Met het praten na school heb ik natuurlijk nog geen ervaring, maar verder is onze zoon heel erg van het samen doen; hij wilt 'werken' (in de tuin, met zijn eigen gereedschap), hij bakt graag koekjes (hij noemt zichzelf 'koekiemonster') en knutselt ook wel graag. Zolang ik alles een beetje (binnen normale grenzen natuurlijk) op zijn manier laat verlopen en het gevoel van hoe het m.i. moet, loslaat is dat reuze gezellig. Soms kunnen we niks alleen doen.

Ik had me verder helemaal geen voorstelling gemaakt of verwachtingen opgelegd. Het enige dat me qua verwachting wél is tegengevallen, is dat ik dacht dat ik hem in 1x zou begrijpen, weten wat er van mij verwacht werd, etc. Ik was de eerste weken een bang, onzeker, overspannen moedertje, echt een schim van mezelf. Na een week of 6/7 begon ik 'm te snappen (als in, ik herkende nog steeds niet elk huiltje, maar het truckje kende ik toen wel: slapen, schone luier, krampje, vasthouden of eten).

Ik kan zijn peutergehuil wel heel slecht hebben. Het komt bij mij binnen donderen als een vrachtwagen. Daarvan weet ik nog niet helemaal of dat nou aan zijn huil ligt of dat dit bij mij ligt (dat ik daar gewoon te sensitief voor ben ofzo).

Wat mij tegenvalt en dat ik anders had verwacht is dat je iemand op de wereld hebt gezet die jouw leven bepaald. Wat je eet, wat je doet, waar je op vakantie gaat, hoe hard je savonds praat, hoe iemand je commandeert, hoe je nooit meer zorgeloos bent. Hoe moe of ziek je zelf ook bent, als je kind ziek is, gaat je kind voor. Schuldgevoel dat soms in je nek hijgt en je echt uit je straatje wil gaan voor je kind, maar tegelijkertijd geen verwend kind wil. Dat was meteen de eerste week na zijn geboorte al duidelijk. Ik zag ons al zitten, sneeuw buiten en een lief klein roze babytje dat lief lag te slapen in zijn wieg en ik lekker rustig kon zitten theedrinken. FORGET it. We konden de eerste week niet eens rustig eten of uberhaupt eten. Ik weet dat ik een 'ander' soort kind heb gekregen. Ik bewonder hem vreselijk omdat hij zo'n sterke wil heeft maar soms ben ik er zo moe van. O, en.. ik mis de dagen dat we de hele dag konden rondhangen, winkelen, thuis ff aanklooien en dan spontaan besluiten uit eten te gaan en daarna cocktails te drinken en naar huis wanneer we wilden. Nu moeten we overal oppas voor regelen. Soms moet ik wel lachen om het romantische beeld die andere (stellen zonder kids) hebben. Die had ik ook. Niets van over. Het is bloedjezwaar. Maar ook leuk. En grappig. En bijzonder.

Ja vooral die laatste zin... Ik heb er in mijn geval nog steeds erg moeilijk mee dat ik mijn kinderen niet in een 'compleet' gezin kan opvoeden. Hoewel ze het prima doen nu, ben ik zo bang dat ze daar later alsnog verdriet van krijgen. En de dingen die ze misschien overkomen, dat je het voor ze over wil nemen. Maar dat kan natuurlijk niet, omdat ze dan ook niet ervan leren. Ik vind dat ook erg lastig... Had ik vantevoren ook niet verwacht

Ow ja die laatste zin van Fiwen! Vreselijk.

Ik was tijdens de zwangerschap van de jongste bang dat ik niet zo veel van haar zou houden als van de oudste.
Vanaf de eerste minuut is mijn liefde weer verdubbeld! Ze zijn zo anders, maar ik hou van allebei.
Bij de eerste had ik het borstvoeden heel erg onderschat: ik dacht dat dat wel goed zou gaan. Cursus gedaan, boekje gelezen.
Ja, en dan bevallen met een keizersneede waarbij het allemaal niet zo goed op gang komt. Fingerfeeden, kunstvoeding erbij, kolven en dan het verschonen en dan kan je al weer opnieuw beginnen.

Ik had eigenlijk niet zoveel verwachtingen, ben er vrij 'blanco' in gegaan.
Tot nu toe werkt dat nog steeds. Ik verwacht niet dat ze met een bepaalde leeftijd bepaalde dingen gaat doen, of hoe ik me ergens bij voel. Ik merk dat wel wanneer het zo is.

Hoeveel je van je kind houdt herken ik inmiddels wel. Dat gevoel moest bij mij echt groeien, maar toen E. zich laatst echt pijn deed, moest ik gewoon een beetje huilen voor haar..

Ik hoop het oprecht voor jullie. Het zou zo heerlijk zijn als jullie kindje net zo'n eet-/kookliefhebber wordt als jullie zijn!

Dat was een verwachting van mijn vriend, dat zijn kind wel net zo dol op eten en op koken zou zijn als hij is. Als kok wil hij zijn passie natuurlijk maar al te graag overbrengen. Helaas, ze is juist het tegenovergestelde en eet liever niks. Proeft niks, lust maar weinig.. de realiteit vindt mijn vriend best moeilijk. Terwijl hij haar heel vaak van kleins af aan betrok bij het boodschappen doen, koken, groenten snijden, enz. Zelfs op zijn werk stapt ze vrolijk de keuken in, weet alles te benoemen en kijkt zonder moeite mee hoe hij een vis fileert Maar eten zelf? Dat kunnen we vergeten. Het boeit haar gewoon allemaal niet.

Mijn zoon is 21 maanden en vind eten en alles wat er bij hoort nu ook al leuk. Nou vind ik koken heel leuk en is mijn man echt van het lekker uit eten gaan, nieuwe dingen proberen enz.
Sowieso eet hij heel goed, we hebben de regel dat wij bepalen wat er op tafel komt en hij wat hij eet, als hij gaat vervelen met het eten dan pakken we zijn bord weg. Het is eigenlijk altijd gezellig aan tafel, we moedigen hem nooit aan om (meer) te eten en juist het negeren werkt bij ons heel goed, dan pakt hij het na een tijdje toch om even te proeven.
Hij eet heel goed, wordt op verjaardagen blij van een bak olijven en toastjes met brie of port salud, likt zijn vingers af bij een schaal garnalen enz. Ook krijgt hij bij de gastouder altijd als eerste te eten, want kindjes die goed eten hoeven niet te wachten op de kindjes die miepen is haar regel. We gaan bijna wekelijks wel met hem uit eten naar een eetcafé meestal maar zijn ook al bij het Rijks restaurant geweest, we zijn laatst vijf dagen naar Londen geweest waar we alle maaltijden in restaurants aten en hij vond het fantastisch om lekker te flirten met het bedienend personeel, lekker te eten e.d.
Als ik aan het koken ben komt hij altijd kijken, met handjes omhoog staat hij dan aan mijn benen en dan moet ik laten zien wat ik aan het maken ben, ook zet ik hem regelmatig bij me in de kinderstoel en geef ik hem af en toe iets om te proeven.
En laatst in onze vakantie op een regenachtige dag voor het eerst koekjes gebakken, ( ik had het beslag gemaakt toen hij sliep) en ook dat vond hij heel leuk, wat was hij trots toen de koekjes uit de oven kwamen!

Ik was wel relaxt toen ik zwanger was en had er wel vertrouwen in dat het goed zou komen maar ook weer niet teveel gelezen over opvoed technieken e.d. Ik wilde wel gewoon blijven werken maar had gedacht dat ik dat heel moeilijk zou vinden.
Toen hij er eenmaal was ging het ook allemaal heel relaxt en was ik heel blij dat ik 15 weken thuis kon blijven na zijn geboorte. Maar op het eind van mijn verlof ging het wel weer kriebelen en wilde ik weer aan het werk. Natuurlijk was de eerste keer naar de gastouder even lastig, maar het werken en even iets doen buiten de "kinderwereld" vind ik fantastisch. Hij vind het ook heel leuk bij de gastouder dus dat scheelt. Ik laad op mijn werkdagen echt op en ik denk oprecht dat ik een leukere, enthousiaste moeder ben doordat ik werk. Van tevoren had ik dat niet verwacht.

Wat klinkt dat leuk Minoes!
En wat jammer Parisienne, kan me voorstellen dat je vriend dat jammer vindt.

Wat een voorbeeld kind heb jij Minoes! Als ik julian een garnaal voorschotel gaat ie 3 dagen uit zijn stekker, haha. Hopelijk blijft je zoon een alleseter! Sowieso heb ik het idee dat je een heerlijk (makkelijk) kindje hebt! Echt fijn, mijn droom

Ja dat denk ik ook hoor Chiq, denk dat wij absoluut niet mogen klagen en ik ben benieuwd hoe het zal zijn als er ooit een tweede komt met misschien een heel ander karakter!

Ik weet eigenlijk niet zo goed wat ik verwachtte. Ik had genoeg ervaring met jonge kinderen om te weten dat het niet altijd een roze wolk is en dat het ons leven goed op zijn kop zou zetten. Wat me positief verrast heeft is die ongekende liefde die ik voor mijn meisjes voel. Bij oudste vond ik dat echt overweldigend. Springen me opeens de tranen van ontroering in de ogen als ik naar haar zat te kijken, als 1 van hen iets nieuws kan, als ik zo'n prachtig slapend meisje bij me heb liggen... En ik dacht dat dat met de hormonen van het begin wel weg zou gaan, maar het blijft. Vanochtend reageerde mijn oudste dochter zo ontzettend enthousiast toen de jongste wakker werd, vervolgens ging ze zitten met haar armen wijd en was het knuffelen, handjes vasthouden, tegen elkaar kletsen en samen lachen. Daar word ik zo blij van! Ik kan ze allebei wel opeten dan :-)

Wat me tegenvalt is hoe loodzwaar ik het moederschap soms vind. We hebben twee pittige kinderen met elk hun eigen 'uitdagingen' en daardoor schuif ik mezelf al 2 jaar volledig aan de kant. Niet alleen heb ik sinds de geboorte van oudste nog nooit 1 nacht door kunnen slapen, de keren dat ik gewoon even iets alleen voor mezelf heb kunnen doen zijn ook op 1 of 2 handen te tellen. Ik weet dat dat moment wel weer komt, maar op dit moment vind ik dat heel erg moeilijk.

Ik had me heel veel dingen anders voorgesteld en dan heb ik het vooral over mijn zoon. Gewone dingen, zoals samen naar de Sinterklaasintocht kijken, samen knutselen, samen gesprekken voeren, dat hij naar school zou gaan.
Mijn dochter kan die dingen wel, dus dat brengt het in evenwicht, en hij doet weer andere dingen en leert ons op zijn eigen manier heel veel waardevolle lessen. Ik geniet van allebei evenveel, ondanks alle zorgen ben ik erg trots op ons mooie gezin.

Ik had geen roze wolk verwacht, en die verwachting is uitgekomen. Absoluut moment van genieten, maar over het algemeen is het gewoon keihard werken. En na een loodzware week denken 'morgen sla ik even over' bestaat niet.
Wel vind ik het fijn om te merken dat er nu al een soort van ritme komt (totdat S besluit zich daar niks van aan te trekken).
Ik zag de momenten al voor me dat m'n man aan het eind van de dag thuis komt en ik huilend S in z'n handen druk met de woorden 'en nou is ze van jou'. Dit is nog niet letterlijk zo voorgekomen, maar wel een dergelijke vorm

Wat ik niet had verwacht (daar kon ik me vooraf geen voorstelling van maken) hoe natuurlijk het voor mij voelt om moeder te zijn van een klein mensje dat ik met al m'n kunnen wil beschermen.

Wat jij schrijft is echt PRECIES is wat ik verwacht. Met als gevolg dat ik iedereen die iets anders zegt niet geloof, zo overtuigd ben ik ervan dat die impact zo groot is. Ik merk ook dat ik denk dat degenen die het anders ervaren gewoon minder waarde hechten aan alle vrijheden die je zo treffend omschrijft.

Gevolg is dat ik rationeel gezien geen enkele reden zie om kinderen te willen. Maar ja, dat sluimerende gevoel.. Heel verwarrend allemaal.

Ik heb eigenlijk geen verwachtingen. We gaan zien wat we hebben gemaakt ;).

Het houden van inderdaad. Het aan alle kanten willen beschermen van je kind.
Wat ik trouwens niet verwacht had was dat ik zo vaak bij de huisarts zou zitten. Ben voor J inmiddels vaker bij de huisartsenpost geweest dan voor mezelf.

Verder had ik natuurlijk een heleboel dingen anders verwacht dan ze in de praktijk zijn. Maar dat is voor de meesten hier niet zo relevant.

En over dat koken en knutselen. Ik laat J dus 'helpen' zover als dat dat kan. Zoals vorige week hebben we samen bonen gedopt en een cake gebakken. Met het cake bakken mocht hij de keukenmachine aanzetten. Had wel gewoon een simpel pakje waar alleen boter er eieren bij moesten maar toch.
Nu ben ik wel gezegend met een heel makkelijk kind hoor. Ik neem hem bijna overal mee naar toe als het enigszins mogelijk is. Afgelopen vrijdag hebben we nog met z'n tweeen in een café wat gedronken. Ik had hem mee in de buggy. In het café uit de buggy gehaald en hem op een stoel gezet. Samen een glaasje verse jus gedronken en hij heeft toen 45 minuten op een stoel gezeten alleen maar kletsen en aandacht van mensen trekken. Was echt zo lief om te zien dat hij zichtbaar genoot.

En ik had wel verwacht dat ik strenger zou zijn op zijn voeding. Maar in de praktijk valt dat best mee. De basis is gewoon gezond en dan wat lekkers erbij mag soms ook.

Oh en ver voor ik met kinderen krijgen bezig was dacht ik ach een half jaartje borstvoeding is prima wat moet je nou met zo'n groot kind aan de borst. Maar als ik nu zie wat voor rustpunt het voor J is kan ik het alleen maar toejuichen.

Wat ik me echt niet had kunnen voorstellen is hoe intens veel ik van hem houd. Zelfs als hij het bloed onder mijn nagels vandaan haalt met zijn ondeugende streken of een mekkerdag heeft kan ik nog een volgende seconden verliefd naar hem zitten kijken en me bedenken hoe gek ik op hem ben.

Wat ik ook héél erg bijzonder was was hoeveel vertrouwen in voelde toen hij geboren was. Hij was MIJN baby en ik wist het beste wat hij nodig had. De eerste 4 weken waren moeilijk want ik werd wél heel onzeker van het feit dat hij in het ziekenhuis lag, ik niet bij hem kon zijn en wat mijn instincten vertelden niet altijd was wat de verpleging goed voor hem vond. Maar toen ik hem mee naar huis kon nemen was die onzekerheid heel snel weg. Ik ben ook geen moment bang geweest dat het niet goed zou gaan. Ik had zo veel vertrouwen in mezelf als moeder en in dat mijn kind wel aan zou geven wat hij nodig had.

Wat ik wel heel erg moeilijk te verkroppen vond en wat ik nog steeds ontzettend moeilijk vind is dat door zijn prematuriteit en een heleboel pech de borstvoeding nooit echt goed gelukt is. Ik was er van overtuigd dat dit met heel veel doorzettingsvermogen wel zou lukken. Dus ik heb me suf gekolfd, legde hem zo vaak mogelijk aan, ook al ging hij maar een beetje naar mijn tepel liggen staren, heb de lactatiekundige er bij gehad, thuis weer. Ik heb het zo hard geprobeerd, maar het ging gewoon niet. Ik denk dat ik daar de verwachting ook wel heel hoog had gelegd. Kwam ook wel een beetje omdat het ongeveer het laatste was waarvan ik hoopte dat het wél goed zou gaan, want de zwangerschap, bevalling en kraamtijd waren al niet echt van een leien dakje gegaan met mijn man twee maanden in het ziekenhuis en daarna dat eeuwige voor hem zorgen. Helaas heb ik die borstvoeding ook aan dat rijtje mislukte verwachtingen moeten toevoegen.

Laatste wat ik nog wil noemen is dat het me wel tegenvalt hoeveel energie het me kost, dat je leven zo ontzettend bepaald wordt door een peuter en inmiddels ook een kleuter. Ik had verwacht dat ik daar eigenlijk veel beter tegen zou kunnen én ik dacht dat ik ze makkelijk ergens mee naar toe zou kunnen nemen. Heb ik ook altijd gedaan, maar als Lu. dan weer eens het halve huis van een ander ondersteboven had gekeerd en ik met het zweet op mijn rug stond om maar continue te zorgen dat alles goed ging dan vroeg ik me wel af waar ik in vredesnaam aan was begonnen.

De realiteit is voor mij dat ik me een leven met kind niet kon voorstellen. En nu, bijna 22 maanden na zijn geboorte, kan ik me mijn toekomst zonder hem ook niet meer inbeelden.

Wat ik me vooral nooit had kunnen voorstellen is de zorgen die we omtrent zijn gezondheid hebben, hoe we overal als politieagenten er bovenop moeten zitten en hoe laks kinderopvang met sommige dingen kan zijn.

Maar bovenal had ik nooit verwacht zo te kunnen genieten van het zien groeien en ontwikkelen van mijn kind. Het kríjgen van zoveel liefde... Ik voel me echt een gelukkig mens wanneer de kleine man op me af komt rennen als ik hem ergens ophaal!

Oh en:

Onvoorwaardelijke liefde voelen

En een héél groot verantwoordelijkheidsgevoel hebben.

En nu begrijp ik andere ouders.

En alle cliché's zijn waar

Wat me soms aan kan vliegen is dat dit 'voor altijd' is. Je kan nooit zeggen als je superkapot bent "ik doe het even een dag niet". Het wordt nooit meer zoals vroeger. En dat kun je je van tevoren wel bedenken, maar je kan het niet voelen... Denk dat ik het niet anders kan omschrijven

Ik had wel een onrustig kindje verwacht, maar niet dat ik een huilbaby zou krijgen en bovendien al helemaal niet verwacht dat J met 2 maanden opnieuw in het ziekenhuis zou liggen. Ik dacht altijd dat het krijgen van een hersenvliesontsteking een ver van mijn bedshow zou zijn. Bedoel zo vaak hoor je het toch niet? Nu lees ik dat er ook moeders zijn die dit bij hun kindje hebben meegemaakt. Je hoop gewoon als moeder zijnde dat het ziek worden voorlopig wegblijft.

Voor de slapeloze nachten had ik me het ergste voorgesteld maar J slaapt nu al bijna 2 weken door in de nacht. Daarentegen is hij overdag veel wakker, wil hij niet slapen en huilt erg veel. Maar goed beter overdag dan in de nacht.

Van veel mensen krijg ik om me heen te horen: geniet er maar van, ze worden zo snel groot! Ook dat cliché klopt. Ik vind het jammer dat ik nu niet optimaal kan genieten. Maar ook dat huilbaby's heel normaal zijn en dat ik blij mag zijn dat mijn kindje lichamelijk gezond is.

Misschien heb ik idd domme pech gehad. Dus over een half jaar ga ik dit topic uppen met de mededeling dat J een super vrolijke baby is, die eet als 10 bouwvakkers en dat ik ook weer mag gaan genieten van mijn gezinnetje. Gewoon om het positief af te sluiten.