Wij wachten dus heel bewust met een tweede. Ik wilde er eerst ook twee 'kort' op elkaar. Tot we ontdekten dat zoon zoveel allergieën heeft. Toen heb ik voor mijzelf besloten dat ik wilde wachten tot zoon 4 jaar is en zelf dingen kan. Dus dat ik niet 24/7 ogen in mijn achterhoofd hoef te hebben als het gaat om eten/drinken.
Plus, ik wil groter wonen en niet dagelijks twee trappen op en af moeten met een peuter en een dikke buik/baby.

Bedankt voor alle reacties!
Geel, dat over dat relax jaar dat zie ik aan de ene kant ook wel een beetje zo, maar aan de andere kant ben ik iemand die pas kan relaxen als alle klusjes voorbij zijn en nu heb ik dus telkens het gevoel van: Ik moet nog een keer, dus écht relaxen kan pas daarna. Het voelt een beetje alsof ik op de bank zit te chillen terwijl de vuile vaat nog niet in de vaatwasser staat ofzo.

Dat elke zwangerschap anders is geloof ik ook niet zo heel erg, mijn moeder en mijn zus hadden allebei twee soortgelijke zwangerschappen mijn zwangerschap leek daar ook weer op, dus ik geloof bijna niet dat ik daar bij een tweede geen last van ga krijgen. Nu was de tweede helft van mijn zwangerschap vrij makkelijk hoor, maar die eerste helft vond ik zo rot en die duurt ook echt lang. En in de laatste weken kreeg ik enorm last van maagzuur, dat was ook echt geen pretje.

Minoessepoes, wat een fijne reactie. Goed dat jullie er zo bewust over hebben nagedacht van tevoren zeg, dat lijkt me veel rust geven. Bij mij was de 8e week ook een hele lastige week, die week heb ik me ook ziek gemeld van mijn werk. Ik heb zeker iets aan de tips die jij noemt, bedankt!

June, jij ook bedankt, ik wist niet dat er zoiets bestond. Ik heb niet het idee dat ik echt depressief ben/was maar ik vond het echt niet leuk en kijk op die eerste tijd ook echt met een naar gevoel terug. In dat opzicht zou het me dus denk ik wel kunnen helpen, zo'n coach. Ga ik t.z.t. zeker eens naar kijken.

Uffe,
Een hele goede reactie om de boel even te relativeren. Liever 40 weken kotsmisselijk dan een kindje verliezen natuurlijk. Dikke knuffel voor jou!

Exo en Lotus, het kan inderdaad ook zo zijn dat de zwangerschap prima gaat verlopen maar de bevalling of de babytijd zo vreselijk is. Het is zo naar dat je het niet voor het zeggen hebt. In dat opzicht kun je dan misschien maar beter een rottige zwangerschap hebben. En inderdaad, op een gegeven moment is de wens groter dan de angst voor alle mogelijke ongemakken.

Pff, lijkt me vervelend. Misschien heb je de zwangerschap nog niet 'verwerkt'. Het was zwaar en zo te lezen ben je er gevoelsmatig nog niet klaar voor. Je weet niet wat de toekomst brengt, misschien is de volgende zwangerschap heel anders! Dat kan echt wel!

Ik kreeg gisterenavond hartkloppingen bij de gedachte aan een nieuwe zwangerschap dus je bent niet de enige hoor.

Achteraf gezien waren mijn beide zwangerschappen best makkelijk. Maar bij N ben ik 9 maanden misselijk geweest door maagzuur. Echt vreselijk. Direct na de bevalling was dit voorbij. Tijdens deze zwangerschap was ik oom heel erg moe en daar heb ik ruim 1,5 jaar nasleep van gehad. Op het moment dat ik me weer enigszins oké voelde bleek ik weer zwanger.

De hele 2e zwangerschap had ik meer energie, pas in m'n verlof wat last van maagzuur maar wel vanaf week 18 last van m'n zware lijf/buik. Voor deze zwangerschap had ik totaal geen babykriebels. Het was echt een rationele beslissing. Ik wil het liefst 3 kinderen dus na nummer 1 moest ik nog minimaal 1x. Maar heel enthousiast werd ik niet van de gedachte aan weer zwanger zijn. Dat moest groeien tijdens de zwangerschap. Bij de eerste ga je overal blanco in en bij een 2e weet je gewoon wat je (ongeveer) te wachten staat.

Nu, nu J 8 maanden is, zou ik nog echt wel een keer zwanger willen zijn, maar dat eerste jaar... Daar kijk ik als een berg tegen op. Dat is eigenlijk het enige waardoor ik momenteel twijfel over een 3e.

De tips van Minoessepoes zijn in ieder geval goed, als je er echt zo tegen op ziet, ga dan zo'n voorgesprek met je verloskundige aan. Wie weet kunnen die je enigszins geruststellen.

Toen E. 3 maanden was, moest ik er echt niet aan denken om weer zwanger te worden. M'n zwangerschap vond ik helaas geen feestje. 9 maanden misselijk, veel gespuugd, opgenomen geweest.. Dat wilde ik echt niet nog een keer met een kleine baby erbij.

Inmiddels begint het toch wel weer een beetje te kriebelen. Vrienden van ons zijn laatst ouders geworden en als ik dat kruimeltje dan vast houd.. Dan is het toch wel weer heel leuk! Ik ben nu dus wel zo'n beetje op het punt dat de wens wel groter wordt dan het idee van de ongemakken. Hierbij helpt het denk ik ook heel erg dat E. over het algemeen een makkelijk, vrolijk meisje is (hoewel ze al heerlijk aan het peuterpuberen is, haha) en ze kan inmiddels natuurlijk ook al best wat dingen zelf. Maar ik zie er wel een beetje tegenop hoor, als een tweede zwaagerschap weer net zo zou zijn als de eerste..

Geen ervaring want ik heb nog geen kinderen maar ik zou willen zeggen:
- misschien zit je nog vol hormonen dus wordt het gevoel nu wat versterkt
- probeer wat meer in het nu te leven, geniet van je baby en herstel van de bevalling, beslissingen voor later hoeven nu nog niet gemaakt te worden (moeilijk, ik weet het)
- tips van minoessepoes lijken me heel bruikbaar
- misschien helpt het om op te schrijven wat je als vervelend hebt ervaren en wat je de volgende keer graag anders zou willen doen. Dit als soort verwerking maar ook als een soort 'plan' voor de volgende keer. Dit kan je dan gewoon in de kast leggen zo ben je toch voorbereid maar kun je het voor nu laten rusten. Je zou dit 'plan' bijvoorbeeld over 6 maanden nogmaals kunnen bekijken, misschien denk je dan alweer heel anders over dingen of wil je nog iets aanpassen. Zo ben je er wel mee bezig maar wel 'gecontroleerd' zeg maar en hoeft het je niet dagelijks in de weg te zitten.

Succes!

Ik zou nu best alweer zwanger willen zijn en bevallen. Tien keer ook nog wel. Maar ik vond de eerste twee weken heel heftig. Dat zou ik nu ook anders doen. Veel meer naar mijn eigen gevoel luisteren. Maar dat kan pas nu ik ervaring heb.

Ik heb 2 hele mooie zwangerschappen en bevallingen gehad. Wat dat betreft kon ik nog wel 10 keer zwanger zijn en bevallen .

SoGood, ja het is natuurlijk ook nog erg vroeg om erover na te denken. Nu, een paar dagen later, is het gevoel alweer minder heftig dan toen ik dit topic opende. Ik las toen net die reacties in een ander topic en dacht echt: Noo ik wil dat niet nog een keer. Maar ik kan het inmiddels weer wat beter relativeren hoor. Fijn dat het gevoel wel herkend wordt

Ooh la la, je slaat wel de spijker op de kop, nu weet je wat je te wachten staat. Bij de eerste kun je nog denken: Nee, bij mij gaat het heel anders. Maar bij een tweede weet je hoe 't de eerste keer was. De verloskundige vooraf benaderen is ook een goed idee, thanks!

Arwyn, bij jou ook herkenning dus, goed om te lezen dat de wens op een gegeven moment groter wordt dan de bezwaren.

Lot, bedankt voor je reactie. Ik leef niet enorm in de toekomst hoor, ben ook zeker enorm aan het genieten en op zich ben ik ook al wel weer helemaal hersteld van de bevalling. Goeie tip zeg, om dingen op te schrijven. Dat ga ik zeker doen! Bedankt!

Ok thanks voor de tips Jip en Bosjesvrouw.

Ik had een goede zwangerschap maar kijk juist heel erg op tegen de bevalling. Die was erg zwaar en uiteindelijk met blijvende schade voor mijn dochter. Dat wil ik dus absoluut niet nog een keer. Het heeft een tijd geduurd voordat we allebei ook voor een tweede wilden gaan, praktisch gezien maar zeker ook op emotioneel vlak. Inmiddels 'durven' we het (al een tijd) maar blijft een zwangerschap vooralsnog uit. Wel wil ik sowieso een geplande keizersnee, maar dit mag gelukkig ook.
Ik herken je angsten dus wel en weet niet of het slijt. Ik denk dat je er misschien anders over na gaat denken omdat de wil/het uitzien naar op een gegeven moment groter is.

Hahaha! Sorry, ik moet hier even hard om gniffelen ;)

Ik ook!

En verder geen tips. Ik vond zwanger zijn niet chill en ben ook heel blij dat er bij ons geen wens is voor een tweede.

Mijn eerste zwangerschap vond ik ook absoluut niet leuk, evenals de echte babytijd met Loïs (die een echte huilbaby was met flink wat temperament). Maar 1 kindje voelde ook echt niet áf, dus ik heb 2 jaar tegen een 2e zwangerschap aan lopen hikken. De wens was er voor nog een kindje, maar als het zonder zwanger zijn had gekund, graag. Ik vond mijn 2e zwangerschap een nog veel grotere hel dan de eerste, ik was echt gigantisch depressief, achteraf was het echt niet normaal hoe ik me voelde, maar gelukkig had ik een hele lieve verloskundige, die wel vat op me kreeg en die heeft me echt bijgestaan in die maanden. En echt de seconde dat Kate geboren was, was ik weer gezellig en positief en merkte je niks meer van een eerdere depressie. Te gek voor woorden, ik heb zelfs extra verloskundige visites gekregen omdat ze niet geloofden dat ik echt niet meer depressief was. Ik was zó opgelucht, mijn wens was 2 kindjes, die waren er nu en allebei gezond. En tot op de dag ben ik overwegend nog heel erg gelukkig met mijn 2 meiden, en voelt het echt áf.

Voor mij is het niet perse de bevalling die ik niet nog een keer zou willen (al vond ik dat ook niet geweldig ofzo), maar dat eerste jaar......pffff.
Eigenlijk dus helemaal niet waar jij je zorgen om maakt, maar toch .
Ik merk nu wel dat de wens voor nog een kindje groter en groter wordt. Alsnog ben ik bang voor die eerste maanden en vraag ik me af of we er wel weer aan moeten beginnen, maar gelukkig gaat dat eerste jaar heel snel en vind ik het dan een stuk leuker en makkelijker. Ik wil nu ook zeker meteen bij de verloskundige mijn angst aangeven als ik weer zwanger ben. Misschien is dat ook wat voor jou, meteen aan de bel trekken. En tijd, het heeft allemaal 'gewoon' tijd nodig. En bij mij helpt dus te denken dat het zo snel gaat allemaal en dat we daar wel doorheen komen.

Zo...lekker warrig verhaal. Sorry

Ik wou zeggen tegen de meiden die nu niet meer durven dat het ook anders kan .

Elliot hopelijk is jou 2e zwangerschap veel beter en ben je niet zo misselijk.

Ik moet zeggen dat de bevalling en zwangerschap iets zijn waar ik juist niet tegenop zie maar meer voor de babytijd, toen voelde ik me niet heel happy. Verder ben ik bang voor het feit dat het (weer) misgaat en nooit meer zwanger kan raken, maar goed dat is weer een ander verhaal.

Ik denk dat het belangrijk is dat je naar het grote geheel kijkt, en inderdaad eerst contact opneemt met een verloskundige.

Mdu wij zitten echt in hetzelfde schuitje. Zo herkenbaar. Maar dat hebben we al vaker geconstateerd
Maar onze wens is zo groot en het is zo leuk nu. Plus we hebben nu de ervaring en daardoor hopelijk een stuk minder onzekerheid!
Het zou toch zó zonde zijn om je wens en toekomstbeeld te laten beïnvloeden door dat eerste jaar. Je weet nu dat je er doorheen gaat komen en dat het goed komt. Dat geeft mij nu wel vertrouwen.

Elliot ik denk dat het inderdaad belangrijk is om je eerste zwangerschap te verwerken door erover te praten, te schrijven en het ook echt tijd te geven!
Er komt hoogstwaarschijnlijk een moment dat de wens groter is dan de angst!

Ik zou het gewoon op z'n beloop laten. Ik ben bij mn eerste twee zwangerschappen tot 22/24 weken extreem misselijk geweest, met veel spugen. Toch ging na de tweede de wens weer overheersen tegenover het 'ongemak'.
Helaas is deze derde zwangerschap erg zwaar gevallen.. 9 maanden extreem misselijk en spugen. Maar ooo wat ben ik nu blij met m'n kindje. Wij hebben wel van te voren onze familie ingelicht en hulp gevraagd voor de verzorging van onze kinderen.

Wij zouden best nog een kindje willen, maar we hebben besloten dat we dat door de HG niet meer gaan doen.

Had gisteren een heel verhaal getypt, maar toen kwam er bezoek en was alles weg. Dus nu de beknopte versie.
Hier twee hele verschillende zwangerschappen. Bij P was ik zo ziek. Ik was zo bang om dit nog eens mee te maken dat dat voor mij ook een drempel was. Toen bleek ik onverwacht zwanger en 'moest' ik wel afwachten wat me te wachten stond.. gelukkig bleek ik deze keer slechts licht misselijk en het duurde maar tot en week of 12. Dus geen opname en allerlei narigheid.
Heel blij mee. Maar het kan dus wel anders gaan

Had ik ook Sam, maar dan andersom. Bij m'n oudste niets gemerkt en bij de jongste heb ik ruim 20 weken overgegeven. Ik zeg wel eens; was ik bij de eerste maar wat zieker, dan had ik het vast eerder geweten.