Ik heb natuurlijk ontzettend makkelijk praten want ik heb nog geen kinderen (of nouja, hoe zeg je dat als je zwanger bent? Nja, je snapt me), maar ik krijg door jouw reacties hier soms het idee dat R. het door heeft dat jullie er doorheen zitten en niet meer goed weten hoe jullie het moeten aanpakken, en dat triggert hem een beetje om jullie extra uit te testen. Geen idee of het waar is hoor, zoals ik zeg is dit alleen het idee dat ik krijg n.a.v. jouw posts hier.

Nogmaals, geen echte opvoedervaring hier, maar zijn jullie wel echt heel consequent en streng tegen hem? Volgens mij is R. een mannetje dat echt duidelijke regels nodig heeft en misschien krijgt hij het nu voor elkaar om na lang zeuren/miepen een 'nee' om te buigen naar een 'okee, ga dan maar tv kijken'?
Ik geloof echt dat alle kinderen behoefte hebben aan duidelijkheid, regels, structuur en consequente ouders. Als er ook maar een kleine kans bestaat dat ze toch hun zin krijgen, zullen ze er alles aan doen om die kans benut te krijgen. Dit klinkt heel negatief, maar ik geloof daar dus wel in.

Misschien bazel ik maar wat en zie ik het helemaal verkeerd in mijn alinea's hierboven. Negeer me dan maar hoor!

Wat is 'van straf naar straf', wat doen jullie dan, als hij weg rent bij 't aankleden en in 't bedje gaat staan springen?

Sowieso ook echt heel hard proberen elke seconde die hij wel goed doet positief te belonen. Soms heb je daar de energie niet meer voor, of zie je het niet eens meer, als je zo in die negatieve spiraal zit en eindelijk even adempauze voor jezelf hebt tussen het gezeik door. Maar voor kinderen is negatieve aandacht ook aandacht en ik lees ook een mannetje die aandacht zoekt. Zeker niet minder streng of consequent zijn als hij stout is maar probeer vooral die positieve bal erin te gooien. Hopelijk merkt hij dat samen iets doen met mama veel leuker is dan een boze mama.

Niet benoemen wat hij allemaal niet mag, laat dat achterwege, los het op zonder te praten of wees de situatie voor. Het woordje niet horen kinderen niet en gaan dan juist doen waarvan je net zei dat het niet mocht. Het geval: Je mag nu niet aan een roze olifant denken.

Ik denk ook dat R goed doorheeft dat het jullie boven de pet groeit momenteel. Daar maakt hij ge(mis)bruik van. Hij wil aandacht van jullie en ook negatieve aandacht is aandacht voor hem.

Ik sluit me verder aan bij Whatever. Ik zou ook proberen om postief gedrag te belonen. Mijn oudste vind het bijvoorbeeld heerlijk om bij me op schoot of tegen me aan te zitten en samen een boekje te lezen. Vaak als M echt dwars is is dat nadat ik meerdere dagen gewerkt heb en hij dus aandacht van me wil. Dat vraagt hij dan door vervelend te zijn. Samen een boekje lezen haalt hem uit de situatie en geeft hem wel aandacht. Meestal gaat het daarna beter.

Ook vraag ik me af hoe consequent jullie zijn. Want als R eenmaal doorheeft dat jullie wel eens toegeven zal hij daar ook dankbaar gebruik van maken.

Elliot, we proberen natuurlijk zo consequent mogelijk te zijn. Nee is wel echt nee maar hij doet ook wel eens dingen als ik er gewoon niet op kan reageren. Ik kan niet contoleren of hij aan tafel blijft als ik naast de wc zit.


Baz, de standaard straf is 3 minuten naar de gang en daarna sorry zeggen. Die sorry moeten we er zo ongeveer uit trekken en ondertussen blijft hij huilen tot iemand hem troost. Hij heeft daarnaast vandaag de straffen geen tv en geen speeltuin gekregen.
Dit doet hem niet echt wat, volgens mij snapt hij het ook niet helemaal.

Whatever, we proberen inderdaad al om Veel leuke dingen te doen die echt om hem draaien. Maar dat is 5 minuten leuk en dan luistert hij weer niet. We gingen bijvoorbeeld vandaag nieuwe puzzels voor hem kopen. Terwijl ik er naar keek rende hij de winkel door terwijl hik twee pannendeksels tegen elkaar aan sloeg. Dan heeft vooral mijn man zoiets van we gaan nu weg, je krijgt niks en we doen vandaag rn morgen niks meer voor jou. We zeggen uiteraard dat het niet mag en leggen uit waarom voordat we boos worden. Maar hij gaat gewoon door tot je het afpakt en hem in een houdgreep vastpakt. Dan is het keihard huilen en als we hem niet troosten dan stopt hij daar niet mee.

Katrien, ik doe elke dag een spel met hem, knutsel elke dag en ga elke dag met hem naar buiten. Alleen dingen aan tafel waarbij hij moet nadenken gaan goed, als we naar de speeltuin gaan is het daarna sowieso straf want hij trekt zijn schoenen uit, rent weg naar een andere speeltuin, wil niet mee naar huis...

Alibi, hoe zou jij zorgen dat hij bijvoorbeeld aan de hand blijft lopen? En dat hij aan tafel moet blijven?

Ik denk dat het ook lastig is dat jullie als ouders volgens mij niet op één lijn zitten.
Man is denk ik wel meer van het consequente en straffen terwijl jij meer los en voor belonen bent. Het is lastig om hier een middenweg in te vinden.

Uitgestelde straffen werken bij kinderen van die leeftijd niet volgens mij, en ook iets waar voor hun geen duidelijk verband tussen zit. Geen tv en geen speeltuin lijken mij eerder straffen voor oudere kinderen. Bij R zou ik eerder kiezen voor een time out (wat jullie doen) en uit de situatie halen.
Ik heb er niet echt verstand van, maar op het moment dat R de straf niet begrijpt zal hij zijn gedrag er niet op aanpassen.

Hij krijgt heel veel aandacht van jou, krijgt hij dit van papa ook?

Volgens mij heb jij in het verleden wel eens met een kookwekker gewerkt, of heb ik dat verkeerd onthouden? Werkte dat niet?
Benoem je thuis voordat je bijvoorbeeld naar de speeltuin gaat wat wel mag?

Bij T doe ik als volgt:
Ik geef hem een opdrachtje: Kun jij 3/5/10 rondjes lopen om die lantaarnpaal, terwijl je de paal met je handje aan blijft raken? Vervolgens rent hij naar die paal, gaat die rondjes eromheen doen en heb ik 'rustig' de tijd om ook daar heen te lopen. Als ik dan bij die paal ben, vertel ik dat ik trots op hem ben dat hij zo goed rondjes kon rennen. Vervolgens zeg ik dat ik zijn hand pak omdat het anders gevaarlijk is, en vertel dat hij aan de overkant weer een kunstje/spelletje/opdrachtje mag doen. Als ik een tas vast heb vraag ik of hij wil helpen tillen met de tas omdat hij te zwaar is, dan heb ik zijn hand niet rechtstreeks vast, maar blijft hij toch bij mij met oversteken en heeft het idee dat hij helpt.

Tegenwoordig hoeft T. niet meer aan tafel te blijven zitten, die regel hebben we laten varen dus daar heb ik niet echt tips voor.
Eerder hadden we daar ook heel veel strijd om, time timers, beloningen, straffen hielp allemaal niet. Gevolg was, zwaar gefrustreerde ouders, dochter en zoon. Dochter kon haar verhaal niet kwijt, zoon at niks. Nu laten we hem gaan, hij mag kiezen of hij wil eten of niet en of hij de hele tijd aan tafel blijft of af en toe een hapje neemt. Eten moet wel aan tafel, dus niet met eten door de kamer lopen. Wonder boven wonder eet hij nu altijd zijn bordje leeg, de ene keer begint hij pas als wij al 10 minuten zitten, de andere keer zit hij al terwijl ik nog aan het opscheppen ben. Maar we hebben geen strijd meer, en hij eet. Win-win ;)

Wat ontzettend vervelend zeg. Ik weet hoe je je voelt en kan me dus ook heel goed voorstellen dat dat heel heftig is met een peuter er bij. Dat is ook mijn grootste angst met het oog op een tweede zwangerschap. Nog even volhouden, het eind komt in zicht!

Ik denk inderdaad ook dat het een geval is van negatieve aandacht is ook aandacht. Dus ik zou ook proberen om hem zoveel mogelijk positieve aandacht te geven en negatieve dingen waar mogelijk te negeren om maar zo min mogelijk strijd te hebben.
Kan je hem niet af en toe bij een vriendin van jou met kinderen laten spelen? Zodat hij even uit kan razen? Kan je hem niet in de tuin, terwijl jij op een tuinstoel er bij zit allerlei opdrachtjes en spelletjes laten doen, wederom zodat hij kan uitrazen.

Daarnaast zou ik dingen ook goed aan hem uitleggen, dus niet alleen nee roepen maar zeggen dat hij niet in zijn broertjes bed mag springen omdat hij anders kapot gaat voordat zijn broertje er ook maar ingelegen heeft, dat hij je een hand moet geven omdat het gevaarlijk is i.v.m. de auto's enz. Ik denk overigens dat de babykamer in dit geval gewoon even verboden terrein zou zijn, hij heeft er in principe niks te zoeken. Desnoods draai je hem op slot, dan hoef je er ook geen woorden meer aan vuil te maken ( pick your battles). En als hij dingen dan goed doet dat wel heel erg prijzen.

En misschien wat nieuwe knutselspullen voor hem bestellen bijvoorbeeld, zodat hij wat nieuw speelgoed heeft en weer wat uitgedaagd wordt? Om de dag wat nieuws tevoorschijn toveren. Eventueel wat super coole kleding met hem online bestellen, maar dan wel afspreken met hem dat hij dat dus wel aan moet en niet bloot kan lopen?
Aan tafel het zo gezellig mogelijk maken, niet meer boos worden om slecht eten of rommelen maar hem betrekken in het gesprek, heel veel positieve aandacht. Verder is het ook wel een beetje pick your battles, ik zou denk ik nu zeggen dat hij wel van tafel af mag, als hij dan maar wel lief gaat spelen. Na de bevalling komt het aan tafel blijven tot dat iedereen klaar is wel weer.

Ook 's avonds als hij in bed ligt, dat je man net echt wat langer bij hem blijft, de dag door spreken, zeggen wat hij allemaal super goed gedaan heeft, zijn favoriete verhaal voorlezen enz.

Ik denk dat gedrag en straf bij elkaar hoort. Dus als je met een auto gooit dan pak ik je auto af, niet, dan mag je de rest van de dag geen tv kijken, oorzaak en gevolg horen dan niet bij elkaar. Dus met die puzzels dan zou ik dus zeggen dat jullie dan geen puzzel gaan kopen als hij zich zo gedraagt en niet we doen vandaag en morgen niks met je. Ik zou in dat geval denk ik de pannendeksels afgepakt hebben en het verder genegeerd hebben, dan maar een driftbui. Maar nu is het afpakken, houdgreep, troosten, straf enz., heel veel aandacht dus, misschien wel negatief, maar het is wel aandacht.

Ik kan me voorstellen dat de dagen zo best wel lang kunnen zijn en dat de weken voorbij kruipen op deze manier, hou in je achterhoofd dat het echt nog maar een paar weken zijn tot de bevalling en dat je je daarna waarschijnlijk direct een ander mens voelt.

Is er iemand die 1 op 1 tijd en aandacht aan hem besteedt? Bv een opa of oma die hem iedere week een dagje meeneemt om iets leuks te doen? Volgens mij heeft hij dat nodig.
En 1 op 1 aandacht van jullie. Bv samen film kijken of boekje lezen.

Ik zou stoppen met straf geven en alleen nog maar zeggen hoe je het wèl wil hebben. Dingen ontnemen zoals de speeltuin werkt ook niet.

Herkenbaar, alles wat je schrijft. Dit is bij ons voornamelijk als ik mij niet goed voel, hij moe is.
En misschien speelt de spanning voor de komst van de baby ook mee.

Met eten werkt het hier wel om te zeggen dat we zijn eten wegdoen. Pakken even zijn bordje af, hij gaat dan huilen en krijgt hem terug met de mededeling dat het de volgende keer echt weg is. Dit werkt.

Verder sluit ik mij aan bij de anderen, een op een aandacht, complimenteren en zeggen wat je wel wilt ipv wat niet mag.

Nog klein voorbeeld wat bij ons ook werkt;
Als hij niet meewerkt met omkleden zeiden we voorheen, kom opschieten anders is er geen verhaaltje
Nu zeggen we kom, opschieten dan hebben we nog tijd voor een verhaaltje.

Ik zou kijken of je bepaalde zaken voor kan zijn. Dus hem meenemen in de buggy in plaats van zelf lopen, zorgen dat de babykamer dicht blijft zodat hij niet in het bedje kan klimmen en als de speeltuin sowieso straf oplevert zou ik daar niet meer heen gaan en iets anders met hem gaan doen.

Verder kan je meestal de grote berg regels wel verminderen naar maximaal drie regels. Dat is veel duidelijker en overzichtelijker.

Maar zeker straks met 2 kinderen kan ze hem toch niet de hele dag een op een aandacht blijven geven? Sowieso vind ik absoluut niet dat kinderen de hele dag maar aandacht moet worden gegeven, mijn huis moet ook schoon, ik wil ook rustig wel eens zitten, ze moeten zichzelf ook leren vermaken.

Ik probeer altijd de lastigste situaties voor te zijn, en gaat dat niet of gaat dat altijd fout dan doe ik dat gewoon even een poosje niet (bijv naar de speeltuin gaan) en dan gaat het vaak de volgende keer beter en daar putten we beiden dan weer energie uit om op goede voet verder te gaan. Ik leg wel altijd alles uit, dat werkt vaak wel redelijk.

Ook ben ik met bijv oversteken gewoon heel duidelijk, je geeft me een hand en zo niet dan pak ik hem zelf wel en hou ik je vast. Als ik dat niet doe brengt ze zichzelf in gevaar, en gaat het niet goedschiks dan maar kwaadschiks.

En consequent zijn, blijven herhalen. Geen vinger geven want ze pakken je hele hand (logisch ook, op die leeftijd!).

Het komt echt wel goed met jou, R en man. Ik weet ook zeker dat jullie het allemaal hartstikke goed doen, maar dat jullie moe zijn, gespannen en daar moeten jullie gewoon allemaal even doorheen. Straks is de baby er, zijn jullie allemaal gewend en gaat het veel makkelijker zal je zien. Bovendien gaat R dan ook bijna naar school, dat zal ook wel rust en uitdaging geven!

Tja blijft lastig met deze leeftijd. Want hun wil is wet;)
Ik ben nu wel van de straffen. Ik noem t ook bij t woord 'straf'. Ik hou ze wel bij t nu, en niet straks. Dus niet zoals je man morhen en vandaag mag hij dat niet. En 'kleine' straffen, dus bijv geen verhaaltje, geen snoepje (wat ze al bijna nooit krijgt). En als ze rustig is praten we er over. E herinnert zich dit nog wel. Vandaag zei ze; gisteren deden we niet samen douchen omdat ik moest huilen.

En idd sommige dingen moeten. Hand bij t oversteken moet. En soms kan ik dit met afleiding doen, en soms heb ik er de moeite ook niet voor en pak ik de hare gewoon.

Soms maak ik ergens een spelletje van. Bijv wie als eerste bij de kassa is, wie als eerste omgekleed is.

En niet alleen zeggen dat mag niet, maar ook zeggen dat je weet wat hij bedoelt. Jij wilt op de iPad he? Maar nu kan dat niet want....

En tja, van al die tips hier werkt t een soms wel en andere x weer niet.. Of heb je er meer puf voor dan een andere x... Peutertjes met en eigen wil.

Ik ga hier morgen eens voor zitten. Ik vind het namelijk zo moeilijk om te bekijken en objectief te kijken wanneer we nou straf moeten geven en wanneer we moeten ombuigen. Vooral als het een dag is waar ik al merk dat het niet lekker loopt maar ik de angel er niet uit kan halen. Dan kan ik me letterlijk niet omdraaien of ze vliegen elkaar in de haren. En andere dagen is het poeslief samen spelen en knuffelen.. Pick your battle's wordt hier weleens gezegd, maar hoe kies ik dat dan? Veel dingen die ze doen willen wij gewoon echt niet hebben en dan doen ze het net als R. gewoon allemaal achter elkaar.. Moeilijk!

Hier kan ik me goed in vinden. Lastig voor jullie Spencer, ik vind het zelf op zulke momenten soms ook heel moeilijk om dan positief te blijven. Zeker wanneer je zelf moe bent, niet lekker in je vel zit of -zoals jij- hoogzwanger bent. Komt wel goed schatje!