Mijn dochter is veranderd. Op een niet leuke manier.
Ze is bijna 4, gaat naar de speelzaal en is veranderd van een lief en aardig meisje naar een meisje waar ik bijna niks meer in herken.
Ze slaat, ze schopt, ze duwt, ze trekt, ze snauwt. Ze huilt uren om niks (in mijn ogen dan om niks) en wil niet vertellen wat haar dwars zit. Ze geeft er dan een rare zwengel aan. Zoiets als: Maar oma heeft tegen mij gezegd dat *** bijna jarig is. Of ze zegt iets over iemand wat niet waar is.
Ze plast in haar broek. Ze heeft al bijna 2 jaar geen luier meer aan, 's nachts is er niks aan de hand maar overdag plast ze soms wel 5 keer in haar broek. En niet een druppel hoor. Nee, tot het in haar schoenen staat.
Wat ik ook probeer, niks helpt. Elk uur laten plassen, belonen, boos worden, negeren, lief zijn, uitleggen. Het maakt niks uit.
Ik heb haar urine inmiddels al een keer of 5 laten testen, daar komt niks uit. Er is niks veranderd in de thuis situatie, ze komt altijd blij thuis als ze op de speelzaal is geweest, ze is niet ziek.
Kortom, het is enorm frustrerend en het maakt me verdrietig.
Vooral omdat ik niet weet wat haar dwars zit en haar dus niet kan helpen.
Het zal vast wel weer een fase zijn maar deze is echt niet leuk