Dat je je pet achterstevoren op moet doen als je gaat vissen, dan denken de vissen dat je naar huis gaat. Bijten ze beter!
Flauw grapje natuurlijk maar wij trapten er altijd in, en ook mijn zoon gaat niet zonder pet te vissen

Haha Popcorn! Ik was 11 toen mijn tweede opa overleed, ik weet het niet zo goed. Ik gok dat we wat over groente en fruit, kweken en geduld hebben geleerd. Als ik aan hem denk, denk ik nl altijd aan het tuinhuisje.

Euh nooit geloven in vliegende dode vogeltjes, want dan wordt je bal gehakt van je bord gerausd.

Bitterballen eten
Mijn opa is gestorven toen ik nog maar twee was, dus ik kan me hem helaas niet echt herinneren. Wel weet ik dat ik gek op hem was en hij op mij (ik heb zelfs een tijdje bij mijn opa en oma in huis gewoond met mijn moeder). Ik lustte dus nooit kroketten en bitterballen, althans dat dacht ik. Tot mijn oma mij vertelde dat ik met opa vaak bitterballen ging eten bij het station. Toen was ik al 18 en heb ik ze eindelijk weer eens geprobeerd. En lekker dat ik ze vond!

Van alles over fotografie! Hij had een eigen doka en altijd als hij nieuwe camera's had kwam hij die vol trots aan mij laten zien. Hij heeft nooit geweten dat ik zover ben doorgegroeid met m'n fotografie, maar wel dat ik er altijd al interesse in had. Ik heb ook mooie spulletjes van hem overgenomen, helaas alleen niet zijn Hasselblad camera. Maar de herinneringen en met name de mooie foto's van alle familieleden zijn het meest dierbaar.

Dat heb ik van mijn vader geleerd

Niet bang zijn voor bijen en hoe je honing moet maken.
Jaren later heb ik geleerd dat iemand die op een voetstuk geplaatst wordt, die je als voorbeeld neemt voor alles héél snel naar beneden kan kelderen en dieper dan de diepste goot kan belanden. Ik heb van hem geleerd mensen niet te vertrouwen, hoe goed ze zich ook voordoen.

Eigenlijk van mijn beide opa's niet zo veel. Mijn ene opa was al 80 toen ik geboren werd. Mijn andere opa (en oma) was een koude band mee en kwamen we niet zo vaak.

De opa van 80 werd op het eind een beetje doof, maar hij kon dan -als er visite was- zo heerlijk met van die pretoogjes zitten genieten. Ik denk dat ik dat van hem geleerd heb en doe het nu ook vaak bewust even.

Opa, de vader van mijn moeder, stierf toen ik nog erg jong was. Het enige beeld wat ik van hem heb is dat ik chipjes op de grond kapot mocht trappen, me vasthoudend aan de tafel, want lopen kon ik niet, en dat oma boos op hem werd. Dus ik heb van hem geleerd dat je vooral ook kattenkwaad moet kunnen uithalen.

Opa, de vader van mijn vader, was vooral een hele rustige man. Hij zat altijd op in de hoek van zijn bank, benen over elkaar heengeslagen met zijn krant, en zo nu en dan liep hij naar buiten om naar de bloemen in de tuin te kijken en om een shaggie te roken. Het was een man van weinig woorden, maar je kon aan zijn ogen zien of hij ergens van genoot. Ik denk dat ik het van hem heb dat ik in stilte kan genieten. Gewoon kijken, alles in me opnemend en genieten zonder iets te zeggen.

Ik heb mijn beide opa's helaas niet gekend. De vader van mijn vader was al jaren dood toen mijn ouders elkaar leerden kennen. En de vader van mijn moeder overleed twee maanden voor mijn geboorte. Toen mijn eigen vader overleed, realiseerde ik me pas wat een heftige tijd dat voor mijn moeder moet zijn geweest. Hoogzwanger van je eerste kindje en dan afscheid moeten nemen van je vader.

Ik heb dus helaas niets van ze kunnen leren.

De vader van mijn moeder was al jaren voordat ik geboren werd overleden.
De vader van mijn vader leeft nog wel, maar het contact met hem is verbroken lang voordat ik geboren werd.

Mijn ene opa was al dood voor m'n geboorte. M'n andere opa (nu 80) heeft me alles geleerd over het boerenleven. Van voeren tot slachten en alles er tussen in. Nog steeds hebben we veel lol samen.

Niks helaas. De ene opa heb ik nooit gekend en de andere opa heeft mij nooit zien staan. Mijn opa en oma hadden 11 kinderen, en natuurlijk nog veel meer kleinkinderen. Dus een persoonlijke band zat er niet in. Ook keurde mijn opa mijn vader niet goed, dus ik zal ook wel niet goed zijn geweest. Dat bedenk ik me eigenlijk nu pas! Maar dat is niet erg

Hoe je vogeltjes moet verzorgen. Ik heb alleen niks met vogels.

Hoe je lekkere appeltaart en boterkoek maakt

Van mijn opa aan mijn moeders kant heb ik heel veel geleerd. Ik was gek op mijn opa, hij vertelde altijd mooie verhalen over vroeger. Ik heb ook heel wat flauwe grapjes van hem geleerd :p Maar bovenal denk ik dat ik van hem een stukje 'genieten van wat je hebt' heb meegekregen.
Mijn andere opa heb ik nooit gekend, maar hij heeft in zijn leven ook veel meegemaakt, dus ik had graag ook zijn verhalen gehoord.

Ik heb de liefde voor paarden van mijn beide opa's geërfd.

Stomme mopjes en versjes/liedjes. Ik zal ze nooit gebruiken, maar kan ze allemaal nog zo opratelen.
En mijn opa vertelde veel over de oorlog.

Mijn andere opa heb ik helaas niet gekend.

Niks. Mijn ene opa was een heel nare man en is overleden toen ik 3 was en mijn andere opa zie ik nooit.

Tuinieren en vissen, al is het me beide niet meer echt bij gebleven. Vroeger was ik er beide erg goed in, nu.....ben ik mijn interesse behoorlijk verloren ;)

Hoe je moet slootjespringen en in bomen klimmen.
We gingen altijd met onze pake naar het bos. Daar leerde hij ons ook over eikeltjes, beukenootjes, kastanjes etc.

Mijn opa leerde mij schaken. Dat vond ik helemaal geweldig toen. Zeker toen ik hém kon verslaan. Toen ze gingen verhuizen beloofde hij met mij weer te gaan schaken in het nieuwe huis, maar helaas is hij tijdens de verhuizing toen overleden.

Ik heb niet zo veel geleerd van mijn opa's. Mijn ene opa overleed toen ik 11 was, ik weet vooral nog dat als ik daar ging logeren mijn opa meestal aan het werk was, hij had altijd vergaderingen en dingen te doen. Het enige wat ik me nog echt van hem herinner is dat je hem goed in de maling kon nemen. Hij nam het nogal letterlijk allemaal.

Mijn andere opa leeft nog maar is niet meer in goeden doen na een heel aantal kleinere en grotere hersenbloedingen. Daarvoor kende ik hem eigenlijk helemaal niet goed. Mijn opa en oma zijn gescheiden toen mijn moeder twee was, mijn opa is hertrouwd met een vrouw die het eigenlijk niet ok vond dat hij een eerder huwelijk had gehad.
Ik realiseerde me pas met mijn 'stiefoma's' begrafenis dat ik me daar thuis eigenlijk nooit echt welkom heb gevoeld. We mochten namelijk niet bij de familie zitten, zelfs mijn moeder, die bij haar vader wilde gaan zitten werd verwezen naar de achterste rijen. Toen kwam het besef dat ik me daar thuis nooit op mijn gemak voelde en dat het heel erg voelde alsof we er niet mochten zijn. Van de andere kleinkinderen hingen foto's aan de muur, van ons helemaal niets. Sowieso kwamen we er meestal maar 1 of 2 keer per jaar. Toen mijn stiefoma was overleden kwam mijn opa dichterbij wonen en probeerde hij de banden wat aan te halen. Mijn moeder vond dit geloof ik wel heel fijn maar voor mij heeft het nooit zo gehoeven. Ik weet nooit wat ik tegen hem moet zeggen, hij toont ook totaal geen interesse. Hij schijnt nogal trots te zijn op zijn eerste en enige achterkleinzoon, maar het is niet dat hij ooit belt, nu helemaal niet meer, maar eerder ook niet.

Ik denk dat dat gevoel van niet goed genoeg zijn weliswaar niet rechtstreeks maar wel via mijn moeder bij mij terecht is gekomen. En ik ben al jaren in therapie om wat beter over mezelf te gaan denken.