Spannend Bliss, je zult er vanzelf wel een weg in vinden ! Ik hoop dat je de komende maanden lekker(der) in je vel komt, een leuke baan vindt en dan uiteindelijk hier gewoon samen helemaal voor gaat, dat komt het vast allemaal wel goed lijkt me

Spannend Bliss!

Ik ben ook een moeder met een beperking. Moeilijk om van mezelf te zeggen, maar mijn psyche beïnvloedt mijn leven dusdanig dat het me wel beperkt. Ook mijn lichaam laat mij de laatste tijd nogal eens in de steek, door een erfelijke ziekte.

In mijn geval betekent dat, dat mijn huis niet zo opgeruimd is als ik zou willen. Daar heb ik niet altijd de energie voor en ik vind het belangrijker de energie die ik heb in mijn kinderen te steken dan in mijn huis. Het is wel schoon en er zijn schone kleren, dan neem ik dat beetje rommel op de koop toe.

Mijn zoon is (zachtjes uitgedrukt) een vreselijke handenbinder. Energie voor 10, enorm temperamentvol, vreselijk slecht in luisteren en ontzettend ondernemend. Op dit moment is hij bijvoorbeeld ontzettend driftig omdat hij niet in de keuken mag. Als hij thuis is, probeert mijn man zo veel mogelijk te helpen, maar hij heeft ook een drukke baan. Ik ben zelf fulltime thuis voor de kinderen, maar toch lig ik meestal voor 20 uur op bed om bij te tanken.

Helaas heb ik nauwelijks een vangnet om op terug te vallen, dus ook op een slechte dag, moet ik er gewoon zijn.

Toch heb ik dit er voor over. Ik hou zielsveel van mijn kinderen en haal er juist ook motivatie uit om door te gaan. Een derde zal er hier nooit komen, hoe graag ik dat soms zou willen. Ik heb twee gezonde kinderen (die mijn ziekte niet geërfd hebben), waar ik dolblij mee ben. En als ik de keuze opnieuw mocht maken, zou ik het weer net zo doen.

Haha ja ik lees daar heel af en toe eens wat, maar meestal haak ik af na een paar reacties, omdat ik geen idee heb waar het over gaat . Ik weet niet wat een NOD is bijvoorbeeld. Ik zal me er eens in verdiepen!

Ik wist dat ook niet en toch ben ik zwanger geworden. Dus zonder dat je dat weet lukt het ook wel hoor .

Maar superleuk! Spannende periode. Is natuurlijk niet niks. Überhaupt de stap nemen om voor een kindje te gaan is al een grote!

Ja idd. Ik ben nu eerst nog aan het idee aan het wennen dat ik waarschijnlijk dus wel een kind wil. Verder is het ook omschakelen dat we dat dus toch eerst willen proberen en later een keer gaan verhuizen ipv andersom. Daarmee ziet de nabije toekomst er toch weer anders uit ineens.

Ik weet trouwens wat een NOD is inmiddels en vind het maar een stomme afkorting .

Ja daar moet je je natuurlijk even op instellen. Verhuizen en zwanger zijn kan ook wel tegelijk hoor .

Weet ik, maar we willen ergens heen verhuizen waar we geen familie in de buurt hebben. Omdat mij dat toch wel fijn lijkt met een baby, zullen we waarschijnlijk toch hier nog een poosje blijven wonen, zodat we mijn schoonfamilie als vangnet hebben.

Verstandig inderdaad! Geniet in ieder geval alvast van de voorpret. Ik vond het in ieder geval een hele bijzondere periode.

Dat laatste is ook wel op mij van toepassing. Heb lang nagedacht over wel of geen kinderen, want ik was niet iemand die zei 'ik wil ze niet', maar ik heb ook niet echt rammelende eierstokken gehad. Mijn man wist wel dat hij graag kinderen wilde en omdat we er niet jonger op worden, besloten er dit jaar voor te gaan. Ik wilde achteraf geen spijt hebben dat we niet geprobeerd hebben (om het zo maar te zeggen), want we wisten natuurlijk ook niet of ik wel zwanger zou raken. Nu ben ik na de eerste ronde meteen zwanger geraakt. Dat was wel even heel erg wennen

Niet quoten aub

Hier precies hetzelfde Amandine. Alleen wist ik wel al vrij snel in onze relatie dat ik met hem wel kinderen wilde. Nog steeds zonder knapperend eierstokken. Mocht het niet 'gewoon' lukken dan was het ook prima en gingen we samen verder zonder kinderen.
Nu nog 1,5mnd wachten op de baby...

Hier bijna hetzelfde verhaal als bij LG, alleen ben ik inmiddels alleen. Dat hoop je natuurlijk niet mee te maken. Met partner was het beter te doen dan nu, maar dan nog redden we het. Zwaar is het wel, chronisch moe, veel pijn en over het algemeen best wat gebroken nachten en slaapgebrek door de kinderen. Hoewel het wel al beter wordt inmiddels, en de oudste is nu 6 en de jongste net 3.

Maar als het minder gaat dan blijft bijvoorbeeld als eerst het huishouden liggen hier. De kinderen gaan toch altijd voor. Daardoor is het hier in huis vaak minder netjes en een stuk rommeliger dan ik zou willen, maar dat is dan maar zo. Zolang het niet smerig is, maar alleen rommelig, dan kan ik daar best mee leven. En als het wel gaat, dan is het ook zo weer netjes.

Verder maak ik het mezelf zo makkelijk mogelijk waar dat kan. Boodschappen laat ik thuisbezorgen als dat op bepaalde momenten scheelt voor mij, ik heb inmiddels een vaatwasser (had ik niet, van opa en oma eentje gekregen en wat een luxe niet meer tig keer afwassen op een dag!). Dat soort dingen kan soms net het verschil maken.

En een beetje hulp van de omgeving kan ook zoveel schelen! Sowieso kun je samen met je partner dingen verdelen. Die heb ik dan niet, maar gelukkig wel een paar mensen in de omgeving die bij kunnen springen. Dat scheelt ook echt. Ik heb familie in de straat wonen en als ik een keer een ouderavond heb ofzo, dan heb ik oppas. Maar ook als ik een keer echt beroerd ben, migraine heb of dat soort dingen, dan kunnen de kinderen soms even een paar uurtjes daarheen.

Wel vraag ik me soms af (zinloos zo achteraf natuurlijk), of ik het ook had gedaan als ik alles vooraf had geweten. Stomme gedachte en ook eentje waar je niks mee kan, want je weet een hoop niet vooraf. Maar soms denk ik dan dat ik niet aan kinderen was begonnen. Ik wil ze absoluut niet kwijt en puur egoïstisch kijkend had ik hoe dan ook wel kinderen gewild, maar aan de andere kant voel ik me wel vaak schuldig dat ik niet de doorsnee energieke moeder ben en had ik mijn kinderen beter gegund. Nu hebben ze en gescheiden ouders en een moeder die maar op halve kracht functioneert. Maargoed, ik ben gek op ze en we maken er het beste van, en ik kan alleen maar hopen dat dat genoeg is.

Hier ook een moeder met beperking , heb 2 zonen van verschillende leeftijden. Oudste zoon wil mij heel graag helpen met van alles. Dat vind ik zelf heel vervelend en probeer het echt te minimum te laten doen hij zou veel liever meer doen. Moet eerlijk zeggen dat ik het lastig vind om hulp uit handen te geven, maar heb bijv mijn moeder die komt 1 keer per week stofzuigen en dweilen en gaat met mij om boodschappen voor het tillen van de boodschappen . Mijn man haalt altijd fris en bier en wasmiddelen etc ( zware boodschappen ).

Verstandige keuze om dan nog even daar te blijven wonen, vermoeidheid is zo vervelend en dan is het erg fijn als je je kind eventjes weg kunt brengen. Ik heb ook mijn beperkingen met vermoeidheid tot gevolg (volledig afgekeurd) en dat icm een vreselijk slecht slapende tweeling was gewoon echt geen leuke tijd! Mijn ouders kwamen toen elke woensdag vanuit de achterhoek naar Zaandam zodat ik die middagen in bed kon liggen slapen/lezen.
Ik ben pas weer een beetje mijzelf geworden nadat de jongste is geboren, zij sliep de eerste 3 bijna de hele dag en sliep toen ook nog door (sinds de 3 mnd niet meer) en de oudste twee gingen toen naar school dus ik deed op die momenten gewoon zelf ook niks om eindelijk lichamelijk maar ook gewoon geestelijk bij te kunnen tanken.

Nu ik gewoon normale nachten heb (jongste wordt nog wel 2-3 x wakker per nacht maar we slapen dan ook beiden zo weer in) vind ik het allemaal prima te doen. Er zijn wel dagen dat ik al om 20.30 op de bank tegen mijn man aan in slaap val, soms zelfs wanneer ik rechtop zit maar in de zomertijd heb ik daar dan weer minder last van.

Ik zou vooral de slaapmomenten van je kind ook gebruiken tot rustmomenten voor jezelf.

Goede tips! Grappig trouwens Chaos, ik kom ook uit de Achterhoek en woon nu in de Zaanstreek. Gisteren nog even gewinkeld in Zaandam.