Verwaterde vriendschap.
We spraken nog regelmatig af en appte bijna dagelijks.
Maar in de loop der jaren, had ik vaak het idee dat het van mijn kant moest komen.
Toen ik vorig jaar verlof had, kwam ze een dagje en merkte ik dat het niet meer zo klikte als voorheen. We hebben andere interesses. Ik was hoogzwanger van de tweede, zij was met een nieuwe opleiding begonnen en dacht helemaal nog niet aan kinderen.
Na mijn bevalling heb ik haar snel het goede nieuws verteld. En de volgende dag kreeg ik uitgebreid verslag over haar nieuwe baan, maar niet de vraag hoe het met ons ging. Dat schoot bij mij verkeerd. Mijn hoofd stond daar toch niet naar toen?
We planden een datum dat ze op kraamvisite zou komen, die zei ze op het laatste moment af. En toen ze een paar weken later kwam, klinkte het gewoon niet meer zo.
Dus ik heb wat afstand gecreëerd. Minder berichtjes gestuurd. Minder gevraagd hoe het met haar ging, dat vroeg ze immers ook nooit aan mij.
Laatste contact was op mijn verjaardag in juni.
Daarna zocht zij geen contact meer en heb ik dat ook niet gedaan. Ik vond het wel even goed zo. Aangezien het vaak van mijn kant moest komen.
Maar nu zie ik dat ze bijna jarig is en moet ik er toch weer vaak aan denken. Moet ik haar dan feliciteren of niet...stuur ik dan een kaartje, appje op fb berichtje. Ik vind het lastig. En ik ben er een beetje verdrietig van, dat zo'n goede vriendschap, zo raar uit elkaar is gelopen. Zonder ruzie of iets tegen elkaar uitgesproken te hebben.
Ik weet ook niet zo goed wat ik met dit topic wil. Gewoon even mijn verhaal kwijt. Omdat ik er nu in bed over lig te piekeren.
Niet quoten, ik haal het misschien wel weer weg later.