Ik weet even geen goede titel, maar ik wil even mijn verhaal kwijt.

Ik merk dat mijn zoon van 8 de laatste tijd niet goed in zijn vel zit. Er is ook wel een heleboel gebeurd in zijn leventje.

Sinds hij 8 maand is een co-ouderschap met zijn vader. Toen hij 4 was ging ik weer samenwonen en een aantal maanden later verhuizen. Zijn (half)zusje werd geboren toen hij 5 was. De afgelopen jaren nog 2 keer verhuisd.
En een paar maand geleden weer een scheiding met de vader van mijn dochter.

Ondertussen heeft hij op school ook een achterstand. Hij zit in groep 4, maar werkt bijna volledig op groep 3 niveau. Hiervoor wordt hij elke dag uit de klas gehaald en krijgt hij extra ondersteuning.
Een aantal weken geleden heeft hij de diagnose dyslexie gekregen en zijn we daar met training begonnen en het bijbehorende huiswerk bijna elke dag.

Nu lijkt hij steeds meer moeite te hebben bij het afscheid nemen bij mij (bij zijn vader heeft hij dit niet of nauwelijks).
Logeren bij opa en oma lukte laatst niet en ook als hij bij een vriendje gaat spelen na school rent hij op het laatste moment terug naar mij omdat hij toch niet wil. (Nu 3 keer gebeurd in 2 weken)

En als laatste vanochtend op school. Er was de zoveelste invaller in 2 weken en hij wilde dus niet de klas in. Uiteindelijk heeft de juf van de andere groep 4 (die in groep 3 zijn juf was) hem van mij losgehaald en hem meegenomen naar haar klas.

Ik heb later om 9 uur nog even gebeld met school. Hij was nog een tijd overstuur geweest en ze hebben hem mee laten lopen met de conciërge. Hij mag haar vandaag een dagje helpen en dan zouden ze later kijken of hij nog aan het schoolwerk gaat vandaag.

Ik maak me dus best wel zorgen om hem en weet niet goed hoe ik hem hierbij kan helpen.

Hij lijkt mij ook te willen beschermen. Zodat ik niet alleen ben. Ik wil in elk geval met hem en gesprekje aangaan dat ik dat helemaal niet erg vind en juist wel fijn.
Dus dat hij zich daarover geen zorgen hoeft te maken als hij op school, bij een vriendje of bij zijn vader is.