Herkenbaar van wat anderen over je kind zeggen. Op kdv is ze een engeltje. Ze luistert, doet alles, weet alles, helpt alles en iedereen. Maar zodra ze thuis is draait ze volledig. Dit heeft ze al vanaf baby af aan. Wij zaten thuis met een huilbaby. Maar zodra we ergens anders waren dan was ze supergezellig.

Hier staat of valt alles met vermoeidheid en slaap. Dochter moe> drama. Dochter uitgeslapen> redelijk handelbaar.

Ik zit ook met mn zoontje. Die is nu 19 maanden en begint een het woord "nee" te kennen. Hij is nu af en toe ondeugend en heeft driftbuitjes..

UN en Caufield: moest wel lachen om die benamingen.

Ik heb makkelijk praten want ik heb geen kinderen maar misschien kan dit helpen:
- hem uitdagen met moeilijke werkjes/opdrachten. Kinderen van die leeftijd gaan zich vaak sneller vervelen zijn aan school toe en hebben uitdaging nodig. Of iets nieuws qua speelgoed kopen. Gaat hij ook niet naar een kdv of gastouder of zo waar hij met andere kinderen kan spelen? Anders misschien een speeldate plannen.
- met hem praten over dat hij nu een broertje heeft/mama weer moet werken. En dan misschien niet echt praten-praten maar wel benoemen dat je snapt dat hij dat vervelend vindt of daar boos of verdrietig van wordt en dat je daar best begrip voor hebt maar wel binnen jouw grenzen.
- naar buiten sturen zodat hij zijn energie kwijt kan, naar de speeltuin of lekker in de tuin spelen.
- misschien een dagje of paar uurtjes iets met hem alleen doen en dat ook zo aankondigen. Misschien ook aan hem vragen wat hij graag met jou (of papa) zou willen doen.

Dit zijn meer dingen met betrekking tot de nieuwe situatie waar jullie in zitten. Wat betreft straffen:
- Hij mag boos zijn, maar hij mag geen spullen kapot maken. Ik zou het boos zijn dan ook kaderen. Je mag best boos zijn maar wij zijn rustig aan het eten dus dan mag jij even boos doen in de gang. Als hij weer rustig is kan hij weer terug komen. Ik weet niet hoe hard hij op de deur klopt maar als de deur er niet van kapot gaat of het niet heel storend is zou ik het lekker zo laten. Ik zou hem echt even flink laten afkoelen en als je weer met hem kan praten op een normale toon (dus niet schreeuwen of sorry roepen). Dan weer terug komen op het incident, aan hem vragen waarom hij op de gang moest zitten en dan weer goed maken, knuffelen. Als hij terug blijft komen zou ik hem terug zetten in de gang en dan alleen zeggen: jij mag in de gang afkoelen totdat jij weer rustig bent. Geen discussie aan gaan als hij niet rustig is en weer terug gaan. Mocht 'ie nou steeds weer terug komen zou ik hem even negeren, ik wil dat jij op de gang wacht en ik kom met jou praten als je rustig bent. Echt volhouden. Je bent dan alleen maar voorspelbaar voor je kind. Hij weet dat je doet wat je zegt en dan er een consequentie is bij 3x waarschuwen. Dit geeft alleen maar veiligheid. Hij weet ook dat jullie het daarna weer goed kunnen maken en dat je niet boos bent om wie hij is maar om wat hij deed.

Wanneer zou ik hem op de gang zetten: als hij na 3 waarschuwingen niet het gedrag laat zien wat je van hem vraagt.

Verder zou ik net als UN zegt ook goed kaderen wat je van hem verwacht. Ook vertellen nu ga ik iets met jou doen en dan moet mama daarna weer even met de baby iets doen dus dan moet je even zelf spelen. Ook als je merkt dat er vaak dingen mis gaan met bijvoorbeeld de auto's vooraf bespreken wat je verwacht. Ik wil de auto's wel voor jou pakken maar dan wil ik wel afspreken hoe we met de auto's omgaan. Hem zelf dan ook laten benoemen (met hulp) wat hij weet dat niet mag, bijvoorbeeld, geen auto's over het beeld van de tv, niet met auto's gooien op je broer etc. Op mijn werk (maar dat is natuurlijk wel anders) doe ik dan zelf ook weleens een beetje gekscherend dingen voor zoals hey kijk nou, de auto kan heel leuk op de tv rijden, maar mag dat? Dan moeten ze meestal heel hard lachen en roepen ze: neeee!! Dat mag niet! En dan vraag ik waarom dan niet? En dan kunnen ze dat altijd heel goed uitleggen. En vooraf benoemen wat de consequentie is als er afspraken mis gaan. De auto's gaan bijvoorbeeld de kast in.

Dan nog even jouw vragen:
- Gooien/slaan met spullen.
Gooien met spullen. Zelf oprapen en terug leggen. Daarna mogen ze weer door spelen. Doen ze dat niet na 3x waarschuwen even apart zetten en als het weer voor rede vatbaar is alsnog het speelgoed oprapen. Slaan vind ik wel erger, als een kindje echt hard slaat dan zeg ik wel dat ik daar heel erg van schrik en soms zet ik ze meteen even apart (als het met opzet gebeurd). Slaan is wel een harde grens bij mij.
- Brutaal/uitdagend gedrag en schreeuwen.
Is ook wel een harde grens, ik zou dan al niet eens meer in discussie gaan en benoemen dat je zo niet naar hem luistert. Ook wel een beetje negeren, misschien met je man praten of tegen zijn broertje. Mensen die jou aardig behandelen doe jij ook aardig tegen. Blijft hij uitdagen zou ik hem apart zetten. Hoeft niet eens ver weg maar wel op een plek die jij voor hem bepaald. Kan ook bijv. langs de bank zijn op de grond. Zo zit hij er toch bij maar is hij wel afgezonderd/afgewezen door jou.
- Bewust dingen kapot maken.
Is ook een harde grens, zou ik niet teveel woorden aan vuil maken. Ga jij maar even apart zitten want dit is heel gek wat je nu doet. Wij maken hier geen spullen kapot. Verder negeren totdat hij afgekoeld is.
- De katten pesten.
Heb ik geen ervaring mee. Ik zou hopen dat de katten een keer van zich afbijten . Heel soms doe ik ook weleens het gedrag wat een kind bij een ander kind doet bij hem terug (dit klinkt heel fout). Maar is meestal wel het meest effectief, je kunt iets 100x uitleggen maar dan snappen ze het meteen. Bijvoorbeeld stel dat hij heel de tijd achter de kat aan gaat rennen dat je dat ook bij hem doet, niks zeggen maar gewoon doen. Waarschijnlijk vindt hij dat heel gek. Dan vragen of hij dat leuk vindt? Nee? De kat denk ik ook niet.

Succes! (Mén wat een verhaal!)

Ik ben het eens met Geel en UN. Consequent zijn is echt belangrijk, duidelijk zijn ook. Geef duidelijk aan wat je grenzen zijn en ook wat de consequenties zijn wanneer je kind over de grenzen heen gaat. Wanneer je waarschuwt dat je kind niet met de auto's mag gooien, omdat je ze daarna opruimt, moet je dat daarna ook doen wanneer je kind weer met de auto's gooit. Doe wat je zegt. Lotus, wanneer jij dreigt dat je niet naar het zwembad gaat wanneer hij niet luistert, doe je dat dan vervolgens ook echt wanneer hij weer niet luistert? Anders heeft je kind haarfijn in de gaten dat hij toch wel naar het zwembad gaat.

Wat betreft straffen: meestal helpt aanspreken op het gedrag voldoende. Ze gaan hier ze op de trap in de gang wanneer ze iets doen wat echt niet mag of wanneer ze een driftbui hebben. Vaak ook vooral om even af te koelen. Daarna praten we erover wanneer ze weer rustig zijn. Wanneer ze iets gedaan hebben wat niet mocht/iemand pijn hebben gedaan moeten ze hun excuses aanbieden aan degene. We hebben een periode gehad dat er dagelijks wel iemand op de trap zat, maar gebeurt nu nog zelden gelukkig.

Het is weleens voorgekomen dat we dan ergens niet naartoe zijn gegaan. Maar wat je zegt klopt hoor, zijn we ons ook zeker bewust van. Ik vind het ook geen prettige manier, maar het lijkt soms echt de enige uitweg.

Net zoals een vuilniszak uit de kast pakken als hij niet wilt opruimen (en nee, speelgoed zou ik nooit weggooien, maar die ervaring heeft hij nog niet, omdat het binnen no time opgeruimd is dan)

Je zou hem kunnen laten tekenen wat hem dwars zit en later erna vragen of als het kan tijdens het tekenen.

Ik zit met hetzelfde probleem, zoon is 21 mnd. Maar begrijpt het nog niet goed dus ik zit echt te bedenken wat ik zou kunnen doen bij hem. (Iemand hier nog tips voor?)

Merk wel dat het erger wordt als
- ik druk ben, hij wil aandacht
- ik niet fit ben, dan ben ik minder consequent denk ik
- als het huis rommelig is
- we niet naar buiten kunnen, bv als het regent of dochter slaapt

Probeer dus eens te kijken naar de oorzaak. Maar goed, dat is dus lang niet altijd aanwijsbaar.

Succes, het is echt lastig.

Hier tellen we tot 3 en dan gaat hij in de hoek. Regelmatig gaat hij ook daar tekeer. Tegen de deur en kast aan schoppen en slaan en allemaal gillen. Dan tel ik nogmaals tot 3 en is het daarna rustig moet hij nog in dee hoek blijven staan en anders gaat hij voor straf naar bed. Het klinkt resoluut maar op zijn kamer wordt hij helemaal afgezonderd even en kan hij tot rust komen. Beneden ziet/hoort hij ons toch. Daarna praten we het wel uit maar vaak gaat het 10min later weer zo. Hier momenteel ook meer gemopper dan leuk spelen.

Ik dacht altijd dat 'voor straf naar bed' betekende dat het kind echt naar bed moest en moest gaan slapen. Hoor dat ouders ook zo vaak zeggen als je nu niet ophoudt moet je straks meteen naar bed. Dit is dan rond 4/5 uur of zo. Zou dat dan gewoon straf betekenen op je slaapkamer? En dat als je het weer goedmaakt je er weer af mag? Ik denk altijd dat die kinderen dan hun kamer niet meer afkomen tot de volgende ochtend.

Hier is straffen eigenlijk ook niet echt aan de orde, beetje zelfde situatie als Urban Naked schetst. Ook een heel makkelijke kleuter die bijna nooit wat doet wat niet mag. Hij staat wel eens in de hoek, maar ik denk dat dat hooguit 1x per maand voorkomt, zelfs minder denk ik. Hij doet soms ook wel dingen die niet mogen, maar als ik dan zeg dat dat niet mag, luistert hij gewoon heel goed en doet hij het ook niet. Driftbuien ken ik ook helemaal niet, dat heeft hij nog nooit gehad. Ik heb dus ook heel makkelijk praten en ben benieuwd naar mijn dochter over een paar jaar

Ik heb er eens over nagedacht. Maar dat straffen kan niet echt aan de orde. Ik zet de kinderen wel eens uit elkaar als ze ruzie maken. Maar echt straf krijgen ze nagenoeg nooit.

Dat van die knuffelbeer vind ik echt heel naar om te lezen. Als ik zie hoe veilig en vertrouwd het Nijntje van J. voor haar is dan zou ik dit niet over mijn hart kunnen verkrijgen. J. heeft ook last van driftbuien en is regelmatig brutaal. De straf die wij hanteren is de hoek. Daar kan ze dan ook flink tekeer gaan (krijsen, gillen, schoppen, slaan, etc.). Daarna belooft ze beterschap en maken we het weer goed. Vervolgens doet ze hetgeen wat niet mocht vaak gewoon weer. Dan gaat ze dus weer de hoek in en herhaalt zich hetzelfde ritueel. Ik zorg dat J. haar energie kwijt kan door de dag heen (buiten rennen, speeltuin, indoor speeltuin, bos, te voet boodschappen doen, binnen dansen op muziek, etc.) en geef haar kleine taakjes waar ze mij mee mag helpen zoals tafel dekken, speen oprapen voor haar zusje, drinken in de koelkast zetten, fruit aangeven, twee dezelfde sokken bij elkaar zoeken terwijl ik de was opvouw, etc. Dit helpt wel omdat ze zich dan trots voelt. Wij sluiten de dag heel bewust positief af. Ze krijgt altijd een verhaaltje en vertellen elkaar wat we leuk vonden die dag. Ook altijd een knuffel en een kus en tegen elkaar zeggen dat we van elkaar houden. Het is hier voor iedereen fijner om de dag positief af te sluiten.

Hier moeten ze op de gang en als ze het echt bont maken moeten ze vroeg naar bed. In de laatste week van het jaar lagen ze dan ook beide om 18.45 op bed. Terwijl de oudste in de vakantie rond 20.00 naar bed gaat. Maar de hele dag hadden ze ruzie, een grote mond en daarna hadden ze met z'n tweetjes op voorbedachte rade iets kapot gemaakt. Dan is het hup naar bed.

Knuffel/tutdoek zou ik ook echt nooit afpakken. Dat is voor de kinderen toch iets waar ze troost, geborgenheid en veiligheid uit halen. Dat moet je gewoon niet willen.

Even uit nieuwsgierigheid hoor, maar hoe ging dat dan? Hoe weet je of kinderen iets met voorbedachte rade doen?

Ik had iets op tafel staan waar mijn oudste al 2 dagen over aan het piepen was en steeds aan zat. Het was stom en het moest weg. Mijn jongste kopieeerde steeds het gedrag van de oudste dus deed hetzelfde en kreeg ook steeds dezelfde waarschuwingen. Ik had mezelf al voorgenomen om dat ding die avond naar onze slaapkamer te brengen zodat het heel zou blijven en om maar van het gezeur af te zijn. Toen ik even naar het toilet was en daarna terug kwam was dat ding aan beide kanten stuk en ze zaten met z'n 2-en onder de tafel verstopt. Ik werd boos en vroeg om uitleg en toen kwam het eruit dat ze beide op de tafel waren geklommen en stuk hadden gemaakt.

Het was niks duurs. Gewoon een kunstwerkje van klei en papier die ik had gekregen van het kindje van een vriendin. Was echt leuk en kind had echt zijn best gedaan. Mijn zoon vind dat kindje stom en vandaar het kapot moest volgens hem. En na tig andere waarschuwingen die dag over andere dingen, geruzie over vanalles en nog wat was dit de druppel.

Hier moeten we regelmatig straffen helaas. Inmiddels wel wat minder maar ze heeft nogal wat buien gehad waarbij ze moedwillig aanwijzingen zoals ' niet doen' negeert, je heel uitdagend aankijkt en het dan alsnog doet en gaat lachen. En ze slaat Gewoon in mijn gezicht maar dat is wel vaak te herleiden naar vermoeidheid of drukte. in een drukke therapieperiode moet ik het ontgelden, mijn man nooit. Nu is dat dus blijkbaar het uitten van iets anders dan boosheid maar toch straffen we ook om het er daarna weer over te hebben. Want slaan mag uiteraard ook in die situatie niet.

Maar qua straffen: we beginnen met waarschuwen, paar keer en steeds strenger. Uiteindelijk bij de 3e keer waarschuwing want anders op de gang, op de mat bij de deur of gewoon in de hoek. En daarna wel doorpakken/consequent zijn en het doen. (zo zei ik laatst dat de hema ook hoeken had, nou ik kon dus op zoek en ze stond daar in de hoek) Maar een minuut of 3 en dan wil ik het erna wel met haar erover hebben. Wil ze dat niet, dan gaat ze nog langer in de hoek. Op zich werkt het redelijk, ze gaat soms idd ook flink over de rooie maar dan zet ik haar steeds terug op haar plek (eerst met uitleg, daarna zonder wat te zeggen.)Soms dan wil ze niet eten en vraagt ze zelf of ze in de hoek mag slimmerd.
Speelgoed afpakken heel soms, maar hoeft vrijwel nooit. Haar geliefde doekje afpakken doe ik niet, dat brengt haar geborgenheid en veiligheid. Dat vind ik zielig.

nog een toevoeging: ik ben nooit "boos" maar wel gewoon streng. Daar reageert ze beter op dan bij stemverheffen (wat mijn man doet, dan wordt ze bang en wordt het alleen erger. Is discussiepunt tussen man en mij).Ik probeer haar emotie ook altijd te benoemen (als ik hem begrijp, soms uiteraard niet) en dat het oke is maar dat het gedrag erbij niet mag. Klinkt heel verantwoord maar soms lukt het niet hoor en heb ik gewoon een krijsende keukenmeid in de gang

Ow milady, ik las ook nog dat het erger werd na de geboorte.
Onbewust zei ik vaak tegen mijn zoon, afblijven dat is van jouw zusje (fles, speen, spuugdoekje zoiets en ze had spruw dus hij mocht het niet in zijn mond stoppen). Daar werd hij ook opstandig van. Want zo leek het alsof alles van zijn zusje is en niets van hem. Ik weet niet of jij dat ook onbewust zegt, anders zou je daar eens op kunnen letten.

Fijn die uitgebreide reacties! En ook fijn dat het herkenbaar is.

Ik heb het er met mijn man ook nog uitgebreid over gehad en we hebben bedacht om gewoon 1 vaste straf aan te houden en dat hij met straf 3 minuten op de trap moet zitten. Eerst een waarschuwing, dan een waarschuwing met consequentie (eventueel tot 3 tellen) en dan op de trap.

Gisteren kon ik het gelijk proberen. Het was de hele dag gezellig maar met naar bed brengen ging het mis. We hebben eerst A. samen op bed gelegd zodat ik alle aandacht voor D. zou hebben. Dus toen dat klaar was gaf ik aan nu even pyjama aan, tanden poetsen en dan mag je een boekje uitkiezen.
D. zei: Dacht het niet, rende weg en verstopte zich in ons bed onder de deken.
Ik ben er naar toe gelopen, gezegd dat ik het niet goed vind dat hij weg rent en dat ik wil dat hij luistert en nu mee gaat om de pyjama aan te doen.
D.: Ik doe het lekker niet.
Ik: Ik wil dat jij nu mee gaat om je pyjama aan te trekken, ik tel tot 3 en als je dan niet hier bent dan moet je 3 minuten op de trap.
D.: Doet alsof hij doof is en mij niet hoort.
Tot 3 geteld, D. bleef op bed liggen dus hem opgepakt en op de trap gezet. Daar gezegd dat hij 3 minuten op de trap moet zitten omdat hij niet luistert en niet meehelpt met de pyjama aantrekken.
D. staat natuurlijk gelijk op en wil weer weg rennen. Dus weer gepakt en weer (zonder wat te zeggen) op de trap gezet.
Helaas vond D. het eerder erg grappig allemaal want hij moest er keihard om lachen.
Dus toen maar besloten dat hij dan 3 minuten alleen op de overloop moest blijven, dit ook gezegd maar D. was nog steeds niet van plan om mee te werken. Alleen op de overloop vond hij niet leuk dus binnen een paar seconden stond hij krijsend en gillend op de deur te rammen en schiet in een driftbui.
Na drie minuten de deur weer open gedaan, bij hem gehurkt maar hij was alleen aan het schreeuwen dat ik niet mocht praten en dat ik aan de kant moest gaan want hij wilde er langs.
Gezegd dat ik het niet goed vind dat hij zo schreeuwt en dat hij op de overloop blijft totdat hij rustig is en dat ik over 3 minuten weer bij hem kom om het te proberen (maar volgens mij hoort hij niet eens wat ik zeg want hij blijft gillen dat ik niet tegen hem mag praten). Dit heeft ongeveer een kwartier geduurd.
Nog een keer rustig uitgelegd waarom hij straf kreeg maar hij bleef (nu wel op een rustige toon) zeggen dat hij er niet over wil praten.
Toen pyjama aangedaan, tanden gepoetst en boekje gelezen.

En daarna begon het weer. Hij vindt het altijd fijn als we nog even bij hem blijven (vooral na zo'n bui) dus van te voren duidelijk gezegd dat ik bij hem wil blijven maar dat hij wel moet gaan slapen en dat ik anders naar beneden zou gaan. Maar hij is nogal van het rekken tegenwoordig dus hij wilde nog een boekje lezen (nee we hebben al gelezen, morgen gaan we weer een boekje lezen, het is nu tijd om te gaan slapen), toch nog een slokje water en hij wilde niet gaan liggen.
Ik: Ik wil dat je nu gaat liggen en slapen.
D: Boze zucht.
Ik: Ik ga tot 3 tellen en als je dan niet gaat liggen dan ga ik naar beneden. 1.2...
D: Nouhou!! Hou op!! Niet tellen! (slaat op dat moment zijn handen jammerend voor zijn ogen.
Ik: 3. D. laat zich op dat moment wel achterover zakken maar blijft op 1 elleboog leunen terwijl hij mij uitdagend aankijkt.
Ik: Ok, ik ga naar beneden want jij bent niet gaan liggen, welterusten!

En op het moment dat ik dan opsta en weg loop komt hij huilend achter mij aan. Ik doe wel luisteren mama!
Aangegeven dat hij dat niet heeft gedaan, ik wil dat hij nu in bed gaat liggen en dat slapen en niet meer uit bed komt.
D: Blijf jij dan even bij mij?
Ik: Nee ik ga naar beneden.
D. begint weer te huilen.
Ik: Welterusten. En toen liep ik naar de trap.
D. weer achter mij aan dus ik hem hem opgepakt zonder wat te zeggen en weer in bed gelegd. Maar Hij kwam er gelijk weer uit. Op dat moment verzint hij ook allemaal smoesjes, zegt huilend dat hij nog even die ene auto op moet ruimen, de katten nog een knuffel wil geven, hij mij wat wil vertellen (maar vervolgens zegt hij niks) en krijgt vervolgens een driftbui omdat dat van mij op dat moment niet mag. Ik ben gewoon doorgegaan met hem negeren en ondertussen iedere keer terug in bed te leggen. Dit heeft ongeveer een half uur geduurd. Toen heb ik hem weer rustig uitgelegd waarom ik naar beneden ga ik dat ik van hem verwacht dat hij nu gaat slapen. Afgesproken dat ik met een kwartiertje even bij hem zou kijken.
Toen ik naar beneden ging bleef hij wel in bed maar binnen een minuut stond hij al weer huilend en schreeuwend bovenaan de trap. Toen is mijn man (was net thuis van het werk) naar boven gegaan, duidelijk gezegd dat ik niet zou komen als hij zo schreeuwt en dat hij moet gaan slapen. Na een kwartiertje inderdaad even naar boven gegaan, hij was nog wakker en lag nog wat te snikken. Even een kus en een knuffel gegeven.
Hij vroeg op dam moment wel weer gelijk of ik even bij hem bleef. Aangegeven dat ik gewoon weer naar beneden ging. Daar was hij wel weer verdrietig over maar ging uiteindelijk wel slapen. En toen was het al 22:15u.

Heel verhaal haha maar het vreet echt zoveel tijd en energie momenteel. Misschien dat jullie nog iets zien wat je anders zou doen of praktische tips. Het was trouwens al weer de tweede avond op rij dat het naar bed gaan zo moeizaam gaat met driftbuien en pas na 22:00u slapen.

En wat erg Ava! Ik zou daar ook echt boos om worden!

Goed aangepakt.
Maak je de tijd wel zichtbaar voor hem? 3 minuten is natuurlijk een eeuwigheid als je geen klok kunt zien of nog geen klok kunt lezen.

Wat Eem pittige avond was dat! En wat onwijs goed van je dat je hebt volgehouden hee! Ik denk dat het nu even een tijdje heel pittig zal zijn, totdat hij doorheeft dat dit de kaders en regels gaan zijn. En daarna wordt het makkelijker. Probeer je dat voor te houden als het moeilijk is!
Ik vind het echt knap van je!

Milady wat knap van je dat je het de hele avond consequent hebt volgehouden. Zoals je het omschrijft klinkt het heel goed zoals je het hebt aangepakt. Ik denk dat hij straks de regels vrij snel door heeft wanneer je het nu volhoudt. Wat je omschrijft klinkt trouwens precies als mijn dochter . Zij is ook een ster in het proberen te rekken van de slaaptijd. Hier gaat het nu stukken beter door inderdaad duidelijk grenzen aan te geven. Tellen tot drie doe ik ook, als ze dat eenmaal door hebben werkt dat heel goed. Wat ik alleen anders doe is dat ik geen tijd verbind aan het op de gang zitten. Wanneer ze rustig zijn, ga ik naar ze toe. Ik denk meestal wel sneller dan drie minuten, maar dat is maar net wat voor jullie handig of fijn is.

Dit zou zo over mijn neefje kunnen gaan, die heeft ook van die buien momenteel. Bij mij is hij poeslief, soms luistert hij niet maar dat hoort een beetje bij een kind van zijn leeftijd vind ik, maar thuis is het soms drama. Ik denk zelf dat hij heel erg toe is aan school, maar dat duurt nog 8 maanden.. Ik ga dit topic eens aan mijn zusje laten lezen.

Ik vind ook dat je het echt heel goed hebt volgehouden Milady. Ik vrees ook dat dit nu wel even een extra pittige tijd kan zijn, maar ik denk dat de kans wel groot is dat het de moeite loont en hij (hopelijk) gaat beseffen dat er duidelijke regels zijn en dat, als hij zich er niet aan houdt, daar gewoon consequenties aan verbonden zijn.

Wordt. A overigens niet wakker van D. zijn driftbuien/gehuil? Want als je alleen thuis bent is dat natuurlijk ook nog een dingetje anders.