Hoe ver ga je als moeder, wanneer zoek je hulp?

Dit zijn vragen die mij de afgelopen dagen heel erg bezig houden. Ik heb het gevoel vast te zitten in verdriet, kan moeilijk ontspannen en ben erg negatief. Toch kan ik ook lachen, heb ik wel zin om leuke dingen te ondernemen, geniet ik van mijn kindjes en man.

Is het niet gewoon logisch en heel normaal dat ik me zo voel? Na een eerste zwangerschap en bevalling die niet al te best verliepen, had ik ook in de tweede zwangerschap veel klachten en onrust door het draaien steeds. Uiteindelijk een bevalling die maar niet op gang wou komen, overtijd gaan, opname in het ziekenhuis, ontsluiting die niet wil vorderen, keizersnede, navelstrengetje 4 keer op zijn nek, verplicht nog 4 dagen ziekenhuis, eenmaal thuis een hele rustige baby maar wel één die veel huilt, niet het normale babyhuilen maar echt uren achter elkaar.

Mijn ouders en zus zeggen dat ik het niet alleen red, maar waarom niet? Ik steek niet mijn kop in het zand, ik praat veel over hoe ik me voel, wat me bezig houd en schrijf heel veel van me af.