ChiQ schreef:Kleine mannen, tja. Mijn man is ook niet groot, maar wel groter dan ik, ik zou echt heel heel erg veel spijt hebben als ik mijn om een domme eis had laten gaan. Bliss, jij geeft het niet eens een kans. Ben jij zo perfect dan? Kijk, niet omdat je vrijgezel bent en gewoon een vriend wil moet je de eerste beste accepteren en als hij een lilliputer was snapte ik je echt wel maar deze gast is maar een paar cm korter. Blijf zo kieskeurig en you might end up alone..
Joh, bedankt voor deze bijdrage, hier voel ik me stukken beter door!
Natúúrlijk ben ik niet perfect, dat realiseer ik me maar al te goed en daarom sláát het ook nergens op om iemand meteen af te schrijven, maar ik voel het op dat moment wel zo en dat is vrij lastig te veranderen, heb ik gemerkt. In dat langere bericht aan die jongen heb ik ook gezegd dat het misschien wel arrogant overkomt, terwijl ik dat verre van ben. Het is echt voornamelijk wat ik eerder al zei, dat ik me veel te veel van anderen aantrek. En ja, dan kan ik wel af gaan spreken, maar dan is ie nog steeds even klein. Het stomme is, ik doe het eigenlijk gewoon weer, me alles van anderen aantrekken. Ik vraag hier of lengte een dealbreaker voor jullie zou zijn. Jullie zeggen van niet, dus dan denk ik: ok, ik moet me niet aanstellen en gewoon op date gaan. Maar als jullie hadden gezegd dat het wel een afknapper was, dan was ik dáárin meegegaan. Ik weet gewoon totaal niet meer wat ik er nou zélf van vind, ben het spoor een beetje bijster geloof ik. Toen er begin dit jaar een 15 jaar oudere man (waar ik al een poos mee had staan ouwehoeren en die ik ook wel leuk vond, maar wat ik niet kon toegeven, want tja, hij was wel 15 jaar ouder en wat zouden 'andere mensen' daar wel niet van denken - en dan heb ik het over een potje zoenen!
) in de kroeg interesse toonde, moesten m'n vriendinnen me ook eerst overtuigen dat dat echt wel een keer kon en dat dat echt niet zo erg was, voordat ik met hem zoende. Dat is toch triest?! Ik ben altijd zó bang dat anderen iets stom of raar vinden, dat ik continu die bevestiging nodig heb. Het zit me ook zo hoog, dat ik er nu alweer om zit te janken.
Maar goed, nu kwam ik dus laatst die vent in de kroeg tegen, die ik eigenlijk ook helemaal niet zo knap of aantrekkelijk vond op het eerste gezicht, maar die na een poos kletsen toch eigenlijk heel leuk was, waardoor hij toch ineens aantrekkelijk werd voor mij. Ik weet dus wel dat het kan en dat ik wél van dat ideaalplaatje af kan stappen en iemand leuk kan vinden, ook al voldoet ie niet aan alle 'eisen'. Maar ik kom dit soort mannen dus gewoon te weinig tegen en op een datingsite zie je in zo'n profiel meteen van alles om op af te knappen, terwijl hij in het echt misschien vet leuk is. Dat is het lastige eraan. Ik ga dus echt proberen om de volgende internetman een eerlijke kans te geven, I promise.
Carrie, over m'n ex heb je wel gelijk. Ik vond hem wel echt leuk en bij vlagen voelde ik verliefdheid en na een tijdje hield ik ook van hem, maar het was niet dat ultieme gevoel dat ik ooit wel in een relatie hoop te voelen. Ik dacht dat ik dat gewoon niet per se nodig had, dat ik misschien liever wat rustiger in een relatie stapte zonder helemaal hoteldebotel te zijn, omdat dat alleen maar stress oplevert (en slapeloze nachten), maar dat gaat toch niet helemaal op denk ik. Ik hoop eigenlijk wel op een soort middenweg ofzo.
Nou, ik heb wel weer ff genoeg geluld, ik overweeg trouwens een boek uit te brengen of een blog te gaan schrijven n.a.v. dit topic