Hey Elliot,

Ze zeggen dat geen enkele zwangerschap hetzelfde is... Ik moet zeggen, dat ik dat wel geloof.

Nu ons Anna rond loopt en je met andere dingen druk bent, merk ik wel verschil. Al weet ik niet of dat alleen door onze dreumes komt :-)

Gewoon vol goede moed straks eraan "beginnen" je kunt je zwangerschappen niet vergelijken en alles komt goed.

Na R was de wens groter dan het ongemak, toen we er eenmaal echt klaar voor waren leken die negen maanden me helemaal niet meer zo zwaar.

De zwangerschap van D was heel anders, veel erger. Heeft ook veel negatieve invloed gehad op R. Een baby lijkt me nog steeds hartstikke leuk maar ik wil het R en nu D niet aan doen.

Nu overheerst het ongemak en niet de wens.

Ik herken dit. Onze T is 9 maanden en ons wordt al regelmatig gevraagd of er nog een tweede komt.
Ik zie er enorm tegenop omdat mijn zwangerschap aan het einde wat complicaties had. Er is een grote kans dat dit weer gebeurd en dan krijgen we weer de eerste maanden een hele pittige tijd. En dan hebben we ook al een zoontje dus moet ik mijn energie verdelen.
Mentaal ben ik hier nog laaaang niet klaar voor. Wij willen ook nog zeker een jaar wachten (net als jij dus..)
Ik durf echt niet..

Heel herkenbaar. Ik zie heel erg op tegen de zwangerschap, het was zo klote en duurde zooooo laaaang. Mij helpt het dat ik dit jaar nog niet 'hoef'. Dit jaar wordt een relax jaar, wat me hopelijk helpt om er volgend jaar weer voor te gaan. Bovendien ga ik bij een volgende zwangerschap meer hulp inschakelen en zo vroeg mogelijk medicijnen en dingen slikken. O ja, en ik wil dit jaar fit worden, zodat ik de kwalen beter trek. Zit mss ook wat voor jou bij?

Ik denk dat je dit soort dingen ook op zijn beloop kunt laten. Ik denk dat er een moment komt dat je zo graag een tweede wil, dat je jezelf voor de gek gaat houden met gedachtes als 'ach zo erg was het niet', 'een tweede zwangerschap kan en is vast heel anders', 'ik ga er nu veel fitter in', ' ik schakel hulp in'. En dan vertroebelt de wens je geest. En dan ben je zwanger en denk je 'getver, zo ellendig voelt een zwangerschap'.

Haha, dat denk ik ook HG! Hoewel bij mij de wens voor de eerste ook best rationeel was. Ik hoop dat ik nu word overgenomen door rammelende eierstokken of wat die dingen dan ook doen.

Zo oneerlijk, mijn zus had gewoon HE-LE-MAAL nergens last van. Grmbl.

Haha ik had dat gevoel laatst al toen ik ook het najaar topic las. Toen dacht ik ook al Ooh ja dat rottige begin gevoel, nooit weer! En ik moet nog bevallen.
Maar ik denk dat wat HG zegt vast wel klopt. Je gaat vast op een gegeven moment weer van alles beredeneren waardoor je 't' goed praat' voor jezelf als het ware. Op een gegeven moment ben je daar vast weer aan toe.

Goed van je Geel, dat je dit jaar zo ziet. Geeft vast rust.

Ik kan juist niet wachten tot ik weer zwanger ben, maar ik had een makkelijke zwangerschap en ben vooral benieuwd of en hoe het zwanger worden gaat. Alleen week 39 tot 41 vond ik minder, dus als ik de volgende keer die week extra van nu compenseer, zit ik goed.

Geen nuttige bijdrage hè?

Ja, heel erg! Als ik ook maar iets van die gedachte of angst erbij voel, stuur ik dat meteen weg. Hup, hoef er nog niet aan te denken.

Bevallen zou ik trouwens zó nog vijf keer doen.

.

Ik heb er toen we voor de tweede gingen niet een keer aangedacht dat ik tijdens de eerste best wel beroerd ben geweest. Ook de meeste andere kwaaltjes was ik 'vergeten'. Toen ik eenmaal zwanger was dacht ik daar pas weer aan. Het was erger als tijdens mijn eerste zwangerschap, heb bij de tweede ook medicijnen gebruikt tegen de misselijkheid en op een gegeven moment werkte ik nog maar 30%, terwijl ik bij de eerste zwangerschap niet een keer ziek thuis ben gebleven. Maar goed elke zwangerschap is anders zoals hier al gezegd wordt en ik durf ook (ooit) voor een derde te gaan.

Ja, nou, ik geloof er niks van dat de ene zwangerschap de andere niet is. Volgens mij is het gewoon erfelijk en aangezien ik op m'n moeder lijk met dit, ben ik gewoon negen maanden misselijk. Het was ook meteen over toen Maria geboren werd hè, niet normaal. Net als die maagzuur, meteen nergens last meer van.

Het enige 'voordeel' lijkt me dat een tweede zwangerschap sneller lijkt te gaan, omdat je toch elke dag al voor je andere kind moet zorgen.

Ten eerste denk ik dat dit gevoel wel minder wordt naar mate de tijd verstrijkt. Je bent nog niet zo lang geleden mama geworden en het is allemaal nog best vers hoor!

Zwanger zijn is gewoon ook niet voor iedereen leuk...ik had ook een helse zwangerschap. Ik denk echter als je wens dalijk tóch groter is dan de tegenzin wat betreft zwangerschap je dit vanzelf weer wee te relativeren. Het is ook maar 'ff'.

Laat het gewoon op je afkomen. Dit zijn best dingen die je niet teveel moet willen plannen.

Ik was ook meteen weer helemaal fit nadat de jongens geboren waren, zo'n fijn gevoel!

Heel herkenbaar. Zelfs zo herkenbaar dat ik de eerste maanden na de bevalling niet kon praten over een tweede kindje zonder te huilen, de wens voor een tweede was groot, de angst voor de zwangerschap ook. Mijn man was zo ver dat hij de keus bij mij neer gelegde want hij wilde me dit in principe niet nog een keer aan doen. Toen ik er midden in zat was het echt overleven, achteraf kwam het heel hard aan hoe ik me eigenlijk echt gevoeld heb.

Wij hebben een pre conceptie consult gehad bij de verloskundige, voordat de pil de deur uit was. Dat heeft me wel geholpen de keus te maken, we hebben afgesproken bij de eerste vlaag van misselijkheid medicatie te starten en het spugen niet af te wachten, met de verloskundige afgesproken dat zij mijn grens beter zou bewaken en niet zou zeggen, kijk maar wat je kan. Het was voor mij ook een stukje erkenning dat HG nu ook echt uitgesproken werd en ze ook veel begrip had ( ze gaf ook aan dat ze toen te lang gedacht hebben dat het wel over zou gaan en me te lang hebben laten spartelen). En we hebben een plan gemaakt hoe we de opvang van S konden regelen als ik weer zo ziek zou zijn, zo kon mijn man halen en brengen naar de oppas, wilde zij een dag extra opvangen als het nodig was, de schoonmaker vaker laten komen en mijn ouders boden aan om dan wekelijks een dag te komen om voor S te zorgen en dingen in huis te doen ( wonen op minimaal 1.5uur reizen bij ons vandaan)

Uiteindelijk de pil de deur uit gedaan maar de eerste maanden kwam er op de belangrijke momenten geen initiatief, we vonden het beide heel spannend, ook een maand gewacht omdat we toch even op zomervakantie wilde en dat niet pril zwanger aandurfde. Uiteindelijk is het een wonder dat ik weer zwanger geworden ben met zo weinig activiteit.

Ik heb op vrijdag positief getest en ben op maandag gestart met medicatie, in de achtste week hebben we den week vakantie opgenomen omdat ik wist dat dat de vorige keer een moeilijke week was en ik dan dus al wist dat ik dan rust had. De medicatie is ook vrij snel al verhoogd en ik heb met 6 weken op mijn werk verteld aan mijn leidinggevende dat ik zwanger was zodat ze wist wat er speelde. Uiteindelijk heb ik nauwelijks gespuugd, ik weet beter wat ik wel en niet kan doen, eten ed, heb medicatie en hou die tot de bevalling, neem heel veel rust want vermoeidheid is een trigger. Mijn ouders zijn de afgelopen periode elke week geweest om bij te springen, maar zo functioneer ik, spuug ik niet en in de middag is de misselijkheid de meeste dagen zelfs weg getrokken. Het is echt een wereld van verschil.

Gelukkig waren dus niet al onze plannen nodig, maar ik ben er van overtuigd dat het wel echt geholpen heeft dat er er op voorbereid waren en het een stukje rust gaf dat er een plan was.

Heel verhaal dus, maar als je over een tijd nog steeds hier mee zit raad ik echt zo'n gesprek aan voordat jullie beginnen aan een zwangerschap. Hier komt er sowieso geen derde kindje, de wens is er niet echt en we willen het risico beide niet lopen dat er twee kindjes rond lopen en ik niet voor ze kan zorgen, dus ik beleef deze zwangerschap wel best bewust en kan er soms zelfs een beetje van genieten.

Bij mij was het echt niet zo dat ik vergat hoe ik me voelde, dat kan ik nog haarfijn terug halen. Nu heb ik wel kleine kwaaltjes die ik herken van bij S maar die toen totaal ondergeschikt waren en nu best rottig zijn.

De wens voor een tweede kindje was groot maar wel echt een rationele ( alleen is ook maar zo alleen,we zijn nog niet compleet, maar waarom kunnen mannen miet zwanger worden?!) en totaal niet op gevoel.

Ik voelde me ook meteen na de bevalling weer top, eind van de kraamweek zei mijn man, ik heb mijn oude "minoessepoes" weer terug.

Ik herken de gedachte maar gelukkig weet ik dat het niet zo hoeft te zijn. Mijn eerste 2 zwangerschappen had ik enorm veel last van bekkenklachten, tijdens de tweede zwangerschap zelfs laatste weken in de rolstoel doorgebracht. Ik was dus erg huiverig voor mijn derde zwangerschap en toen had ik niet juist helemaal geen last van en heb ik tot de dag dat Es geboren is gewoon alles gedaan en grote afstanden gelopen.

Mijn schoonzusje heeft tot 23 weken elke dag overgegeven en heeft ook heel veel last van depressieve gevoelens tijdens de zwangerschap. Zij heeft nu gesprekken met een coach/psycholoog om weer open te staan voor een nieuwe zwangerschap en te kijken wat ze de volgende keer tegen die nare gevoelens kan doen, maar vooral ook om de vorige periode te verwerken. Heel dapper en goed van haar denk ik! Misschien zou het ook iets voor jou kunnen zijn, vandaar dat ik het even opper. Goed dat je er al over nadenkt!

Ik zou dit vooraf niet te veel gaan overdenken. Als er nu een sterke, overheersende angst is, zou ik dat als teken zien dat je er nog niet aan toe bent.

Mijn situatie was anders: ik was vooral bang voor de bevalling (of eigenlijk net na de bevalling), vanwege een fluxus. Ik was soms zó bang dat ik een volgende bevalling niet zou overleven. Je wilt niet weten welke scenario's er in mijn nachtmerries voorbij zijn getrokken. Maar tóch won de wil het van m'n verstand en uiteindelijk is het erg meegevallen. Ja, wel weer een fluxus, maar dit heb ik helemaal niet als angstig ervaren.

Ik zag ook vreselijk op tegen weer zwanger zijn en het was vreselijk die 11 weken dat het ons gegeven was. Ik ging met 3 (!) weken al overgeven. Met 5 weken ben ik aan de medicatie gegaan omdat het toen echt heel erg was. Nu zou ik willen dat ik nog misselijk was. Met het oog op weer zwanger worden is mijn angst nu niet meer de misselijkheid maar de angst dat het weer mis gaat. Terwijl ik dit schrijf heb ik de tranen al in mijn ogen staan, het is natuurlijk ook zo kort nog maar bleeh

Ik durf helemaal niet meer zwanger te worden nu

Just do it!

Ik denk alleen nog maar aan babies. Mijn vriend ook, maar op een andere manier, die gaat eerst de bovenverdieping nog even verbouwen. En ondertussen rammelen mijn eierstokken zo hard dat de meest random personen vragen of wij babies willen.

Ik wacht nog weer even...

Uffe, wat ontzettend verdrietig hè? Ik weet ongeveer hoe je je voelt, 't is zo'n diep gemis. Je perspectief is nu heel anders hè? Sterkte met het verwerken joh!

Caro, mje. Je hebt 't niet voor het zeggen, irritant hè? Het kan meevallen, het kan tegenvallen. Maar goed, je overleeft het in principe wel .

Exo, o bah, die scenario's klinken niet fijn inderdaad. Fijn dat het toch meeviel!

Mooi verhaal Minoes! Ik ga je tip over dat consult zeker onthouden.

B is nu 5 en ik vond mijn zwangerschap echt de hel, om over de vroeggeboorte maar niet te spreken.
Nu heb ik nooit een duidelijke wens voor een bepaald aantal kinderen gehad, maar na alles zo eens mee te maken, hoef ik gewoon echt niet nog een keer...
Ook niet nu na 5 jaar.