Succes Linvi, het klinkt als een goed plan!

Het had ook een kind uit de praktijk of de tweeling van mijn nicht kunnen zijn. Maar daar ken ik momenteel geen voorbeelden van kinderen die structureel niet in hun eigen bed slapen. Ik zeg ook niets inhoudelijk, niet hoe wij ermee omgaan met oppassen (wat inderdaad compleet anders is), niet dat ik het beter weet. Alleen dat ik er niet aan zou beginnen omdat het zo vreselijk moeilijk afleren is en ik reageerde op het "er komt vanzelf een leeftijd dat ze het niet meer willen"-punt en wilde puur met dat voorbeeld benadrukken dat die momenten wel jaren of tot de puberteit op zich kunnen laten wachten (en als je echt pech hebt zelfs dan niet).

Ik snap wat je bedoelt hoor, maar ik vind je post erg jammer. De typische "reageer maar alleen in de mamagrot als je zelf kinderen hebt"-reactie terwijl ik juist moeite doe als niet mama mee te praten in de overweldigende hoeveelheid baby en kinder topics en de vaker besproken tweedeling op het forum die enkel door een paar mama's doorbroken wordt. Als dat zo storend is zal ik het niet meer doen maar ik vind het jammer. Je reactie ook. Volgens mij gebruik ik haar helemaal niet als structureel voorbeeld, volgens mij doe ik niet alsof ik weet waar het over gaat, maar het is een kind dat wekelijks in mijn leven is en dus zal dat vast wel vaker langs komen ja.

.

Ik ben ontzettend verzot op dat meisje en haar moeder, dus ik weet niet waar je dat vandaan haalt. Wat heb ik dan nog meer aan "meerdere malen negatief" gezegd? Ik reageer in dit topic over niet in je eigen bed slapen en ik geef aan dat ik dat niet zou doen en ik heb ooit een keer advies gevraagd over lezen stimuleren waar we allemaal ontzettend mee bezig zijn om dat te stimuleren nu thuis omdat de vaste oppas fantastisch is maar niet heel erg daarop gericht.

Ik vind het eerlijk gezegd niet echt beter worden wat je nu zegt. Je doet net alsof ik regelmatig dochtertje en vriendin te kakken zet hier ofzo en ik vraag me enorm af waar je dat vandaan haalt. Waarom spring je in de verdediging van twee mensen die ik heel lief vind en volgens mij helemaal niet meermaals of enorm negatief bespreek. Vind het heel raar dat jij dit dan niet prettig vindt als je ze niet eens kent. Mag ik niets zeggen over andermans kind in general? Dan mogen mama's hier dus ook niets zeggen over kinderen van hun zus/broer/tante/vriendin waar ze het niet helemaal mee eens zijn qua opvoeding of wat anders gaat? Of wat zeg ik wat zo vreselijk verkeerd is.

Sorry maar ik herken me niet echt in iets dat jou vervelend doet voelen wat dan verkeerd zou zijn geweest van mij om te zeggen. En ik heb net eens teruggezocht in mijn eigen posts wat ik dan zoal over ze gezegd zou hebben en kom niet verder dan deze twee dingen. Dus ik weet echt niet waar je het vandaan haalt. Dus ik kan nog steeds niet veel met je reactie.

Whatever ik heb mijn reacties weggehaald, omdat je het zo vervelend vindt. Misschien ook verkeerde interpretatie van mij. Sorry. En antwoord op je vraag; nee ik zou het kind van mijn zusje niet als negatief voorbeeld noemen.

Ik denk dat jij mijn voorbeeld veel negatiever of oordelender interpreteert dan het bedoeld is/er staat. Het enige wat ik ermee bedoel te zeggen is dat ik nu direct zie dat het jaren kan duren voor kinderen zelf weer hun eigen bed in willen en dat ik daar dus nooit aan zou beginnen (ik slaap nu al niet). Ik veroordeel helemaal niemand dat ze andere keuzes maken en ik vond het dus ook geen uiterst negatief ding dat niet gezegd mag worden. Het is nou geen geheim of vuile was die nog binnen hangt ofzo.

Maar goed, agree to disagree wat dat betreft dan, maar ik kon dus niet zoveel met je reacties en vond ze vrij beschuldigend voor iets dat ik in mijn opinie totaal niet doe en dus inderdaad vervelend. Fijn dat je ze verwijderd hebt.

Hier dan waarschijnlijk een hele 'slechte' moeder, maar mijn oudste slaapt regelmatig bij mij in bed. Nu is er mogelijk ook wel meer aan de hand bij haar (zijn bezig om daar meer duidelijkheid over te krijgen), maar toch. Ze is soms écht doodsbang en dat is dan voor niemand leuk. Zij voelt zich rot, ik kan er tig keer uit (handig met chronische vermoeidheid en pijnklachten) en als ze te hard gilt dan is de jongste ook wakker. Die slaapt overigens juist veel beter in zijn eigen bed, dus die hou ik ook graag lekker in slaap als dat even kan.

Ik kan me overigens wel heel goed voorstellen dat niet iedereen hetzelfde zou doen, om allerlei redenen. Maar ik denk nu inmiddels echt zoiets van 'als ze 18 is wil ze vast niet meer bij me in bed liggen'. Ik heb alle tijd en stimuleer het slapen in eigen bed wel, maar niet ten koste van alles. Maar goed, mogelijk is er bij mijn dochter meer aan de hand (soort zijtak van autisme met oa erg angstig zijn), dus wie weet kom ik nog tot een andere aanpak die beter werkt, als we daar meer duidelijkheid over hebben.

En voor de TO, ik geef misschien dubbele tips (heb alles gelezen maar kan niet alle tips onthouden):
- ik zou zelf voor de zekerheid misschien langs de huisarts gaan om mee te laten denken, eventueel medische dingen uitsluiten
- er zijn ook tabletjes van sleepzzz met melatonine voor kinderen, die helpen met doorslapen. Misschien iets om te onthouden voor als andere dingen niet werken.
- misschien proberen dingen te veranderen in zijn kamer (als je denkt dat het helpt, niet als hij er onrustiger van wordt), eventueel in overleg met hem (wie weet wil hij een extra lampje, vindt hij iets eng, ik noem zomaar wat)
- het boek 'the no cry sleeping solution' vond ik erg handig
- aangezien hij graag bij je in de buurt is, maar het in bed niet altijd handig is, zou het een optie te zijn om (tijdelijk) een matras ofzo naast jullie bed te leggen en te kijken hoe dat gaat? Stel dat gaat goed, kun je bijvoorbeeld daarna het matras steeds verder weg leggen tot het weer in zijn kamer is.
- een slaaptrainer proberen, zodat hij kan zien of hij al uit bed mag of niet

Verder is veel van wat mij zo te binnen schiet al genoemd. Maar ik lees ook dat jullie nu met een beloningssysteem begonnen zijn, hopelijk werkt dat en heb je geen andere tips meer nodig. Succes!

Een aantal collega's van mij roepen ook altijd keihard 'Mijn kind kwam/komt echt niet bij me in bed hoor!'
En als ik dan vroeg hoe het kind sliep, was het antwoord: Ja altijd gewoon goed.

Tja, dan is het ook niet nodig ook.
En wat jij zegt Whatever, misschien is het ook wel moeilijk af te leren, maar gebroken nachten breken je op.. Uiteindelijk ga je voor je slaap, en hoe wat wanneer en met wie dat dan is, wordt bijzaak.

Ik zie ook niet zo heel erg in waarom een kind per sé alleen moet slapen, op de eigen kamer, terwijl jij als je wakker wordt tegen je vriend/man aan kunt kruipen en rustig op ieuw in slaap kunt vallen. Dat het lang duurt om het weer af te leren vind ik daarin geen excuus, eigenlijk. Het is een kind, en hij is nu pas 3,5, niet 7. Ik ben best stellig over bepaalde dingen (en daarin zal ik mezelf vast tegenkomen als er eenmaal kinderen zijn) maar hier zou ik nou echt geen issue van maken.

Dit als reactie op Whatever, overigens. Linvi, ik hoop dat het beloningssysteem werkt! En anders misschien het idee van Highway (je man in het bed van X/logeerbed) als backup houden?

Helaas is dat geen optie. Mijn man kan niet lekker liggen in zijn bed en word dan helemaal gebroken wakker met een heel zeer/ stijf lichaam.

Ik zou dan met X in zijn bed moeten gaan liggen maar dat is heel krap en lost het probleem voor mij niet op. Ik moet wel zeggen dat ik de nachtrust voor mij'n man belangrijker vind als voor mezelf maar ik trek 3 nachten in zijn bed gewoon echt niet.

Het voelt nu een beetje alsof ik alles wat jullie aanreiken afwimpel maar zo is het echt niet bedoeld.

Wij moeten in ons leven en in onze nachtrust vooral rekening houden met mijn man. Hij heeft gewoon zijn rust 10keer harder nodig dan een gezond iemand.

Waarom zou je het moeten afleren Whatever? Samen slapen is juist heel fijn en goed voor een kind, alleen slapen is hier de norm in Nederland. Als het werkt voor ouders en kind waarom niet? En daarbij, als je inderdaad een kind hebt die niet goed slaapt dan doe je alles voor een beetje slaap en rust in de nacht. Ik ben het dus eens met Maple.

Linvi, ik zou kijken of je dan een andere oplossing kunt zoeken, misschien zijn bedje bij jullie op de kamer?

Allereerst en in general: lieve meiden, ik geef aan dat IK er niet aan zou willen beginnen (en CCC: dat ik het dus zou willen afleren als het er ooit insluipt, omdat ik het gewoon geen long term solution vindt). Even puur op hoe het voor mijzelf zou zijn (prima als anderen het fijn vinden om met een kind in bed te slapen, ik zeg nergens dat ik vind dat anderen het niet zouden moeten doen, ik zeg alleen dat ik het nooit zou willen): maar ik zou het niet willen, omdat ik zelf hoogstwaarschijnlijk beter zou slapen zonder kind naast me (ik slaap nu al slecht en ze houden je nog makkelijker wakker dan in een andere kamer), ik zou die momenten met mijn partner willen om nog even te praten en enige intimiteit te hebben en ik denk dat je je v rust nodig hebt om overdag weer rustig en beter op te staan. Ik snap niet waarom er zo fel gereageerd wordt als ik zeg dat ik het nooit zou doen, ik zeg toch nergens dat ik het schandalig of belachelijk vind als mensen het wel doen of dat kinderen in hun eigen bed moeten slapen omdat het slecht voor ze is (ik denk persoonlijk wel dat het beter is om in je eigen bed te slapen maar daarmee denk ik niet de wijsheid in pacht te hebben) of dat je een slechte moeder bent of weetikwat erin gelezen wordt? Ik zeg dat ik het nooit zou willen en ook niet zou doen en ik geloof oprecht dat erg consequent (inderdaad in de trant van eerdere tips elke paar minuten komen of aan het begin zelfs erbij blijven tot ze slapen maar we steeds terug stoppen) zijn dat mogelijk maakt en dat kinderen het echt wel kunnen.

]

Maar dat is ook altijd zo lastig in te schatten, in hoeverre is het interactie kind ouders en in hoeverre is het puur kind. Dat weet je toch nooit (tot ouders het anders gaan doen). Ik sliep vroeger ook nooit, kwam meermaals naar beneden/naar mijn ouders en werd dan gewoon weer terug naar bed gebracht. Dat was ook eigenlijk alle nachten raak en duurde tot in de puberteit (al kwam ik toen bijna nooit meer - maar ging vaak nog wel even water drinken of naar beneden, nu slaap ik nog niet zonder melatonine), maar hoe je ermee omgaat maakt ook wel verschil hoe het kind reageert qua overstuur raken/weer gaan slapen. En als ik ziek was of echt een nachtmerrie had kreeg ik echt wel een knuffel of even blijven en dan weer terug. Maar nee, niet stelselmatig iedere nacht. Dat je als ouders samen slaapt heeft daar niets mee te maken. Ik zou als ouders ook mijn slaap en nachtleven en enige intimiteit nog willen houden. En tuurlijk, het is niet zwart wit en het ene kind gaat makkelijk weer slapen en het ander niet. Maar dat werkt beide kanten op, mijn waarheid is niet absoluut maar die van jullie ook niet. Hoe interrumperend het terug naar bed sturen is is ook erger als je het minder/niet consequent doet. Heel vaak speelt er toch ook wel consequent zijn een rol bij alle aspecten van opvoeden. En ja, dat is als buitenstaander altijd makkelijk om te zeggen want inderdaad die ene keer per week dat wij haar in bed stoppen of haar bord leeg laten eten heb je meer puf om op je strepen te staan. Maar doordat je altijd consequent bent duurt de discussie ook maar een derde van de tijd (of misschien 1 derde "vreemde" ogen (al is vriend praktisch papa figuur), 1/3 consequent zijn en 1/3 nog steeds drama ). Maar goed dat mag ik waarschijnlijk niet zeggen hier.

*verstopt zich*

Hier ook een meisje dat echt niet alleen wil slapen. Strijd om haar in bed te krijgen, moeite met in slaap vallen, meerder keren per nacht wakker, zeer regelmatig in haar bed plassen en 's ochtends extreem vroeg wakker. Uiteindelijk eindigde ze ook 9 vd 10 keer bij ons in bed maar met 2 volwassenen, een baby en een kind van 6,5 werd dat nogal krap.
Toen hebben we besloten om haar bed bij ons op de kamer te zetten. Zo is ze toch bij ons en niet alleen maar ligt ze wel in haar eigen bed en hebben wij dus genoeg ruimte in ons eigen bed.
Sinds haar bed bij ons staat slaapt ze veel beter, wordt bijna niet meer wakker 's nachts en we moeten haar nu zelfs regelmatig 's ochtends wakker maken. En wordt ze wel een keer wakker 's nachts dan is het meestal voldoende om even tegen haar te zeggen dat het nog nacht is en ze weer lekker moet gaan slapen.

Hier was samen (de beide jongens) uiteindelijk de oplossing. Na een ruim een half jaar was het klaar en wilde m'n jongste wel weer naar z'n eigen kamer. Dat gaat nu al bijna 2 jaar goed (op een enkele keer na). Had ik dat maar eerder geweten ;) dat had me 4 jaar slecht slapen bespaard!

Ik ben dan wel niet Whatever, maar ik wil toch graag even reageren. Je insteek vind ik interessant: het is de norm in NL dat een kind alleen slaapt. Is dat niet overal zo? Ik ken wel landen waar hele gezinnen bij elkaar in een ruimte slapen, maar niet zozeer dat een kind echt structureel bij/tussen de ouders in ligt. Ik geef meteen toe dat ik weinig weet van opvoeden/kinderen/'hoe je het ook wilt noemen', maar mag ik vragen waarop je het baseert dat het goed is voor een kind om samen met de ouders te slapen? Ik had daar nog nooit van gehoord.

Zelf ben ik geen moeder, maar ik zou wel een onderscheid maken tussen met je kind slapen, omdat het gezellig is of met je kind slapen, omdat het anders niet wil/kan slapen. Dat laatste breekt op en dan lijkt het me dat je soepeler hiermee omgaat. Precies om wat je aangeeft: op een gegeven moment doe je alles voor een beetje slaap.

Guattari, ik bedoel met de norm dat het niet als normaal word gevonden om samen te slapen met je kind(eren), als je kijkt naar de overheid bijv. dat er campagnes worden opgestart om samen slapen te ontmoedigen (gevaarlijk, wiegendood ed) en dat er onderling tussen ouders gediscussieerd word over wat wel/ niet te doen of toe te laten enz. Het word gewoon niet als normaal gezien, de norm in mijn ogen is dat een kindje zsm op zijn eigen kamer, in een eigen ruimte in zijn eigen bedje slaapt. Terwijl er heel veel positieve punten aanzitten. Ik kan het nu even niet zo helder uitleggen merk ik, maar hoop dat je mijn insteek begrijpt. Je kunt als je meer informatie wilt ook googlen op samen slapen en natuurlijk ouderschap.

Je hebt absoluut een punt Whatever, ik zei ook altijd: dat doe ik echt niet.. Kind heeft een eigen bed waar het in moet slapen.
Maar wat ik al eerder zei, uiteindelijk wint 'gewoon' slapen het, van wie waar slaapt

B wordt gewoon wakker wakker en komt heel moeilijk zelf weer in slaap, en ik trek het niet om elke nacht bij haar bedje te zitten in de hoop dat ze weer in slaap valt. Met mijn krakkemikkige lijf heb ik mijn slaap ook hard zat nodig.
En als iedereen in 1 bed er voor zorgt dat we allemaal aan ons rust toekomen, en overdag dus ook een stuk gezelliger zijn, dan is dat maar zo.

Ook wij hebben dat altijd gezegd, maar na zo lang aan keuvelen, urenlang huilen, nachtelijkse strijd wint je gevoel.

Onze dochter heeft in haar eerste 3jaar nauwelijks bij ons geslapen, vrijwel altijd na een half uurtje brachten wij haar terug naar bed.

Zijn bed op onze kamer past helaas niet. Hij heeft een gewoon 1 persoonsbed.

Ik snap wel wat je bedoelt met dat het een geïnstalleerde norm is, maar ik begrijp geloof ik niet wat de positieve punten zijn. Ik hoor/ken eigenlijk alleen maar verhalen dat het juist heel lastig is om deze gewoonte van samen slapen te doorbreken, terwijl ouders wel graag zouden willen dat hun kind alleen zou slapen. Je gaf aan dat het goed is voor een kind om samen te slapen en ik haal niet uit je post waarom, of bedoel je dat dit valt onder natuurlijk ouderschap? Sorry dat ik je niet helemaal volg.

Misschien hebben jullie hier ook nog iets aan:

http://www.slaapbabyslaap.nl/

Guattari, in mijn ogen zoeken kinderen die graag bij de ouders slapen een stukje veiligheid. Em dat hoeft dan niet in hetzelfde bed als de ouders te zijn, een co-sleeper kan natuurlijk ook prima. Of gewoon in een bedje bij de ouders op de kamer. In die zin ben ik het dan ook weer nier per definitie met CCC eens want naar mijn weten wordt het kind in het eerste halfjaar, jaar bij je op de kamer laten slapen (in een co-sleeper, dus ook dicht bij je) juist aangemoedigd, niet afgeraden.

In jouw vorige voorbeeld (die quote ik even niet omdat de inhoud misschien wat te gevoelig is) vind ik het alleen maar ontzettend sneu voor het kind dat het koste wat het kost zelfstandig moet leren slapen. Als het zo duidelijk is dat een kind dat niet kan en er heel verdrietig van wordt lijkt het me schadelijk om door te zetten. Maar goed.. ik ben dan voor voor steeds naar de behoeften van een jong kind kijken en daar zoveel mogelijk rekening mee houden.
Dit gaat niet op als je zelf een spierziekte hebt natuurlijk.

* voorbeeld verwijderd.