Ik heb vooral vriendschappen die ik al heel lang heb. Ik ben op de een of andere manier ook heel kritisch en niet zo gemaakt ervoor, combinatie van factoren.
Ik heb twee hele goede vrienden bij wie ik altijd terecht kan. Ik ken hen beiden ondertussen al meer dan 20 jaar
Ik hoef maar te bellen en ze komen midden in de nacht naar me toe. Zo heb ik jaren geleden ook deels bij ze gewoond toen het slecht ging thuis.
Ik heb 1 hele goede vriendin met wie ik al heel veel meegemaakt, haar ken ik nu jaar of 13.
Bij alledrie voel ik me volkomen op mijn gemak. Het kost me geen energie bij hen te zijn, ik heb ook niet het gevoel dat er iets "moet" of dat stiltes erg zijn (waardoor die er ook niet zijn..). Bij hen ben ik echt thuis.
Het lijkt wel of sinds mijn puberteit moeite heb met contacten leggen. Nou ja, ik leg ze wel, maar ze te verdiepen kosten me moeite, ik maakte vooral oppervlakkige contacten, wat ik meer kennissen zou noemen, geen vrienden. Soms lijkt het ook wel of ik alleen maar energie-slurpende mensen aantrek, mensen met enorm veel problemen. Iedereen heeft wel eens problemen, maar soms...
De laatste 2 jaar ga ik wel weer vrij goed met nieuwe vriendschappen. Meerdere nieuwe kennissen/vriendinnen leren kennen. Maar ook daar voel ik me nog niet volledig bij thuis en kosten me ook echt nog energie.
Wat ik wel altijd hou is dat ik vrienden niet iedere week hoef te zien. Als ik ze een keer in de maand zie vind ik het prima, en ook als ik ze 2 maanden niet zie vind ik dat net zo prima. Ik krijg echt jeuk van het "moeten" afspreken. Mijn man heeft nu een vriend en die zien elkaar echt elke week, ik zou daar echt zenuwachtig van worden