Ja daar heb ik zeker wat aan. Dank je wel voor het meedenken en je tips!

Ik heb besloten me er niet aan te wagen. Ik weet niet wie de opmerking plaatste, maar degene zei dat je het bedrijf in het verleden moet laten en daar heb ik lang aan gedacht. Ik denk dat ze gelijk heeft.

Heb wel andere sollicitatie's de deur uitgedaan. Een functie sprak me erg aan en dag later bleek dat ze vergeten waren de vacature van hun site te halen, want de functie was al ingevuld. Maar goed, nu de anderen maar afwachten.

Gisteravond met mijn verkouden/grieperig hoofd nog snel een sollicitatie de deur uitgedaan. Ik ken het uitzendbureau en had besloten hen enkel mijn cv te sturen. Kort begeleidend schrijven en weg. Vanochtend werd ik gebeld en vandaag mag ik een test maken en een motivatiebrief schrijven. Als dit goed bevonden wordt dan vrijdag een gesprek bij het uzb en als dat goed bevonden wordt maandag een selectiedag bij het bedrijf. We zullen zien.

Hoe is het gegaan fedora?

Minx, ronduit slecht. Dat kwam niet door de zenuwen, want die had ik niet, maar wel door mijn kop vol snot en mijn hoestbuien. Alles wat ze aan mij uitlegden ging het ene oor in en het andere oor uit. En laat ik nu net iemand tegenover me hebben die dat doorhad. Kan wel zeggen dat hij goed is in zijn werk. Ik had op mijn bed moeten liggen en dit niet moeten doen. Vanmiddag om 16.00u werd duidelijk dat ze niet met mij door wilden. En ik kan het ze niet kwalijk nemen.

Waarom had je niet gebeld dat je ziek was dan?

Ik voelde me op woensdag iets beter en toen ze vroeg of ik de dag erna zou kunnen langskomen, heb ik gewoon toegezegd. Ik had nog een andere afspraak in de stad en zo zou ik ze mooi kunnen combineren. Maar ondanks dat ik me al zittend op de bank iets beter voelde, heb ik de nacht die daarop volgde niet geslapen door eigen geblaf. Eerste afspraak ging goed, tweede afspraak had ik geen energie meer. De man waarmee ik het gesprek had vroeg ook waarom ik in godsnaam was gekomen, want dat het niet ging zoals het moest gaan, dat was hem meer dan duidelijk. Het is een foutieve inschatting van mezelf geweest. En hoe krom ook, hier leer ik wel van.

Ik vind dat je jezelf elke keer in een slachtofferrol plaatst als het op solliciteren aankomt, Fedora. ik kan het niet goed verwoorden maar dat gevoel krijg ik als ik je reacties leest.
Pak je ballen bij elkaar en doe het goed of doe het niet. Die excuses helpen je niet echt verder denk ik.

Edit: want je brieven zijn zo te lezen wel gewoon goed, dus heb wat meer vertrouwen in jezelf en knal in dat gesprek.

Fedora: niet om flauw te doen, maar wat leer je hier dan precies van? Dit vraag ik, omdat ik het zo zonde voor je vind dat je jezelf soms niet goed lijkt te kennen wat betreft solliciteren (in de breedste zin van het woord). Dan wordt jezelf 'verkopen' ook veel lastiger. Het kan toch niet zo zijn dat je je achteraf pas hebt bedacht, dat het niet slim is om ziek naar een sollicitatiegesprek te gaan...? Of bedoel je laatstgenoemde wel met dat je ervan hebt geleerd?

In dit specifieke geval heb ik gesolliciteerd met een kop vol snot en blafte ik nog erger dan een waakse hond. Ik wist dat ze, ondanks dat ik geen werk had gemaakt van mijn brief, me de volgende dag zouden bellen. En ik wist zeker dat ik me de volgende dag al veel beter zou voelen. Maar helaas, ik voelde me alleen maar slechter. Ze belde en ik moest een toets maken. Een formaliteit, want zo'n test is alles behalve moeilijk. Ik werd vervolgens nogmaals gebeld om een afspraak in te plannen voor een gesprek. Alles moest snel, want ze moesten de functie voor morgen ingevuld hebben. En ik wist nog steeds zeker dat ik er donderdag echt weer helemaal zou staan. Maar ik stond er niet. Ik kon me niet concentreren op de vraagstelling en eerlijkheid biedt me te zeggen dat de functie per woord me meer ging tegenstaan. Ik werd moe van hun verwachtingen. En ik denk zeker te weten dat ik dat heb laten zien.

Ik heb hier van geleerd. Op het moment dat ik me niet 100% voel dan moet ik niet in gesprek gaan. Ik moet er echt voor 100% staan en mezelf laten zien, zoals ik ook echt ben en kan zijn.

Edit: Daar komt trouwens nog bij dat ik geen enkele klik had met de man waarmee ik een gesprek had.

Winegum: Ik snap wat je zegt en ik ben het met je eens. Dat zijn ook de gesprekken die ik vaak met mezelf voer. En ik snap ook niet waar bepaalde gedachten vandaan komen. Ik word gebeld voor een functie. Mijn cv wordt geprezen. De laatste intercedente noemde hem ijzersterk. En dan moet ik mezelf verkopen en dan klap ik dicht. En waarom? Omdat ik dan onzeker word. De man van het UWV, waar ik daarvoor een gesprek had, zei tegen me dat ik karakter heb en dat als ik zo tegen anderen praat als ik tegen hem sprak, dat de functie van mij zou zijn. En dat is niet de eerste keer dat me dat gezegd wordt. Maar goed, dit keer lag het niet aan onzekerheid, maar echt aan het ziek zijn en geen klik hebben met de man waarmee ik het gesprek had. Ik weet zeker dat ik het volgende gesprek veel beter ga afleggen.

Dit soort zinnen, die ik vet heb gemaakt, vallen me bij jou zo op. Het is allemaal geweldig, je bent supergoed, hebt topbanen op hoog niveau en je bent bij wijze van spreken de directeur - maar tegelijkertijd ben je vaak werkloos en lukt het niet om überhaupt aan het werk te komen. Dat rijmt niet met elkaar. Waar is de tussenweg? Gewoon een baan om op je eigen niveau, waar je wat nuttigs doet en een salaris mee verdient waar je de hypotheek mee kan betalen, en weer eens wat nieuwe mensen ontmoet?

Kennelijk komt het niet over zoals ik het bedoel, maar dit voelt enorm aan als nodeloos kwetsen. Ik heb hier werkelijk waar nog nooit verteld op wat voor functies ik solliciteer, dus het is ook raar om aan te nemen dat ik boven mijn niveau solliciteer.

Dat spijt me, het was niet mijn bedoeling je te kwetsen. En idd weet ik niet wat jouw opleidingsniveau is en op welke banen je solliciteert. Daar doelde ik ook niet op. Waar het mij om gaat is dat je vaak in extremen lijkt te denken. Over je vorige baan heb je nu een paar keer verteld dat het een geweldige baan was, en dat jij het ook nog eens supergoed deed, en dat je ervoor leefde - maar je mocht toch niet blijven en durfde niet opnieuw te solliciteren. Dat bijt elkaar. En over deze sollicitatie is het weer dat je kennelijk een dijk van een indruk maakt en dat men je graag aanneemt - maar ja, ziek, dus toch niet. Dat maakt op mij de indruk alsof je jezelf overschreeuwt en heel graag vanalles wil maar tegelijkertijd dat niet weet te realiseren, waardoor je weer onzekerder wordt en nog meer gaat overschreeuwen. Daarom ben ik geneigd om te denken: waarom niet proberen gewoon een baan te krijgen, iets waar je niet super zenuwachtig van wordt. Je hoeft ook helemaal niet geweldig goed te zijn: bij de meesten van ons gaan sommige dingen OK en anderen minder. En dan kun je altijd verder kijken en doorgroeien naar meer senior functies, dat is alleen maar goed - maar je bent tenminste bezig en kunt vanuit een positieve situatie solliciteren.

Ik word zenuwachtig/gedraag me raar op het moment dat ik doorkrijg dat mensen iets van mij verwachten. Zit ik bij mijn bankmeneer, dan praat ik honderduit. Het doel voor mij is op dat moment dat ik hem begrijp en hij begrijpt wat mijn verwachtingen zijn. Zit ik in een sollicitatie dan ben ik bang dat ik niet aan de verwachtingen kan voldoen of simpelweg niet voldoe. Dat ik niet aardig ben. Of iets doms heb gezegd.

Ik weet dat het iets is van mijn jeugd, ik weet alleen niet hoe ik er vanaf kom. Daarnaast is het iets van de afgelopen 8 jaar. Vroeger was het zo dat als ik op gesprek ging ik ook gewoon werd aangenomen. Daar kan ik niet meer zeker van zijn. Er hoeft maar dit te gebeuren of ik pies naast de pot.

Laatste functie waarvoor ik solliciteerde en op gesprek mocht was servicemedewerker bij een zorgverzekeraar.

Zonder je te willen kwetsen Fedora, snap ik wel wat Caulfield bedoelt. Zie jij zelf geen patroon in hoe jij in solliciteren en het daarbij behorende werkende leven staat? Jij denkt/spreekt op het forum over jezelf in uitersten. Soms is het super-geweldig-fantastisch-goed wat je hebt gedaan/wilt doen en de volgende post haal je vooral jezelf naar beneden en trek je alles in twijfel en lijken dingen jou te gebeuren. Ik denk dat een potentiële werkgever jou niet meer ziet als 'eentje die net komt kijken' en dus verwacht dat je zelfkennis hebt. Ziek naar een gesprek gaan, je laten afleiden door je vriend bij het maken van een test, je hier laten ompraten tot je LinkedIn weer activeren vanwege verhoogde baankansen, getuigen niet van dat jij jezelf kent.

En dan snap ik wel dat Caulfield het heeft over dat zaken elkaar bijten en je jezelf lijkt te overschreeuwen. Werken is nodig om te kunnen leven; het is maar voor een klein deel van de werkenden weggelegd dat zij leven om te werken: zo doe jij het namelijk overkomen dat je dat zoekt ---> jezelf erin willen verliezen o.i.d.. Een baan genereert men inkomen mee, leeft men van en als het een leuke baan is, is dat mooi meegenomen. Als dit niet het geval is, solliciteer je verder vanuit die positie die je vervult. Je moet toch ergens weer beginnen, denk ik.

Leg de lat niet te hoog voor jezelf, maar verzand ook niet telkens in het patroon wat ik hierboven omschrijf. Er is ook een middenweg, daar zou ik me op richten als ik jou was. Het kan aan de manier van omschrijven liggen dat ik me soms over je posts verbaas, maar zelfs als ik daar doorheen lees/prik, blijf ik het idee houden dat jij jezelf helemaal niet kent qua wie jij bent als solliciterend en werkend persoon. Daar is m.i. veel winst voor je te behalen, wat zich dan vertaalt naar een baan vinden.

Edit: ik lees nu je laatste reactie. Altijd bang zijn om het verkeerd te doen, heeft een naam: faalangst. Doe daar wat aan, hier is genoeg hulp voor te vinden.

Dank je Guat.

Ik wil ook graag dat het veranderd. Als het om geld gaat kan ik nog een heel jaar thuisblijven, maar ik wil mezelf blijven ontwikkelen en dus graag aan de slag. Op deze manier gaat dat niet lukken, tenzij ik zo maar opeens wakker word en mezelf het waard vind/niet bang ben om te falen. Het UWV verzorgt trainingen en ik mocht me ervoor aanmelden en dat ga ik morgen doen.

Verwacht niet te veel van die trainingen van het UWV. Ik moest ze aan het begin van het jaar ook doen. het niveau was echt enorm laag. Mensen met enorme spelfouten in hun cv.


Naam
Adres
Telefoonnummer

06/09/2016-07/10/2017 schoonmaakster bij de Lidl. Taken, prullenbakken legen en buro's schoonmaken en wc's schoonmaken en dweilen.
10/06/2014-11/05/2015 vakkenvuller bij de Ah: taken, spiegelen en vakken vullen en mensen helpen met het zoeken van dingen.

Zo zagen cv's er uit. Daar wordt dan heel veel aandacht aan besteed want daar kan veel winst op gemaakt worden.

Dat klinkt niet erg hoopvol, Minx.

Ik moet er echt iets aan doen. Want ik weet al tijden dat mijn gedachten niet stroken met dat wat ik uitdraag en op deze manier kom ik niet verder. Ik wil heel erg graag een baan met heel erg veel verantwoordelijkheden, maar als ik nog niet eens uit mijn woorden kom, alles stom vind wat ik op zo'n moment zeg, dan is zo'n baan daadwerkelijk te hoog gegrepen voor me. Zijn er ook cursussen e.d. buiten UWV die mij daarin kunnen helpen?

Vast. Je hebt het over sollicitatietraining, toch? Dan Google je op solliciatietraining + jouw regio; het stikt van bureaus die dat bieden. Dat is dan uiteraard wel tegen betaling.

En voor faalangst ben ik toen bij een psycholoog geweest. Heb toen een aantal sessies gehad en weet inmiddels hoe ik om moet gaan met faalangst. Toen heb ik de handvatten gekregen om er mee om te gaan en inmiddels kan ik het ook heel goed bij mezelf herkennen en weet ik waarom het de kop op steekt.

Fedora: goed dat je ermee aan de slag wilt gaan. Ik zou een aantal consulten doen bij een psycholoog voor het stukje faalangst dat jou zo belemmert.

Wat mezelf betreft: ik heb dinsdag een gesprek. Erg fijn! De werkgever c.q. opdrachtgever heeft laten weten enthousiast te zijn en dus belangstelling te hebben en dinsdag overleggen we hoe het financieel geregeld mag/kan worden. De gesprekken lopen al sinds juli, maar omdat het gaat om een klus als zzp'er duurt het even en komt het dus hopelijk dinsdag goed. Geen idee of het wensdenken is, of dat het klopt: als er echt geen mogelijkheid was geweest om mij te betalen, zouden ze me niet hebben uitgenodigd, vermoed ik. Normaal gesproken huurt deze werkgever niet afzonderlijke mensen in, maar leggen ze opdrachten neer bij universiteiten. Hoop echt dat het wat wordt, want hoe leuk ik het ook vind dat we dinsdag nog om tafel gaan; toch merk ik dat het wel wat veel is. Twee dagen later ga ik terug naar mijn geboorteland en gezien het doel van die reis, is dit sollicitatiegesprek (als je het zo kunt noemen) vlak voor vertrek nog wel iets waarvan ik merk dat ik het moeilijk vind om daar nu eerst nog op gericht te zijn. Vergt nog wel wat voorbereiding; ik doe m'n best.

Succes guat! Als het al zo lang loopt willen ze je vast graag hebben.

Hier nog steeds vol met therapie bezig dus nog even niet solliciteren. Ik wil heel graag een Traineeship gaan doen wat eind januari weer start. Tegen die tijd hoop ik de therapie afgesloten te hebben. Is de rechtszaak geweest en hoop ik stiekem ook een eigen huis te hebben. 2017 moet mijn jaar maar worden

@ Minx... Dat is het probleem van het UWV, daar wordt iedereen laag en hoog geschoold op een hoop geveegd qua cursussen en bijeenkomsten. Als ze nu eens wat specifiek gerichtere cursussen op ieders niveau zouden aanbieden, dan zouden veel meer mensen geholpen kunnen worden denk ik. Ik ben in het verleden 1x naar een verplichte cursus gemoeten. Qua reistijd was ik meer tijd kwijt dan de cursus (hoe werkt werk.nl en hoe solliciteer je) zelf. Bijna alle mede cursisten vonden het zonde van hun tijd, omdat je niets nieuws leerde. Naast dat dit het rijk ook nog eens hoop geld kost, want je krijgt de reiskosten vergoed leverde deze cursus nauwelijks iets op. Ja, een hoop gefrustreerde mensen.