Je gevoel zal niet voor niks zijn, jij merkt dat het de laatste tijd minde loopt. Jij denkt zelf idd dat het misschien komt doordat je geen werk meer hebt, maar dat weet je niet of dat de reden is. Wat de reden is lijkt mij nu ook even helemaal niet belangrijk.
Het feit dat je merkt dat je relatie stroever en afstandelijker loopt is het belangrijkste punt.
Heb je dat al aangegeven aan je vriend, je gevoel hierover? Praat daar eens over en probeer dan erachter te komen wat de reden is dat het nu zo verloopt.
Sterkte en succes hopelijk valt het allemaal mee en is het een kleinigheidje om op te lossen.

Hoi,
Het gaat al langere tijd niet lekker in onze relatie, nu opperde hij een relatie therapeut.
Iemand er ervaring mee? Wat kan ik er van verwachten? Lijkt me zo vreemd om heel je prive leven aan een wild vreemde te moeten vertellen.
Maar zo door gaan gaat ook niet, als we geen kind hadden samen was het al lang over en uit geweest.

Geen ervaring met relatietherapie, maar wat je kunt verwachten is dat je met je partner en therapeut gaat uitzoeken waar het mis gaat in jullie relatie, wat jullie anders zouden willen en hoe jullie daaraan kunnen werken. Het belangrijkste is dat je open staat om kritisch naar jezelf en je eigen gedrag te kijken. Als je het hebt over je verhaal 'moeten' vertellen, lijkt het alsof je het niet echt ziet zitten. Uiteindelijk zullen jullie zelf veranderingen moeten doorzetten, dus het is wel van belang dat je dit echt ziet zitten. Als dat zo is, denk ik dat een relatietherapeut zeker kan helpen. Hij/zij kijkt er vanaf een afstand naar, en alleen dat al kan goede inzichten verschaffen in waar het mis loopt in jullie relatie. Succes!

Ik biecht op dat ik er steeds vaker over nadenk om mijn relatie te beëindigen, maar dat ik niet durf.
We zijn 8 jaar bij elkaar en wonen 3 jaar samen in een koophuis. Eigenlijk is onze relatie in beginsel wel goed, maar het voelt meer als een broer-zusrelatie dan als een liefdesrelatie. Ik hou wel van mijn vriend, maar vind hem niet sexueel aantrekkelijk. We hebben ook hooguit 2 x per maand sex, en altijd op zijn initiatief.

Hij is een hartstikke fijne, stabiele basis voor mij, maar het idee dat ik de rest van mijn leven bij hem moet blijven benauwd me. Ik wil wat meer spanning, wil me écht tot iemand aangetrokken voelen.

Het punt is voornamelijk dat ik niet weg durf te gaan. Ik wil ons huis niet kwijt, wil dat gedoe niet met de spullen verdelen, iemand die de ander moet uitkopen.. En ik ben voornamelijk bang voor de reacties van anderen. Waarom zou ik onze stabiele relatie verpesten wegens een gebrek aan spanning? Voor mij is het gevoel er gewoon niet, maar ik weet niet hoe ik dat aan iemand uit moet leggen. Soms hoop ik stiekem dat hij vreemd gaat, zodat ik een goed excuus heb om hem de deur uit te zetten, en daarna vind ik mezelf zo'n trut. Bah, ik ben gewoon echt een slapjanus.

Heb je dit al met hem besproken? Weet hij dat je het erg vindt dat jullie een broer-zusrelatie hebben, zó erg dat je overweegt weg te gaan?

Als ik jou was, zou het tegen hem zeggen en dat je in relatietherapie wilt of er anderszins aan wilt werken. Liefde volgt vaak weer op investerende trouw. Ooit heb je hem namelijk wél liefgehad en begeerd.

Is het nog mogelijk spanning in je relatie te brengen? 8 jaar is inderdaad zo'n struikelblok (meestal zeggen ze 7 of 7,5 ofzo), maar nu moet je bedenken of je voor hem wilt gaan of liever je spanning elders vandaag haalt. Als de basis goed is, waarom zou de spanning dan ook niet terug kunnen komen?

Toen ik geen werk had, merkte ik ook dat ik weinig te vertellen had aan mijn vriend. Ik maakte gewoon weinig mee. Ik heb hier met mijn vriend overgepraat en hij vertelde ook dat de dingen die ik 's avonds vertelde voor hem gewoon niet erg interessant waren. Ik merkte ook aan mijzelf dat doordat ik weinig 'beleefde' ook iets minder eigenwaarde kreeg.
Ik ben toen nog actiever gaan zoeken naar werk en heb mij veel ingezet in mijn hobby's. Zo creëerde ik meer eigenwaarde bij mijzelf, en was ik ook interessanter voor mijn vriend.
Misschien een idee om iets van vrijwilligerswerk op te pakken, of een leuke hobby?

@Biechtje met problemen met spanning. Denk je dat je weet waarom je op hem uitgekeken bent?
Vind je de seks nog wel fijn? En weet je ook hoe hij hierin staat?
Wellicht helpt een goed gesprek met elkaar hierover wel, dat voor beiden duidelijk is hoe jullie er afzonderlijk in staan. Dan kun je er daarna eventueel aan gaan werken om het op te lossen.
Misschien helpt het om iets nieuws te proberen en wat frequenter met elkaar naar bed te gaan. En wellicht komt het gevoel van aantrekkingskracht dan ook terug.
Succes in ieder geval!

Maar waarom gelijk de handdoek in de ring gooien, wanneer je basis goed is? Ga in gesprek met hem, zoek samen een goede relatie- en/of sekstherapeut en werk aan verbetering. Zo zonde om gelijk op te geven!

Hier ben ik het mee eens. Bedenk je goed wat je opgeeft voordat je die stap maakt. Probeer te kijken waar het aan ligt waarom je je niet seksueel aangetrokken voelt. Is hij veranderd qua uiterlijk?

En.. hoe moeilijk ook: maak het bespreekbaar. En probeer dan eraan te werken, samen. opgeven is vaak het makkelijkst voor het moment, maar bedenk je inderdaad ook vervolgens welke sores er allemaal op je afkomt. En je moet niet vanwege alle sores wél bij iemand blijven maar er zijn vast andere oplossingen te bedenken dan 'zomaar' de handdoek in de ring gooien.

Biechtje, lastig. Was je ooit wel seksueel tot hem aangetrokken? Want dat kan weggaan en weer terugkomen.
Zit je toevallig met je hoofd bij iemand anders? Je klinkt namelijk als iemand die alleen de negatieve punten van haar relatie kan opnoemen en dan vooral in vergelijking tot iemand anders die wél maakt dat je vlinders in je buik krijgt en opgewonden raakt.
Wat je beschrijft, dat broer en zus gevoel, is tot op zekere hoogte normaal in een lange relatie. Want je bent aan elkaar gewend, het is vertrouwd en niet meer zo spannend. Je moet namelijk wel investeren om het leuk te houden, en het kán natuurlijk zijn dat dit het echt niet is. Als je heel jong bent en al zo lang samen bent en geen kinderen hebt kan het heel verstandig zijn om gewoon de knoop maar door te hakken, gewoon omdat je niet meer gelukkig bent. Dat mag en dat is helemaal niet raar. Je bent niet verplicht om eraan te werken of om de rest van je leven samen te blijven. Je mag een relatie op elk moment gewoon beëindigden omdat je dat wilt, pas als je kinderen hebt wordt dat anders.

Waarschijnlijk kom je in een volgende relatie weer op dit punt. Maar, dan ben je misschien ouder en vind je het ok, of je weet er beter mee om te gaan, of je weet het op te lossen. Dus je kunt proberen het op te lossen, of je kunt de relatie verbreken. Er is niet echt een goede of een slechte keus.

Dat vind ik een zinnig advies aan mensen die 20 jaar samen zijn en kinderen hebben. Bij een heel jong stel niet.

Ik vind 8 jaar ook niet niets hoor Artemis. Plus ik vind kinderen niet het enige excuus om te vechten voor je relatie. Misschien wil je nooit kinderen en hoef je dus ook nooit te blijven vechten.

Nee, dat bedoel ik ook niet. Maar je hoeft mi nooit te vechten voor een relatie, zodra je moet vechten is er iets ontzettend scheef. Als je kinderen hebt dan moet je wel want die zijn daarvan afhankelijk. Maar in alle andere gevallen is er geen reden waarom je niet je relatie zou mogen beëindigen als je dat wilt. Je moet uiteraard wel je best doen om je relatie leuk te houden, maar er is geen reden om na een hele tijd twijfelen. De relatie toch maar aan te houden als je eigenlijk ongelukkig wordt als je geen kinderen hebt. Je zit nou eenmaal minder vast aan elkaar.

Maar echt ongelukkig zijn in een relatie vindt ik ook niet geweldig voor je kids.

Ik lees hierboven echter dat ze spanning mist en ik denk dat je in elke relatie ooit op dat punt komt dat de spanning er of niet meer is of is vermindert. Het nieuwe gaat er toch af, je krijgt het beide druk, etc. etc. Vechten is dan misschien niet het juiste woord. Maar als je enkel spanning mist, vind ik dat niet direct een reden om de relatie te beeindigen. En ik ben echt een groot voorstander van uit elkaar gaan als je het niet meer ziet zitten en ongelukkig ervan wordt. Dat lees ik bij dit biechtje echter niet.

Dus alleen als je kinderen hebt samen is je relatie het waard om voor te vechten? Artemis, ik heb je vaker opmerkingen zien maken over dat je een relatie zonder kinderen niet serieus neemt, maar dit geldt niet voor iedereen. Ik vind een relatie van 8 jaar behoorlijk serieus, of je nu jong bent of oud, kinderen hebt of niet, doet daar niks aan af. Er zijn genoeg stellen die nooit aan kinderen beginnen, zij zouden dan nooit voor hun relatie hoeven te vechten?

Ik denk dat je wanneer je deze relatie doorbreekt, je over een paar jaar iemand anders tegenkomt waarmee je dan na enkele jaren weer in dezelfde situatie terecht komt. Als je echt wilt groeien in je relatie (en als mens), dan zul je samen door dit soort periodes heen moeten gaan, dat betekent veel praten en eerlijk zijn tegen elkaar (wat mis je, wat zou je anders willen zien, welke gevoelens heb je) en investeren in elkaar, tijd vrijmaken, eens iets anders doen dat wat jullie normaal doen, etc. etc.

Het is niet altijd gemakkelijk om een gezonde relatie te behouden, maar wél de moeite waard (in the long run!)

ED, ik wordt knettergek van je normaal gesproken, maar voor deze keer sluit ik me volledig bij je aan. Behalve dat stuk dat op Artemis is gericht.

Eens met ED.

Ik ben het deels eens met Artemis, maar niet helemaal. Ik vind niet dat je alleen voor je relatie hoeft te vechten als je kinderen hebt, maar wel dat als je kinderen hebt, je het aan hen verplicht bent om verder te kijken dan je eigen geluk en meer moeite te doen om uit te vinden of de relatie nog levensvatbaar is. Als je geen kinderen hebt kan ik me voorstellen dat je eerder de conclusie trekt dat het er echt niet meer in zit en ook dat je minder snel genoegen neemt met een relatie die niet meer loopt zoals je dat wil. Maar ik ben het er wel mee eens dat als je relatie in essentie goed is, het zonde is om te snel te stoppen. Maar die wil moet er dan wel echt zijn aan beide kanten.

Ben het eens met ED. Ik denk dat je bij iedere relatie wel op een punt komt dat de spanning weg is en het net een broer-zus relatie lijkt. Zelf hebben mijn vriend en ik ook zo'n periode gehad. Met heel veel vragen: is dit het nou? Dit voelt toch meer als een broer-zus relatie? Passen we nog bij elkaar? We hebben toen beiden op een rijtje gezet wat we missen, wat we anders zouden willen doen. Hier moet je echt wel eerlijk in zijn, anders gaat het niet werken. De punten die daaruit kwamen hebben we ook daadwerkelijk aangepakt. Doordat we uit ons vaste ritme stapten (wat best moeilijk is), was er ook opeens veel meer ruimte voor spontaniteit. Wat weer voor extra spanning zorgt. Bij ons heeft het echt geholpen, we snappen op dit moment eigenlijk niet dat we getwijfeld hebben over onze relatie.

Misschien kun je dit ook eerst proberen? Schrijf voor jezelf op wat je graag zou zien in jullie relatie en vraag ook aan je vriend om dat te doen. Kijk welke dingen matchen, ga daar in ieder geval gelijk iets aan doen. Die zijn het makkelijkste. Zijn er een aantal zaken die jij of je vriend individueel belangrijk vind? Probeer daar naar toe te werken of in te groeien.
Mocht je ondanks je pogingen om weer meer samen te komen nog steeds niet gelukkig zijn in je relatie. Dan kun je het altijd nog verbreken. Dan heb je het in ieder geval nog geprobeerd en weet je dat de rek er gewoon uit is. Je vriend is er dan ook van op de hoogte, het komt dan niet zo uit de lucht vallen. Ook wel fijn voor hem.

Ik denk er de laatste tijd vaker aan mijn relatie stop te zetten. Ik krijg steeds meer het gevoel dat mijn man mij niet steunt (in niets), dat ik alles aan hem moet vragen voor ik iets doe, we geraken het niet eens over de opvoeding van de kinderen en ik heb het gevoel dat hij mij minderwaardig vindt.

Ik ben werkloos en ben 24/7 bij de kinderen. Het breekt me op. Ik heb geen tijd voor mezelf, ik ben elke avond al doodmoe om 19u, heb steeds minder zin om dingen te ondernemen, het huishouden geraakt niet gedaan (ik doe het ook echt niet graag, dat moet ik wel toegeven), ... Mijn man denkt dat ik een hele dag op mijn luie kont zit (terwijl dat niet zo is, ik ben constant in de weer met de kinderen, ik ben blij als ik even een moment vind om zelf te ontbijten, aan te kleden en het avondmaal kan klaar maken), hij verwijt mij niets meer rechtsreeks maar ik zie duidelijk dat hij zich eraan ergert hoe het hier is.

Ik ben ondertussen ook iemand tegen gekomen die mijn hart heeft doen sneller slaan, maar dat komt meer doordat ik niet lekker in mijn relatie zit, denk ik.

Elke keer als we het over de problemen hebben wordt hij boos en draait het op een ruzie uit en verandert er niets. Waardoor ik steeds minder zin heb om er iets aan te doen.

Lieve biechtje,

Ik denk dat je het beste bovenstaande reactie al kunt lezen. Verder heb ik geen advies en moet je deze keuze echt zelf maken. Niemand, behalve jij, maakt immers nu mee wat jij voelt en bezighoudt.

Wel wil ik je vragen om die nieuwe vlam buiten dit beeld te houden. Ondanks dat zoiets je ogen kan openen naar bepaalde dingen, denk ik dat je het jezelf, je vriend en je kinderen tekort doet als je hem meeneemt in het plaatje. Kijk echt eens puur naar je relatie. Is het een optie om te gaan werken? Kan je een vriendin/kennis vragen om te helpen in het huishouden (als een huishoudster zeg maar). Is er mogelijkheid tot toenadering bij je man? Hoe zit je man het? Geeft hij toe dat hij je een luie donder vindt (niet dat je dat bent he)? Kan je aan je man vragen dat wanneer hij thuis is hij de kinderen tot bedtijd bezighoudt? Hoe zijn de rollen verdeeld? Hoe voel jij je als je man je aanraakt?

Mijn woorden worden uit hun verband getrokken. Ik bedoel niet dat een relatie niet serieus is als je geen kinderen hebt. Ik bedoel alleen dat je dan aan niemand verplicht bent om te blijven proberen als je er niet gelukkig van wordt.
Natuurlijk kan dat serieus zijn, maar als je op pak em beet je 17e/18e een relatie hebt gekregen en je komt er op je 25e achter dat het toch wat suf en saai wordt en je daar helemaal geen zin in hebt op dat punt in je leven, dat je eigenlijk nog heel andere dingen wilt doen of wilt kijken of het gras elders groener is, dan kán en mag dat. Niet omdat de relatie niet serieus is, ook een serieuze relatie mag je op elk gewenst moment verbreken. Enige punt is dat als je al kinderen hebt, je in mijn ogen nog iets andere belangen hebt, dan geldt 'ik heb er gewoon niet zo'n zin meer in' niet echt als goede reden, omdat er kinderen van die relatie afhankelijk zijn.

Eens met Artemis.