Mijn moeder neemt soms teveel hooi op haar vork (om niet alleen thuis te zitten), maar onze band is alleen maar beter geworden eigenlijk. Ze is nog steeds dezelfde moeder.

Mijn vader heeft het 1,5 jaar na het overlijden van mijn moeder nog steeds heel erg moeilijk. Hij is lichamelijk en geestelijk erg achteruit gegaan.
Gelukkig kan en mag hij veel op mijn kleine nichtje passen. Dat zorgt voor afleiding.

Mijn ouders waren al 18 jaar uit elkaar toen mijn moeder overleed.
Mijn moeder is hertrouwd, maar mijn oma heeft mijn stiefvader nooit als schoonzoon geaccepteerd.
Die rol is voor mijn vader.

Mijn vader heeft ook een stukje voorgedragen op de uitvaart van mijn moeder. Dat hij eindigde met de zin 'Dag Wilma, je was mijn grote liefde', zegt denk ik genoeg ;)
Qua 'missen' van haar aanwezigheid heeft mijn vader het denk ik niet, qua missen van het er uberhaupt zijn (en er voor mij zijn) denk ik wel.
Zeker nu deze week. Vandaag had ze jarig geweest en volgende week is het alweer 2 jaar geleden.

Ik herken het warrige en het van de hak op de tak, dit heeft geloof ik een paar maanden geduurd. Uiteindelijk is dit wel weer bijgetrokken bij mijn moeder. En onderdak dat ik mijn vader ook heel erg miste vond ik het voor mijn moeder het allerergst. Zij moest zonder hem door en dus heb ik haar zoveel mogelijk gesteund en ondersteund.

Mijn moeder moest voor 3 kinderen zorgen, dit heeft ze vind ik super goed gedaan. 2 pubers en ik was 8 jaar. Door alle gebeurtenissen zijn mijn moeder en ik ontzettend close en ze betekend dus ook onwijs veel voor me. Nu ik zelf wat ouder wordt vind ik het heel lastig om te zien dat mijn moeder ouder wordt. Heeft ze zelf ook enorm veel last van. Momenteel heeft ze veel lichamelijke problemen en ik persoonlijk denk dat alles van vroeger en nu uit komt. Ze is altijd zo sterk gebleven.

Mijn moeder is pas een paar maanden geleden overleden, dus ik kan pas van korte tijd spreken.
Maar mijn vader is nu wel emotioneler, en durft dit sneller te tonen. Daarnaast heb ik het idee dat hij nu meer uit het leven wil halen. Zo wilde hij al jaren zijn motorrijbewijs, maar begon hier nooit aan. Nu mag hij bijna op examen, en heeft al een motor en toebehoren gekocht.
Hij lijkt zich meer bewust van de duur en de zin van het leven zeg maar.
Ik vind het bijzonder hoe krachtig hij is en hoe hij toch alles probeert op te pakken. Hij is onlangs op vakantie geweest naar plekken waar ze vorig jaar samen waren. Een soort afscheidstour leek het wel.
Zoals ik al zei: het is nog erg vers allemaal, maar ik ben tot nu toe trots op hoe hij dingen oppakt en verwerkt.

Ik heb het bij mijn schoonvader meegemaakt na het overlijden van mijn schoonmoeder. Vreselijk allemaal en jammer genoeg voor ons, voor hem beter, is hij een x aantal jaar na het overlijden van zijn vrouw ook gestorven. Voor ons was het het belangrijkste dat ze weer "samen zijn/waren". We hebben er vrede mee. Het was vreselijk om te zien hoe mijn schoonvader zijn vrouw zo erg miste.

Mijn moeder is bijzonder sterk. Ze heeft moeilijke momenten gehad maar ze heeft nooit de wil verloren, althans zo heb ik het zeker niet ervaren. De eerste periode ging vooral gepaard natuurlijk met veel geregel: daarnaast lag ik toen in een (moeilijke) scheiding waardoor we het echt samen deden. Daarna kwam meer en meer de periode dat ze ging nadenken, dat ze een maatje miste en heeft ze ook best wel wat gedate. Nu lijkt ze iemand gevonden te hebben die haar echt aanvoelt en nu stralt ze helemaal.

Al die tijd is ze gewoon blijven werken, ze heeft haar sociale leven volledig opgepakt en dat was ze sowieso al nooit kwijt hoor. Ze gaat erop uit met vriendinnen om dingen te doen, met de (klein)kinderen, en nu heeft ze ook weer iemand die er voor haar kan zijn. Dat vind ik alleen maar heel erg mooi. Mijn moeder is de allerliefste en ik ben blij dat ze het zo heeft aangepakt. Ze was toch al samen met mijn vader sinds ze 16 waren, dat is niet niks!

Mijn moeder heeft zich altijd heel kranig geweerd en pakte al vrij snel weer haar leven op. Dat was best moeilijk, omdat haar leven de laatste jaren vooral draaiden om het zorgen voor mijn vader. Alles werd rondom zijn ziekenhuisafspraken en dialyses gepland. Ze viel dus wel echt in een gat na de dood van mijn vader. Mijn broer en ik probeerden er zoveel mogelijk voor haar te zijn en ook haar eigen broers en zussen, met wie ze gelukkig een hele sterke band heeft, waren er altijd voor haar. Nu nog steeds trouwens, als ze een keertje wat mismoedig is, is er altijd wel iemand die haar mee op sleeptouw neemt en haar weer door die moeilijke periode heen helpt.
Ze zoekt wel heel veel afleiding en gaat vaak de deur uit, maar daar ben ik alleen maar blij om. Maar ze vindt het ook niet erg om alleen thuis te zijn, ze zei toevallig van de week nog dat ze hun huis nog steeds als een veilige haven ziet, ook al is mijn vader er niet meer. Dat vond ik wel fijn om te horen. Ik vind haar in principe nog steeds dezelfde moeder, ze heeft door de dood van mijn vader juist weer meer een eigen leven en ik ben blij dat ze die 'kans' heeft aangegrepen en niet uit schuldgevoel jegens mijn vader bij de pakken neer ging zitten.

Mijn vader is plotseling overleden.
Ik denk dat ze na een jaar er zeker wel vrede mee had en het naast zich neer kon leggen. In het begin was ze nog wel eens boos.
Mijn moeder had het er moeilijk mee ze is toen best afgevallen en mijn moeder is al heel tenger.
Mijn broertje en zusjes woonde nog thuis zij waren toen 13, 15, 16 en 18.
Maar met de kinderen praatte ze er niet over. Ze altijd best hard geweest dus je merkte ook niet veel aan haar.

Ze had na een jaar een nieuwe vriend. Ze was niet op zoek, maar kwam hem tegen bij een concert waar ze alleen naar toe was geweest.
We zijn ook nog met mijn moeder naar Malta geweest dat was heel fijn. We gaan elk jaar een weekend weg met mijn moeder de ene keer met partners en de andere keer zonder. Dat is ook heel fijn gewoon een weekend weg om mijn vader te herdenken en dan gaan we ook veel.leuke dingen doen.

Nu gaat mijn moeder ook veel alleen weg laatst 6 weken nieuw Zeeland.

Bedankt voor jullie antwoorden.

Mijn moeder doet genoeg sociale dingen en heeft haar werk
Ik hoop dat het over een paar maanden beter gaat.

Wat bijzonder om te lezen dat ieder er op z'n eigen manier mee omgaat. Bij jullie is het nog best vers hè, ikknutsel dat heeft tijd nodig. Heb je weleens gezegd dat je je zorgen om haar maakt? Wat is haar reactie dan?

Mijn moeder vindt het trouwens het ergste dat ze geen klankbord meer heeft thuis. Niemand aan wie ze haar verhaal kwijt kan als ze ergens geweest is. Ze laat altijd de radio aan, zodat het niet heel stil is als ze thuiskomt. Maar die momenten vindt ze het moeilijkst. Alleen naar bed gaan en alleen wakker worden, thuiskomen in een leeg huis... Onze oudste gaat in het weekend vaak bij haar logeren, dat vinden ze allebei gezellig. Zo proberen we met z'n allen om die momenten voor haar tot een minimum te beperken, maar helemaal wegnemen kun je dat gevoel natuurlijk niet.

En het heeft ook tijd nodig zoals Mzcharlotte hierboven al zegt. Ik zou je zorgen wel uiten als ik jou was, misschien een gevoelig onderwerp, maar ze zal het vast fijn vinden te merken dat jullie aan haar denken. Als ze het niet fijn vindt om over te praten, kan ze dat altijd zelf aangeven. Sterkte ikknutsel!