maar naar buiten gaan voelde zo al een bevrijding. In die eerste week binnen zitten kwamen de muren echt op me af.
🩷 jan '16
💙 nov '18
instagram.com/draag_handgemaakt