ik ben zat van mijn relatie
We hebben nooit echt ruzie, ga ik ook uit de weg. Ik ben redelijk opgewekt, vrolijk, impulsief. Hij is vaak chagrijnig, pessimistisch, en vastgeroest in een patroon. Weinig verrassend.
Ik ben nu 42 en zie een verder leven met hem als een verloren kans op een sprankelend, vrolijk, opwindind leven. Ik wil niet oud worden met zo'n saaie man. Hij wordt volgend jaar 50, en dan denk ik echt getver zo'n saaie oude man. Die alleen nog maar saaier wordt. Als er wat wordt gepland en georganiseerd komt het ook altijd van mij. Vakanties, uitjes enz.
Maar we hebben wel 3 kinderen. En ik heb geen inkomen, werk al 10 niet meer. Ik wil best werken hoor, en ben nu een beetje op zoek.
Ik ben wel bang, want hij weet van niets. Zou dus als als een donderslag bij heldere hemel komen.Ik vind het ook wel sneu, maar dat is toch geen reden om bij hem te blijven, omdat hij anders zo ongelukkig wordt. Hij heeft bij de scheiding het huis, zijn inkomen, en de erfenis die ooit nog komt van zijn ouders. Ik heb dan niets, maar dat is dan mijn eigen keuze.
Ik heb al wel eerder op het punt om bij hem weg te gaan. Toen we elkaar 1 jaar kenden, en zo'n 5 jaar geleden. Nooit uitgesproken overigens.
Een leven met hem als de kinderen de deur uit zijn en hij gepensioneerd is lijkt me ook vreselijk, om dan 24/7 op elkaars lip te zitten.
Hij is best knuffelig, ik ben dat wat minder, maar ik heb ook geen zin om met hem te knuffelen, en te vrijen. Nooit gehad. En de onzin 'zin moet je maken', 'je moet er aan werken', en die bullshit gaat er bij mij niet in.
Ik wil zo graag een andere man, waar ik wel in wil kruipen (figuurlijk), me geborgen bij voel, lekkere sex mee heb. Maar alles eromheen, iedereen terleurstellen, familie, man en vooropgesteld mijn kinderen en verdergaan met niets, zelfs geen huis. Dat is een grote stap.
Adviezen gewenst, afkeuringen en gemene opmerkingen, doe je best maar? Ik sta overal open voor.