Even rust zo in de ochtend vroeg. Ik vind het wel fijn mijn verhaal op te schrijven.

Maandag 2 januari ga ik in de ochtend zwemmen. Ik zou in de middag gaan fietsen met een vriendin, maar ik ben moe en voel me niet zo lekker. Mijn eten valt niet zo lekker en ik moet vaak naar de wc voor een grote boodschap. Ook wel wat harde buiken. In de middag besluit ik toch een uurtje te gaan fietsen. De rest van de middag geen bijzonderheden eigenlijk.

'S nachts (37.5 zwanger) om 2:00 ga ik naar de wc. Als ik in bed lig 'plas' ik in mijn broek, nadat ik haar voelde bewegen en kort een pijnscheutje voelde. Ik spring meteen uit bed en het water stroomt eruit. Ik maak mijn man wakker met de mededeling dat mijn vliezen gebroken zijn. Hij sprint ook uit bed en gaat eerst op zoek naar het papier waarop staat in welke van de vier fases ik van de bevalling ben. Ik moet lachen en vraag of hij eerst even een handdoek kan pakken. Op de wc bedenk ik me vruchtwater op te vangen (in een bekertje...boterhamzakje niet bij de hand en was te klein geweest). Dat is helder.

Ik ga terug naar de slaapkamer en neem twee paracetamol met het idee om nog wat te gaan slapen, omdat het nog wel even gaat duren. Eenmaal 2:30 in bed en beginnen de weeën. En na 20 minuten vraag ik mijn man om de verloskundige te bellen. Die vraagt wat door, wilde niet direct komen, maar na enig aandringen besluit ze toch te komen kijken. Om 4:00 is ze er. Ik ken haar niet, maar ze lijkt me wel aardig. Bij het inwendig onderzoek heb ik al 4 cm ontsluiting. De verloskundige vraagt wat we willen. Zij weggaan en twee uur later terug komen, beneden gaan zitten of erbij blijven. Ik koos voor de laatste optie. Mijn man begint het bevalbad in orde te maken (dat wilden we komende week klaar gaan zetten), maar komt niet verder dan het grondzeil, omdat hij mij mag komen ondersteunen. Ook hadden we nog geen zeil op het bed gelegd, alleen maar twee omderleggers.

In een rap tempo volgen de weeën elkaar op. Ik raak bijna in paniek, maar mijn man weet mij kalm te houden en samen blazen we wee na wee weg. Ik wist niet dat ik zo kalm kon blijven. Ik krijg persdrang, maar mag er niks mee. Na drie persdrangweeen vraag (nouja, beveel...) ik de verloskundige te kijken hoe ver ik ben. Ze denk niet zoveel verder ben als hiervoor. Ik blijk volledige ontsluiting te hebben en mag gaan mee persen. Wauw, wat een oergevoel komt dan in je naar boven! Na 50 minuten persen, gaat de verloskundige een verdoving klaarmaken voor een knip. Ik zet alles op alles en 'kom pas weer bij' (ik was even ver weg) als ze roept dat ik moet kijken. Ik zie onze dochter geboren worden om 6:12. Ze wordt meteen op mijn borst gelegd. Zonder moeite wordt de placenta geboren.

We zijn er helemaal stil van en kijken bewonderd naar ons kleine warme huilende meisje. Wat mooi!

Ik blijk wel wat scheuren te hebben en moet gehecht worden. Dit duurt bijna anderhalf uur. Al die tijd ligt ons meisje lekker bij mij, af en toe wat sabbelen aan mijn borst. Het gaat eigenlijk helemaal zoals ik wilde, heel rustig en fijn. 12 hechtingen verder, is ze eindelijk klaar. De verloskundige (22 jaar) blijkt enorm onder de indruk te zijn van hoe ik de bevalling doorstaan heb. Alsof ik al acht kinderen gebaard heb.

Ik mag douchen en de kraamhulp die er al is is verbaasd dat ik alles zelf kan. Ik voel me ook best goed. Weer in bed mag ons meisje weer lekker bij mij. Eten we en drinken we wat en kan het grote bellen beginnen. Leuk om iedereen zo te verrassen!