Welkom op Zeg maar Yes!

Waar het Yesforum stopte gaan wij door. Meld je nu ook aan en klets mee! Om deel te nemen aan een discussie op het forum moet je jezelf registreren. Hier kun je kletsen over alles wat je bezig houdt. Je kunt een discussie starten of reageren op andere topics. Wanneer je een nieuw topic opent, zorg er dan voor dat je dit in de juiste pijler doet, anders heb je kans dat deze door een van de burgemeesters wordt verplaatst. Zorg er ook voor dat je je aan de regels houdt. Deze kun je teruglezen in de Moderatortopics. Vragen of klachten over een topic? Stel of meld deze dan in het moderatortopic van de desbetreffende pijler of via de button met het uitroepteken in het topic zelf. Daarnaast kun je de burgemeesters ook een PM of een mail sturen naar het mailadres: zegmaaryes@gmail.com. Veel forumplezier!  


Hoe maak je deze keuze?

<<

Gijs.

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3164

Geregistreerd: 13 Apr 2014 09:04

Bericht 28 Jan 2017 19:35

Hoe maak je deze keuze?

Eigenlijk wilde ik dit liever niet onder mijn eigen naam hebben staan, maar ik heb het idee dat ik meer publiek bereik met een topic dan een post in het biechttopic. Dus het kan zijn dat ik straks mijn eigen berichten wel weer leeg maak... Maar ik hoop van jullie wat nieuwe inzichten te krijgen en misschien wat tips.

Al een aantal jaar hebben wij huwelijks problemen. Sinds de zwangerschap van de jongste is er heel veel afstand tussen ons ontstaan. Ik had een depressie en hij kon daar niet goed mee om gaan (negeerde het vooral, koos voor lichamelijke afstand, een paar weken geleden gaf hij aan dat dit kwam doordat hij de zwangerschap eigenlijk niet gewild heeft).
Na de zwangerschap is het vooral op het fysieke vlak nooit meer goed gekomen. We namen beide geen initiatief meer en hadden het hier soms nog wel over maar er kwam geen verandering. Ook hadden we eigenlijk geen gemeenschappelijk iets meer, we deden niets meer samen, leefden voor de kinderen en onze andere interesses lagen mijlenver uit elkaar. We hadden ons hier beiden denk ik wel bij neergelegd, namen in ieder geval beiden niet écht initiatief meer om er iets aan te doen (behalve een ruzie zo nu en dan).
Ruim een jaar geleden zijn we naar Friesland verhuisd. Daar is de bom eigenlijk wel gebarsten. Hij heeft een aantal keer tegen mij gelogen over contact met andere vrouwen(hij zegt oppervlakkig, maar ik vraag me dan af waarom je erover moet liegen), is een aantal keer weg gebleven tot diep in de nacht zonder echt duidelijke reden (zegt bijvoorbeeld een keer rondjes te hebben gereden in onze nieuwe auto, maar tot 4.00 's nachts?) en eigenlijk voor mij wel het grootste frustratiepunt: hij was er niet voor mij toen ik het moeilijk had. Zo vaak ben ik uitgekafferd door zijn familie, heb ik me zwaar ongelukkig gevoeld op mijn nieuwe werk, heb ik me een huisslaaf gevoeld die alleen maar in dienst was voor haar gezin... Zo vaak heb ik het geprobeerd bespreekbaar te maken, beloofde hij verbetering maar veranderde er niets(Kwam ik thuis uit mijn werk, stonden de ontbijtborden nog op tafel. Moest hij stel op sprong voor zijn oom naar de groothandel, terwijl wij die ochtend plannen hadden met het gezin, moest hij toch gaan want hij moet laten zien dat hij voor de overname gaat. Kwam ik huilend uit mijn werk omdat ik een heftige dienst had gehad, kon er nog net een 'he wat rot' af en begon hij vervolgens over de APK van de auto. Nouja, de verhalen van de familie kennen de meeste wel...) Nou is hij absoluut geen prater, maar ik voelde me zoals ik mij 3 jaar geleden voelde tijdens de zwangerschap, vet ongelukkig en alleen. En juist daardoor kreeg ik heel sterk het gevoel dat ik het alleen misschien wel beter zou hebben. Dan zou ik iig ook niet meer de verwachting van de ander hebben en ik deed het al alleen, dus ik kon het ook alleen. Dit gevoel meerdere keren bij hem neergelegd, en pas toen ik een maand geleden zei dat ik het echt goed zat was en er aan zat te denken uit elkaar te gaan ontstond er paniek en kan er wat veranderen. Eerst had ik zijn oom hier op de stoep die mij een relaas gaf over hoe ik 10 jaar geleden voor hem heb gekozen, toen al wist hoe hij was, dus dat ik er nu ook niet over kan klagen en me er bij neer moet leggen. Hier zat hij ja schuddend bij. Daarna de vakantie waarin hij mij heeft beloofd dat hij nu echt anders gaat zijn en het voor mij op gaat nemen. En ik weet het gewoon niet meer... Of eigenlijk weet ik het wel. Ik hou niet meer van hem. Ik krijg de kriebels van zijn aanrakingen of het idee hem te moeten kussen. Maar ik voel me schuldig. Naar hem en naar de kinderen. Ik heb dit zelf ook laten gebeuren. Ik heb zelf deze stap met hem genomen. Ik wist inderdaad van te voren hoe hij was. Maar ik wil dit niet langer voor mezelf. Ik wil liefde voelen voor mijn partner, ik wil hem willen aanraken, ik wil me door hem gesteund voelen, ik wil me voelen alsof we samen problemen dragen en aangaan. Is dit dan een utopie? Wil ik meer dan mogelijk is? Moet ik me erbij neerleggen dat hij nou eenmaal zo is, een pleaser voor zijn familie en geen prater, of moet ik hem nog de mogelijkheid geven om te veranderen? Ook al voel ik dat het bij mij weg is? Kan dit nog terugkomen?
Ik twijfel zo aan mezelf... Vooral omdat ik hem ook opzadel met een restschuld, hij zonder mij de zaak niet wil doen, ik de kinderen voor een deel hun vader afneem en andersom, maar ook wil ik hem geen verdriet doen omdat de keuze echt bij mij ligt. Kunnen jullie mij helpen dit in perspectief te zetten? Ik weet dat het een lang en misschien warrig verhaal is, maar zo'n warboel is het al een flinke tijd in mijn hoofd.
I made a wish and you came true
L. 22-01-2012 M. 16-05-2014
<<

Anoniem281

Bericht 28 Jan 2017 19:49

Re: Hoe maak je deze keuze?

Wat een moeilijke kwestie..

Wat me tijdens 't lezen wel steeds binnenschiet is 'Vrouw, kies voor jezelf.' Ik geloof namelijk niet dat je de beste moeder mogelijk kunt zijn, als je zelf niet gelukkig bent.

Maar wat ik me ook afvraag, je bent ooit wel verliefd geweest op je man, je hebt ooit wel van 'm gehouden. Dat kan nooit meer terugkomen? Is relatietherapie een idee? Als je nu al met zekerheid kunt zeggen dat het niet meer terugkomt, dan zou ik toch voor jezelf kiezen. Ik denk dat je daar iedereen op de langere termijn meer mee helpt dan jezelf steeds weg te cijferen.

And for the love of all that is holy... Negeer heel die verrekte schoonfamilie alsjeblieft!

Oh en heel veel sterkte, wat een kutsituatie..
<<

Anoniem197

Bericht 28 Jan 2017 19:51

Re: Hoe maak je deze keuze?

Wat eeb rot situatie. Heel veel sterkte.
Is relatie therapie niets voor jullie?
<<

Anoniem197

Bericht 28 Jan 2017 19:52

Re: Hoe maak je deze keuze?

Bazinga schreef:Wat een moeilijke kwestie..

Wat me tijdens 't lezen wel steeds binnenschiet is 'Vrouw, kies voor jezelf.' Ik geloof namelijk niet dat je de beste moeder mogelijk kunt zijn, als je zelf niet gelukkig bent.

Maar wat ik me ook afvraag, je bent ooit wel verliefd geweest op je man, je hebt ooit wel van 'm gehouden. Dat kan nooit meer terugkomen? Is relatietherapie een idee? Als je nu al met zekerheid kunt zeggen dat het niet meer terugkomt, dan zou ik toch voor jezelf kiezen. Ik denk dat je daar iedereen op de langere termijn meer mee helpt dan jezelf steeds weg te cijferen.

And for the love of all that is holy... Negeer heel die verrekte schoonfamilie alsjeblieft!

Oh en heel veel sterkte, wat een kutsituatie..


Eens
<<

Gijs.

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3164

Geregistreerd: 13 Apr 2014 09:04

Bericht 28 Jan 2017 19:53

Re: Hoe maak je deze keuze?

Tsja Bazinga, dat weet ik dus niet. Kan zoiets nog terugkomen? We hebben het zo lang al laten sudderen, al zo lang is het geen goede relatie. Ik heb mij nu gewoon voor hem afgesloten, denk ik. Heeft relatietherapie nog zin dan?
I made a wish and you came true
L. 22-01-2012 M. 16-05-2014
<<

Anoniem331

Bericht 28 Jan 2017 19:55

Re: Hoe maak je deze keuze?

Och Gijs, wat heb je het te verduren.

Ik herken bepaalde dingen die je zegt. Het niet meer houden van, de kriebels krijgen van aanrakingen. Het idee hem te moeten kussen, het gevoel zoveel alleen te doen dat je het ook 'liever' alleen doet. Uiteindelijk is daar bij mij bijna 3 jaar over heen gegaan voordat er een daadwerkelijk besluit genomen werd. Dit met mijn ex ook meerdere malen besproken hoe we er in stonden, maar uiteindelijk toch uit elkaar gegaan.
Het is lastig, cijfer je jezelf weg voor je kinderen? Is het voor je kinderen een gezonde situatie waar ze in zitten? Zoveel vragen waar je geen antwoord op hebt.
Heb je iemand dicht bij je staan met wie je het wel kunt bespreken?

Wens je veel sterkte en wijsheid!
<<

Gijs.

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3164

Geregistreerd: 13 Apr 2014 09:04

Bericht 28 Jan 2017 19:59

Re: Hoe maak je deze keuze?

Lief dat jullie het voor mij opnemen! Maar ik wil wel benadrukken dat ik geen slachtoffer ben in deze, ik heb deze situatie ook mede gecreëerd en geaccepteerd.

Ik kan het wel bespreken met familie en vrienden en die zeggen allemaal hetzelfde; kies voor jezelf, denk om jezelf. Maar toch blijft die twijfel, waar doe ik goed aan?

Bedankt voor jullie sterkte wensen!
I made a wish and you came true
L. 22-01-2012 M. 16-05-2014
<<

Anoniem281

Bericht 28 Jan 2017 19:59

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik zou het zelf op z'n minst willen proberen. Zoals ik het lees is er vanuit zijn kant een groot gebrek aan communicatie, maar daar kán aan gewerkt worden. Jij hebt jezelf in mijn ogen gewoon al te lang weggecijferd en misschien is dat ook een stukje communicatie. Je kan nu wel zeggen 'Ja, ik heb 't aangegeven..' maar 't blijven mannen. Ik bedoel, totáál niet hetzelfde, maar; mijn man is superlief maar begrijpt soms gewoon de ernst van de situatie niet, snapt niet dat als ik iets voor de derde keer vraag, het voor mij gewoon al teveel is en ik chagrijnig word. Voor hem is dan een mini-ruzie nodig om door te dringen en dan gaat 't om iets simpels als de was...

Ik denk dat je héél duidelijk en héél eerlijk moet zijn naar je man. Niks sugarcoaten, maar aangeven dat je tax bereikt is. Tegelijkertijd moet je jezelf afvragen of je het gevoel überhaupt terug wíl krijgen, voor jullie eraan kunnen werken. 't Kan mss een ongevoelige zak zijn :nerd: Maar valse hoop geven is ook niet eerlijk.

En zoveel mogelijk afstand nemen van die schoonfamilie, da's ook een bizar grote factor in dit alles natuurlijk.
<<

Anoniem282

Bericht 28 Jan 2017 20:22

Re: Hoe maak je deze keuze?

Zodra er kinderen in het spel zijn, zou ik er zelf alles aan hebben willen gedaan om het huwelijk nog te redden. Maar in een relatie/huwelijk zit je samen, dus alleen als je beiden je kunt openstellen voor externe hulp van een relatietherapeut, heeft het een kans van slagen. Deze therapie kan ook helpen om de communicatie te verbeteren en echt naar elkaar te leren luisteren.

Zonder gezin zou ik de relatietherapie niet meer willen, omdat ik eerlijk gezegd denk dat je van iemand houdt of niet meer van iemand houdt. Misschien kan het wel, maar ik hoor zelden tot nooit dat dit gevoel van houden van weer terugkomt. Het is niet 'zomaar' verdwenen, dus het komt ook niet 'zomaar' terug. Om je leven met elkaar te delen, moet je toch wel meer van elkaar zijn dan 'huisgenoten in de rol van vader en moeder', of hoe je dit ook wilt benoemen: intimiteit, vertrouwen en communicatie lijken me wel een voorwaarde om als partners door het leven te gaan. Zodra voorgaande ontbreekt, lijkt het mij een hele opgave om nog samen verder te gaan, tenzij jullie beiden accepteren dat jullie eerder in een verstandshuwelijk zijn beland dan een relatie gebaseerd op liefde.

Ik snap overigens dat je heel erg in je maag zit met de consequenties van scheiden. Toch zou ik dat niet als reden zien om in deze relatie te blijven, want dat heeft net zo goed gevolgen (voor jou). Net als de tig anderen die je zijn voorgegaan, zou ik me niet door praktische zaken laten weerhouden. Kinderen zouden voor mij doorslaggevend om deze relatie te willen redden; niets anders. Ik wens je alles wat je nodig hebt, om tot een juiste beslissing te komen. Sterkte en succes.
<<

Anoniem197

Bericht 28 Jan 2017 20:34

Re: Hoe maak je deze keuze?

Hebben jullie ook echt ruzie en dan ook waar de kinderen bij zijn?
Is er ook niet een heel klein ding wat jij aantrekkelijk vindt aan hem of een reden waarom jij van hield?
Is er nooit meer een aanraking of een kus of knuffel?

Is het niet verstandig om de hele overname tijdelijk uit te stellen en eerst aan jullie relatie te werken? Als de basis niet goed is, dan gaat het zeker fout met zo'n ingrijpende stap.
Neem je het hem kwalijk dat je voor hem hebt moeten verhuizen en dat je het daar niet naar je zin hebt?
Zou je terug verhuizen als je gaat scheiden?

Ik zou stoppen met jezelf weg te cijferen, lak te hebben aan zijn familie en zeker alles proberen om jullie huwelijk te redden of iig een goede verstandhouding (bij een scheiding) te creëren voor de kinderen. Dus relatie therapie proberen en zelf in therapie.
<<

minoessepoes

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 5873

Geregistreerd: 02 Sep 2013 05:56

Bericht 29 Jan 2017 08:25

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik zou er alles aan gedaan willen hebben ivm de kinderen en relatietherapie zeker wel proberen. Ik denk dat ik met hem zou gaan zitten, nog 1 keer aangeven hoe je je voelt, dat je dat morgen niet wil terug horen van zijn familie maar dat het iets tussen jullie is, dat jullie samen in relatietherapie moeten en als hij dat niet wil, dat je dan geen toekomst meer ziet.

Hoewel je zegt dat je er zelf ook bij geweest bent heb ik het idee dat zijn familie in ieder geval sinds de verhuizing een bizar grote invloed heeft en jij daarin ook elke keer het onderspit delft, wat dat betreft denk ik echt dat als eerste stap hun bemoeienis naar de achtergrond moet en jullie vervolgens weer nader tot elkaar moeten proberen te komen.

Zit dat er niet in, dan zou ik er persoonlijk ook niet meer voor blijven vechten.
25-11-2014 & 09-06-2017
<<

Anoniem184

Bericht 29 Jan 2017 09:16

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik zou zelf geen relatietherapie meer willen, ook niet omwille van de kinderen. Ik zie in de openingspost al zoveel dingen staan waarin hij over mijn grens heen gegaan zou zijn, dat ik het eigenlijk niet meer wil proberen. Ik denk ook, hoe cliché het ook klinkt, dat de kinderen mogelijk gelukkiger zouden zijn met twee gelukkige ouders die apart van elkaar wonen, dan een ongelukkige mama en papa die bij elkaar wonen en die nog proberen te redden wat er te redden valt.
Gijs, als je je openingspost terugleest, denk je dan niet dat je je keuze diep van binnen al gemaakt hebt?
Laatst gewijzigd door Anoniem184 op 29 Jan 2017 10:14, in totaal 1 keer gewijzigd.
<<

Pure*

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 1936

Geregistreerd: 01 Sep 2013 09:18

Bericht 29 Jan 2017 09:26

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik vind de openingspost ook klinken alsof je eigenlijk al weet wat je wil en dat het ook niet te redden valt (en begrijpelijk na wat er allemaal is voorgevallen in jou relatie). Maar ik zou het ook begrijpen als je er toch nog voor wil vechten gezien de kinderen.
Ik weet een beetje hoe het is als je schoonfamilie veel invloed heeft op het doen en laten van je man (hier is het gelukkig niet zo erg, maar mijn man staat wel veel onder invloed van hen) en kan me niet vinden in wat sommige zeggen: dat je je niet teveel moet aantrekken van je schoonfamilie. Dat is mijn inziens echt niet mogelijk zolang jou man er zo in staat, en daar kun jij ook weinig aan doen ben ik bang. Ik vraag me ook af of het überhaupt veranderd kan worden bij/door je man. Zoiets zit vaak zo diep, dat jou man blijkbaar niet eens anders kan want anders had hij al wel vaker opgekomen voor degene waarvan hij (als t goed is) het meeste houdt.
Daarmee bedoel ik niet te zeggen dat je man ook slachtoffer van zijn familie is overigens, hij heeft wel degelijk een keuze, maar blijkbaar is die keuze erg moeilijk.
Heel veel sterkte!
Juli 2015
Maart 2017
<<

Anoniem315

Bericht 29 Jan 2017 09:38

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik vind het ook klinken alsof je beter de knoop kunt doorhakken om te stoppen. Je klinkt zwaar ongelukkig. Gezien de tijd die het al duurt, zou ik nu voor mezelf kiezen en de kinderen een gelukkigere moeder geven.
<<

Anoniem192

Bericht 29 Jan 2017 09:50

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik denk als ik je post lees, dat je eigenlijk jezelf al antwoord geeft, dat je alleen waarschijnlijk gelukkiger zult zijn, omdat je dan jezelf kan zijn, en niet meer op je tenen hoeft te lopen. Ik vind het enorm verdrietig om te lezen en lees zoveel onmacht, verdrietig en teleurstelling in jouw verhaal dat ik denk dat het al te ver is om er eventueel wat aan te doen.

Is er een mogelijkheid om tijdelijk ergens heen te gaan? Of is dat te ver weg ook ivm de kinderen? Ben je wel gelukkig daar in Friesland überhaupt of was het echt alleen maar ivm de zaak?
<<

Anoniem186

Bericht 29 Jan 2017 10:07

Re: Hoe maak je deze keuze?

Weg
Laatst gewijzigd door Anoniem186 op 29 Jan 2017 17:17, in totaal 1 keer gewijzigd.
<<

Anoniem192

Bericht 29 Jan 2017 10:10

Re: Hoe maak je deze keuze?

O jeetje Jans, daar schrik ik van om te lezen. Ik wil je veel sterkte wensen en hoop dat je de rust en het geluk vindt wat je zoekt, heftig hoor.
<<

Hope

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 1556

Geregistreerd: 28 Jun 2014 15:08

Bericht 29 Jan 2017 10:11

Re: Hoe maak je deze keuze?

Wat een rot situatie zeg! Zoals mijn schoonmoeder ook zei "een relatie is als een plant. Je moet het continu water geven en als de plant dor wordt, kan water je nog redden. Maar als de plant eenmaal dood is, kan je hem water geven wat je wilt, maar tot leven komt ie niet meer".
Ik herken je situatie helaas en herken me ook echt in jouw gedachten. Als je er over wilt praten kan je me altijd berichtje sturen! Sterkte!
<<

Kees

Gebruikers-avatar

Orakel

Berichten: 8146

Geregistreerd: 01 Sep 2013 09:36

Bericht 29 Jan 2017 11:13

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik wil jou en Jans een dikke :hun: geven.
30-04-2017
<<

Fauve

Major Yipyapper

Berichten: 2685

Geregistreerd: 02 Sep 2013 21:40

Bericht 29 Jan 2017 11:44

Re: Hoe maak je deze keuze?

Wat een ellende allemaal Gijs. :(
Ik ben het eens met Maple en Jans.
Relatietherapie zou jullie op zich weer nader tot elkaar kunnen brengen, maar als het gevoel weg is (wat logisch is na alles) dan is de koek wat mij betreft op. Ik geloof niet echt in zulke therapie eigenlijk.
Ik zou ook niet omwille van de kinderen of dat restaurant alles uit de kan halen om maar bij elkaar te blijven. Als ze ouder worden voelen ze feilloos aan dat het een verstandshuwelijk is en dat er tussen jullie geen liefde meer zit.
Denk aan jezelf en je kinderen, je verdient gewoon zoveel beter dan deze k*tsituatie... het is nu gewoon zo ongelijkwaardig dat ik de eenzaamheid en het verdriet er gewoon vanaf voel sijpelen.
Wat vinden je ouders van deze situatie? Heb je daar veel hulp aan? Zou je daar tijdelijk terecht kunnen en willen? Mis je je oude woonplaats erg? Zou je gelukkiger zijn als je alleen met de kinderen woont in je oude woonplaats, bij je familie en vrienden in de buurt en misschien je oude werk weer oppakt?
Denk goed na en doe net als je man en schoonfamilie: denk alleen aan jezelf (en je kinderen)!
Wat betreft die oom... laat hem het heen-en-weer krijgen alsjeblieft. Wat een lul. Ik ben echt verbaasd over het hoge aso-gehalte van deze familie.
04-2014
10-2015
<<

Gijs.

Gebruikers-avatar

Major Yipyapper

Berichten: 3164

Geregistreerd: 13 Apr 2014 09:04

Bericht 29 Jan 2017 12:38

Re: Hoe maak je deze keuze?

He Jans, wat klote. Maar wat super stoer dat je de knoop hebt doorgehakt en voor jezelf hebt gekozen! :hug:
Hope, wat vervelend dat jij mijn situatie ook herkent. Zijn jullie nog wel bij elkaar?

Het word even een beetje een algemeen verhaaltje, ik heb alles gelezen en waardeer ook alle reacties zeer!
Wat betreft het lak hebben aan de familie; het lastige is gewoon dat hij de zaak nog steeds wil overnemen. Dat is natuurlijk ook zijn goed recht, maar dat betekend dat we geen afstand kunnen nemen omdat hij daarin wil blijven. En zolang hij daarin blijft zullen zij een oordeel hebben over hoe wij en dan vooral ik het doen. Zijn oplossing is het voor mij op gaan nemen, maar op vakantie is gebleken dat ook dat lastig is, gezien ze dan op zijn 'dankbaarheid' gaan spelen en hij dus eigenlijk niets te zeggen heeft. Zij hebben de touwtjes in handen en hij is niet sterk genoeg om zich daartegen af te zetten. Ik zou het verbaal wel kunnen, maar dan zet ik hem in een heel lastige positie.
Wat betreft het wel/niet in Friesland wonen; voordat we hierheen gingen hebben we besproken dat wat er ook gebeurd met onze relatie, wij nu samen deze stap zouden nemen en in het belang voor de kinderen ons daar dan ook aan zouden houden. Dus mochten wij uit elkaar gaan, dan blijven we in ieder geval bij elkaar in de buurt wonen. Hoewel ik mijn familie wel mis, en waarschijnlijk helemaal straks als ik echt alleen zou zijn, heb ik het wel naar mijn zin nu hier en denk ik dat ik ook alleen hier mijn weg wel zal vinden. Daarnaast is het praktisch ook onmogelijk om terug te verhuizen gezien de woningmarkt in mijn oude woonplaats, dus het is gewoon geen keuze ;)
Relatietherapie; hier hebben we het wel over gehad, maar ik weet zelf niet of het nog de moeite waard is. Zoals Guatarri schrijft hebben we al heel lang een verstandhouding, en geen relatie. Er is zo lang geen intimiteit geweest, zowel mentaal als fysiek. Kan je dat nog goed praten bij een therapeut?

Ik denk ook wel dat ik diep in mijn hart de keuze al heb gemaakt. Maar ik ben zo bang voor de praktische zaken. Kinderen, huis, werk. En daarnaast het schuldgevoel dat ik toch heb naar mijn man en kinderen. Maar op deze manier is het ook voor niemand prettig...
I made a wish and you came true
L. 22-01-2012 M. 16-05-2014
<<

Anoniem304

Bericht 29 Jan 2017 12:55

Re: Hoe maak je deze keuze?

Ik wil je heel veel wijsheid en kracht toewensen de komende tijd. We kennen elkaar niet persoonlijk, maar ik woon wel in de buurt. Als ik iets voor je kan doen moet je het zeggen! :hug:
<<

Hippie

Gebruikers-avatar

Yipyapper

Berichten: 1953

Geregistreerd: 19 Jan 2015 12:10

Bericht 29 Jan 2017 12:59

Re: Hoe maak je deze keuze?

Wat een verdrietige situatie Gijs! Ook ik vind het overkomen alsof je de keuze in je hart al hebt gemaakt. Relatietherapie zou nog een overweging kunnen zijn. Hier hebben we daar toen uiteindelijk niet voor gekozen, omdat na veel nadenken en afwegen toch al bleek dat het teveel problemen al niet meer zou kunnen 'oplossen'. Ik vind het zeker als er kinderen in het spel zijn wel een overweging waard, maar het moet dus inderdaad wel zin hebben. Als dat niet zo is, zou ik er ook niet aan beginnen. En het moet bijvoorbeeld ook van twee kanten komen, stel jij zou alles op alles willen zetten om de relatie nog een kans te geven, dan zou jouw man daarin ook volledige inzet moeten tonen (of andersom). Anders gaat het niet werken. Dus stel je twijfelt nog, denk goed na over de voors en tegens overal van en bespreek het eventueel ook met je man (stel dat je relatietherapie zou willen proberen, hoe zou hij dat vinden en wat zou hij voor inzet willen tonen etc).

En van wat ik hier lees, lijkt het me haast een onmogelijke situatie. Je man kan het onvoldoende voor jou opnemen en blijft voor de overname gaan en naar de pijpen van je schoonfamilie dansen. Dat is denk ik niet zomaar te veranderen. En eerlijk gezegd vind ik de opmerking dat hij de tweede zwangerschap blijkbaar niet gewild had echt heel erg kwetsend. Hij was er hoe dan ook zelf bij, en om je dat dan voor de voeten te gooien.. Ik vind dat niet eerlijk.

Hoe dan ook wil ik je heel veel sterkte en kracht wensen bij het maken van een beslissing. En eventuele praktische zaken zijn misschien niet altijd makkelijk, maar zeker te regelen over het algemeen. Ik hoop dat je een keuze kunt maken die recht doet aan jou, en daarmee denk ik ook aan je kinderen.

En voor jou ook een dikke knuffel Jans, zal geen makkelijke tijd zijn voor je!
<<

Anoniem282

Bericht 29 Jan 2017 13:51

Re: Hoe maak je deze keuze?

Die twijfel zal je zoveel energie kosten. Heel erg naar voor je. Ik begrijp echt dat je opziet tegen alle praktische zaken, wanneer je toch uit elkaar zou gaan. Het is een schrale troost, maar hopelijk geeft het je wel enig vertrouwen: ik zie aan de lopende band echtscheidingen aan me voorbij komen, door het werk van m'n zus. Soms heel nare vechtscheidingen en soms is de koek gewoon op en proberen de ouders het zo goed mogelijk af te wikkelen voor de kinderen. Maar bovenal wil ik je meegeven dat het met al die mensen na een tijdje weer veel beter gaat. Ze bloeien op en worden weer gelukkig, wat voor de kinderen ook veel meer goed doet dan ouders die het wel/niet zichtbaar nog met elkaar uithielden.

Het leven na een scheiding is niet te vergelijken met hoe je nu leeft: op sommige punten wordt het fijner en op sommige punten moet je inleveren c.q. roeien met de riemen die je hebt. Maar onder de streep zal je weer opbloeien tot de Gijs die je ooit was en je nu al jaren niet meer voelt. Dat maakt je automatisch een leukere moeder. Niet zozeer beter, want ik geloof meteen dat je een goede moeder bent. Maar een moeder die lekker in haar vel zit, staat stabieler in het leven dan een moeder die ongelukkig is. Heel veel wijsheid gewenst in het nemen van een beslissing.

Jans: wat verdrietig dat je zoveel herkenning vindt in het verhaal van Gijs en dat je het vertrouwen bent verloren dat jullie nog samen verder kunnen. Dapper dat je het erkent, maar heel erg moeilijk en confronterend. Voor jou natuurlijk ook veel sterkte en succes gewenst.
<<

Susan

Gebruikers-avatar

Stamgast

Berichten: 13549

Geregistreerd: 31 Aug 2013 17:29

Bericht 29 Jan 2017 13:55

Re: Hoe maak je deze keuze?

Maple schreef:Ik zou zelf geen relatietherapie meer willen, ook niet omwille van de kinderen. Ik zie in de openingspost al zoveel dingen staan waarin hij over mijn grens heen gegaan zou zijn, dat ik het eigenlijk niet meer wil proberen. Ik denk ook, hoe cliché het ook klinkt, dat de kinderen mogelijk gelukkiger zouden zijn met twee gelukkige ouders die apart van elkaar wonen, dan een ongelukkige mama en papa die bij elkaar wonen en die nog proberen te redden wat er te redden valt.
Gijs, als je je openingspost terugleest, denk je dan niet dat je je keuze diep van binnen al gemaakt hebt?


Hier ben ik het mee eens.

En ik hoop, zoals ik in jouw andere topic al gezegd hebt, echt dat je dat schuldgevoel kunt loslaten. Je hebt meer dan je best gedaan. Het is heel verdrietig dat het nu zo loopt, maar je hoeft jezelf niks te verwijten. Niemand mag van jou verwachten dat je jezelf zo opoffert voor het belang van je partner, dat werkt gewoon niet, dat kan niet. En zelfs als hij nu besluit te stoppen met de zaak zou het heel goed kunnen dat het te laat is omdat het allemaal al te ver is gegaan en er te veel van jou stuk is gemaakt. Dat is heel spijtig, maar nogmaals niet iets wat je jezelf moet aanrekenen. Je hebt al die tijd gedaan wat jou het beste leek voor je gezin.

Bovenal hoop ik dat zijn familie vanaf nu het fatsoen zal hebben zich hier verder buiten te houden. Zij hebben al genoeg kapot gemaakt. Ik hoop dat je naar hen toe vanaf nu ook echt je grenzen gaat aangeven.
Remember: in the end, nobody wins unless everybody wins (Bruce Springsteen)
Volgende

Terug naar Liefde, seks & relaties

Wie is er online?

Gebruikers in dit forum: Geen geregistreerde gebruikers