Hoe maak je deze keuze?
Al een aantal jaar hebben wij huwelijks problemen. Sinds de zwangerschap van de jongste is er heel veel afstand tussen ons ontstaan. Ik had een depressie en hij kon daar niet goed mee om gaan (negeerde het vooral, koos voor lichamelijke afstand, een paar weken geleden gaf hij aan dat dit kwam doordat hij de zwangerschap eigenlijk niet gewild heeft).
Na de zwangerschap is het vooral op het fysieke vlak nooit meer goed gekomen. We namen beide geen initiatief meer en hadden het hier soms nog wel over maar er kwam geen verandering. Ook hadden we eigenlijk geen gemeenschappelijk iets meer, we deden niets meer samen, leefden voor de kinderen en onze andere interesses lagen mijlenver uit elkaar. We hadden ons hier beiden denk ik wel bij neergelegd, namen in ieder geval beiden niet écht initiatief meer om er iets aan te doen (behalve een ruzie zo nu en dan).
Ruim een jaar geleden zijn we naar Friesland verhuisd. Daar is de bom eigenlijk wel gebarsten. Hij heeft een aantal keer tegen mij gelogen over contact met andere vrouwen(hij zegt oppervlakkig, maar ik vraag me dan af waarom je erover moet liegen), is een aantal keer weg gebleven tot diep in de nacht zonder echt duidelijke reden (zegt bijvoorbeeld een keer rondjes te hebben gereden in onze nieuwe auto, maar tot 4.00 's nachts?) en eigenlijk voor mij wel het grootste frustratiepunt: hij was er niet voor mij toen ik het moeilijk had. Zo vaak ben ik uitgekafferd door zijn familie, heb ik me zwaar ongelukkig gevoeld op mijn nieuwe werk, heb ik me een huisslaaf gevoeld die alleen maar in dienst was voor haar gezin... Zo vaak heb ik het geprobeerd bespreekbaar te maken, beloofde hij verbetering maar veranderde er niets(Kwam ik thuis uit mijn werk, stonden de ontbijtborden nog op tafel. Moest hij stel op sprong voor zijn oom naar de groothandel, terwijl wij die ochtend plannen hadden met het gezin, moest hij toch gaan want hij moet laten zien dat hij voor de overname gaat. Kwam ik huilend uit mijn werk omdat ik een heftige dienst had gehad, kon er nog net een 'he wat rot' af en begon hij vervolgens over de APK van de auto. Nouja, de verhalen van de familie kennen de meeste wel...) Nou is hij absoluut geen prater, maar ik voelde me zoals ik mij 3 jaar geleden voelde tijdens de zwangerschap, vet ongelukkig en alleen. En juist daardoor kreeg ik heel sterk het gevoel dat ik het alleen misschien wel beter zou hebben. Dan zou ik iig ook niet meer de verwachting van de ander hebben en ik deed het al alleen, dus ik kon het ook alleen. Dit gevoel meerdere keren bij hem neergelegd, en pas toen ik een maand geleden zei dat ik het echt goed zat was en er aan zat te denken uit elkaar te gaan ontstond er paniek en kan er wat veranderen. Eerst had ik zijn oom hier op de stoep die mij een relaas gaf over hoe ik 10 jaar geleden voor hem heb gekozen, toen al wist hoe hij was, dus dat ik er nu ook niet over kan klagen en me er bij neer moet leggen. Hier zat hij ja schuddend bij. Daarna de vakantie waarin hij mij heeft beloofd dat hij nu echt anders gaat zijn en het voor mij op gaat nemen. En ik weet het gewoon niet meer... Of eigenlijk weet ik het wel. Ik hou niet meer van hem. Ik krijg de kriebels van zijn aanrakingen of het idee hem te moeten kussen. Maar ik voel me schuldig. Naar hem en naar de kinderen. Ik heb dit zelf ook laten gebeuren. Ik heb zelf deze stap met hem genomen. Ik wist inderdaad van te voren hoe hij was. Maar ik wil dit niet langer voor mezelf. Ik wil liefde voelen voor mijn partner, ik wil hem willen aanraken, ik wil me door hem gesteund voelen, ik wil me voelen alsof we samen problemen dragen en aangaan. Is dit dan een utopie? Wil ik meer dan mogelijk is? Moet ik me erbij neerleggen dat hij nou eenmaal zo is, een pleaser voor zijn familie en geen prater, of moet ik hem nog de mogelijkheid geven om te veranderen? Ook al voel ik dat het bij mij weg is? Kan dit nog terugkomen?
Ik twijfel zo aan mezelf... Vooral omdat ik hem ook opzadel met een restschuld, hij zonder mij de zaak niet wil doen, ik de kinderen voor een deel hun vader afneem en andersom, maar ook wil ik hem geen verdriet doen omdat de keuze echt bij mij ligt. Kunnen jullie mij helpen dit in perspectief te zetten? Ik weet dat het een lang en misschien warrig verhaal is, maar zo'n warboel is het al een flinke tijd in mijn hoofd.
L. 22-01-2012 ♥ M. 16-05-2014