Ja dat is ook wel zo, maar dan kan ik nooit meer ergens naar toe. De vraag of je getrouwd bent, relatie hebt en wel of geen kinderen is onvermijdelijk. Maar eigenlijk vind ik dat je, je daar niet door laten weerhouden.

Dat hangt er natuurlijk totaal vanaf hoe jij je daar bij voelt.

Als jij gelukkig bent in je leven met je kinderen en je baan, dan zal je dat ook uitstralen. Je hebt geen man, baan, kind nodig persé om gelukkig te zijn natuurlijk. Maar als jij door een moeilijke periode gaat in je leven (niet jij persé maar men in het algemeen) dan is het logischer dat je even niet zit te wachten op dat soort vragen.

Nou ja, laten weerhouden, als je er geen voldoening uithaalt en je helemaal niet prettig voelt op die reünie dan is er toch geen reden om te gaan? Een reünie draagt toch niks anders bij dan dat het leuk is, en als het niet leuk is dan heb je er toch verder niks aan?

Ik zal mezelf een beetje nuanceren. Ik heb bij een reünie ook altijd een beetje het gevoel dat het een soort kwaliteitsonderzoek is. Het is zeker ook een stuk eigen 'ik kan niet geloven (accepteren?) hoe mijn leven gelopen is/eruit ziet' maar daarnaast ook gewoon niet de behoefte om daarin tekst en uitleg te geven.
Maar ik heb ook niet echt de behoefte om mensen uit die tijd terug te zien, ik heb met degenen die ik nog wilde zien gewoon nog contact.

Maar ga je er naar toe om te laten zien dat het goed met je gaat? Ik ga er dan meer naar toe om het weer eens te hebben over vroeger, misschien oude herinneringen op te halen. Ik ga er niet zo zeer heen om te kijken wat er van iedereen geworden is. Want wat maakt mij het uit of iemand van mijn leeftijd vrijgezel is, kinderen heeft, een succesvolle carriere heeft of geen werk heeft. Het zou leuk zijn als je eerste liefde/of vriendje zou komen en je die weer eens zou zien. Dan zou ik sowieso gaan. Daar ben je natuurlijk wel benieuwd naar. Maar mijn eerste liefde zat niet bij mij op school.

Marin ik heb wel gevoel van schaamte als er gevraagd wordt naar mijn relatiestatus. Maar ja, daar zet ik me elke keer opnieuw weer overheen. Het voelt niet fijn, maar het houdt me ook niet tegen me in sociale situaties waar er naar wordt gevraagd te begeven.

Dat kan ik me ook heel goed voorstellen in jouw situatie hoor Quickster. Je bent ook waarschijnlijk helemaal niet op zoek naar medelijden van semi-vreemden en dat creeer je (onbedoeld) dan toch al gauw, terwijl je dat misschien helemaal niet wilt. Als je daar geen behoefte aan hebt, zou ik dat zeker niet opzoeken in zo'n situatie.

Vervelend dat je dat gevoel hebt, Holly. Ik kan me wel heel goed voorstellen dat je geen zin hebt om dat uit te leggen aan mensen, eigenlijk wat ik net aan Quickster ook schrijf. Ik zou zelf een reunie ook het leukst vinden voor de herinneringen. Maar ik denk wel dat er veel mensen benieuwd zijn naar hoe het met anderen gaat, dat zou ik ook leuk vinden om te horen. Dus je kan wel vragen verwachten daarover dan denk ik, maar het is denk ik ook maar net hoe uitgebreid je er zelf op antwoord.

Het is denk ik net als met naar het strand gaan. Je gaat niet naar het strand om bekeken te worden en je figuur te showen, je gaat om te genieten van de zon en de zee, maar als je je niet fijn voelt over je eigen lichaam en je voelt je niet lekker in een bikini dan is het toch een andere beleving, althans, voor veel mensen wel. Het gaat er dan niet om hoe je er concreet uitziet, want sommige mensen trekken zich er niks van aan en hebben er helemaal geen last van, al hebben ze tien kilo overgewicht, en sommige mensen hebben feitelijk een uitstekend figuur maar zijn heel kritisch op zichzelf en voelen zich toch niet lekker in zwemkleding.

Ik heb nog nooit een reünie gehad, ik zou bij sommige ook heel erg twijfelen of ik heen zou gaan. Van oude werkgevers sowieso niet, dat is allemaal afgesloten. Van mn Mavo zou ik enerzijds heen willen gaan om te laten zien dat er toch iets van mij geworden is ondanks alle pesterijen en treitereien. Maar of ik die mensen onder ogen durf te komen...

Daar zit ik at the moment nog steeds over na te denken.
Over een paar weken wordt mijn eerste reünie georganiseerd. Het is van de middelbare school, precies 20 jaar geleden kwamen we in de brugklas.
Bijna iedereen gaat, inclusief bijna alle docenten. Dat zijn bijna 150 mensen.
Ik twijfel dus nog steeds of ik wil gaan.

Oh dat lijkt mij heel tof eigenlijk.
Of het nou van de basisschool, middelbare school, koksopleidingen, vorige werkgevers of de turnvereniging zou zijn. Heb me overal ontzettend vermaakt en kon het met iedereen wel vinden.

Ik ben één keer naar een reünie van mijn laatste middelbare school geweest. Die was door de school zelf georganiseerd en werd best goed bezocht. Mijn beste vriend (die van die school ken) en ik hebben toen iedereen wijsgemaakt dat we in de tussentijd getrouwd waren.

Een jaar of zeven geleden een reünie gehad van één van mijn basisscholen, daar waren best veel mensen en was wel ok, maar niet heel bijzonder.

En vorig jaar nog een keer een reünie van diezelfde basisschool en al waren we daar uiteindelijk maar met z'n zessen, hebben we het heel gezellig gehad.

Ik vind het wel leuk om herinneringen om herinneringen op te halen en te weten hoe het met iedereen gaat. Ook al ben ik naar sommige standaarden misschien 'mislukt', ik ben zelf wel tevreden, dus dat weerhoudt mij er niet van om te gaan. Als er een reünie was geweest toen ik midden in mijn depressie zat weet ik ook niet of ik was gegaan.

Elke vijf jaar is er een reünie van mijn middelbare school. Daar ga ik nooit heen. Iedereen heeft mij toen de tijd laten vallen, dus heb er geen behoefte aan om die mensen te zien.
Van de basisschool is er dit jaar ook een reünie, er heeft zich tot nu toe nog helemaal niemand uit mijn klas aangemeld op de facebookpagina. Als er dan niemand gaat, dan ga ik ook niet, want dan heb ik er niet veel te zoeken. Maar zou de school wel nog eens vanbinnen willen zien.